Κλονίζεται το «καθεστώς»

του Μενέλαου Γκίβαλου

Το «κύκνειο άσμα» της πρωθυπουργικής του θητείας και ταυτόχρονα την πρώτη προεκλογική του συνέντευξη αποτέλεσε η θλιβερή παρουσία του Αντώνη Σαμαρά στην κυβερνητική ΝΕΡΙΤ. Η πλήρης αποτυχία του ακόμα και στον ρόλο του διαχειριστή - εντολοδόχου, η ακροδεξιά - αντικοινωνική πολιτική του κουλτούρα και η εγγενής πολιτική του μετριότητα και ανικανότητα συνέθεσαν το τρίπτυχο της πλήρους αποτυχίας του.

Τώρα «ευδοκίμως» και επαξίως ο Αντώνης Σαμαράς τοποθετείται στο πάνθεον των κυβερνητικών υπηρετών του Μνημονίου, μαζί με τον Γιώργο Παπανδρέου, τον Λουκά Παπαδήμο και τον «συγκυβερνήτη» του Ευάγγελο Βενιζέλο.

Το δίπολο της «στρατηγικής» του Αντώνη Σαμαρά διαμορφώθηκε μέσα από δύο...
παράλληλες συνιστώσες: η πρώτη θεμελιώθηκε στη θεωρία της «αυτοεκπληρούμενης προφητείας», δηλαδή στην επικοινωνιακού χαρακτήρα κατασκευή «επιτυχιών», όπως το περίφημο «success story», η διαπραγμάτευση του χρέους, οι φοροελαφρύνσεις, η επέλευση της ανάπτυξης. Όμως οι «προφητείες» όχι μόνο δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ, αλλά οδήγησαν, μάλιστα, στην αυτοδιάψευση και την πολιτική αυτοακύρωση και απαξία του ίδιου του πρωθυπουργού και του επιτελείου του.

Η δεύτερη συνιστώσα της «στρατηγικής» του έλκει την προέλευση και καταγωγή της από την εποχή της Πολιτικής Άνοιξης: είναι η «θεωρία του τσαμπουκά», της απόλυτης βουλησιαρχίας, που προσπαθεί να επιβάλει πολιτικές επιλογές μέσα από τον διχαστικό και υβριστικό λόγο κατά των πολιτικών αντιπάλων και, ταυτόχρονα, μέσω των μηχανισμών καταστολής και προπαγάνδας που δρουν συστηματικά κατά της ελληνικής κοινωνίας.

Ο Αντώνης Σαμαράς και το ακροδεξιό επιτελείο του επιχείρησαν να διαμορφώσουν τεχνητά όρους πολιτικής και ιδεολογικής ηγεμονίας, όταν η κατάρρευση της κοινωνικής βάσης της αστικής - φιλελεύθερης παράταξης συντελείται με ραγδαίους ρυθμούς, όταν η παραγωγική βάση της οικονομίας  διαλύεται, όταν η ίδια η δημοκρατία και οι θεσμοί της ευτελίζονται και απαξιώνονται. Δεν μπορεί όμως να ασκηθεί πολιτική ηγεμονία «εν κενώ». Ο Α. Σαμαράς, όπως και οι μνημονιακοί προκάτοχοί του, δεν αποτέλεσε παρά «πολιτική φούσκα» με συγκεκριμένη ημερομηνία λήξεως.

Προσωπική αποτυχία Σαμαρά

Τις μεθοδεύσεις αυτές εφάρμοσε ο πρωθυπουργός και το επιτελείο της συγκυβέρνησης και στο ζήτημα της εκλογής Προέδρου της  Δημοκρατίας: προεξόφληση συγκέντρωσης των «180», απειλές, ύβρεις, εκβιασμοί, «ψευτοπαλικαρισμοί», ακόμα και οι ψήφοι των χρυσαυγιτών ήταν ευπρόσδεκτες από τον Α. Σαμαρά, και στο τέλος η ήττα, ο αυτοευτελισμός, η αποτυχία, που σηματοδοτεί την έναρξη της ιστορικής διαδικασίας κατάρρευσης του ίδιου του μνημονιακού καθεστώτος.

Όπως έχουμε ήδη επισημάνει, η διαδικασία της εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας είχε για τον Αντώνη Σαμαρά «εργαλειακό» χαρακτήρα. Μέσω αυτής επιχείρησε να αντλήσει επιχειρήματα για να τα χρησιμοποιήσει στον προεκλογικό του αγώνα ότι, δηλαδή, ο λαός δεν επιθυμούσε εκλογές, ότι υπεύθυνοι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΗΜΑΡ, οι ΑΝΕΛ και όσοι δεν ψήφισαν τον Σταύρο Δήμα, τον οποίο ο ίδιος ο Α. Σαμαράς επέλεξε ως φορέα ήττας.

Όμως η προσγείωση στο έδαφος της  πραγματικότητας είναι οδυνηρή. Τώρα ο Αντώνης Σαμαράς θα πρέπει να απολογηθεί στην Κ.Ο. της ΝΔ γιατί με τους χειρισμούς του στέλνει σίγουρα... στο σπίτι τους πάνω από εβδομήντα εν ενεργεία βουλευτές της ΝΔ.

Τώρα ο Α. Σαμαράς χρεώνεται προσωπικά όχι μόνο την αποτυχία της εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας, αλλά και την -ιστορικά πρωτοφανή- συρρίκνωση της φιλελεύθερης - συντηρητικής παράταξης και τη μετατροπή της σ' ένα ακροδεξιό μόρφωμα.

Από δω και πέρα ο Αντώνης Σαμαράς θα επιχειρήσει να διασωθεί στην ηγεσία της ΝΔ, φροντίζοντας να τοποθετηθούν στα ψηφοδέλτια «σαμαρικοί» υποψήφιοι, ευελπιστώντας ταυτόχρονα ότι η διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές θα είναι διαχειρίσιμη. Άλλωστε η «οικογένεια» Μητσοτάκη φωλεύει, έχοντας ήδη «το όπλο παρά πόδα».

Μέσα στις επόμενες λίγες εβδομάδες θα συντελεστούν κοινωνικές και πολιτικές αντιστοιχίσεις που αναδύθηκαν ήδη από τις εκλογικές αναμετρήσεις του 2012 και συσσωρεύονται και μετασχηματίζονται εδώ και δύο χρόνια. Στρατηγική του συστήματος των μνημονιακών συμφερόντων είναι η αποτροπή της αυτοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ και η ενίσχυση του «μορφώματος» του Ποταμιού, με την ελπίδα να χρησιμοποιηθεί αυτό μετεκλογικά ως μνημονιακό «παρακολούθημα» του ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως τώρα πια το παιχνίδι παίζεται ανοιχτά για τους κάθε είδους καταστροφείς της χώρας «ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην, ου μάντιδα δάφνην, ουδέ παγάν λαλέουσαν. Απέσβετο και το λάλον ύδωρ»…

από τα «Επίκαιρα» μέσω του Βαθύ Κόκκινο»