Πού την πάνε την Πρόεδρο;

του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

Σταδιακά μετά τις εκλογές, το νέο πολιτικό σκηνικό της κυβερνώσας Αριστερός έχει αρχίσει να παγιώνεται, με τις αντιθέσεις και τους αλληλο-σπαραγμούς του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πυρ ομαδόν -μέσα κι έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ- σε συγκεκριμένα πρόσωπα της κυβέρνησης, με πιο χαρακτηριστική την επίθεση στη Ζωή Κωνστα-ντοπούλου. Μπορεί οι διαφωνίες στον ΣΥΡΙΖΑ να φαίνεται ότι περιστρέφονται γύρω από το δίλημμα ρήξη ή συμβιβασμός με τους εταίρους, στην πραγματικότητα όμως το ερώτημα που χωρίζει την ήρα από το στάρι είναι άλλο: ρήξη ή συμβιβασμός με την ολιγαρχία του πλούτου, μ” αυτούς που διαχρονικά κάνουν κουμάντο σε αυτήν τη χώρα;

Μέχρι χτες, οι εκ διαμέτρου διαφορετικές αντιλήψεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιήθηκαν έντεχνα από την ηγετική ομάδα γύρω από τον Τσίπρα για να «μαζέψουν» ψηφοφόρους τόσο από τα δεξιά, όσο και από τα αριστερά -και τα κατάφεραν. Όμως, δεν είναι μακριά η ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ...
θα αναγκαστεί να διαλέξει κατεύθυνση. Γι’ αυτή την επόμενη μέρα έχουν ήδη αρχίσει να ερίζουν τα κεντρικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, χρησιμοποιώντας τρόπους και μεθόδους που καθόλου άγνωστες δεν μας είναι από το… προηγούμενο καθεστώς.

Άλλοι βλέπουν ότι ίσως θα ήταν προτιμότερο, αντί να αλλάξει το πρόγραμμα με το οποίο εκλέχτηκε, να προχωρήσει σε ρήξη με τους δανειστές. Άλλοι βλέπουν ως περισσότερο πρόσφορο ένα δρόμο προσαρμογής, που θα συνεχίζει μεν τη λιτότητα, αλλά θα συνδυάζεται με μέτρα «αστικού εκσυγχρονισμού». Πιστεύουν ότι έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κρατήσει μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων του και θα πείσει νέους, που ακόμη και στις πρόσφατες εκλογές τον φοβήθηκαν. Άλλωστε, σε αντίθεση με όσους ονειρεύονται την «αριστερή παρένθεση», ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε για να μείνει – τουλάχιστον τα στελέχη του θα κάνουν ό,τι μπορούν γι” αυτό. Ακόμη κι αν χρειάζεται να θυσιάσουν το ίδιο τους το κόμμα…

Ιστορίες ανανεωτικής αριστερής

Ο Νίκος Φίλης, αισίως στα 55 του, ο μεγαλύτερος του κατά 9 χρόνια Νίκος Βούτσης και ο βενιαμίν της παρέας αλλά και αυτός πλέον πενηντάρης Πάνος Σκουρλέτης -όλοι προβεβλημένα πρόσωπα της νέας διακυβέρνησης- συνυπήρξαν για μεγάλο χρονικό διάστημα στην ηγεσία της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, της νεολαιίστικης οργάνωσης του ΚΚΕ εσωτερικού. Στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’80, με γραμματέα τον Νίκο Βούτση, ο Νίκος Φίλης ήταν το πρόσωπο που, προερχόμενο από τις αποδεκατισμένες (λόγω της διάσπασης της Β” Πανελλαδικής) οργανώσεις της σπουδάζουσας του «Ρήγα Φεραίου», είχε καταφέρει να διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στην ηγετική ομάδα. Ένα από τα «προσόντα» του ήταν ότι μπορούσε ταυτόχρονα να συνομιλεί από τον Ηλία Μόσιαλο (τον καθηγητή του LSE και κατοπινό υπουργό του ΓΑΠ), που τότε το έπαιζε… ούλτρα αριστερός, μέχρι τον μόνιμα ρομαντικό επαναστάτη Δημήτρη Μπελαντή, που αρνείται να «προσαρμοστεί» ακόμη και σήμερα που ο ΣΥΡΙΖΑ στον οποίο ανήκει ήρθε στη κυβέρνηση.

Ο Ν. Φίλης -κεντριστής από φύση και άποψη- είχε εκείνη την εποχή κολλητούς τον Πάνο Σκουρλέτη από την σπουδάζουσα και τη Βιομηχανική του Πειραιά, τον Δημήτρη Μέλισσα, τον επονομαζόμενο και Κλάρα, καθηγητή σήμερα στο ΕΜΠ και «κληρονόμο» του γραφείου του Δημήτρη Τσάτσου, τον Θάνο Χατζόπουλο (επαγγελματία δημοσιογράφο στον ΔΟΛ και στέλεχος της εβδομαδιαίας εφημερίδας Εποχή) και την Όλγα Σελλά (δημοσιογράφο του πολιτιστικού της Καθημερινής). Τώρα, με πόσους από τους προαναφερόμενους -άνδρες και γυναίκες- παραμένει κολλητός ή έστω φίλος, αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.

Η μικρή ιστορική αναδρομή είναι χρήσιμη στην περίπτωση μας για ένα λόγο: Για να (κατα)δείξει την πολιτική καταγωγή του σημερινού κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν είναι άσχετη με τις επιδιώξεις του. Ο Ν. Φίλης είναι ένας από τους κληρονόμους της ακριβής παράδοσης της ανανεωτικής αριστερός και του «Ρήγα» της ύστερης μεταπολίτευσης – αν και ο ίδιος μπορεί να χαρακτηριστεί κάλλιστα ως αριστερός ευρωκομμουνιστής με πινελιές νεοορθοδοξίας: κάποτε κόντεψε να τρελάνει τους συντρόφους του, όταν στις συνεδριάσεις των κεντρικών οργάνων του Ρήγα έφερνε μαζί του βιβλία θεολόγων της ρώσικης Διασποράς!

Αυτή την κληρονομιά διεκδικεί ο Ν. Φίλης στο σημερινό μωσαϊκό των «φυλών» του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, είναι ακόμα Διευθυντής της Αυγής και μπορεί με σχετική άνεση να αρχίσει να στήνει τις συμμαχίες του για την επόμενη μέρα. Μπορεί να μην έχει τις δυνατότητες να διεκδικήσει πρώτο ρόλο, αλλά θα μπορούσε να ήταν ένας χρήσιμος και αποτελεσματικός δεύτερος ή τρίτος πόλος σε μια νέα ηγετική ομάδα γύρω από τον Τσίπρα. Άλλωστε, συμμετείχε για χρόνια στον πρωινό καφέ όσο ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακόμη στην αντιπολίτευση…

Οι επιχειρηματίες είναι πάντα με το γκουβέρνο

Στην πραγματικότητα, ο Φίλης, ως βουλευτής και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, παίζει ένα πολύ περίεργο παιχνίδι, με ιδιαίτερα προσωπική χροιά. Αυτή η φουρνιά των παλαιάς κοπής στελεχών βρέθηκε για πολλά χρόνια στο περιθώριο της εξουσίας, σε σφιχτό εναγκαλισμό με ένα… επάρατο 3-4%, από το οποίο ποτέ δεν έλεγε να ξεκολλήσει. Με τα χρόνια το συγκεκριμένο «μπλοκ» έχει συνάψει φιλικές ή και άλλου τύπου σχέσεις με αυτό που ονομάζουμε αστικό επιχειρηματικό κόσμο, κατεστημένο ή τέλος πάντων μέρος της διαβόητης ολιγαρχίας, που όλα τα κόμματα ευαγγελίζονται ότι θα πολεμήσουν, αλλά κανένα δεν κατάφερε να το πράξει μέχρι σήμερα. H φράση του Μποδοσάκη «οι επιχειρηματίες είναι πάντα με το γκουβέρνο», είναι αποκαλυπτική…

Ε, με αυτήν τη συγκεκριμένη κάστα ο Νίκος Φίλης, όπως και άλλα στελέχη της κυβέρνησης, διατηρεί σχέσεις. Μπορεί η Γιάννα Αγγελοπούλου να προσέγγισε όψιμα το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ (πάντως αρκετά πριν από τις εκλογές), όμως η σχέση της με τον δικηγόρο Δημήτρη Φίλη πηγαίνει πολλά χρόνια πίσω, αφού είναι πάνω από δεκαετία που ο αδελφός του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί νομικά την κα Αγγελοπούλου. Γνωστές σχέσεις με επιχειρηματίες έχουν επίσης ο Γιάννης Δραγασάκης, ο Γιώργος Σταθάκης, αλλά και ο νεόκοπος φίλος των καναλιών (και των καναλαρχών) Νίκος Παππάς, που έχει στην αρμοδιότητά του τη ρύθμιση για τις τηλεοπτικές άδειες. Μια ρύθμιση την αναγκαιότητα της οποίας πολλοί θυμήθηκαν με αφορμή την ενορχηστρωμένη επίθεση στον Γιώργο Κατρούγκαλο, κανείς όμως δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πότε (και αν) θα κάνει την εμφάνισή της…

Και το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, κύριε;

Είναι φανερό ότι οι προγραμματικές δηλώσεις της Ζωής Κωνσταντοπούλου από τη θέση του τρίτου τη τάξει πολιτειακού παράγοντα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, που είναι η θέση του Προέδρου της Βουλής, και ο τρόπος που ασκεί τα καθήκοντα της στο Κοινοβούλιο, έχουν ενοχλήσει, καθώς διαταράσσουν τα λιμνάζοντα ύδατα στα οποία ανέμελα κολυμπούσαν αρκετοί οικονομικοί παράγοντες της χώρας οι οποίοι, ήδη πριν από τις εκλογές, είχαν διαβεβαιώσεις ότι τελικά δεν θα βάλουν μπελά στο κεφάλι τους με την «πρώτη φορά αριστερή» διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Οι κινήσεις της για το χρέος, με τη σύσταση της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου, η Επιτροπή της Βουλής που θα εξετάσει το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων, αλλά και οι σαφείς προθέσεις της να σηκώσει το χαλί της διαφθοράς και να διαπιστώσει τα όρια της νομιμότητας σε σκάνδαλα όπως η Siemens, τα εξοπλιστικά και η αμαρτωλή ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, έρχονται να αναστατώσουν ένα μέρος του επιχειρηματικού κόσμου της χώρας, που αποκόμισε ό,τι μπορούσε, αναπαύτηκε στις δάφνες του (νεοπλουτισμού) και θεωρεί ότι δικαιούται να είναι στο απυρόβλητο.

Υπάρχουν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που δεν κρύβουν την ενόχλησή τους, επισημαίνοντας ότι τέτοιες κινήσεις ναρκοθετούν τις συμφωνίες της ελληνικής κυβέρνησης με τους ευρωπαίους εταίρους. Υπάρχει όμως ένα μικρό πρόβλημα, που δεν μπορούν εύκολα να ξεπεράσουν: αυτές οι κινήσεις, παρότι παρουσιάζονται ως κινήσεις της Προέδρου της Βουλής, είναι απόλυτα σύμφωνες με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι επίσης σε γνώση και γίνονται με τη συναίνεση του Αλέξη Τσίπρα, που θέλει να έχει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα.

Ενορχηστρωμένες επιθέσεις;

Η υπόθεση με την ονομαστική ψηφοφορία στο νομοσχέδιο για την ανθρωπιστική κρίση παρουσιάστηκε ως ένα ακόμη «ατόπημα» της Προέδρου της Βουλής. Ως απόδειξη ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου αβαντάρει τη Χρυσή Αυγή – η ίδια Πρόεδρος της Βουλής που φρόντισε την 21η Μαρτίου να ακουστούν από το βήμα της Βουλής μετανάστες και πρόσφυγες που διηγούνταν την εμπειρία τους από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης… Μέσα στον επικοινωνιακό ορυμαγδό, ελάχιστοι θυμήθηκαν ότι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας είχε δηλώσει, στο ξεκίνημα της κοινοβουλευτικής περιόδου, ότι τα νομοσχέδια της κυβέρνησης θα ψηφίζονται στη Βουλή με ονομαστικές ψηφοφορίες.

Η επίθεση κατά της Ζωής Κωνσταντοπούλου (και) για αυτό το θέμα συμπληρώθηκε τις επόμενες μέρες με «αποκλειστικό» ρεπορτάζ από την κλειστή συνάντηση μεταξύ των δύο κοινοβουλευτικών εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ, Ν. Φίλη και Χρήστου Μαντά, με την Πρόεδρο της Βουλής και τον Πρωθυπουργό. Σύμφωνα με τo ρεπορτάζ, που αναμεταδόθηκε με τεράστια ταχύτητα, ο Αλέξης Τσίπρας «μάλωσε» τη Ζωή Κωνσταντοπούλου για τα τερτίπια της ψηφοφορίας. Προφανώς το «ρεπορτάζ» υπαγορεύτηκε από έναν από τους συμμετέχοντες στην κλειστή συνάντηση και κάθε λογικός άνθρωπος θα πόνταρε σε αυτόν που έχει τις καλύτερες σχέσεις με τους δημοσιογράφους…

Ο Ν. Φίλης διατηρεί πολύ καλή σχέση και με την Εφημερίδα των Συντακτών, που το τελευταίο διάστημα επιτίθεται με σφοδρότητα στην Πρόεδρο της Βουλής από τα αριστερά, με αφορμή τη στάση της απέναντι στη Χρυσή Αυγή. Μόνο που ο προσεκτικός αναγνώστης θυμάται ότι τα ρεπορτάζ της ίδιας εφημερίδας για τη «δυσαρέσκεια του Μεγάρου Μαξίμου» προς το πρόσωπο της Ζ. Κωνσταντοπούλου είχαν ξεκινήσει από την επαύριο κιόλας ανάληψης των καθηκόντων της, πολύ πριν προκύψει οποιοδήποτε ζήτημα με την παρουσία ή μη στη Βουλή των προφυλακισμένων βουλευτών του ναζιστικού μορφώματος.

Η ένταση της επίθεσης, επίσης, συνέπεσε χρονικά με την είδηση ότι η Ζ. Κωνσταντοπούλου καταψήφισε -μαζί με πολλούς άλλους βουλευτές- τη συμφωνία της 20ής Φεβρουάριου στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Και πώς αλλιώς άλλωστε θα μπορούσε να ερμηνευτεί η κίνηση της ΕΦ.ΣΥΝ την ίδια μέρα να ανεβάσει γκάλοπ στο διαδίκτυο, στο οποίο ζητούσε την άποψη των αναγνωστών για τους χειρισμούς της Προέδρου της Βουλής στο θέμα της Χρυσής Αυγής, για να το κατεβάσει άρον άρον μετά από πέντε (δέκα;) λεπτά, όταν το ποσοστό που ενέκρινε τους χειρισμούς μαζί της άγγιζε το… σταλινικό 80%;

Γωνίες και στρογγυλέματα

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου ενοχλεί, δεν χωρά αμφιβολία. Άλλωστε, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, δεν επιδιώκει και κάτι διαφορετικό από αυτό. Μέχρι στιγμής, στην πολιτική της σταδιοδρομία έχει δείξει ότι δεν φορά το μανδύα του «αρεστού» πολιτικού και δεν επιδιώκει το στρογγύλεμα των απόψεών της. Και ο Γιώργος Κατρούγκαλος ενοχλεί: ήταν ο υπουργός που είπε ότι, αν δεν γίνουν πράξη οι προεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ στον τομέα των αρμοδιοτήτων του, θα είναι ο πρώτος που θα παραιτηθεί. Ούτε κι αυτό μοιάζει ιδιαίτερα με «στρογγύλεμα»…

Μπορεί η υπόθεση να ξετυλίγεται με βάση πρόσωπα, ποτέ όμως δεν ήταν το θέμα τα πρόσωπα. Το θέμα είναι το στρογγύλεμα των θέσεων και της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να προετοιμαστούν οι ψηφοφόροι του για τη σταδιακή διολίσθηση στην «υπευθυνότητα», όπως βαφτίζεται από τα συστημικά ΜΜΕ η διατήρηση του ίδιου status quo. Και μπορεί να μην είναι εύκολα μετρήσιμο το αν οι περισσότεροι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ είναι ή όχι με το «πάση θυσία στο ευρώ», αλλά είναι απολύτως σίγουρο ότι η συντριπτική πλειοψηφία όσων εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στον ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να ξεμπερδέψουν με το πολιτικό προσωπικό και την επιχειρηματική ελίτ που την τελευταία πενταετία πλούτισε σε βάρος της κοινωνίας!

Τα συστημικά ΜΜΕ έχουν αναλάβει την εκστρατεία να νουθετήσουν την ηγεσία και να φοβίσουν τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να τους φέρουν στον «σωστό δρόμο»: να λειάνουν τις «γωνίες», να εγκαταλείψουν οποιεσδήποτε σκέψεις για ριζοσπαστικές αλλαγές για να μην μπει «η χώρα σε περιπέτειες» (δηλαδή να μην απωλέσουν οι ολιγάρχες -και οι υπάλληλοί τους στα μίντια- κανένα από τα προνόμιά τους). Γνωρίζουν ότι, αν ο ΣΥΡΙΖΑ προβεί σε τομές στην οικονομία και στην πολιτική ζωή, αυτή η νέα κατάσταση θα προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις μετασχηματίζοντας και τη σκέψη του κόσμου. Αντιθέτως, αν ο ΣΥΡΙΖΑ βαδίσει στη γραμμή των προηγούμενων κυβερνήσεων, αυτό θα βοηθήσει το «δεν υπάρχει άλλος δρόμος» που με έμφαση μηρυκάζουν εδώ και πέντε συναπτά έτη.

Την ίδια φοβία για την όποια αλλαγή σε επίπεδο κοινωνίας έχουν και όσοι βολεύτηκαν γρήγορα στις νέες τους καρέκλες και θέλουν να ακολουθήσουν τον… εύκολο δρόμο για να τις διατηρήσουν. Κι αυτός δεν είναι άλλος από την υποστήριξη της οικονομικής και επιχειρηματικής ελίτ της χώρας, και των μίντια που αυτή ελέγχει. Η τοποθέτηση ή η διατήρηση σε καίριες θέσεις ανθρώπων του συστήματος, όπως η Παναρίτη ή η Σακελλαρίου, βαδίζει σε αυτόν το δρόμο. Οι κινήσεις της Προέδρου της Βουλής βαδίζουν στον ανάποδο.

από το «Unfollow» μέσω του «Βαθύ Κόκκινο»