Εξωχώριος σωτήρ

του Στρατή Μπουρνάζου  

Το «Δρυός πεσούσης» το απεχθανόμουν ανέκαθεν, ακόμα κι αν πρόκειται για κάποιον ακροδεξιό, φαύλο, απεχθή (ή όλα αυτά μαζί). Επειδή όμως, σ’ αυτές τις σελίδες τα γράφαμε πολύ πριν πέσει η –ο Θεός να την κάνει– «δρυς» που ακούει στ’ όνομα Καρατζαφέρης και επειδή, άλλωστε, δεν έχουμε να «ξυλευθούμε», αξίζουν, νομίζω, δυο λόγια για το θέμα.

Το πρώτο είναι ότι –όσο κι αν ο Καρατζαφέρης σήμερα φαντάζει γραφικός, αξιοθρήνητος και μαδημένος–, δεν πρέπει να ξεχνάμε το ποσοστό του στις ευρωεκλογές, ούτε την ευρεία εκτίμηση που απολάμβανε μόλις τρία χρόνια πριν. Όταν ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. και Παπαδήμος τον θεωρούσαν αναγκαίο στη συγκυβέρνηση — παρότι διόλου αναγκαίος δεν ήταν για λόγους κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Όταν τόσοι και τόσοι τον θεωρούσαν «σωτήρα», ανακάλυπταν πόσο λαμπρός πολιτικός είναι, με κορυφαίο τον Αλέξη Παπαχελά, που του αφιέρωσε ολόκληρο άρθρο, υμνώντας την «υπεύθυνη στάση» του, την «επένδυσή του στη συναίνεση», τον «απλό λόγο». Και κατέληγε ότι στο ΛΑΟΣ (και ας....
όψεται, έλεγε, η «αριστερόστροφη πολιτική ορθότης») συναντάμε «τα συστατικά μιας επιτυχημένης πολιτικής συνταγής: Συναίνεση, υπεύθυνη στάση όταν κρίνονται καίρια θέματα, κοινός νους και όχι ξύλινος κομματικός λόγος και νέα επαρκή πρόσωπα» (Η Καθημερινή, 11.3.2011).

Το δεύτερο είναι ότι σε πολιτικό, τουλάχιστον, επίπεδο η ευθύνη δεν περιορίζεται στον Καρατζαφέρη. Έλεγε προχθές ο Άδωνης (ναι, σε αυτή την περίφημη εκπομπή που ο Ν. Φίλης τον ρώτησε αν αισθάνεται Μι-Άλφα-Λάμδα-Κάπα): «Βεβαίως και είχα μια σχέση [με τον Καρατζαφέρη]. Βεβαίως. Αλλά αν έχουμε μια σχέση οι δυο μας», είπε στον Δ. Καμπουράκη, «εγώ ξέρω αν έχεις οφ σορ; Το γράφεις στο κούτελο;». Για να σπεύσει και ο Δ. Καμπουράκης να συμφωνήσει πως όχι βέβαια, δεν το γράφει στο κούτελο. Μα δεν πρόκειται για θέμα σχέσης, φιλίας, κολεγιάς ή αναγραφής στο κούτελο: ο Άδωνης, μαζί με τον Βορίδη, ήταν, τότε, τα πιο προβεβλημένα στελέχη του ΛΑΟΣ. Είναι δυνατόν να αποκαλύπτεται κάτι τέτοιας ολκής για τον αρχηγό, κι αυτό να μην αγγίζει το κόμμα και τους υπαρχηγούς του;

Και το τελευταίο. Η περίπτωση Καρατζαφέρη αποδεικνύει, άλλη μια φορά, πόσο μεγάλος μύθος είναι τα «καθαρά χέρια» των ακροδεξιών. Aπό τους «εθνικόφρονες» που θησαύρισαν επί Κατοχής μέχρι το «μπαλόσημο» με τα σάπια κρέατα και τα άλλα σκάνδαλα της Χούντας ή τις διασυνδέσεις Χρυσαυγιτών με κυκλώματα της νύχτας, το συμπέρασμα είναι κοινό: ο «υπερπατριωτισμός» είναι ευεργετικός και λίαν ωφέλιμος. Όχι όμως για την πατρίδα και το έθνος, αλλά για την τσέπη των «πατριωταράδων».

από τα «Ενθέματα "Αυγής"» μέσω του «Βαθύ Κόκκινο»