Πάει κι αυτό!

του Καρτέσιου

Καλό ξεκίνημα να έχουν τα δημοψηφίσματα στη νέα περίοδο που ξεκίνησε στη χώρα μας και ελπίζω να μη σταματήσουν εδώ. Ας παραδεχτούμε ότι το δημοψήφισμα για τον κ. Τσίπρα ήταν μία λύση ανάγκης πάνω στην απόγνωση. Ένα θεαματικό σουτ της μπάλας στην εξέδρα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο αέρας γύρισε τη μπάλα και την έστειλε στα δίχτυα του αντιπάλου. Όμως δεν ήταν ο αέρας αυτός που το κατάφερε.

Ήταν, κυρίως, η αυλή των γελωτοποιών του κ. Σαμαρά που τους έχει εμπιστευτεί την επικοινωνία του κόμματος και τη χάραξη της πολιτικής. Αυτοί εισηγήθηκαν στον κ. Σαμαρά να μετατρέψει το παντελώς αδιάφορο, άσχετο και άχρηστο ερώτημα του δημοψηφίσματος σε κορυφαία ευκαιρία ανατροπής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Κι ο κ. Σαμαράς, που τόσο του κόφτει και καθόλου παραπάνω, αποδέχτηκε την εισήγηση των γελωτοποιών του.

Για να μην είμαι, βέβαια, πολύ αυστηρός μαζί τους, είχαν κι αυτοί τα δίκια τους. Είχαν υποσχέσεις για θεαματικά αποτελέσματα. Υποσχέσεις που τους δόθηκαν από τις τηλεοπτικές γιάφκες τρομοκρατών, από το άφθονο χρήμα που θα έριχνε ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων για να πληρωθεί η καμπάνια του «ΝΑΙ», αλλά και από την αποθήκη σιχαμάτων της Μέρκελ με σημαιοφόρο τον Σουλτς.

Τώρα, αν ο κ. Σαμαράς είχε ποντάρει και στη βοήθεια που θα είχε και από τον Σταύρο ....
Θεοδωράκη, τον Ευάγγελο Βενιζέλο και το ΚΚΕ, είναι επίσης κάτι που οφείλεται στο ότι μόνο τόσος είναι και καθόλου παραπάνω. Εν πάση περιπτώσει, το πράγμα δούλεψε καλά. Η ιδιωτική τηλεόραση ελπίζοντας να γλιτώσει τα χρωστούμενα κι έχοντας μάθει επί χρόνια στην ατιμωρησία για παραπληροφόρηση, βομβάρδιζε με τρόμο και ψέμα τους τηλεθεατές. Ο ΣΕΒ πλήρωσε καλά και πολλά. Τα τρία κουτσαβάκια έτρεχαν από κανάλι σε κανάλι αφρίζοντας υπέρ του «ΝΑΙ» και υποσχόμενοι τραγικό θάνατο σε όσους επέλεγαν το «ΟΧΙ».

Όλα πήγαν βάσει σχεδίου. Μέχρι και η ίδια η Μέρκελ φώναξε σε εκδήλωση του κόμματός της το «ΝΑΙ» στα ελληνικά. Οι δε Σουλτς και Σόιμπλε πραγματικά κόντραραν στα ίσα την κ. Κανέλλη σε αντικυβερνητικό μένος. Από την πλευρά τους, καλά έκαναν. Έτσι νόμιζαν το σωστό.

Όμως τώρα τι θα γίνει που ο λαός δεν τρόμαξε, δεν φοβήθηκε, δεν ξεγελάστηκε, δεν υπέκυψε ούτε καν μπροστά σε κλειστές τράπεζες; Τώρα τι πρέπει να γίνει; Ποιος θα ζητήσει ευθύνες από τους τηλεοπτικούς σταθμούς για τον τρόμο; Ποιος θα τους βάλει να πληρώσουν για την άδεια λειτουργίας τους; Ποιος θα ζητήσει φόρο από τις διαφημίσεις; Μακάρι να το πράξει η κυβέρνηση και να είναι μια ευχάριστη έκπληξη. Τη θεωρώ όμως άτολμη ακόμη και γι’ αυτά τα αυτονόητα. Θα δείξει…

Οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές του (δικού τους) δράματος έχουν τιμωρηθεί ήδη, όσο κι αν το αρνούνται. Πάντα θα το αρνούνται. Είπαμε, όποτε αυτοί διαφωνούν με την πραγματικότητα, το πρόβλημα το έχει η πραγματικότητα. Ελπίζω τελευταία στιγμή να αντιληφθούν τι τους έχει συμβεί, καθώς θα πνίγονται στο σάλιο από το φτύσιμο των πολιτών.

Όμως πραγματικά σε όλο αυτό που ζήσαμε κυριάρχησε η γελοιότητα μέχρι τέλους. Την ώρα που άρχισε να διαφαίνεται η νίκη του «ΟΧΙ», έσπευσε ο κ. Πρετεντέρης να το δικαιολογήσει με το αμίμητο «Βέβαια το “ΟΧΙ” είχε από πίσω του ένα κόμμα να το υποστηρίζει μία κυβέρνηση, ενώ το “ΝΑΙ” δεν είχε στήριξη από κόμματα». Έχει ένα δίκιο. Ο ΣΕΒ δεν είναι κόμμα. Όμως αυτά είναι!:

Δύσκολο το «χάσαμε». Δυσκολότερο το «είχαμε άδικο». Η έρμη η ήττα πάντα ορφανή. Και οι μικρόψυχοι πάντα θα θεωρούν μικρή τη νίκη του αντιπάλου. Τι γίνεται όμως με τους νικητές; Πρώτον, τώρα που άνοιξαν το δρόμο των δημοψηφισμάτων θα πρέπει να τον συνεχίσουν για να αποδείξουν ότι πρόκειται για δημοκρατική κατάκτηση και όχι για κάτι που απλώς τους βόλεψε κάποια στιγμή.

Δεύτερον, θα αποφασίσουν να σοβαρευτούν και να κυβερνήσουν; Θα καταλάβουν ότι οι διαρκείς συμβολισμοί και η καθόλου ουσία έχει καταντήσει αηδία; Θα αποφασίσει ο κ. Τσίπρας να ξεκαθαρίσει την κυβέρνησή του από ψωνάρες, σοσιαλφιλελεύθερους και γραφικούς; Ο κ. Τσίπρας θα πρέπει να καταλάβει αυτό που του δόθηκε. Δεν ήταν μία λευκή επιταγή, αλλά μια τελευταία ευκαιρία.

Ελπίζω να κατάλαβε με ποιους κάνει διαπραγματεύσεις και ποιοι είναι στο πλευρό του. Συζητά με κυνικούς δολοφόνους και ο μόνος σύμμαχός του είναι ο κόσμος. Είπε ο κ. Τσίπρας ότι τα τελεσίγραφα ενίοτε επιστρέφονται. Ελπίζω αυτό να το θυμηθεί στο επόμενο τελεσίγραφο που θα του παραδώσουν οι Βρυξέλλες και να μην το φέρει πάλι πίσω για να το καταπιούμε με το ποτό της «υπερήφανης πατρίδας». Δεν πιάνει πάντα.

Αν και μετά από αυτό το επεισόδιο δεν είναι έτοιμος δια παν ενδεχόμενο, αν και τώρα αποδειχτεί ότι δεν έχει σχέδιο αλλά αυτοσχεδιάζει με επικίνδυνη ελαφρότητα, κακό του κεφαλιού του. Τελευταία ευκαιρία για τον κ. Τσίπρα. Στο χέρι του είναι να δείξει αν την άξιζε. Οι πολίτες έδειξαν ότι δεν φοβούνται. Καιρός να δείξει κι ο κ. Τσίπρας το ίδιο. Διότι αν δεν το κάνει, τότε η επόμενη ερώτηση θα είναι «ποιον φοβάται;».