Αισθάνεται κανείς δουλοπάροικος σήμερα το πρωί;

Γιατί στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο έτσι μας βλέπουν

του Γιώργου Κ. Γεωργόπουλου

«Καταραμένε Έλληνα!

Όπου να γυρίσω την σκέψη μου, όπου και να στρέψω την ψυχή μου, μπροστά μου σε βλέπω, σε βρίσκω.

Τέχνη λαχταρώ, Ποίηση, Θέατρο, Αρχιτεκτονική, εσύ μπροστά πρώτος και αξεπέραστος.

Επιστήμη αναζητώ, Μαθηματικά, Φιλοσοφία, Ιατρική, κορυφαίος και ανυπέρβλητος.

Για Δημοκρατία διψώ, Ισονομία και Ισότητα εσύ μπροστά μου ασυναγώνιστος και ανεπισκίαστος.

Καταραμένε Έλληνα, καταραμένη γνώση…..

Γιατί να σε αγγίξω;

Για να αισθανθώ πόσο μικρός είμαι, ασήμαντος, μηδαμινός;

Γιατί δεν με αφήνεις στην δυστυχία μου και στην ανεμελιά μου;»

(Φρειδερίκος Σίλερ, ποιητής και συγγραφέας, πρώτος μεγάλος εκπρόσωπος του ρομαντικού κινήματος, 1759)

«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να ...
απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες. Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνόταν, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.

Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικό ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ` αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους».

(Φρειδερίκος Νίτσε φιλόσοφος, στο βιβλίο του «Η Γέννηση της Τραγωδίας» κεφάλαιο 15, 1872)

Εθνικισμός; Όχι.

Όσο δεν υποτιμά κανείς τους άλλους λαούς και τα άλλα έθνη, όσο σέβεται την διαφορετικότητα και την αυθυπαρξία των άλλων, δεν μπαίνει ζήτημα εθνικισμού. Εθνικισμός είναι η φιλοδοξία της δια της βίας επιβολή σου στους άλλους.

Πατριωτισμός; Οπωσδήποτε ναι.

Και το να επικαλείσαι τις απόψεις επιφανών και σπουδαίων προσωπικοτήτων όπως οι δυο Φρειδερίκοι πιο πάνω, ειδικά σε ώρες που καταργείται η πατρίδα σου ως κράτος, που μετατρέπεται και επίσημα σε δουλοπαροικία του χρέους, όχι μόνο δεν αποτελεί εθνικιστική αλαζονεία αλλά συνιστά πατριωτικό καθήκον για την ανύψωση της καταρρακωμένης υπερηφάνειας, της προσβολής που δέχτηκε ο λαός μας όταν του πήραν το περήφανο ΟΧΙ του και το μετέτρεψαν σε δουλικό ΝΑΙ.

Αρκετά πια με αυτή την ηλίθια παρλαπίπα ότι “δεν έχουμε σχέση με τους αρχαίους Έλληνες”. Φυσικά και σαν DNA δεν έχουμε σχέση ή, αν έχουμε, είναι απειροελάχιστη και δεν ξέρω αν μπορεί να μετρηθεί σε επίπεδο βιολογίας. Το να υποστηρίζαμε το αντίθετο θα ήταν μια ρατσιστική και ναζιστική θέση, μια θέση περί της “ανωτερότητας της φυλής”.

Τους ανθρώπους όμως τους μπολιάζει ο τόπος που μένουν. Όπως και τα φυτά, τα ζώα, τα πουλιά, τα ψάρια, τα δέντρα και τα λουλούδια. Και όλα αυτά από την εποχή του Όμηρου έχουν μείνει περίπου τα ίδια. Γιατί η γεωλογική εξέλιξη ενός τόπου επιτελείται με ρυθμούς πολύ βραδύτερους από εκείνη των οργανισμών που ζουν επάνω του.

Έτσι λοιπόν η Ελλάδα, η Ελ Λας, ο Ήλιος και η Πέτρα, που πουλάνε κομμάτι κομμάτι σήμερα σε αρπαχτικούς γύπες της διεθνούς τοκογλυφίας, είναι ίδια με την Ελλάδα του Λεωνίδα, του Παλαιολόγου, του Καραΐσκάκη και του Βελουχιώτη. Και όλοι αυτοί είπαν την κατάλληλη στιγμή, ο καθένας με τον τρόπο του, το δικό τους Μολών Λαβέ.

Ή, όπως είπε ένας ακόμη Οδυσσέας, ο Οδυσσέας Ελύτης «Μου εδόθηκε, να γράφω σε μια γλώσσα που μιλιέται επί 2.500 χρόνια χωρίς διακοπή και μ' ελάχιστες διαφορές. […] στο μάκρος 25 αιώνων δεν υπήρξε ούτε ένας, επαναλαμβάνω ούτε ένας, που να μη γράφτηκε ποίηση στην ελληνική γλώσσα. Το αναφέρω για να δείξω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ποιητής όταν χρησιμοποιεί για τα πιο αγαπημένα πράγματα τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούσαν μια Σαπφώ ή ένας Πίνδαρος».

Θα κατηγορήσει κανείς τον Ελύτη για εθνικισμό;

Αυτή είναι η Ελλάδα μας, η πατρίδα μας, χωρίς την οποία δεν έχουμε ταυτότητα και άνθρωποι χωρίς ταυτότητα παύουν να είναι πολίτες. Γίνονται δουλοπάροικοι. Πρέπει να γίνεις πρώτα πολίτης προκειμένου να διεκδικήσεις οτιδήποτε επιπλέον. Είναι ένα μάθημα που δίδαξε πρώτη η Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία και επανέλαβε, αν και λιγότερο ριζοσπαστικά, 22 αιώνες αργότερα, η Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση.

Αυτή είναι η Ελλάδα της γλώσσας μας, των παραδόσεων μας, των ηθών και των εθίμων μας, των τάφων των πατεράδων μας, της θρησκείας μας και μ' αυτό δεν εννοώ κανένα ιερατείο, αλλά το πιστεύω του λαού, δικαίωμα αναφαίρετο για κάθε άνθρωπο γιατί κάθε άνθρωπος δικαιούται να πρεσβεύει αυτό που επιθυμεί. Θέσεις αντίθετες με τα παραπάνω συνιστούν ολοκληρωτισμό, όπως και αν μασκαρεύεται.

Υπάρχει ένα βιβλίο γραμμένο από τον Κωσταντίνο Σάθθα το 1869 και που φέρει τον τίτλο “Τουρκοκρατούμενη Ελλάς”. Αφηγείται την ιστορία αυτού του τόπου από το 1453 έως το 1821, τα πιο σκοτεινά δηλαδή χρόνια της Ελληνικής Ιστορίας. Εξαιτίας της γλώσσας του δεν είναι ένα εύκολο βιβλίο, αποτελεί όμως μια αποκάλυψη για τον αγώνα των κατοίκων αυτής της πατρίδας που ποτέ δεν απώλεσαν το νόημα της λέξης αυτής και πάλεψαν ακατάπαυστα για να την ελευθερώσουν και πάλι. Μέσα από τρομερές αντιφάσεις και αντιξοότητες, αλλά πάντα με στόχο την απελευθέρωση.

Και τι μας λέει η “επίσημη” και “προοδευτική” αριστερά; Ότι λίγο πολύ ήμασταν ένα ακαθόριστο κράμα, μια μπασταρδεμένη σούπα, που οι συγκυρίες και  οι “μεγάλες δυνάμεις” περίπου κατά λάθος και από σκοπιμότητα μας έκαναν τη χάρη να μας ελευθερώσουν και να μας εμφυσήσουν το πνεύμα της γαλλικής επανάστασης για να μας κάνουν έθνος.

Επικαλούνται την έννοια της “μπασταρδεμένης σούπας” για να περάσουν από την πίσω πόρτα την αντινομία της “καθαρότητας της φυλής”, λες και μπορεί να υπάρξει ένα τέτοιο πράγμα. Και είναι και μαρξιστές! Θιασώτες του διαλεκτικού υλισμού! Μιλάω φυσικά για κάποια στελέχη του κομματικού μηχανισμού.

Μέχρι την 5η Ιουλίου τους θεωρούσα απλά αγράμματους αν και είχα πάρει πολλά σημάδια περί του αντιθέτου. Από το βράδυ της 5ης Ιουλίου όμως και ειδικά από σήμερα το πρωί, τους θεωρώ  προδότες. Όχι μόνο της πατρίδας αλλά και του μαρξισμού που έχουν αναγάγει σε ιερό και απαραβίαστο ευαγγέλιο καταρρακώνοντας το πολυτιμότερο στοιχείο του. Την διαλεκτική, δηλαδή την σε κάθε περίπτωση άρνηση μιας ιδεολογικής υπόστασης.

Να ξέρουν όμως δυο πράγματα.

Πρώτο: Το βήμα από προδότης σε δήμιος είναι πολύ βραχύ. Και οι συνέπειες βαριές.

Δεύτερο: Δεν έχουν καταλάβει με τι λαό έχουν να κάνουν. Ας ρωτήσουν τους πατεράδες των Σόιμπλε για να μάθουν.

Δεν το κατάλαβαν το μάθημα της 5ης Ιουλίου. Ούτε αυτοί, ούτε όλοι οι άλλοι που ψήφισαν ΝΑΙ μαζί τους.