Η καταλήστευση των συνειδήσεων

του Νίκου Καραβέλου

Το πρώτο δάνειο ποσού 800.000 λιρών συμφωνήθηκε τον Φεβρουάριο του 1824 από τους Έλληνες αντιπροσώπους Ι. Ορλάνδο και Α. Λουριώτη με τους τραπεζίτες του Λονδίνου, Λόγκμαν, Ο’ Μπράιαν, Έλλις και Σία, που διέθεσαν τις ομολογίες τους στο 59% της αξίας τους με τόκο 5%. Έτσι το δάνειο έφτασε στις 472.000 λίρες. Τελικά η Ελλάδα μετά και τις προκαταβολικές παρακρατήσεις περίπου 100.000 λιρών έλαβε «στο χέρι» 291.508 λίρες, 11 σελίνια και 5 πέννες.

Στη συνέχεια οι Άγγλοι καταχράστηκαν και το μεγαλύτερο μέρος από το δεύτερο δάνειο «κατά τρόπο αληθώς εγκληματικόν», τον Φεβρουάριο του 1825. Οι τραπεζίτες Ρικάρντο αντί για δάνειο 2.000.000 λιρών έδωσαν στην Ελλάδα μόνο 238.558 λίρες. Τα υπόλοιπα καταφαγώθηκαν στο Λονδίνο (1).  

      

Ο Αμερικανός φιλέλληνας Χάου έγραψε : «Περισσότερα από 12.000.000 ζητήθηκαν και η Ελλάδα χρεώθηκε με το τρομερό αυτό χρέος που το 1/5 από αυτά, καλά χρησιμοποιημένο, θα έφτανε να....
την κάνει ανεξάρτητη» (2). Η Ελλάδα, όμως, δεν έπρεπε να είναι ανεξάρτητη κι όπως γνωρίζουμε ήταν ένα προτεκτοράτο απόλυτα ελεγχόμενο από αλληλοδιάδοχες μεγάλες ξένες δυνάμεις. Και λέμε ήταν γιατί, όπως γράφει ο καθηγητής Γιώργος Κασιμάτης, με τις επαχθείς και παράνομες πρόσφατες συμβάσεις δανεισμού η Ελλάδα περιέπεσε σε χειρότερη μοίρα, αφού δεν έχει την τύχη πια ούτε προτεκτοράτου.

Και άλλα πολλά θα μπορούσε να πει κανείς για τους συνεχείς δανεισμούς και τις εντεύθεν υποδουλώσεις της πατρίδας μας, τις πτωχεύσεις και τη δυστυχία του λαού της. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά – Βενιζέλου, όπως ήταν αναμενόμενο, έδωσαν γη και ύδωρ, καθώς ήταν από τη φύση τους εθελόδουλες.

Ελπίδα γεννήθηκε με την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ. Ελπίδες εναποτέθηκαν στην αριστερή κυβέρνηση για το σταμάτημα της κατάρρευσης, άρρηκτα συνδεδεμένο με την καταγγελία των επονείδιστων δανειακών συμβάσεων και την ανάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας. 

      

Με έκπληξη, όμως, ακούσαμε ότι ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του επιδιώκουν νέα συμφωνία με τους κατ’ όνομα εταίρους, νυν «θεσμούς» και εσαεί τοκογλύφους καπιταλιστές, παρά τους εκβιασμούς τους, που θα τους ζήλευαν και οι πλέον ενημερωμένοι τραμπούκοι του υποκόσμου.

Εκβιασμούς, μάλιστα, σε βάρος του ίδιου του πρωθυπουργού, τον οποίον οι δανειστές τραβολογούν στις Βρυξέλλες, τάζοντάς του ευνοϊκούς και εν τέλει σερβίροντας βιαιότερους όρους. Στόχος τους να τον εκθέσουν, να τον κλονίσουν, να τον υπονομεύσουν και να τον ανατρέψουν, ακόμα κι αν αποδειχθεί ανεκτικότερος και υποτακτικότερος του Σαμαρά ακόμα και του Παπανδρέου.

        

Ας εξετάσουμε, όμως, τις παράνομες και τραγικές για την πατρίδα μας δανειακές συμβάσεις. Θυμίζουμε μόνο ότι η κυβέρνηση επεδίωξε την παράταση αυτών και όχι του μνημονίου, γιατί, κατά την άποψή της, στο μνημόνιο αναγράφονται οι επαχθείς όροι.

Η εξέταση αυτή είναι αναγκαία, καθώς η πλειονότητα ακόμα και των κάπως ενημερωμένων πολιτών στερείται γνώσης και ουσιώδους ενημέρωσης. Τα συστημικά Μ.Μ.Ε., τα πολιτικά κόμματα, αλλά και η ίδια η κυβέρνηση, ηθελημένα ή αθέλητα, καλλιεργούν τη σύγχυση με συνέπεια την αγνωσία.

Η θέση, λοιπόν, της κυβέρνησης ότι πρέπει να παραταθούν οι παλαιές δανειακές συμβάσεις μέχρι τη σύναψη νέας σύμβασης δανεισμού με όρους ανάπτυξης, πρέπει να ελεγχθεί τουλάχιστον ως αφελής, εάν δεν αποδειχθεί υποβολιμιαία. Σε κάθε περίπτωση ελέγχεται ως επικίνδυνη.

       

Οι συμβάσεις αυτές υπογράφτηκαν από την κυβέρνηση Παπανδρέου πριν από τη «Συνθήκη Σταθερότητας» ή «Δημοσιονομική Συνθήκη», που υπέγραψε ο αλήστου μνήμης Παπαδήμος. Τώρα πλέον μετά τη θέσπιση της «Συνθήκης Σταθερότητας», ο όρος «λιτότητα» καθίσταται θεσμικός είτε το θέλουμε είτε όχι. Η Γερμανίδα, μάλιστα, καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ σχολίασε: «Το δημοσιονομικό σύμφωνο πρόκειται να εισαγάγει φρένα χρέους μόνιμα στα εθνικά νομικά συστήματα. Θα διαθέτει δεσμευτική και αιώνια ισχύ».(3)

         

Ας θυμίσουμε, λοιπόν, ότι οι δανειακές συμβάσεις συντάχθηκαν στο Λονδίνο (που αλλού;) από τη δικηγορική εταιρεία «Slaughter and May». Με αυτές δόθηκε το δικαίωμα σε ξένες δυνάμεις να δεσμεύουν κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδας μας, να απειλούν πλουτοπαραγωγικές πηγές, να εκμηδενίζουν την άμυνα και την ανεξαρτησία της, να καθορίζουν απόλυτα τις διεθνείς σχέσεις και την εξωτερική της πολιτική (βλ. σχέσεις με τη Ρωσία).

Το χειρότερο, όμως, είναι ότι δημιουργήθηκε ένα «πολιτικό άλλοθι» όχι μόνο στις προηγούμενες εθελόδουλες κυβερνήσεις, αλλά και σε εκείνες που θα ήθελαν να αντισταθούν (το δόγμα «δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς»). Το χείριστο, όμως, είναι ότι αυτό το πλαστό «πολιτικό άλλοθι» καταληστεύει τις συνειδήσεις, αφαιρώντας τους ακόμα και το ένστικτο αυτοσυντήρησης. 

      

Επειδή, λοιπόν, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να διαχωρίζει τις δανειακές συμβάσεις από το μνημόνιο, υπενθυμίζουμε :

Α) Πρόκειται για τρεις συμβάσεις δανεισμού που με συνενοχή όλων των κομμάτων (και του Κ.Κ.Ε. με τις αοριστολογίες του) κρατήθηκαν και κρατούνται στο σκοτάδι. Η πρώτη είναι η «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης» (8.5.2010 – η βασική σύμβαση δανεισμού), η δεύτερη «Το Μνημόνιο Συνεννόησης» (3.5.2010) και η τρίτη η «Συμφωνία Έγκρισης του ΔΝΤ του Διακανονισμού Χρηματοδότησης» (11.5.2010 – ανταλλαγή επιστολών).

Β) Αυτό που ονομάστηκε παραπλανητικά «μνημόνιο» δεν είναι η δεύτερη σύμβαση «Μνημόνιο Συνεννόησης», που αναφέραμε πιο πάνω, αλλά ο Ν. 3845/2010, που περιείχε μειώσεις μισθών, συντάξεων κλπ, ο οποίος μάλιστα δημοσιεύθηκε πριν από τη θέση σε ισχύ των παραπάνω συμβάσεων δανεισμού. Τούτο έγινε για να μη γίνει αντιληπτή η πλήρης παράκαμψη της Βουλής (4).

Γ) Με τις παραπάνω δανειακές συμβάσεις, που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε να παραταθούν, δέθηκε χειροπόδαρα η χώρα μας. Οι δύο πρώτες απετέλεσαν το δώρο της φασιστικού τύπου Ευρώπης, ενώ η τρίτη αποτελεί το «καταφατικό νεύμα του Αμερικανού μεγάλου αδελφού πάνω στο όλο δέσιμο» (5). Οι πρωτοφανείς αυτοί όροι των δανειακών συμβάσεων έχουν την οσμή και τη γεύση της μακράς εμπειρίας του ΔΝΤ στην άγρια εκμετάλλευση του Τρίτου κόσμου.

Δ) Οι συμβάσεις αυτές, για τις οποίες θα αναφερθούμε και στα επόμενα σημειώματά μας, όσο ισχύουν, καθιστούν αδύνατη την απελευθέρωση της χώρας, γιατί περιέχουν παραβιάσεις θεμελιωδών αρχών και κανόνων και των τριών επιπέδων νομιμότητας, ήτοι του Συντάγματος, του Ευρωπαϊκού Δικαίου και του Διεθνούς Δικαίου. Καθιστούν ακόμα φενάκη την αντίληψη της κυβέρνησης ότι είναι δυνατή η ανάπτυξη της χώρας, όσο αυτές ισχύουν.

Η μόνη λύση είναι η καταγγελία των επονείδιστων δανειακών συμβάσεων, στις οποίες ανήκει και το μνημόνιο και η ακύρωσή τους με βάση το διεθνές δίκαιο, αφού έλαβαν χώρα υπό το κράτος εκβιασμού (βλ. Σύμβαση της Βιέννης, άρθρα 48επ.).

Επομένως, οποιαδήποτε υπεκφυγή ελέγχεται ως νομικώς αστήρικτη και αφελής.

(1) Τάκη Σταματόπουλου Τα δάνεια του 1821 και η καταλήστευσή τους από Άγγλους και Αμερικανούς, Πελοποννησιακή Πρωτοχρονιά 1964.

(2) Χάου «Η Ιστορική Σκιαγραφία της Ελληνικής Επαναστάσεως»

(3) Δ. Καζάκης «Μονόδρομος η ανατροπή» εκδ. ΤΟ ΧΩΝΙ

(4) Γιώργος Κασιμάτης Οι παράνομες συμβάσεις δανεισμού της Ελλάδας, εκδ. Λιβάνη