Τουμπερλέκια πασχαλιάτικα

του Καρτέσιου

Ένα πράγμα που μου τη δίνει άσχημα στα νεύρα είναι η γρίπη, ειδικά όταν την έχω εγώ. Το δεύτερο είναι η επίκληση του ρεαλισμού. Τώρα έχω γρίπη, έχω και τον βομβαρδιστή με νομιμότητα Παπαδημούλη να γράφει στο twitter: «Το κοινό συμφέρον απαιτεί συμφωνία στο Eurogroup της 24ης Απριλίου. Η ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης επείγει. Ζητείται αμοιβαίος ρεαλισμός».

Πώς να βρεθεί ο αμοιβαίος ρεαλισμός, άνθρωπέ μου, από τη στιγμή που δεν υπάρχει κοινή αντίληψη της πραγματικότητας; Οι Γερμανοί επιμένουν ότι μπορούμε να πληρώσουμε ολόκληρο το χρέος κι εμείς λέμε ότι αυτό δε μπορεί να συμβεί. Να το πω αλλιώς μήπως και το καταλάβει ο φύλακας της «καθαρότητας του ΣΥΡΙΖΑ»: Το αφεντικό λέει ότι αν αυξηθεί ο κατώτατος μισθός η επιχείρηση δε θα αντέξει τα έξοδα και θα κλείσει. Ο εργάτης λέει ότι με αμοιβή μισό ευρώ την ώρα δε μπορεί να...
ζήσει και δεν είναι εργάτης αλλά σκλάβος. Αυτές οι πραγματικότητες πώς μπορούν να συμβιβαστούν στην πολιτική;

Αυτή η διαφορά στις πραγματικότητες τελειώνει μόνο αν από την πλευρά του εργάτη υπάρξει ρήξη με το ρίσκο τού ό,τι προκύψει ή αν αποδεχτούν από κοινού ότι η πραγματικότητα του αφεντικού είναι η σωστή, διότι το αφεντικό έχει τα λεφτά κι όποιος έχει τα λεφτά έχει τη δύναμη να επιβάλλει την πραγματικότητά του κι ο εργάτης απλώς συμβιβάζεται.

Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε. Δεν είναι εφικτή μια «αμοιβαία επωφελής λύση» και ένας δίκαιος συμβιβασμός. Ή θα δεχτούμε τους όρους των δανειστών ή όχι. Αν τους δεχτούμε, όσο λίγο κι αν τους δεχτούμε, συμβιβαζόμαστε εμείς και τελείωσε το θέμα. Συνεχίζεται η ίδια κατάσταση που μέχρι χτες ο ΣΥΡΙΖΑ υποστήριζε ότι η κοινωνία δεν την αντέχει ούτε μία μέρα παραπάνω. Συνεχίζεται η ίδια κατάσταση που ο ΣΥΡΙΖΑ την όριζε ως ανθρωπιστική κρίση.

Αυτό είναι καθαρός ΔΗΜΑΡιτισμός, τίποτε άλλο. Είναι το δικαίωμα για πανηγυρισμούς του κάθε Κύρτσου, Πάσχου, Άδωνη, Σαμαρά, Βενιζέλου. Δεν είναι Αριστερά και, κυρίως, δεν είναι «πρώτη φορά». Θα είναι η πολλοστή φορά που μια κυβέρνηση θα παρουσιάσει ως επιτυχία ότι χάσαμε τα λιγότερα δυνατόν, ότι παραδώσαμε λιγότερα από όσα μας ζητούσαν.

Οι του «Μετώπου της Λογικής» είτε προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε από τη ΝΔ, είτε από τον Μπόμπολα έχουν το κοινό χαρακτηριστικό ότι θεωρούν τη διαπραγμάτευση «χαμένο χρόνο». Μα γι’ αυτό δεν κατηγορούσαμε τους προηγούμενους; Ότι δεν διαπραγματεύτηκαν; Πως μπορεί να συμβαίνει τώρα άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ να ζητούν το τέλος της διαπραγμάτευσης και μία βιαστική λύση που θα τους βολεύει όλους; Από πότε εμάς και τους Γερμανούς υπάρχει κάτι κοινό που μας βολεύει στο θέμα του χρέους;

Εκτός κι αν εννοούν ως αποδοχή συμβιβασμού και αποδοχή ρεαλισμού ότι οι Γερμανοί έχουν τα λεφτά, εμείς έχουμε τον κώλο, άρα μια ανταλλαγή θα ήταν δίκαιη. Εμ δεν είναι. Το δοκιμάσαμε. Γι’ αυτό ο Σαμαράς παραμιλάει στη Βουλή και ο Βενιζέλος υπερασπίζεται το έργο της κυβέρνησης που συμμετείχε με πλεονάσματα του 2013 λες και δεν ξέρουμε ότι αυτά δημιουργήθηκαν με τρόπο που μόνο αποτέλεσμα θα είχε να μαζεύαμε σε λίγο καιρό τους νεκρούς από τους δρόμους με τα κάρα.

Δεν είναι δίκαιος και κοινά επωφελής συμβιβασμός αυτός, γιατί αν ήταν τότε ο Σαμαράς δε θα έχανε τα λόγια του μιλώντας για την επιτροπή ελέγχου του χρέους, ούτε ο Βενιζέλος θα παρουσίαζε τόσα κίβδηλα στοιχεία μέσα σε 15 λεπτά της ώρας ομολογώντας στην ουσία ότι δεν έχει ούτε μισό επιχείρημα υπεράσπισής του αν η επιτροπή καταλήξει σε ευθύνες.

Και ναι, φαίνεται να υπάρχει σύγκρουση μεταξύ μιας επιτροπής ελέγχους του χρέους και της ταυτόχρονης διαβεβαίωσης των υπουργών ότι οι δανειστές θα ξεπληρωθούν στο ακέραιο, όμως όλες οι επιτροπές που δημιουργήθηκαν είναι απαραίτητες. Είναι απαραίτητα τα συμπεράσματά τους σε μια σοβαρή διαρκή διαπραγμάτευση ενός χρέους.

Είναι αυτό που θα έπρεπε να έχουν κάνει οι προηγούμενες κυβερνήσεις αν τα μέλη τους είχαν την ελάχιστη εντιμότητα και δεν βουτούσαν στα βάζα με το μέλι. Τα αποτελέσματα των επιτροπών για το Δημόσιο Χρέος και τις γερμανικές αποζημιώσεις είναι πολύτιμα και μακάρι να χρησιμοποιηθούν. Τα συμπεράσματά τους θα είναι τα πλέον ισχυρά όπλα διαπραγμάτευσης και διακοπής του διαρκούς εκβιασμού της Ελλάδας.

Καμία, μα καμία, κυβέρνηση δε φρόντισε μέχρι σήμερα να βάλει έστω κι ένα μικρό όπλο στη φαρέτρα της ελληνικής πλευράς. Το αντίθετο έκαναν. Την άδειαζαν. Κατέστρεφαν όποια όπλα υπήρχαν. Τα αχρήστευαν. Κι έτσι μείναμε στη γωνία, άοπλοι, να ακούμε τα προτεσταντικά διδάγματα της Μέρκελ και να τρώμε στη μάπα τα σάλια του Σόιμπλε δίχως μάλιστα να έχουμε το δικαίωμα να σκουπιστούμε.

Αυτή ήταν η δουλειά των προηγούμενων κυβερνήσεων, των συνεργαζόμενων επιχειρηματιών, μεαλοεργολάβων, καναλαρχών, δημοσιογράφων. Γι’ αυτό πληρώνονταν, αυτό υπηρετούσαν. Από την πλευρά τους, καλά έκαναν. Όμως όπως δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει αμοιβαίος ρεαλισμός με τα συμφέροντά τους, ούτε κοινά επωφελής συμβιβασμός με τις ευθύνες τους, έτσι δε μπορεί να υπάρξει κάτι αντίστοιχο και με τους εντολείς τους. Δηλαδή τους τοκογλύφους μας.

Κι αυτό, πρέπει να γίνει σαφέστερο από σαφές σε κάτι ζεν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που θεωρούν ότι η αρμονία προέρχεται από την ισορροπία των διαφωνιών και την ευγενή υποχωρητικότητα ως βιωματικό μάθημα στους επίμονους. Ε, κι όσο δεν το καταλαβαίνουν, τι να πω; Καλά κάνει η Δούρου και τους αφιερώνει… τουμπερλέκια.