Δημοψήφισμα: Η ΕΕ σε ρόλο Μεγάλου Ιεροεξεταστή

του Γρηγόρη Σουλτάνη

Οι ευρωκράτες, με τη χρήση σύγχρονων τεχνικών ψυχολογικού πολέμου, προσδοκούν ότι οι Έλληνες πολίτες θα συναινέσουν στην πλήρη κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας, στις δοτές κυβερνήσεις-μαριονέτες και στη λεηλασία της χώρας.

Με την αναπλαισίωση του ερωτήματος που θέτει το δημοψήφισμα-από όχι ή ναι στη συμφωνία, σε όχι ή ναι στην Ευρώπη-άθελά τους, οι δανειστές, προκάλεσαν την άνοδο ενός συνειδητού αντι-ευρωπαϊκού ρεύματος, επιτρέποντας στο μέσο Έλληνα πολίτη να ξεπεράσει το μύθο της Ευρώπης-γεγονός που προοιωνίζει εξελίξεις σε βάθος χρόνου.

Κατ’ αυτό τον τρόπο, η κρισιμότητα που παρουσιάζει το δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου -έχοντας τη δική του δυναμική-, βρίσκεται στο ότι έχει φέρει στην επιφάνεια τα δομικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, έτσι όπως αυτή έχει διαμορφωθεί από τη μεταπολίτευση και μετά.

Γι’ αυτό και όσοι επιδιώκουν τα προβλήματα αυτά να βρίσκονται κάτω από το χαλί, μιλούν για διχόνοια και εθνικό διχασμό.

Την άποψη αυτή συμμερίζονται και οι ευρωκράτες, οι οποίοι χρησιμοποιούν όλες τις....
τεχνικές ψυχολογικού πολέμου -εκτός από τον οικονομικό στραγγαλισμό- προκειμένου να εκβιάσουν τη συναίνεση του ελληνικού λαού στη γενοκτονία του και στη λεηλασία της χώρας.

Η πρόκληση όσο το δυνατόν μεγαλύτερου προβλήματος στην ελληνική οικονομία και ο εκβιασμός των Ελλήνων πολιτών, ήταν μέρος της τακτικής των δανειστών, μέσω της κωλυσιεργίας ως προς μια συμφωνία με την ελληνική κυβέρνηση.

Με την τακτική τους, αφενός εξώθησαν την ελληνική κυβέρνηση στο να εξαγγείλει το δημοψήφισμα στο μέσο της τουριστικής περιόδου, αφετέρου, εξανάγκασαν μέσω της πιστωτικής ασφυξίας, να επιβληθούν περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων και επιπλέον, αναπλαισίωσαν το ερώτημα του δημοψηφίσματος.

Το διευθυντήριο της ΕΕ, θεωρώντας βέβαιη την πτώση της κυβέρνησης, ήδη σχεδιάζει το σχηματισμό κυβέρνησης ειδικού σκοπού, τύπου Παπαδήμου, που θα υπογράψει το τρίτο μνημόνιο και θα προωθήσει τις απαιτήσεις των δανειστών.

Το ασυνείδητο στην υπηρεσία των δανειστών

Η αναπλαισίωση του ερωτήματος της κυβέρνησης (ναι ή όχι στη συγκεκριμένη συμφωνία), από τους δανειστές, απέδωσε σε αυτό ένα εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο: αντί το ερώτημα να παραμείνει στο γήπεδο των διαπραγματεύσεων μετατέθηκε στην επικράτεια του ασυνειδήτου.

Το ναι ή το όχι-για τον ηγεμονικό λόγο των δανειστών και των εγχώριων πελατών τους εξέλαβε το περιεχόμενο του όχι ή ναι στην Ευρώπη και το ευρώ.

Δηλαδή, ένα πιθανό όχι από μέρους του ελληνικού λαού, θα σήμαινε κατά τους ευρωκράτες, όχι στην βεβαιότητα και την ασφάλεια και ένα άνοιγμα στα αχαρτογράφητα νερά της ανασφάλειας.

Οι δανειστές, με αυτό τον τρόπο, παίζουν με το ασυνείδητο του μέσου Έλληνα πολίτη.

Προσδοκούν ότι μέσω της διέγερσης του φόβου και της ανασφάλειας, ο μέσος πολίτης θα χάσει τη δυνατότητα της αντικειμενικής κρίσης και θα ενεργήσει ως ένα φοβισμένο ζώο που επιλέγει την ασφάλεια της φυλακής του από την αβεβαιότητα μιας ελεύθερης επιλογής.

Ο μέσος πολίτης υπό το κράτος του φόβου που παραλύει τη κριτική σκέψη, θα οδηγηθεί σε μια αυτόματη μηχανιστική αντίδραση με την απλοϊκή σκέψη που υποβάλλουν οι ευρωκράτες: «καλύτερα ένας μισθός ή μια σύνταξη των 300 ευρώ, παρά η πείνα και η καταστροφή». (οι δανειστές -και ιδιαίτερα το ΔΝΤ- έχουν διδαχθεί πολλά από το μύθο του «μεγάλου ιεροεξεταστή» του Ντοστογιέφσκι).  

Με την αναπλαισίωση του ερωτήματος, εντούτοις, επιτεύχθηκε κάτι επίσης σημαντικό: η διέγερση του συλλογικού ενοχικού συνδρόμου που με τη σειρά του προκαλεί συλλογικά συναισθήματα αυταπαξίωσης και αυτοαπόρριψης.

Οι ευρωκράτες γνωρίζουν ότι η ταυτότητα του μέσου Έλληνα είναι τραυματική, αφού στην Ελλάδα ενδημεί το φαινόμενο της αυτοαποίκισης: το αποικιακό αφήγημα του ευρωκεντρισμού, ενισχυμένο από τις πειθαρχικές και προπαγανδιστικές τεχνικές του ευρωπαϊσμού που έχει ενστερνισθεί η εγχώρια παρασιτική αστική τάξη, είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός συλλογικού Υπερεγώ που απαιτεί τη συμμόρφωση στις επιταγές των ευρωκρατών -η αντίσταση στο Υπερεγώ αυτό είναι ταυτόσημη με την αμφισβήτηση των γονεϊκών εντολών.

Το κρεσέντο ευρωπαϊσμού και πολιτικών φαντασμάτων που παρελαύνει αυτές τις μέρες, σημειολογικά, σημαίνει την πειθάρχηση στις εντολές των ευρωκρατών, αλλά και την υπόμνηση της ενοχής του να διαθέτει ένας λαός μια διαφορετική ταυτότητα από την υποτιθέμενη ευρωπαϊκή.

Συνεργάτες, υποστηρικτές και θύματα

Η συνεργασία του μεγαλύτερου τμήματος της εγχώριας αστικής τάξης με τους ευρωκράτες αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός.

Αυτό το τμήμα -η πολιτικοοικονομική ελίτ της χώρας- έχει συνδέσει τη τύχη του με το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, προπαγανδίζοντας την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, την οποία έχει αναγάγει σε «Μεγάλη Ιδέα του Έθνους»: απώλεια εθνικής κυριαρχίας, λεηλασία της χώρας και κινεζοποίηση του Έλληνα εργαζόμενου.

Τους υποστηρικτές της ευρωκρατίας αποτελεί ένα μεγάλο τμήμα της κατώτερης αστικής και της μικροαστικής τάξης που εκτείνεται από υψηλόβαθμους υπαλλήλους του δημοσίου, ιδιώτες που διαβιούν με επιδοτήσεις της ΕΕ και εργαζόμενους, απόφοιτους της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που λόγω των ΕΣΠΑ αισθάνονται ως υπάλληλοι της ΕΕ.

Τα θύματα της ευρωκρατίας αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων πολιτών, που, αν και δεν έχει συμμετάσχει στο παιχνίδι οικονομικής εξάρτησης από την ΕΕ, έχει υποστεί διαμόρφωση από την αποικιακή ιδεολογία του ευρωκεντρισμού και του εγχώριου ευρωπαϊσμού.

Αυτό το τμήμα, έχει αποδεχτεί το ιδεολόγημα του καταραμένου, διεφθαρμένου, ανίκανου Έλληνα που μόνο με τον ενστερνισμό της ευρωπαϊκής ταυτότητας και την υποταγή στα κελεύσματα της ευρωκρατίας θα μπορέσει να δει στον ήλιο μοίρα.

Σε αυτούς τους πολίτες αποβλέπει η αήθης, λυσσαλέα και αδίστακτη προπαγάνδα των δανειστών και των εγχώριων συνεργατών τους.

Ανοίγοντας τους ασκούς του Αιόλου

Γίνεται φανερό σε όλο και περισσότερους πολίτες ότι η «Ευρώπη» είναι ένας μύθος που υπάρχει στη φαντασία και δεν ανταποκρίνεται στη πραγματικότητα.

Επιπλέον, γίνεται φανερό ότι οι ευρωκράτες χρησιμοποιούν αυτό το μύθο ως εργαλείο υποταγής, αυτοαπαξίωσης και αυτουποτίμησης.

Αντίθετα από τους ισχυρισμούς της ντόπιας πολιτικο-οικονομικής ελίτ, η κοινωνική δυναμική της αντιπολίτευσης εξανεμίστηκε μέσα στα γραφειοκρατικά γρανάζια της ΕΕ, όπως και η ελληνική οικονομία καταστράφηκε στη ζώνη του ευρώ.

Η χώρα υποβαθμίστηκε σε καταναλωτική αποικία της ΕΕ, όπως και σε αποικία χρέους.

Ο μέσος Έλληνας έχει διαπαιδαγωγηθεί στο να αισθάνεται πολιτισμικά ανάπηρος που ζει από την ελεημοσύνη των «εταίρων», με μια συλλογική ψυχολογία παρόμοια με αυτή της νεοαποικιακής Αφρικής.

Ακόμη και η κυβέρνηση έχει αναγκαστεί να δεχτεί ότι η αποτυχία της στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές οφείλεται στον αφελή ευρωπαϊσμό της ευρωπαϊκής αριστεράς που ερμηνεύει τα φαινόμενα αποκλειστικά με ταξικούς όρους, αγνοώντας τον ιμπεριαλισμό και την νεοαποικιοκρατία.

Αν και ο δημόσιος λόγος κυριαρχείται από τα συνθήματα των ευρωκρατών, είναι εμφανής η ανάδυση ενός αντιευρωπαϊκού ρεύματος που αν τροφοδοτηθεί με τη κατάλληλη ανάλυση θα πυροδοτήσει στο άμεσο μέλλον εξελίξεις καταλυτικές για τη χώρα· και αυτό, ανεξάρτητα από την έκβαση του δημοψηφίσματος.

Η αρχή του τέλους της ηγεμονίας του ευρωπαϊσμού στην Ελλάδα έχει ήδη ξεκινήσει· ένα τέλος που θα επιφέρει τη πολιτισμική αναγέννηση και που θα ανοίξει δρόμους σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο στον πολυπολικό κόσμο που διαμορφώνεται στον 21^ο αιώνα.

Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι η πάλη με τα φαντάσματα -μεταφορικά και κυριολεκτικά- και τους μύθους που οδήγησαν τη χώρα στο να καταντήσει μια αποικία του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.