Βαρβαρότητα και λιτότητα…

του Γιάννη Σιδέρη

Τελικά θα επέλθει η ρήξη; Κινδυνεύει η χώρα να οδηγηθεί σε έξοδο από την ευρωζώνη; Θα υποχωρήσει η κυβέρνηση στις ασφυκτικές πιέσεις των ευρωπαίων; Θα κατορθώσει να περάσει κάποιες από τις προεκλογικές της δεσμεύσεις; Ερωτήματα που φαίνεται να απασχολούν τον λαό αυτό το διάστημα.

Ας προσπαθήσουμε να διακινδυνεύσουμε μια πρόβλεψη. Ακούγοντας τον Γιάνη (με ένα νι) Βαρουφάκη μετά το eurogroup της Δευτέρας, όλα δείχνουν ότι θα επέλθει, όχι εύκολα, συμφωνία, μια και ο ΥΠΟΙΚ ήταν έτοιμος να υπογράψει ένα σύμφωνο το οποίο κυκλοφόρησε λίγο πριν την έναρξη του eurogroup από την Κομισιόν.

Ίσως βέβαια το ότι έδειξε τις προθέσεις του πριν την έναρξη της συνεδρίασης να ήταν και το λάθος του, μια και οι μετρ των διαπραγματεύσεων ευρωπαίοι το άλλαξαν με ένα άλλο πολύ...
πιο σκληρό και ταπεινωτικό για την Ελληνική πλευρά, με στόχο ίσως να "πάρουν" όσα περισσότερα μπορούν, έχοντας όμως πλέον υπόψιν τους τη βάση όπου μπορούν να συμφωνήσουν. Εκτός αν επρόκειτο για τακτική διαπραγματευτική του ίδιου του ΥΠΟΙΚ!

Το θέμα είναι πως η ελληνική κυβέρνηση, έχει κάνει ήδη τόσες υποχωρήσεις όπου πλέον, δεν έχει άλλα περιθώρια οπισθοχώρησης. Το κούρεμα του χρέους, η αιχμή της προεκλογικής της ρητορικής, εγκαταλείφτηκε ήδη. Το 70% του μνημονίου που θα καταργούσε με ένα νόμο όταν εκλεγόταν, δεσμεύεται πια να το εφαρμόσει. Ο ισοσκελισμένος προϋπολογισμός μεταλλάχθηκε σε στόχο για πρωτογενές πλεόνασμα, έστω και μειωμένο σε σχέση με το εξωφρενικό 3,5% που είχε συμφωνήσει η προηγούμενη κυβέρνηση. Επίσης, όταν και αν συμφωνηθεί το πρόγραμμα "γέφυρα" με τους εταίρους-δανειστές, για 4 έως 6 μήνες, η κυβέρνηση δια στόματος του κ. Βαρουφάκη, αποδέχθηκε να μην προβεί σε "μονομερείς ενέργειες" δημοσιονομικού κόστους πράγμα που σημαίνει ότι βασικές προεκλογικές δεσμεύσεις θα πρέπει να αναβληθούν μέχρι την τελική συμφωνία που αναμένεται μέχρι το καλοκαίρι.

Δηλαδή, αν δούμε αποστασιοποιημένοι από την συναισθηματική εμπλοκή της ψυχικής ανάτασης που δικαίως διακατέχει την πλειοψηφία του λαού μια και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ξεμπερδέψαμε από κυβερνήσεις τύπου Σαμαροβενιζέλου, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έχει ήδη υποχωρήσει αρκετά. Το μόνο που της απέμεινε λοιπόν να διαπραγματευτεί δεν είναι παρά η εφαρμογή κάποιων μέτρων για την στοιχειώδη αντιμετώπιση της εξαθλίωσης μεγάλου τμήματος του λαού. Είναι τα περίφημα μέτρα αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης κατά τα λεγόμενα του ίδιου του πρωθυπουργού.

Ένα είναι βέβαιο. Ότι δεν έχει την επιλογή να μην εφαρμόσει ούτε αυτά τα ελάχιστα που έχει υποσχεθεί! Αυτή είναι η "κόκκινη γραμμή" της, όχι βέβαια με την έννοια που είχαν αυτές για τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Η ίδια η ύπαρξή της ως κυβέρνηση εξαρτάται ακριβώς από αυτήν, έστω και μικρής εμβέλειας, νίκη.

Και το ερώτημα είναι: Οι εταίροι-δανειστές τι επιδιώκουν βάζοντας τελεσίγραφα του τύπου ή αυτό ή τίποτα;

Η Γερμανία πρώτα και κύρια, δεν μπορεί να ξεφύγει από την εμμονή της για πολιτικές λιτότητας και έτσι δυσκολεύεται να παραδεχθεί ότι το πρόγραμμα που αυτή επέβαλλε δεν πέτυχε και ουσιαστικά είναι αυτό που ευθύνεται για το σπιράλ της καταστροφής που προκλήθηκε στην χώρα μας αλλά και για την εξάπλωση της κρίσης σε όλη την ευρωζώνη. Δεν ξέρω αν μπορούμε να υποτιμήσουμε τις εμμονές της Γερμανίας. Άλλωστε, έχει αποδείξει στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, ότι δεν έχει πρόβλημα να φτάσει στα άκρα, με οποιοδήποτε κόστος!

Στο πλευρό της όμως βρήκε και κάποιους απρόσμενους(;) συμμάχους με προεξάρχοντα τον κ. Ραχόι. Οι επικείμενες εκλογές στην Ισπανία και με το "συγγενές" προς τον ΣΥΡΙΖΑ κόμμα των Podemos να προηγείται στις δημοσκοπήσεις, μια ταπείνωση της ελληνικής κυβέρνησης θα ήταν η διέξοδος για την πολιτική του επιβίωση.

Άρα δεν πρέπει να αποκλείσουμε και το ενδεχόμενο να έρθει τελικά η ρήξη, ως πράξη τιμωρίας της ελληνικής κυβέρνησης και κατ' επέκταση και του ελληνικού λαού για την επιλογή του, με στόχο να αποφευχθεί το ντόμινο της διεκδίκησης αλλαγής πολιτικής και από άλλες χώρες πολύ μεγαλύτερες μάλιστα από την χώρα μας, πράγμα που θα έφερνε σε πολύ δύσκολη θέση την ηγεμονεύουσα Γερμανία.

Πάντως οι πιθανότητες εξεύρεσης μιας λύσης είναι σαφώς περισσότερες μετά τα τόσα βήματα προσέγγισης της ελληνικής κυβέρνησης προς του ευρωπαίους.

Και το θέμα που θα έρθει στην επιφάνεια κάποια στιγμή σύντομα, ακόμη και στην περίπτωση που επιτευχθεί η συμφωνία, θα είναι οι πολύ περιορισμένες δυνατότητες ελιγμών της (όποιας) κυβέρνησης μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο της ευρωζώνης.

Βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές υποσχόμενος την παραμονή μας σε αυτήν, άρα μην περιμένουμε ρηξικέλευθες μονομερείς ενέργειες που θα μπορούσαν να δώσουν πραγματικά λύση και να απεμπλακούμε μια και καλή από τα αποικιοκρατικού τύπου δεσμά των "εταίρων". Εδώ ακριβώς είναι και το στοίχημα για την κυβέρνηση. Να ισορροπήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις με τις όποιες συμφωνίες θα αναγκαστεί να κάνει.

Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι ένα κόμμα τύπου ΠΑΣΟΚ του 2009 η ΝΔ του 2012. Οι περίφημες "συνιστώσες" του, παρά την αλλαγή της μορφής του από συνασπισμό σε κόμμα, επί της ουσίας λειτουργούν. Υπάρχουν λοιπόν στο εσωτερικό του "φωνές", όπου δεν θα διστάσουν  να διαφοροποιηθούν αν αντιληφθούν ότι η "στροφή στον ρεαλισμό" της κυβέρνησης, μετά από μια συμφωνία, θα είναι 180 μοιρών! Ακόμη και στον στενό πυρήνα του υπάρχουν στελέχη που θεωρούν ότι την απεμπλοκή της χώρας από τα δίχτυα των τραπεζικών συμφερόντων, όπως αυτά εκφράζονται μέσα στους θεσμούς της ΕΕ, ως την μόνη λύση!

Δυσεπίλυτο λοιπόν το πρόβλημα για την κυβέρνηση. Ισορροπίες ευμετάβλητες και στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό.

Προς το παρόν όμως, ας παρακολουθήσουμε την συνέχεια των "επεισοδίων" της διαπραγμάτευσης. Ίσως η ίδια η έκβασή της να οδηγήσει την κυβέρνηση να θέσει θέματα στον λαό τα οποία ούτε καν συζητούσε ως ενδεχόμενα προεκλογικά. Ίσως, ακόμη κι με αυτόν τον τρόπο, ο λαός αναγκαστεί να πάρει επιτέλους ξεκάθαρη θέση για θεσμούς "νταμπού" ως τώρα, όπως η ΕΕ και το νόμισμα.

Πάντως ξαναλέω, οι πιθανότητες είναι υπέρ της εξεύρεσης λύσης όχι βέβαια αβασάνιστα, όπου μάλλον θα πανηγυριστεί δεόντος από εταίρους και κυβέρνηση. Και τότε ο λαός θα χρειαστεί να διανύσει μια ακόμη διαδρομή, σαφώς πιο ξαλαφρωμένος, σίγουρα πιο ελεύθερος, αλλά δυστυχώς και πάλι ευρισκόμενος στην δυσάρεστη θέση να παλεύει στην καθημερινότητά του για την επιβίωση.

Γιατί όπως, πολύ εύστοχα είπε μια φίλη μου, ΑΠΟΦΥΓΑΜΕ ΤΗΝ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΝ ΛΙΤΟΤΗΤΑ ΟΧΙ.

Σχόλιο: Δυστυχώς οι εξελίξεις δεν επιτρέπουν την αισιοδοξία των δύο τελευταίων παραγράφων. Βέβαια και θα βρεθεί λύση. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ποια λύση όμως;;

Ούτε πιο ξαλαφρωμένος, ούτε πιο ελεύθερος θα είναι ο λαός, έστω κι αν τώρα αισθάνεται κάπως έτσι. Όχι δεν αποφύγαμε τη βαρβαρότητα. Αυτή είναι εδώ και βαθαίνει, πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα, έστω χωρίς γραβάτα, με μεταξωτά φουλάρια και με σηκωμένους τους γιακάδες στα σακάκια…..