….Αντιλαλεί. Όλη η Ελλάδα μια φωνή

του Αποστόλη Αποστολόπουλου

Δεν είναι μια απλή νίκη, είναι άθλος ανατροπής των δυνάμεων που υπηρέτησαν τα Μνημόνια, υπόκυψαν στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες (Β-Β) σε βάρος των ανθρώπων και της χώρας. Είναι άθλος επειδή για πρώτη φορά στην Ευρώπη μετά τον Πόλεμο ανεβαίνει στην κυβέρνηση, με τον πιο δημοκρατικό τρόπο, ένας απόγονος της Αριστεράς της Αντίστασης, του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο Τσίπρας, ηγέτης και πρωθυπουργός πλέον, τίμησε τη μνήμη εκείνων που θυσιάστηκαν στην Καισαριανή, υπενθυμίζοντας σε όλους ότι ο λαός αλλά και η κυβέρνηση τιμούν τα θύματα και δεν λησμονούν τους θύτες.

Τα δύσκολα έρχονται, λένε όλοι. Τα μηνύματα προμηνύουν την κακότροπη διάθεση υποδοχής του Έλληνα πρωθυπουργού από το ευρωιερατείο, ειδικά το γερμανικό. Ωστόσο να έχουμε κατά νου ότι οι πρώτες επαφές (και οι πρώτες μάχες) θα έχουν στόχο την ελληνική και ευρωπαϊκή Κοινή....
Γνώμη. Το επιχείρημα ότι πρέπει να τηρούνται τα συμφωνηθέντα δεν είναι θεσμικά αβάσιμο. Όταν όμως ο λαός αποδοκιμάζει όσα μια κυβέρνηση υπόγραψε τίθεται θέμα δημοκρατίας.

Η δημοκρατική λειτουργία μπορεί να παρακαμφθεί, χωρίς αντιδράσεις, όταν όλα πάνε καλά. Αλλά σήμερα στην ΕΕ το κλίμα έχει στραβώσει, η Οικονομία βυθίζεται, οι λαοί βράζουν. Οι Ισπανοί, Ιταλοί, Γάλλοι, θα μετρήσουν τη στάση των Βρυξελλών απέναντι στην Ελλάδα και αν πάρουν το μάθημα ότι οι ΒΒ αδιαφορούν για τη λαϊκή θέληση μπορεί να εκραγούν-φάνηκε στη Γαλλία.

Ο Σαμαράς δοκίμασε τον εκφοβισμό και ηττήθηκε πανηγυρικά. Οι ΒΒ, λογικά, θα αναρωτηθούν μήπως βρεθούν με οξύ πανευρωπαϊκό πρόβλημα αν φερθούν υπεροπτικά και αδιάλλακτα στο νέο Έλληνα πρωθυπουργό. Δεν είναι τυχαίο ότι η Λεπέν με αξιοσημείωτη ευελιξία εκφράζει τη χαρά της για τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ-μια Λεπέν προγραμματικά πολύ πιο κοντά πλέον στους ΑΝΕΛ παρά στον… Άδωνι και τον Βορίδη. Αν δεν υπήρχαν οργανωμένες και σημαντικές πολιτικές δυνάμεις στην ΕΕ, αντίθετες στην πολιτική των ΒΒ, τότε ασφαλώς η θέση της Ελλάδας θα ήταν δυσχερής. Αλλά υπάρχουν και διεκδικούν την κυβέρνηση. Επί πλέον, στην Ελλάδα, δεν υπάρχει διαθέσιμη διάδοχη λύση.

Αν ο Τσίπρας συναντήσει τοίχο στις Βρυξέλλες, παραιτηθεί, εξηγήσει την αιτία και κάνει εκλογές είναι βέβαιο ότι θα επανεκλεγεί πανηγυρικά-και δίχως να παραιτηθεί μπορεί να κάνει δημοψήφισμα προεξοφλώντας το ίδιο αποτέλεσμα. Χωρίς να πάψει να διακηρύσσει –και να το εννοεί- ότι θέλει να παραμείνει στο ευρώ και στην ΕΕ. Από όπου ουδείς διανοείται να «μας διώξει» έτσι εύθραυστα όπως είναι τα πράγματα, με την Ευρώπη και ειδικά τη Γερμανία να βρίσκεται υπό τη διπλή πίεση των ΗΠΑ και του Πούτιν.

Το εκλογικό αποτέλεσμα δημιουργεί ένα είδος «ισορροπίας τρόμου» επειδή είναι η πρώτη φορά όπου μια Αριστερά που δεν είναι κατασκευασμένη στα νεοφιλελεύθερα εργαστήρια, μια Αριστερά «όπως τη θέλουμε» είπε ο Θεοδωράκης, αλά Σημίτης, καλείται να συζητήσει ισότιμα με τις υπεροπτικές αλλά ανήσυχες ευρωπαϊκές ηγεσίες. Μια Αριστερά όπως η πρώιμη αμυγδαλιά στην καρδιά του χειμώνα. Μια Αριστερά με ηγεσία που κατάφερε με κόπο αλλά και δεξιοτεχνία να ανατρέψει το άγος, να ανοίξει δρόμο. Δρόμο που σε άλλες συνθήκες θα φαίνονταν αντιφατικός, αδιανόητος, λάθος δρόμος πχ η συμμαχία του θρήσκου Καμμένου με τον Τσίπρα να ορκίζεται στην τιμή και τη συνείδησή του, όπου οι «εθνομηδενιστές» σιωπούν, οι «εθνικιστές» δεν αγανακτούν, η Εκκλησία συγκατανεύει. Επειδή η ανάγκη, ευτυχώς, δεν πείθει μόνο τους θεούς αλλά και τους ανθρώπους.

Ο Τσίπρας, είπε κάποιος κορυφαίος ευρωπαίος αξιωματούχος, είναι πραγματιστής. Αν είναι και οι συνάδελφοί του στις Βρυξέλλες τότε η «ισορροπία τρόμου» μπορεί να καταλήξει σε λύση. Ω! ναι, η λύση δεν θα ανατρέπει τον καπιταλισμό. Αλλά όταν οι επίδοξοι ανατροπείς μαζεύουν μικρότερη λαϊκή συγκατάθεση από τον Λεβέντη ή τον Γκλέτσο ή επαίρονται διότι ξεπέρασαν κατά τι τον Βενιζέλο, δεν θα πρέπει, επιτέλους, να κοιταχτούν στον καθρέφτη;

από το «iskra.gr»