Λίγη υπομονή

Προς συντρόφους Πατριώτες: Όσο πιο αριστερά, τόσο πιο καλά

του Γιώργου Κ. Γεωργόπουλου

Θερμή παράκληση: Μην αρχίσετε αμέσως τις σφαλιάρες. Περιμένετε πρώτα, κρίνετε, και μετά έχετε το ελεύθερο. Κάντε όμως λίγη υπομονή πρώτα.

Θέλω να αφηγηθώ μια σύντομη ιστορία που συνέβη πριν 2.495 χρόνια, σε δυο μήνες μάλιστα έχουμε επέτειο. Η ιστορία δεν είναι δική μου. Για τυχόν ενστάσεις μπορείτε να διαμα-ρτυρηθείτε στα παρακάτω emails:

Πλούταρχος - παπάκι - αρχαιαελλαδα - τελεία com και

Ηρόδοτος - παπάκι - αρχαιαελλαδα - τελεία com

Αρχίζουμε:

Όταν ο Μέγας Βασιλεύς αποφάσισε να εκστρατεύσει κατά της Ελλάδας τα πράγματα φάνηκαν αμέσως πολύ σκούρα για τους ντόπιους ιθαγενείς. Παρόλα αυτά υπήρξαν μεταξύ τους ορισμένοι που το μυαλό τους έκοβε ξουράφι. Και πήραν αμέσως μέτρα.

Πρώτα στείλανε έναν τύπο που τον λέγανε Λεωνίδα αποφασισμένο για όλα και του είπαν “Θα...
σταθείς εκεί και ή τάν ή επί τάς. Ούτε βήμα πίσω. Χρειαζόμαστε χρόνο”.

Μετά κυκλοφόρησαν τεχνηέντως μια φήμη που πήγαζε τάχα από τους ίδιους τους θεούς οι οποίοι υποτίθεται ότι δια του μαντείου των Δελφών, που τότε ήταν ένα είδος πηγής πληροφόρησης που δεν σήκωνε αμφισβήτηση, διαμηνύανε ότι “την πόλη θα την σώσουν τα ξύλινα τείχη”.

Μερικοί δεισιδαίμονες άρχισαν να κατασκευάζουν μια ξύλινη μάντρα γύρω από την Ακρόπολη, οπότε πετάγεται ο σκηνοθέτης του τεχνάσματος, ο Θεμιστοκλής του Νεοκλέους ο Φρεάριος, που παρόλο το όνομα, ήταν και ξύπνιος πολιτικός και ξύπνιος στρατιωτικός και λέει: “Μην είστε αφελείς, οι θεοί εννοούν τα πλοία, τον στόλο μας”.  

Πράγματι μαζεύονται στη Σαλαμίνα όλοι οι στόλαρχοι της Ελλάδας με τον Θεμιστοκλή από την Αθήνα και τον Ευρυβιάδη από την Σπάρτη προεξέχοντες σαν εκπρόσωποι των δυο ισχυρότερων ελληνικών πόλεων και αρχίζουν τη συζήτηση περί της στρατηγικής της ναυμαχίας. Και ο μεν Ευρυβιάδης ήταν υπέρ της ναυμαχίας σε ανοιχτό πέλαγος, ο δε Θεμιστοκλής ισχυριζόταν ότι το μέρος όπου βρίσκονταν στριμωγμένοι, στον κόλπο της Σαλαμίνας, ήταν το ιδανικό γι' αυτούς.

Είναι γνωστό σε όλους το πνεύμα ομοψυχίας και αρμονίας που διέπει τους Έλληνες από καταβολής της ιστορίας τους και δεν προξενεί έκπληξη το γεγονός ότι μετά από λίγο οι ναύαρχοι και τα επιτελεία τους παραλίγο να έρθουν στα χέρια και μετά να μαζεύουν από κάτω τα παράσημα.

Τότε ειπώθηκε και το περίφημο “πάταξον μεν, άκουσον δε” του Θεμιστοκλή που ο Τσίπρας στο ευρωκοινοβούλιο το αντέστρεψε γι αυτό και οι Γερμανοί πρώτα μας άκουσαν μεν και μετά μας αρχίσανε στα χαστούκια δε.

Ντουντούκι ο Σπαρτιάτης, είδε και απόειδε ο Θεμιστοκλής, κατέφυγε στα μεγάλα μέσα όπως δίδαξε αργότερα και ο Μακιαβέλι. Στέλνει τον υπηρέτη του στον Μέγα Βασιλέα που στο μεταξύ πλησίαζε στη περιοχή έχοντας επιτέλους ξεμπερδέψει με τον Λεωνίδα με τη βοήθεια του συνήθους δωσίλογου. Ε, ναι, είναι και αυτό ένα είδος που ανθίζει από αρχαιότητος σε τούτο τον τόπο.

Ο Μέγας Βασιλέας φαίνεται ότι ήταν και Μέγας Βλάκας γιατί όχι μόνο δεν σκέφτηκε ότι ο Λεωνίδας αφού πρώτα του είχε κοστίσει ο κούκος αηδόνι μετά κατέληξε με όλη του τη συνοδεία “επί τάς”, αλλά δεν σκέφτηκε επίσης ότι τούτος ο τόπος ήταν και πατρίδα κάποιου Οδυσσέα με τ' όνομα. Ίσως να μην είχε διαβάσει Όμηρο, αλλά σαν Βασιλέας και μάλιστα Μέγας, όφειλε να το είχε κάνει.

Πάει λοιπόν ο δούλος και του λέει του Μεγάλου “οι Έλληνες είναι στριμωγμένοι στα στενά, όρμα και θα τους κάνεις μια χαψιά”. Και για να τον δελεάσει ακόμα περισσότερο του ψιθυρίζει ότι οι Αθηναίοι (που από τις 300 τριήρεις του στόλου τους ανήκαν οι 200) ήταν με το μέρος του. Θα τους βάζανε στη μέση τους υπόλοιπους και θα τους λιανίζανε. Τόσο σπίρτο ο Βασιλέας.

Πράγματι, μετά από λίγο, εισβάλλει στο πολεμικό συμβούλιο των Ελλήνων, ο Αριστείδης (που τότε βρισκότανε σε εξορία στην Αίγινα), ο κατ' εξοχή πολιτικός αντίπαλος του Θεμιστοκλή, σήμερα θα μπορούσαμε κάλλιστα να τον πούμε ταξικό του αντίπαλο, και αναγγέλλει ότι είχε περάσει μέσα από τον περσικό στόλο για να φτάσει εκεί, ήταν πια περικυκλωμένοι. “Η θεωρία τέλειωσε, περνάμε στη πράξη τώρα” φαίνεται ότι είπε.

Υπάρχουν κακές γλώσσες που ισχυρίζονται ότι ο δούλος σε ρόλο Τζέιμς Μπόντ ήταν του Αριστείδη και ότι ο Αριστείδης ανακοινώνοντας το νέο σκούντηξε κρυφά και με νόημα τον Θεμιστοκλή σαν να του έλεγε, “μη φοβάσαι, έγινε”, αλλά αυτά είναι απλώς κουτσομπολιά κάποιου φιλόλογου (αποκλείεται να υπάρχει πια) όταν πριν πολλά πολλά χρόνια βρισκόμουν στο Γυμνάσιο. Πολύ εντάξει τύπου κατά τα άλλα. 

Να μην τα πολυλογούμε η συνέχεια είναι γνωστή. Όρμησαν οι ελληνικές τριήρεις σαν διαβολεμένα κουνούπια πάνω σε δυσκίνητες αγελάδες και ο περσικός στόλος έγινε κολυμπηθρόξυλα.

Τέλος της ιστορίας. Ποιο τα ηθικό δίδαγμα;

Ο Θεμιστοκλής το αυτοδημιούργητο παιδί του λαού και ο Αριστείδης ο υπέρμαχος της συντηρητικής αγροτικής πολιτικής που κατάφεραν να “μονιάσουν” τους ανέκαθεν διαφωνούντες συμπατριώτες τους έστω και δια μέσω της... καταλαβαίνετε, για να ρεζιλέψουν διεθνώς την εστεμμένη αλαζονεία. Για το καλό του συνόλου, μην ξεχνάμε.

Εντάξει, μετά η αντιπαράθεση συνεχίστηκε, ο Θεμιστοκλής και ο Αριστείδης χώρισαν πάλι τα τσανάκια τους, όμως αυτό έγινε επειδή ο λαός σώθηκε. Τι τσανάκια να χώριζαν ως δούλοι της Αυτού Μεγαβασιλειότητας;

Ας έρθουμε όμως στο σήμερα και ας το πάρουμε καθαρά ταξικά το πράγμα. Από όσο ξέρω, και διορθώστε, στην ταξική πάλη το μέτωπο είναι πάντα ένα. Οι πλευρές δυο. Δεν υπάρχουν πολύγωνα στην ταξική πάλη, υπάρχουν μόνο συμμαχίες.

Και αν ρίξουμε μια ματιά στα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος σε κάποιους δήμους, οι δυο πλευρές φαίνονται ξεκάθαρα. Δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος να φανεί ποιος είναι εναντίον ποιου. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη τις συνθήκες υπό τις οποίες έγινε το δημοψήφισμα τότε η διαφορά είναι και ποσοτικά συντριπτική. Αυτό πρέπει να του το αναγνωρίσουμε του Τσίπρα. Κατάφερε να μας συσπειρώσει.

Δεν είναι έγκλημα να αφήσουμε να πάει η ευκαιρία χαμένη; Την στιγμή που είναι ηλίου φαεινότερο ότι απειλούμεθα από εξωτερικό εισβολέα; Πρέπει να περιμένουμε να δούμε και τα άρματα; Δεν μας φτάνει η Δρακουλέσκου και όλα αυτά τα ανδρείκελα που έρχονται κατά δεκάδες να κάνουν κουμάντο με μια θρασύτητα και μια υπεροψία που σου θυμίζουν τα Ες Ες άλλων εποχών; Νισάφι πια.

Θα μου πει κανείς “και μετά; και μετά;”. Το μετά ρε παιδιά είναι θέμα της ρημάδας της διαλεκτικής της κοινωνίας. Πως το είπε ο Άρης στη Λαμία; “Θα αποφασίσει ο λαός”. Να σωθεί όμως πρώτα ο λαός.

Εγώ πάντως πολύ τον γουστάρω αυτόν τον λαό μας των Χ ανθρώπων με τις 2Χ απόψεις. Πως να το κάνουμε; Είναι ο παράδεισος της διαλεκτικής. Δείτε τους κακομοίρηδες τους Γερμανούς που συμφωνούν πάντα σε όλα πως καταντήσανε.

Γι αυτό κάντε μου τη χάρη και βάλτε τα συνθήματα του περασμένου αιώνα στο συρτάρι και φτιάξτε καινούργια που να μιλάνε σε όλους αδιακρίτως τους κατατρεγμένους. Όχι ότι είναι λάθος τα παλιά αυτά συνθήματα, αλλά μοιάζει σαν να έχεις ένα μπαζούκας στη διάθεση σου και συ εκεί, να μένεις κολλημένος στη σφεντόνα.

Πλημμυρίστε τις πλατείες και τους δρόμους με ελληνικές σημαίες, φωνάξτε όλο το λαό κάτω από τη σκέπη της πεπειραμένης και ψημένης στην πάλη αγωνιστικότητας σας. Καλέστε πλάι σας όλα αυτά τα παιδιά που μιλάνε για πατρίδα αλλά δεν ξέρουν τι σημαίνει πραγματική αριστερά είτε από προκατάληψη, είτε από άγνοια, είτε και από το δικό σας κακό παράδειγμα, μην τα φορτώνουμε όλα στους άλλους. Και επιλέξτε προσεκτικά τους φασίστες που πολεμάτε. Οι πιο επικίνδυνοι δεν είναι αυτοί που μοιάζουν με ουρακοτάγκους.

Είπα και ελάλησα. Και τώρα αρχίστε, αν κρίνετε, τις σφαλιάρες. Αν κρίνετε όμως, όχι από εξαρτημένα αντανακλαστικά.