Ξεγραβάτωτοι

του Μιχάλη Τσιντσίνη

Τον υπολόγιζαν ως αδύναμο κρίκο. Ως εκείνον που θα έσπαγε πρώτος στην επαφή με την πραγματικότητα. Όμως σε αυτές τις τρεις πρώτες ημέρες η κυβερνητική πραγματικότητα αποδεικνύεται λαφαζανικότερη του αναμενόμενου. Τόσο ως προς τη σύνθεσή της όσο και ως προς τις πρώτες της κινήσεις, θα μπορούσε να είναι μια κυβέρνηση - φετίχ για τον Παναγιώτη Λαφαζάνη.

Αν κρίνει κανείς από την ταχύτητα με την οποία συγκροτήθηκε το κυβερνητικό σχήμα, οι εσωκομματικές διαφωνίες είχαν μάλλον δραματοποιηθεί προεκλογικά. Τα υπουργικά χαρτοφυλάκια μοιράστηκαν πιο εύκολα απ' ότι οι υποψηφιότητες – για τις οποίες χρειάστηκαν εξαντλητικές διαπραγματεύσεις της πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ με την Αριστερή Πλατφόρμα

Και επί της ουσίας όμως, η κυβέρνηση μένει στις ράγες του προγράμματος της Θεσσαλονίκης – ακόμη και ως προς τα πιο ακανθώδη του κεφάλαια, όπως η ανάσχεση ...
των ιδιωτικοποιήσεων. Ο ίδιος ο Λαφαζάνης έχει άλλωστε την αρμοδιότητα -και τη χαρά- να ανακοινώσει προσωπικά τη ματαίωση της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ. Το γεγονός ότι το σπάσιμο της ΔΕΗ ήταν όρος, για την εκπλήρωση του οποίου το ελληνικό Δημόσιο εισέπραξε μέρος του δανείου, δεν εμπόδισε βεβαίως τον υπουργό, που ούτως ή άλλως δεν θεωρεί ταμπού τις μονομερείς ενέργειες. 

Ακόμη όμως και σε τομείς εκτός του χαρτοφυλακίου του, όπως η εξωτερική πολιτική, τα πρώτα δείγματα είναι περισσότερο στη γραμμή της Αριστερής Πλατφόρμας, που προεκλογικά μιλούσε ανοικτά για στροφή προς τη Ρωσία – και δεν δίστασε να υπενθυμίζει ακόμη και την προπατορική αντίθεση του κόμματος προς το ΝΑΤΟ. Δεν είναι το μόνο πεδίο στο οποίο φαίνεται τώρα ότι ο Λαφαζάνης μιλούσε χωρίς τις αποσιωπήσεις που απαιτεί η διεκδίκηση της εξουσίας. 

Εντάξει, ακόμα διάγουμε τις ημέρες του μέλιτος. Η κυβερνητική συνοχή δεν έχει δοκιμαστεί. Δεν έχει δοκιμαστεί η αντοχή της Αριστερής Πλατφόρμας στη μέγγενη των υπαρξιακών διλημμάτων που προϋποθέτει ένας συμβιβασμός με τους εταίρους. Εκεί θα φανεί πόσο δεσμευτικός είναι ο όρκος “καμιά θυσία για το ευρώ”. 

Και πριν από το σημείο πρόσκρουσης, όμως, η συμμετοχή στελεχών σαν τον υπουργό Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Ενέργειας και Περιβάλλοντος στο κυβερνητικό σχήμα έχει χαρακτήρα ιστορικού πειράματος. Δύο γενιές μεγαλύτεροι από τον πρωθυπουργό, οι παλαιοί κομμουνιστές μιλούσαν μια ζωή την ασφαλή γλώσσα της αντισυστημικής άρνησης. Τώρα καλούνται να μεταφράσουν εαυτούς στο παρόν της κυβερνητικής τους μοίρας. Καλούνται να αλλάξουν το πολιτικό τους λογισμικό, χωρίς την χρονική άνεση μιας ήπιας προσαρμογής. Και -όπως έδειξαν οι αντιδράσεις των αγορών- στο πιο εχθρικό περιβάλλον. 

Παίζοντας με τους “sans cullotes” - τους ξεβράκωτους της Γαλλικής Επανάστασης, η χθεσινή “Λιμπερασιόν” είδε στην Ελλάδα την επανάσταση των “sans cravates” - των ξεγραβάτωτων. Ο Λαφαζάνης είναι πολύ παλιός ώστε να ξέρει ότι η επανάσταση δεν είναι ζήτημα ενδυματολογικό. Όπως ο ρεαλισμός δεν είναι θέμα ηλικίας.

από τα «Νέα» μέσω του «iskra.gr»