Περιμένοντας «τον Πόρφυρα, το μαύρο ψάρι»...

του Στάθη

Περιμένοντας την Τρόικα. Για μιαν ακόμα φορά. Τι θα μας πει; τι θα της πούμε; τι θα αποφασίσουν; τι θα κάνουμε; - απασχολούν όλα αυτά τα ερωτήματα τους πολίτες στην Αγορά; Ελάχιστους. Ολοι γνωρίζουν τις απαντήσεις.

Και τη διαδικασία.

Το έργο έχει παιχθεί πολλές φορές. Με όλο και πιο πολλά θύματα ανάμεσα...
στους θεατές.

Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Δεν είναι μόνον ότι οι πολίτες γνωρίζουν κι ότι πλέον δεν ελπίζουν, είναι ότι έχουν τραβηχτεί άλλος στη φτώχεια του, άλλος στη δυστυχία του, άλλος στην αγωνία του, σε μιαν εποχή όπου ακόμα και το περίφημο εκείνο πενία τέχνας κατεργάζεται δείχνει να μη φελάει,

καθώς λίγοι πια έχουν το σθένος να μηχανευθούν κάτι, παρά αμήχανοι οι περισσότεροι, περιμένουν την ώρα τους μπροστά στην αδηφάγο Μηχανή.

Περιμένοντας την Τρόικα - στην πραγματικότητα ουδείς την περιμένει, εκτός απ’ τα δουλικά της, τα ανδρείκελα που θα λάβουν τις διαταγές της - αυτές

είναι οι «διαπραγματεύσεις» - κάθε φορά υψώνονται «κόκκινες γραμμές», εκστομίζονται μεγάλες κουβέντες, ανεβαίνουν στους μιναρέδες τα παπαγαλάκια, και κάθε φορά η Τρόικα ολοκληρώνει ό,τι είχε αφήσει την προηγούμενη φορά μισοτελειωμένο, πάντα προς το χειρότερο, αποτελειώνοντας ό,τι ακόμα μισοπεθαμένο σπαρτάραγε.

Μετά την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων η Τρόικα θέλει την ολοκληρωτική διάλυση των σωματείων - για να σταθούμε σε ένα μόνο από τα δεκάδες νέα μέτρα (που ουδέποτε θα λάμβανε αυτή η κυβέρνηση) - (κι εν τέλει πάντα λαμβάνει). Η εταιρεία Σαμαρά - Βενιζέλου και η κοινοβουλευτική της δεδηλωμένη υπάρχουν μόνον για να σκαρφίζονται και να επιβάλλουνεφαρμοστικούς νόμους

που μετατρέπουν όλο και πιο πολύ, όλο και πιο βαθειά, όλο και πιο αμετάκλητα, την Ελλάδα σε μια παγίδα θανάτου για τους Ελληνες.

Η κρίση έχει ολοκληρωθεί. Τη δουλειά της την έχει κάνει. Δεν μένει, με αυτήν την επίσκεψη της Τρόικας ή την επόμενη, παρά να μπουν τα τελευταία καρφιά στο φέρετρο της χώρας. Και πάνω σ’ αυτά τα καρφιά η κυβέρνηση παίζει πιάνο

με μωρολογίες, την ίδια κι απαράλλαχτη ρητορική «εναντίον» της Τρόικας, όπως απ’ την πρώτη της ήδη επίσκεψη, με την ίδια προπαγάνδα, αλλά και τα ίδια αποτελέσματα: πιο πολλή φτώχεια, πιο πολλή ανεργία, επαχθέστερη φορολογία, πιο πολλή παράλυση του κράτους, μεγαλύτερη φοροδιαφυγή, μεγαλύτερη απαξίωση των θεσμών - κι όλα αυτά

από μία κυβέρνηση με όλο και μικρότερη απήχηση στον λαό, όλο και πιοκανιβαλική με τον εαυτόν της, όλο και πιο δουλική με τους πάτρωνές της, ντόπιους και ξένους. Εξι χρόνια τώρα, όλα (σπίτια, μαγαζιά, δουλειές, σχολεία, νοσοκομεία, άμυνα) πάνε απ’ το κακό στο χειρότερο με μια κυβέρνηση που διακηρύσσει ότι όπου να ’ναι έρχεται το καλύτερο. Το 2011 θα είχαμε ξαναβγεί στις αγορές, το χαράτσι θα ήταν προσωρινό, το 2012 θα άρχιζε η ανάκαμψη -κάθε χρόνο οι

ίδιοι ευαγγελισμοί, ότι «δεν θα πάνε οι θυσίες μας χαμένες» και φθάσαμε 2,5 εκατομμύρια Ελληνες να ζουν κάτω απ’ το όριο της φτώχειας, το χρέος στο 170% του ΑΕΠ, δημιουργήσαμε ανέργους που δεν θα ξαναπιάσουν δουλειά ποτέ, φθάσαμε οι νέοι να μεταναστεύουν,

οι συμπολίτες μας να αυτοκτονούν, κι

εμάς να μας πιάνει σύγκρυο απ’ τον Αύγουστο για τα επελαύνοντα κρύα του χειμώνα. Με την κυβέρνηση να λέει τα ίδια παραμύθια - απολύτως τα ίδια, κάθε χρόνο τα ίδια. Ενας εφιάλτης που δεν σ’ αφήνει να ξυπνήσεις,

κι όταν ξυπνάς, χειρότερη κόλαση απ’ την εικονική σε ζώνει.

Περιμένουν λοιπόν πάλι την Τρόικα και καλείται ως άλλος Αη Στουρνάρας ο Τροπαιοφόρος, ο κ. Χαρδούβελης να την πατήσει κάτω, να την πατήσει στο λαιμό, να την αφαλοκόψει,

διότι ο κ . Σαμαράς σκίζει μνημόνια, μασάει χειροβομβίδες, ανασταίνει αυτόχειρες. Κι όχι μόνον, αλλά ανεβαίνει και στα κάγκελα. Δείτε, λέει, ο ΣΥΡΙΖΑ σας κοροϊδεύει, δεν μπορεί να αναστήσει αυτούς που σκότωσα! Κι ύστερα σκοτώνει κι άλλους. Πάντα ο κ. Σαμαράς, πάντα περιμένοντας την Τρόικα...

Αλλά, αν έτσι έχουν τα πράγματα, αν η κυβέρνηση περιμένει κάθε φορά την Τρόικα για να πάρει ντιρεκτίβες και όρντινα έως την επόμενη επίσκεψή της, ο λαός τι περιμένει; Περιμένει μάλλον τις εκλογές. Κι όχι μόνον, αλλά δείχνει να μετατοπίζεται προς τα αριστερά - δεν είναι λίγο! άλλοι λαοί σε παρόμοιες συνθήκες μετατοπίζονται προς τα δεξιά και τα ακροδεξιά. Αλλά γιατί οι Ελληνες περιμένουν τις εκλογές, ενώ στο μεταξύ αποδεκατίζονται κατά τάξεις και κατά μάζες; Διότι, αν εξαιρέσουμε το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ που μπορούν ακόμα να κινητοποιήσουν, έστω και υπό κλίμακα σε σχέση με παλιότερα, τους εργαζόμενους που επηρεάζουν, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε όποιο άλλο σχήμα της Αριστεράς καταφέρνει να κινητοποιήσει ικανόν και τέτοιον αριθμό εργαζομένων, ώστε να κλονίσει την πολιτική των γκαουλάιτερ. Έχει αποδειχθεί  και χρόνια τώρα αποδεικνύεται ότι σε κάθε έκκληση για αγώνες, ελάχιστοι έως λίγοι απεργούν ή διαδηλώνουν. Κλάδοι ολόκληροι σπαράχθηκαν και δεν κουνήθηκε φύλλο, εκτός από κάτι απεργίες της μιας μέρας μπαταρίες και κάποιες, εν τέλει ατελέσφορες, συγκεντρώσεις. Γιατί;

Οι λόγοι είναι πολλοί και συνθέτουν την τύρβη της μεταπολίτευσης - ο εκμαυλισμός, η χειραγώγηση των συνδικάτων (κυρίως απ’ το ΠΑΣΟΚ), η τηλεοπτική αποκολοκύνθωση, η ψευδής ευμάρεια, το πελατειακό σύστημα, η ιδεολογική υποχώρηση της Αριστεράς και πάνω απ’ όλα η απογοήτευση των εργαζομένων από αγώνες που συνήθως αποτύγχαναν - όλα αυτά συνδημιούργησαν τον επιφυλακτικό, τον κουρασμένο, ακόμα και τον αηδιασμένο πολίτη.

Ομως, αυτός που δεν κατεβαίνει με θέρμη και ελπίδες σε αγώνες, δεν σημαίνει ότι δεν έχει «φορτώσει»! Δεν σημαίνει ότι δεν θα έμπαινε σε έναν αγώνα αν έβλεπε μπροστά του την πιθανότητα μιας επιτυχίας! Το τμήμα (όλο και πιο μεγάλο) του λαού που σιγοβράζει είναι εν δυνάμει η πρώτη ύλη για αγωνιστικές κινητοποιήσεις, αν δει ότι μπορούν να υπάρξουν αγώνες με αποτέλεσμα, ελπίδες που μπορούν να καρποφορήσουν.

Φαίνεται οξύμωρο αλλά δεν είναι: αυτοί που για την ώρα μετατοπίζονται προς τον ΣΥΡΙΖΑ μόνον εκλογικώς, θα ήταν πρόθυμοι στη συνέχεια να αγωνισθούν, αν μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τους καλούσε να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους. Αν κάτι τέτοιο συμβεί,

αν ο ΣΥΡΙΖΑ συγκρουσθεί με αυτό το σύστημα (όλο και πιο σάπιο, όσον καταρρέει, όλο και πιο επικίνδυνο, όσον αποσυντίθεται), τότε και ο λαός θα πιστέψει στις δυνάμεις του, νέα κινήματα θα γεννηθούν, δυνατότητες που υπνώττουν θα εμφανισθούν, λύσεις που έχουν αφορισθεί θα γίνουν εφικτές.

Ετσι συνήθως συμβαίνει στην Ιστορία σε περιόδους κρίσεων, καμπών, μεταβάσεων, μεγάλων μεταρρυθμίσεων, επαναστάσεων.

Περιμένοντας την Τρόικα η κυβέρνηση εκφυλίζει την πολιτική σε πολιτικαντισμούς - κόκκινες γραμμές, διαπραγματεύσεις, κινδυνολογία, προεδρική εκλογή, απειλές και ψέματα. Οδεύοντας προς τις εκλογές, ο λαός έχει να αποδείξει -τουλάχιστον κατά το συνειδητοποιημένο μέρος του στην αρχή, κι όλο και περισσότερους στη συνέχεια- ότι όχι μόνο δεν έχει πλέον τίποτα να χάσει, αλλά και ότι θα πάρει πίσω όσα του αφαίρεσαν. Για να κατακτήσει στη συνέχεια κι άλλα.

Ετσι κινείται η Ιστορία, όταν κινείται, κι αφήνει κατάπληκτους όσους νομίζουν ότι ο ορίζοντας των ανθρώπων είναι ο ορίζοντας των δυναστών τους...

από το "enikos.gr"