Προετοιμάζουν τη νέα εθνική εφεδρεία

του Θεμιστοκλή Συμβουλόπουλου

Παρακολουθώντας την προ ημερησίας διάταξης συζήτηση στην Βουλή την 5^η Ιουνίου 2015 για την ενημέρωση των κομμάτων της αντιπολίτευσης σε σχέση με την διαπραγμάτευση με τους εταίρους, πολλά μπορεί κανείς να διαπιστώσει. Μερικά αποτελούν ήδη μεγάλες βεβαιότητες για τους περισσότερους. Όπως π.χ. ότι το νέο μνημόνιο με τα νέα σκληρά μέτρα είναι νομοτέλεια. Το αποδεικνύει άλλωστε η 47 σελίδων πρόταση μέτρων της συγκυβέρνησης προς τους θεσμούς. Ό,τι η κυβέρνηση δεν επιθυμεί την ρήξη με τους εκβιαστές του ελληνικού λαού, αλλά αντίθετα συντάσσεται με την ανάγκη οριστικής λύσης που θα βάλει τέλος στα σενάρια περί εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Διαπιστώνει κανείς επίσης, μέσω της έκκλησης του πρωθυπουργού να βοηθήσουν όλοι την εθνική προσπάθεια, τον ξεδιάντροπο πολιτικό τυχοδιωκτισμό που σαν μύκητας έχει εξαπλωθεί σε όλο το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα στην χώρα μας.

Δεν θέλω όμως να σταθώ στα αυτονόητα. Δύο είναι κατά την γνώμη μου οι σοβαρές διαπιστώσεις που εξάγονται, όχι μόνο από την συζήτηση στην βουλή, αλλά και από την εκ του αποτελέσματος...
διαμορφωθείσα πλέον πολιτική πραγματικότητα. Η πρώτη διαπίστωση συνοψίζεται στην φράση του κ. Τσίπρα στην συζήτηση στη βουλή:

«Η κυβέρνηση από την πρώτη στιγμή αγωνίζεται για μια συνολική ευρωπαϊκή λύση, ώστε να μπει τέλος μια και καλή στον επικίνδυνο κύκλο που άρχισε το 2008» τόνισε.

Τι μας λέει δηλαδή ο κ. Τσίπρας; Ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει πέρα και έξω από την ευρωπαϊκή οικογένεια, ό,τι η σωτηρία της χώρας μας περνάει από την εξεύρεση μιας ευρωπαϊκής λύσης στο όνομα της ευημερίας των λαών. Αυτή η πολιτική παραδοχή λοιπόν, ξεδιπλώνει την γραμμή του όλου χειρισμού και της επιδίωξης της ηγετικής ομάδας που ανέλαβε την διαπραγμάτευση, και έφερε την Ελλάδα αλλά και όλες τις χώρες της Ευρώπης, μπροστά σε μια ανείπωτη πραγματικότητα, που δεν είναι άλλη από την απρόσκοπτη πλέον δρομολόγηση και νομιμοποίηση της πολιτικής ένωσης της Ευρώπης, δια μέσου της πολιτικής επιτροπείας των θεσμών και του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου, προς όφελος των πιο αδίστακτων οικονομικών συμφερόντων που νέμονται σήμερα σχεδόν ολόκληρο τον πλανήτη. Με άλλα λόγια ο τραγέλαφος αυτής της τακτικής της συγκυβέρνησης, άνοιξε διάπλατα την πόρτα για την ανάληψη της πολιτικής εξουσίας από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική ελίτ και τα συμφέροντά της, δια μέσου του υπερεθνικού μορφώματος, αυτό της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, και της μετεξέλιξής της σε Ομοσπονδία των Ηνωμένων ρευστοποιημένων και ανυπόστατων Πολιτειών της Ευρώπης.

Και πως το πέτυχε αυτό; Μα με την ανεγκέφαλη αναβάθμιση της τεχνοκρατικής τρόικας, σε θεσμούς. Δηλαδή, με την απονενοημένη παράδοση - παραλαβή της της κυριαρχίας της χώρας και της υπόστασης του κράτους, από την οικονομική κατοχή και διαχείριση της τρόικας, στην πολιτικοοικονομική κατοχή και διαχείριση των θεσμών.

Και αν καλόπιστα υποθέσει κανείς, πως δεν υπήρχε πρόθεση γι’ αυτήν την εξέλιξη, δεν μπορεί ταυτόχρονα να μην συνυπολογίσει, την επίγνωση της νέας κυβέρνησης, της δεδομένης οικονομικής εξάρτησης και δύσκολης θέσης της χώρας μας, απόρροια των εφαρμοσμένων μνημονιακών πολιτικών των προηγούμενων δωσίλογων κυβερνήσεων, στοιχείο που δεν επέτρεπε στο ελάχιστο την υιοθέτηση της τακτικής της μπλόφας, ή της πειθούς στην κόντρα με τους δανειστές.

Τώρα πλέον, το νέο αυτό θεσμοθετημένο διακύβευμα στην πολιτική πραγματικότητα στην Ευρώπη, αποτελεί προνομιακό πεδίο εφαρμογής σε κάθε χώρα που βρίσκεται ή θα βρεθεί σε παρόμοια θέση. Αποτελεί ή θα αποτελέσει νομικοπολιτικό θέσφατο. Και έτσι, η διαπραγμάτευση του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να δώσει δικαίωμα και ορίζοντα στους λαούς της Ευρώπης για αλλαγή στο μείγμα πολιτικής της Ένωσης και του ευρωδιευθυντηρίου, όπως ενδεχομένως ήθελαν φιλόδοξα να πιστεύουν ότι θα πετύχουν,  αποτελεί ήδη την ταφόπλακα σε κάθε μορφή αμφισβήτησης και αντίστασης στην ισοπέδωση που οργανώνεται από την μετεξέλιξη της παλιάς Ιεράς Συμμαχίας του Μέττερνιχ.

Η δεύτερη διαπίστωση που συνάγεται, είναι ότι σύσσωμο πλέον το πολιτικό σύστημα στην χώρα, δεξιό αριστερό και κεντρώο, είναι ένα συνονθύλευμα βαστάζων της ντόπιας και ξένης ακρίδας, πλήρως αναντίστοιχο με το λαϊκό αίσθημα, ανεξέλεγκτα δοσιλογικό και προδοτικό, αυτοαπογυμνωμένο από κάθε δημοκρατική και πατριωτική ευαισθησία, καπηλευόμενο την όποια ιδεολογική καθαρότητα των πολιτικών αποχρώσεων που υποτίθεται πως πρεσβεύει. Αριστεροί και δεξιοί συγκρούονται στον στίβο της νομής της εξουσίας, μόνο και μόνο για να διαχειριστούν την πολύχρονη δουλεία, και την παράδοση της εθνικής κυριαρχίας και της υπόστασης του κράτους, κεκαλυμμένα, στον κλίβανο της ενοποίησης της ΕΕ, και της παγκόσμιας ολιγαρχίας. Η συζήτηση στο θέατρο της Βουλής εξαντλήθηκε ανάμεσα στο καλύτερο mail Χαρδούβελη, έναντι του mail Βαρουφάκη, στις ανέξοδες κορώνες περί καλύτερης μνημονιακής διαχείρισης, τον εξορκισμό της ρήξης με τους δήμιους της Ελλάδας, και τον ανένδοτο αγώνα στήριξης του συνταγματικού τόξου μέσω του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, συμπεριλαμβανομένου του ΚΚΕ.

Απέναντι στην σαπίλα και την πολιτική δυσοσμία του ξεπουλήματος της χώρας, απέναντι στην επερχόμενη κατάρρευση του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος, η μόνη σωτηρία για τους πολιτικούς τυχοδιώκτες αριστερούς και δεξιούς, είναι η επίκληση της εθνικής ενότητας, στην προσπάθεια διατήρησης της εξουσίας στην αποικία Ελλάδα. Η εθνική ενότητα όπως την εννοούν και την καταλαβαίνουν οι πατριώτες του κομματικού κατεστημένου, προς όφελος των ολιγαρχικών στηριγμάτων τους. Η εθνική ενότητα της απαγκίστρωσης από την οργανική σχέση του έθνους με τον λαό που το συγκρότησε και το θεμελίωσε. Αυτήν την εθνική ενότητα εννοούν και θα επιδιώξουν. Και τα πρώτα δείγματα τα είδαμε στην προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στην βουλή, ως το πρόπλασμα για τη νέα εθνική εφεδρεία που ετοιμάζουν εσωτερικοί και εξωτερικοί επιβήτορες της ελεύθερης σκέψης.

Σήμερα περισσότερο παρά ποτέ, η μόνη διαχωριστική γραμμή, η μόνη στράτευση που μπορεί κανείς να κατανοήσει, δεν είναι άλλη από αυτήν ανάμεσα στους προδότες και δοσίλογους, και στους αγωνιστές της δημοκρατίας για μια πατρίδα ελεύθερη. Ανάμεσα στον φιλοτομαρισμό της υποτέλειας και του λεβαντινοραγιαδισμού και την ανάληψη της προσωπικής ευθύνης για το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, της κατοχύρωσης της δημοκρατίας, και την θεμελίωση της λαϊκής κυριαρχίας και εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας μας. Και αυτή η στράτευση είναι υπόθεση όλου του κόσμου της εργασίας, της αγροτιάς, της διανόησης. Είναι υπόθεση κάθε ατόμου, της οικογένειας, της συλλογικότητας, υπόθεση κάθε έκφρασης της κοινωνικής και πολιτικής υπόστασης του λαού μας.

Η πιο μαύρη νύχτα, είναι λίγο πριν το ξημέρωμα.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην Πολιτική Επιθεώρηση «ΑΝΑΠΟΔΑ» στο 1ο τεύχος του Ιουνίου