Μια άλλη Πρωτοχρονιά

του Καρτέσιου

Του 1934. Στη Γερμανία. Οι ηττημένοι πλην στρατόκαυλοι Γερμανοί στρατηγοί κυκλοφορούν σε πανάκριβες δεξιώσεις φορώντας περίεργα παράσημα που εφηύραν και κατασκεύαζαν μόνοι τους. Πέρα, δηλαδή, από τα επίσημα παράσημα του γερμανικού στρατού, ο κάθε στρατηγός μπορούσε να στολιστεί σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο, βαφτίζοντας «παράσημα ανδρείας» τεράστιες κιτς κατασκευές σε διάφορα σχήματα που φορούσε στη στολή του και καμάρωνε.

Ήταν η εποχή που με τον τσαμπουκά της η Γερμανία είχε μονομερώς αποφασίσει να κάνει στάση πληρωμών των πολεμικών αποζημιώσεων σε ΗΠΑ και Γαλλία. Για δικούς τους λόγους και η Γαλλία και η ΗΠΑ δεν πίεζαν τη Γερμανία, παρά μόνο της υπενθύμιζαν διακριτικά τα χρέη της. Και η Γερμανία απαντούσε «Ναι, καλά».

Με τα χρήματα των πολεμικών αποζημιώσεων, ο Χίτλερ κρυφά και σπάζοντας κάθε συνθήκη που είχε η υπογράψει η Γερμανία μετά την ήττα της στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχτιζε τη νέα της πολεμική βιομηχανία και ετοιμαζόταν να αιματοκυλίσει ξανά την ανθρωπότητα.

Εκείνη την ίδια πρωτοχρονιά, αλλά και την προηγούμενη, κομμουνιστές, Εβραίοι,...
καλλιτέχνες και ύποπτοι για αντι-ναζιστικές σκέψεις «φιλοξενούνταν» σε στρατόπεδα συγκέντρωσης όχι ως επισήμως συλληφθέντες, αλλά – άτιμες συμπτώσεις – για προληπτική προστατευτική επιτήρηση. Δηλαδή, έλεγε το ναζιστικό καθεστώς ότι μάντρωνε αυτούς τους ανθρώπους για να τους προφυλάξει από κάποιον φανταστικό εχθρό που θα μπορούσε να τους κάνει κακό και να το φορτωνόταν ο Χίτλερ. Παράλογο, αλλά έτσι είναι αυτά τα πράγματα.

Εκείνη την ίδια πρωτοχρονιά του 1934, αλλά και την προηγούμενη, άντρες των SA με απίστευτα άσχημες καφέ στολές έκαναν παρελάσεις στους δρόμους των γερμανικών πόλεων άνευ λόγου και αιτίας. Απλώς έκαναν παρελάσεις όλη μέρα, κάθε μέρα. Στην περίπτωση που κάποιος πολίτης ξεχνιόταν ή «ξεχνιόταν» και δε σταματούσε για να χαιρετήσει ναζιστικά την ομάδα που παρήλαυνε, έβγαιναν δυο – τρεις μαντραχαλάδες από τη γραμμή και τον σάπιζαν στο ξύλο.

Αυτό δημιούργησε διάφορες διαμαρτυρίες, κυρίως, από μη Γερμανούς πολίτες οι οποίοι δεν ένιωθαν υποχρεωμένοι να συμμετέχουν στη γιορτή των κρετίνων. Δεν ήταν λίγες οι φορές που διοικητές τέτοιων αγημάτων κλήθηκαν σε πρεσβείες να δώσουν εξηγήσεις για τις συμπεριφορές των ανδρών τους. Και με κάθε ειλικρίνεια παραδέχονταν ότι πλέον δεν είχαν τη δυνατότητα να ελέγξουν το… πάθος κάποιων αντρών των SA οι οποίοι έδειχναν υπερβάλλοντα ζήλο. Μιλάμε δηλαδή για ομολογημένη αποκτήνωση.
Και σε αυτό το σημείο θυμήθηκα μία φωτογραφία μαζί με τη λεζάντα που μου έστειλαν φίλοι από το twitter.

Ζούμε την πρωτοχρονιά του 2015. Άλλες εποχές. Έτσι θα έπρεπε να ήταν. Άλλωστε τώρα ζούμε σε περίοδο ειρήνης, ελευθερίας, δημοκρατίας και, κυρίως, ζούμε μέσα στην αγκαλιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μίας Ένωσης ευρωπαϊκών χωρών που έχει ως βασικό στοιχείο της την αλληλεγγύη. Δε μπορεί όμως να ξεκολλήσει από το μυαλό μου η φράση της Άνγκελα Μέρκελ που ειπώθηκε εντός του γερμανικού κοινοβουλίου στις 18 Δεκεμβρίου 2014, με την οποία ξεκαθάριζε ότι η Γερμανία μένει αμετακίνητη στο δόγμα της για τις αδύναμες οικονομικά χώρες «Καμία βοήθεια χωρίς ανταλλάγματα».

Ανταλλάγματα που φυσικά καθορίζει η Γερμανία και τα απαιτεί. Διαφορετικά, τιμωρεί. Ξεχνώντας ότι εκείνη δεν τιμωρήθηκε ποτέ για τα χρέη που δεν ξεπλήρωσε. Ίσως επειδή σε αυτή την Ευρωπαϊκή Ένωση ο κοινωνικο-οικονομικός δαρβινισμός και ο νόμος του ισχυρού αποτελούν τον βασικότερο πυλώνα των δεσμών μεταξύ των δεσμοφυλάκων και των δέσμιων.

Όσο περισσότερο σκέφτομαι το παρελθόν τόσο περισσότερο κλάνω μέντες για το μέλλον. Άλλες εποχές, όμως τόσα κοινά μεταξύ τους. Δεν ξέρω τι και αν υπάρχει κάτι που μπορεί να σπάσει την επανάληψη και να καταστρέψει τις ομοιότητες. Ξέρω όμως ότι αν κάπου δούμε μία ελπίδα να φυτρώνει, καλό είναι να μην τρέξουμε να την τσαλαπατήσουμε. Εντάξει, μπορεί να μη θέλουμε να την ποτίσουμε, αλλά τουλάχιστον ας μην πάμε να την ξεριζώσουμε.

Ας την αφήσουμε και βλέπουμε. Κι αν αποδειχτεί ψεύτικη κι αυτή η ελπίδα, δε γαμείς! Ούτε η πρώτη ήταν ούτε θα είναι η τελευταία. Καλή δύναμη για ό,τι κι αν έρχεται τη νέα χρονιά. Και πάντα Υγεία.