50 χρόνια μετά

του Θέμη Τζήμα

Οι ιστορικοί παραλληλισμοί, παρά τις προφανείς αυθαιρεσίες που περιέχουν είναι ενίοτε χρήσιμοι προκειμένου περί της άντλησης διδαγμάτων. Τα Ιουλιανά ξέσπασαν όταν το κατεστημένο της χώρας - παλάτι, στρατός, αμερικανική πρεσβεία- με καταλύτη τον τέως αποφάσισαν να ανατρέψουν έναν εντελώς μετριοπαθή, ως προς την ανάγκη ουσιαστικού εκδημοκρατισμού της χώρας και απολύτως αντικομουνιστή, συχνά δε και τυχοδιώκτη στην πολιτική του διαδρομή, πρωθυπουργό, το Γεώργιο Παπανδρέου.

Ο λαός, που καταλάβαινε ότι το ζήτημα δεν αφορούσε το συγκεκριμένο μόνο πρωθυπουργό αλλά διά αυτού το αν γενικά θα κατακτούσε τη δυνατότητα μιας πραγματικής άσκησης λαϊκής κυριαρχίας ή όχι, ξεπέρασε τις συμβιβαστικές προθέσεις του Γεωργίου Παπανδρέου, τον ανέδειξε σε σύμβολο δημοκρατικού αγώνα και επιπλέον έφερε στο προσκήνιο την αριστερή πτέρυγα της ΕΚ υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Ο Γεώργιος ακόμα και στην κορύφωση των γεγονότων αναζητούσε συμβιβασμό, κατηγορώντας την...
αριστερή πτέρυγα του κόμματός του ότι με τις «ακρότητές» της - κατά τον ίδιο - θα οδηγούσε στη χούντα. Ο συμβιβασμός επήλθε, ο λαός αποσύρθηκε από το προσκήνιο και λίγο αργότερα το χώρο που άφησε ο λαός κενό, κατέλαβε ο στρατός.

Σε κάθε περίπτωση, το κατεστημένο της χώρας μαζί με τον ξένο παράγοντα τον Ιούλιο του 1965, με τα μέσα της εποχής εκείνης ανέτρεψαν την κυβέρνηση Παπανδρέου όχι τόσο εξαιτίας του ίδιου του Γεωργίου Παπανδρέου αλλά διότι αντιλήφθηκαν ότι η εκλογή του μετά τον ανένδοτο αποτελούσε ρωγμή στην αδιατάρακτη έως τότε κυριαρχία της δεξιάς και των συμφερόντων τους.

Αξίζει να θυμηθούμε και ένα άλλο περιστατικό, 13 χρόνια πριν αυτό και σε σχέση με το ρόλο των ΜΜΕ: το πρώτο τηλεοπτικό πραξικόπημα στην ιστορία, όπως το χαρακτήρισε ορθά ο Στέλιος Κούλογλου εναντίον του προέδρου Τσάβες, που ενορχηστρώθηκε από την ολιγαρχία της χώρας του.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ούτε Τσάβες, ούτε Γεώργιος Παπανδρέου. Ο στρατός δεν απειλεί να βγει από τους στρατώνες του, όσο κι αν ο ΣΚΑΙ θέλει να μας πείσει ότι ο Πάνος Καμμένος είναι ο Έλληνας Νάσερ και όσο και αν ο τελευταίος προέβη σε εντελώς ανόητες δηλώσεις. Ο πρωθυπουργός και η ομάδα του ευθύνονται επιπλέον για σειρά παλινωδιών, λαθών, υποχωρήσεων, ενώ η αξιοπιστία τους είναι προφανώς μειωμένη. Είναι κάθε άλλο παρά ένας ισχυρός αριστερός ηγέτης. Πρόκειται μάλλον για ένα μετριοπαθή σοσιαλδημοκράτη, που πρότεινε ένα δικό του μνημόνιο, ένα υφεσιακό πακέτο μέτρων και θέλει να το ξαναπροτείνει.

Ωστόσο, διαφαίνεται τώρα καθαρά ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ αποτέλεσε ρωγμή στον αδιατάρακτο μνημονιακό γύψο που εδώ και 5 χρόνια έχει επιβληθεί στο λαό. Τούτο διότι πρώτον μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν δυνάμεις που θέτουν όρια στις πρωθυπουργικές υποχωρήσεις. Δεύτερον, διότι μέσα από την ψήφο του στις 25 Γενάρη ο λαός σήκωσε ανάστημα απέναντι στις πολιτικές δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού και της οικονομικής ολιγαρχίας.

Ιδίως αυτή η εξέλιξη φόβισε το κατεστημένο του Βερολίνου και των Βρυξελλών, διότι η εικόνα ενός λαού που δε φοβάται και πετυχαίνει νίκες θα σαρώσει μια σειρά κομμάτων και κυβερνήσεων πανευρωπαϊκά. Εξ ου και οι αντιδραστικοί αυτοί κύκλοι του εξωτερικού, είτε πρόκειται για εξωνημένους σοσιαλδημοκράτες τύπου Σουλτς, είτε για την επίσημη δεξιά, είτε για ψευτοδημοκράτες τύπου Γιούνκερ, είτε για δήθεν ουδέτερους πολιτικά τεχνοκράτες τύπου Ντράγκι ομολογούν ή αποδεικνύουν ότι από τις 26 Ιανουαρίου έβαλαν μπροστά σχέδιο ανατροπής της ελληνικής κυβέρνησης αξιοποιώντας τις προφανείς αδυναμίες της, επιχειρώντας να πνίξουν την οικονομία μας, ενεργοποιώντας ένα χυδαίο μέτωπο του ψευτό - ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του Ποταμιού και πια στρατεύοντας σε μια πρωτοφανή εκστρατεία τρόμου, κάθε πτυχή της ελληνικής (μεγάλο-)αστικής τάξης, της οικονομικής ολιγαρχίας και θέτοντας στην προμετωπίδα τα ΜΜΕ.

Ασχέτως λοιπόν του αν κάποιοι από εμάς θεωρούμε ότι το ευρώ δεν είναι βιώσιμο και ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να επιβιώσει με ευημερία σε αυτή τη ζώνη, πέραν της άποψής μας για την κυβέρνηση, το διακύβευμα πια είναι αν 50 χρόνια μετά, ο ξένος παράγοντας και το εγχώριο κατεστημένο θα μπορούν και πάλι να βιάζουν τη λαϊκή βούληση, όχι με τανκς αλλά με τραπεζίτες και καναλάρχες, στήνοντας νέα Ιουλιανά, που στοχεύουν όχι μόνο την κυβέρνηση αλλά τον ίδιο το λαό και τις πραγματικά αριστερές δυνάμεις. Δεν πρόκειται μόνο για μάχη αξιοπρέπειας και δημοκρατίας, που είναι ούτως ή άλλως ανεκτίμητα αγαθά.

Πρόκειται και για κάτι άλλο: αν τώρα ο λαός υποχωρήσει τα δύο πρώτα μνημόνια, μεσοπρόθεσμα θα φαντάζουν ονειρικά. Μια πραγματική οικονομική χούντα θα σταθεροποιηθεί στη χώρα, σε συνδυασμό με πρωτοφανή πολιτική αυταρχικοποίηση, προκειμένου ο λαός να μην ξανασηκώσει κεφάλι. Όπως μάλιστα σημείωνε ένας καλός φίλος, οικονομολόγος, ο ξένος παράγοντας διά του τραπεζικού συστήματος επιχειρεί να επιβάλλει ένα «μόνιμο καπίστρι» στη χώρα, το οποίο θα έχει στρατηγικά χαρακτηριστικά και θα ενεργοποιείται στο διηνεκές, με οποιαδήποτε κυβέρνηση, δηλαδή σε ένα ρόλο αντίστοιχο με εκείνον που διαδραμάτιζαν στρατιωτικές δικτατορίες σε άλλες χώρες και σε άλλες εποχές- βλ. Πινοσέτ.

Δεν πρέπει λοιπόν να επιτρέψουμε στο κατεστημένο της χώρας και στον ξένο παράγοντα την Κυριακή αλλά ούτε και στην κυβέρνηση από τη Δευτέρα, να θεωρήσουν ότι ως λαός μπορούμε να τρομοκρατηθούμε ή να χειραγωγηθούμε αντίστοιχα. Είναι η ώρα της υπεράσπισης ανεκτίμητων αξιών αφενός αλλά και ανοίγματος μιας ρωγμής στον πολιτικό χωροχρόνο, που μπορεί να αποβεί σωτήρια εν τέλει για όλη την Ευρώπη, αν εμείς ως πολίτες και ουσιαστικά προοδευτικές δυνάμεις την καλύψουμε με τη διεκδίκηση άλλου οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου.

από το «tvxs.gr»