Η τεράστια συνεισφορά του Τσίπρα στην απελευθέρωση της Ελλάδας.

του «Astrahan Mule»

Από το 2010 που ο αξέχαστος ΓΑΠ μας έφερε την τρόικα και τα μνημόνια, οι κάτοικοι αυτής εδώ της χώρας, έχουν υποφέρει τα πάντα. Φτώχεια, ατέλειωτη στενοχώρια, αρρώστιες, αυτοκτονίες, θάνατο, γενοκτονία. Δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια οι ιθαγενείς. Βγήκαν στους δρόμους και τις πλατείες και διεκδίκησαν το τέλος των μνημονίων και τη ζωή τους πίσω. Δεν ήταν πολιτικοποιημένοι, δεν ήταν μορφωμένοι, αλλά είχαν αυτό το κοινό αίτημα. Δέχθηκαν επίθεση από το κράτος και το παρακράτος με όλα τα μέσα. Πώς να ξεχάσουμε τις επιθέσεις των κουκουλοφόρων που έβγαιναν από τις τάξεις της αστυνομίας και τις απαντήσεις από τα ΜΑΤ. Η κατάληξη ήταν όλοι μαζί, να χτυπούν αλύπητα τους διαδηλωτές κάθε ηλικίας. Και σα να μην έφτανε το κράτος και οι μηχανισμοί του, είχαν πάνω στο σβέρκο τους και το «Κόμμα της εργατικής τάξης», που προσπαθούσε με κάθε μέσο να απαξιώσει αυτό τον αγώνα. Έτσι τελικά ηττήθηκαν αυτοί που κατέβηκαν στις πλατείες, προδομένοι από όλους.

Το αποτέλεσμα αυτής της ήττας, ήταν να μετατραπεί η ομαδική διεκδίκηση σε ατομική ...
διεκδίκηση. Αφού δεν μπορέσαμε όλοι μαζί να καταφέρουμε κάτι, ας προσπαθήσω μόνος μου, μήπως και καταφέρω κάτι για εμένα και την οικογένειά μου, σκέφτηκαν οι περισσότεροι από τους ηττημένους. Έτσι, αυτό που κόντεψε να γίνει λαός, με συγκεκριμένα αιτήματα και αγώνα για την επίτευξή τους, μετατράπηκε πάλι σε αυτό που ήταν τα τελευταία χρόνια: όχλος, ο καθένας για την πάρτη του. Ο καθένας πίστευε όλο αυτό το διάστημα, πως μόνο αυτός καταλάβαινε τα παιχνίδια των ξένων εισβολέων και των ντόπιων δωσίλογων. Όλοι οι άλλοι ήταν βλάκες και αυτός μόνο ήταν έξυπνος. Δεν υπάρχει ελπίδα έλεγε. Κλεισμένος ο Έλληνας στο καβούκι του, βαθιά χωμένος μέσα στον καναπέ του, είχε χάσει κάθε αίσθηση της δύναμης που έχει και έκανε τον αγώνα του μέσω πληκτρολογίου (το πολύ).

Όταν δεν άντεχε άλλο τη φτώχεια, του φάνηκε πως βρήκε μια λύση που θα έλυνε το πρόβλημά του. Από τη στιγμή που δεν μπορούσε να κάνει τίποτα ο Έλληνας, σκέφτηκε να αναθέσει σε κάποιον άλλον να του λύσει το πρόβλημα. Αυτός ο άλλος, ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ.

Έβαλε στην κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ και ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος. Οι πρώτοι υποτιθέμενοι τσαμπουκάδες Μπαρουφάκη και Τσίπρα, ανέβασαν το ηθικό στα ουράνια. Το Σύνταγμα γέμιζε με Έλληνες που ψήφισαν ακόμα και ΝΔ, και απαιτούσαν από διαγραφή χρέους μέχρι δραχμή. Και αυτό όμως, έμελλε να είναι καλό αλλά λίγο. Σύντομα γκρεμίστηκαν οι προσδοκίες. Με την εκλογή Πάκη στην ΠτΔ, με τη συμφωνία της 20^ης Φλεβάρη που τα έδινε όλα στους δανειστές, με το ότι πήγε περίπατο το πρόγραμμα της Θεσ/νίκης, τελικά έπεσε πάλι μια μαυρίλα στον πληθυσμό.

Άντε τώρα, να σηκώσεις σαν ΕΠΑΜ το ηθικό του Έλληνα μετά από όλα αυτά. Άντε να τον πείσεις, πως αν ενωθεί κάτω από τα προτάγματα του ΕΠΑΜ, θα πάρει επιτέλους τη ζωή του πίσω και η χώρα του θα του ανήκει, όπως δεν του ανήκε ποτέ από το 1821 και μετά. Πολύ δύσκολο έργο. Αν μάλιστα υπολογίσουμε πως τα μέσα του ΕΠΑΜ είναι στην καλύτερη περίπτωση λιγοστά, το έργο γίνεται ακόμα δυσκολότερο.  Πώς να καταφέρουμε να κατεβάσουμε τον κόσμο στο δρόμο; Πώς να του δώσουμε να καταλάβει πως αν ενωθεί, δεν μπορεί να του αντισταθεί τίποτα; Το κυριότερο: πώς να του δώσουμε να καταλάβει πως δεν είναι μόνος του ο καθένας, αλλά οι περισσότεροι έχουν συνειδητοποιήσει αυτά που έχει συνειδητοποιήσει και αυτός;

Εδώ ήλθε σαν από μηχανής Θεός, ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Βλέποντας πως με τα κολλήματα και τις ιδεοληψίες περί ευρώ και διαπραγμάτευσης, οδηγείται με μεγάλη ταχύτητα σε ένα τοίχο, πως πέφτει σε πλήρες αδιέξοδο και το καντηλάκι της κυβέρνησής του σβήνει, αποφάσισε να προβεί στο έσχατο μέσο: να ρωτήσει τη γνώμη του λαού. Στην ουσία έψαχνε το ΝΑΙ από τους Έλληνες, για να πάει να υπογράψει τη συμφωνία που περιλαμβάνει μνημόνιο και μέτρα.

Αυτό ήταν το μεγάλο λάθος του Τσίπρα και η τεράστια συνεισφορά του στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα που χρειάζεται η Ελλάδα. Η ανακήρυξη του δημοψηφίσματος ήταν το σύνθημα που έψαχνε ο βασανισμένος κάτοικος αυτής εδώ της χώρας. Παρά την καθημερινή πλύση εγκεφάλου που δέχεται από τα μέσα μαζικής εξαπάτησης, παρά τις κλειστές τράπεζες και την ταλαιπωρία, παρά τους ατέλειωτους εκβιασμούς από ντόπιους και ξένους, ο Έλληνας έχει πάρει την απόφασή του να πει το μεγάλο ΟΧΙ. Τίποτα δεν του γυρίζει το κεφάλι. Είναι οριστικό. Τι σημαίνει όμως αυτό το ΟΧΙ; ΟΧΙ στα μέτρα των εταίρων; Σίγουρα και αυτό, αλλά όχι μόνο αυτό πλέον. Σημαίνει ρήξη, σημαίνει δραχμή, σημαίνει αι σιχτίρ και όλοι οι πουλημένοι να πάτε στον αγύριστο.

Η μεγαλειώδης συγκέντρωση το βράδυ της Παρασκευής 3-7-2015 που καμία σχέση δεν είχε σε μαζικότητα και παλμό με τις προεκλογικές και μετεκλογικές συγκεντρώσεις, αλλά και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της Κυριακής 5-7-2015 που ήταν κατά πολύ ανώτερο από το αναιμικό 36% των εκλογών, γύρισαν το διακόπτη στο μυαλό του Έλληνα. Κατάλαβε πια, πως δεν είναι ο μόνος που έχει συνειδητοποιήσει την αλήθεια, είναι ένας από τους πάρα πολλούς. Κατάλαβε τώρα, πως όλοι αυτοί μαζί είναι μια τεράστια δύναμη που τίποτα δε μπορεί να τη σταματήσει. Η αποφασιστικότητα του πλήθους είναι απίστευτη πια. Μπορεί ο Τσίπρας να αντλήσει κάποια προσωρινά οφέλη από αυτά, αλλά το μνημόνιο που θα φέρει θα είναι το τέλος του. Η δουλειά όμως, έχει γίνει για τα καλά. Άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου.

Ο όχλος έχει πια μπει στη διαδικασία να μετατραπεί σε λαό. Είναι συγκροτημένος σε ένα σώμα και έχει αιτήματα που θέλει να τα δει να πραγματοποιούνται. Το νερό μπήκε στο αυλάκι. Τα υπόλοιπα είναι δουλειά του ΕΠΑΜ από εδώ και πέρα.

Οφείλουμε λοιπόν, να αναγνωρίσουμε τη συμβολή του Τσίπρα στην τελική νίκη του Ελληνικού λαού. Έστω και άθελά του, έβαλε τον κόσμο σε κλίμα διεκδίκησης και εξέγερσης. Για να το πετύχουμε αυτό από μόνοι μας, ίσως να μας έπαιρνε και χρόνια. Γι’ αυτό προτείνω, όταν θα δικαστεί ως δωσίλογος, να του αναγνωρίσουμε και ένα ελαφρυντικό.

Καλή λευτεριά.