"Ου λαλεί απλώς προς ηδονήν"

του Γιώργου Κοντογιώργη

Η ιδεολογία της εξάρτησης όταν καθοδηγείται από την μηρυκαστική εκφορά του επιχειρήματος του ηγεμόνα για την ερμηνεία των φαινομένων της ιστορίας είναι προφανώς ομολογητική της βαθιά αντιδραστικής ιδεολογίας του φορέα της. Η νεοελληνική ιστορι-ογραφία και γενικότερα η ομόλογη κοινωνική "επιστήμη" βρίθει τέτοιων σαπρών παραδειγμάτων. Όταν όμως ένας εκ των φορέων της ιδεολογίας της εξάρτησης γίνεται εξουσία, ιδίως στον τομέα της παιδείας, και εννοεί να "διδάξει" την παραρτηματική σχέση του νεο-Έλληνα με τον ηγεμόνα, το πράγμα γίνεται επικίνδυνο. Ιδίως όταν συνδυάζεται με μια εξίσου αντιδραστική, δηλαδή οπισθοδρομική πρόσληψη της σχέσης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής.

Στην εγκύκλιό του ο νυν Υπουργός Παιδείας μας διαβεβαιώνει ότι αφού αυτός και η παρέα του μας κυβερνάει, ο λαός είναι στην εξουσία. Μας διδάσκει όμως επίσης ότι μόλις με την Επανάσταση οι Έλληνες έγιναν λαός, δηλαδή έθνος. Προφανώς η Ελληνική Επανάσταση δεν ήταν εθνική, αφού....
οι Έλληνες έγιναν έθνος, απέκτησαν δηλαδή συνείδηση ελληνικής κοινωνίας, μετά την Επανάσταση! Κατά λογική ακολουθία, οι ελληνόφωνοι κάτοικοι της οθωμανικής αυτοκρατορίας δεν ήσαν Έλληνες. Και, συνακόλουθα, ο νεοέλληνας μαθητής, ο νεοέλληνας εν γένει, δεν δικαιούται να επικαλείται την ιστορική του συνέχεια. Μας λέει επίσης ότι η Ελληνική Επανάσταση υπήρξε τέκνο του δυτικού Διαφωτισμού! Η άγνοια της διαφοράς μεταξύ της Γαλλικής Επανάστασης -τέκνου του Διαφωτισμού- και της Ελληνικής Επανάστασης, μπορεί να του συγχωρηθεί, αφού εγώ τουλάχιστον δεν έχω την αξίωση να γνωρίζει εν προκειμένω περισσότερα από όσα οι μαθητές που θέλει να καθοδηγήσει. Μπορεί να του συγχωρηθεί ακόμη και η άγνοια βασικών κειμένων και απανωτών επαναστατικών κινημάτων, που από τις απαρχές, σχεδόν, της τουρκοκρατίας θέτουν με έμφαση το εθνικό πρόβλημα.

Εντούτοις, εάν οι ανωτέρω "ερμηνείες" του Υπουργού, συνδυασθούν με την καθόλα πονηρή απομόνωση ενός αποσπάσματος του Ρήγα από το γενικό εθνικό, πολιτειακό και αξιακό του πρόταγμα, προκύπτει αβίαστα ότι βρισκόμαστε ενώπιον μιας μείζονος πολιτικής σημασίας επιλογή, που ανάγεται στο σήμερα. Μας πληροφορεί ο Υπουργός ότι για τον Ρήγα "ο αυτοκράτωρ λαός είναι όλοι οι κάτοικοι του βασιλείου τούτου, χωρίς εξαίρεσιν θρησκείας και διαλέκτου, Έλληνες, Βούλγαροι, Αλβανοί, Βλάχοι, Αρμένηδες, Τούρκοι και κάθε άλλο είδος γενεάς". Έτσι απομονωμένο το απόσπασμα αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο Ρήγας συντάσσεται με την ιδέα μιας "πολυπολιτισμικής κοινωνίας", που επομένως διδάσκει τις επιλογές του σήμερα. Αποκρύπτει ωστόσο, προφανώς όχι από άγνοια, πως για τον Ρήγα, "Έλληνες το γένος είναι όλοι όσοι ομιλούν την ελληνική, ότι "όλοι οι νόμοι… γίνονται εις την απλήν των Ελλήνων γλώσσαν", η οποία ομιλείται, κατά το μάλλον ή ήττον, από "όλα τα εις το βασίλειον τούτο… γένη". Και ότι ορίζει πως η ελληνική γλώσσα οφείλει να διδάσκεται υποχρεωτικά σε όλους τους κατοίκους του κράτους. Ο λαός αυτός (οι Έλληνες, ο Βούλγαροι, οι Βλάχοι, οι Αλβανοί κλπ) είναι "απόγονος των Ελλήνων", με την έννοια ότι βιώνουν το ελληνικό πολιτισμικό κεκτημένο και στεγάζονται σε μια συνεκτικά δομημένη κοινωνία με κοινό πολιτειακό πρόταγμα, που ο ίδιος αποκαλεί "Ελληνική δημοκρατία".  

Επανέρχομαι όμως στο κεντρικό ζήτημα. Η παρέμβαση αυτή του Υπουργού δεν αφορά μόνο ή μάλλον καθόλου στο παρελθόν. Αποτελεί ζωντανό επιχείρημα, που επιδιώκει να κατηχήσει τους νεαρούς βλαστούς των σχολείων στην αντίληψη ότι η κοινωνική συνοχή, η συνείδηση κοινωνίας, είναι μη αποδεκτή επιλογή, ότι η ολιγαρχική κομματοκρατία αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα, που αντιτείνεται στο ελληνικό ιστορικό και συγκεκριμένα δημοκρατικό κεκτημένο. Ότι η κοινωνία και οι κληρονομιές της φταίνε για τη νεοελληνική κακοδαιμονία, όχι το δυναστικό κράτος και η κομματική νομενκλατούρα που το λυμαίνεται.

Είναι προφανές ότι για να νομιμοποιηθεί η ολιγαρχική κομματοκρατία, που κατέχει την ελληνική κοινωνία, και στην οποία αναντιλέκτως ανήκει ο εν λόγω κύριος, πρέπει να απαξιωθεί το ιστορικό της παρελθόν (ο βυζαντινός και ο τουρκοκρατούμενος ελληνισμός) και να αποκοπεί ο νεο-Έλληνας από αυτό. Η πονηρά φύση της καθεστωτικής νομενκλατούρας γνωρίζει ότι για να ηγεμονεύσει πρέπει να αφαιρέσει από την υπήκοο κοινωνία τη δυνατότητα της συνοχής, της σύγκρισης με το ιστορικό της προηγούμενο και να αποδεχθεί την οφειλή της σε ό,τι αφορά στην ελευθερία της, στην ίδια την εθνική της αυτογνωσία, στον Δυτικό κηδεμόνα. Η ίδια η εξουσία της ολιγαρχικής κομματοκρατίας είναι ευθέως συναρτημένη από την ιδεολογία του "Διαφωτισμού". 

Επίμετρο: τα μηρυκαστικά της εξάρτησης, που συγκροτούν την κομματική νομενκλατούρα, όταν καταλαμβάνουν θέσεις εξουσίας, είναι ικανά να δημιουργήσουν ένα εκρηκτικό πολιτικό μίγμα, εξαιρετικά επικίνδυνο για τα πράγματα της χώρας. Υπό την έννοια αυτή, και στο μέτρο που ο νυν Υπουργός Παιδείας, δεν λαλεί απλώς προς ηδονήν, οφείλουμε να έχουμε κατά νουν ότι ο ήχος του λόγου του δεν είναι ανώδυνος.

από το "contogeorgis.blogspot.gr"