Το άλογο του Δημητρίου στην Ακρόπολη και η Αριστερά

του Απόστολου Αποστολόπουλου

Σε φίλους που μοιρολογούν για την κατάπτωση της Ελλάδας και των Ελλήνων, αντιτάσσω αισιόδοξα ότι ακόμα δεν φτάσαμε στο σημείο να προσκυνάμε, όπως τότε οι Αθηναίοι, το άλογο του Δημήτριου (του πολιορκητή) τοποθετημένο στην Ακρόπολη, ως θεός. Δεν λέω ότι είμαστε πολύ μακριά από εκείνη την ώρα αλλά μας μένει, ελπίζω, λίγος καιρός ακόμα για να αποφύγουμε τον πλήρη ευτελισμό. Σίγουρα όμως αυτά που μας απασχολούν και αυτά που αφήνουμε να περάσουν ως άνευ σημασίας είναι τόσα και τέτοια που πραγματικά πλησιάζουμε ολοταχώς στο σημείο μηδέν. Για παράδειγμα η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, κατηγορείται για πολλά και διάφορα αλλά μένει στο απυρόβλητο για ένα, το πιο σημαντικό: Αγνοεί, επιμένει να παραβλέπει, ότι πχ η χώρα δεν κινδυνεύει σήμερα από την παραμονή της στο ΝΑΤΟ αλλά από την έλλειψη αυτοσεβασμού. Δεν έχει τόση σημασία αν είσαι μέσα ή έξω από μια Συμμαχία, ένα Οργανισμό κλπ. Σημασία έχει αν σε σέβονται όπου και αν είσαι. Σε ποδοπατούν με περιφρόνηση όταν παραδίδεσαι χωρίς αντίσταση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στην αρχή κάτι πήγε να πει για Εθνική Αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια αλλά γρήγορα το ξέχασε και ψάχνει τώρα τον Κουβέλη, (μήπως και τον Ποτάμι;) ή τον «Γιώργο γερά να...
φύγει η Δεξιά» για να μην εκλεγεί Πρόεδρος Δημοκρατίας και πάμε σε εκλογές. Λένε ότι φταίνε οι παλιοί του ΚΚΕ εσωτ., οι μπολιασμένοι από τον Κύρκο, οι γαλουχημένοι επί Σοβιετίας κλπ. Και ποιος νοιάζεται; Όποιος είναι φταίχτης να πάει στην άκρη. Αν δεν υπάρχει ο κατάλληλος να βάλει στην άκρη τα εμπόδια, τότε όταν έρθει, όπως έρχεται πάντα, η ώρα της πληρωμής θα είναι αργά για δάκρια για όλους, δεν υπάρχουν ούτε αθώοι, ούτε ανεύθυνοι, ούτε «μα εγώ τα (τους τα) έλεγα». Στο βάθος, αλλά και στον αφρό, ένα είναι το πρόβλημα, και δεν είναι να φύγουμε από το ευρώ, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και κάθε μισερό Οργανισμό. Είναι να ξέρουμε τι θέλουμε, να έχουμε συνείδηση της ιστορικής καταστροφής που μας απειλεί. Και δεν έχουμε. Δεν έχουμε συναίσθηση ότι οι στιγμές είναι ιστορικές, όχι επειδή αδειάζουν το πορτοφόλι μας οι ξένοι, αλλά επειδή αδειάζουν την ψυχή μας. Κι εμείς συναινούμε.

Ο κόσμος, λέει, σκέπτεται ακόμα πως θα ξαναβρεί τη χαμένη ευημερία και δεν πάει παραπέρα. Αν είναι έτσι χρήσιμος θα είναι όποιος μας βγάλει από τις αυταπάτες. Θα βγούμε αν από τα 580 πάρουμε 751ευρώ; Μακάρι, αλλά ποιος το πιστεύει; Κάποιος δεν πρέπει να πει την αλήθεια, ότι θέλει αρετή καιτόλμη η Ελευθερία; Και κόπο. Το ζητούμενο δεν είναι τα ευρώ αλλά η Ελευθερία. Επειδή μόνο αν τα ευρώ είναι ενταγμένα σε μια πρόταση για την Ελευθερία θα μας απαλλάξουν από τις αυταπάτες, ως καρπός του κόπου μας. Αλλιώς, θα πάρουμε τα 751 και με πονηριές θα θέλουμε περισσότερα, αιώνιοι νοσταλγοί της πλαστής ευημερίας. Αλλιώς, διατηρούμε την ιδέα, την προσφιλή σ' αυτούς που θέλουν και σχεδίασαν τους μισθούς πείνας, ότι μπορεί να ζήσει κανείς με 751 ευρώ. Θα ζει, αλλά πώς; Και θα γίνει «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» για 751 ευρώ; Όχι για το Κυπριακό, το Σκοπιανό, όχι για την κοινωνική ανασυγκρότηση, όχι για την εθνική αναγέννηση; Ξέρω, ανατριχίλα διαπερνά κάποιους ότι λησμόνησα τις Τάξεις, να τις βάλω εις θέσιν περίοπτον ως ταιριάζει στους Βασιλείς, και προτάσσω το (ταξικόν) Έθνος, η (τότε) Εθνική Αντίσταση εξοβελιστέα, η νυν αντίσταση στους Γερμανούς και άλλους Βρυξελλιώτες «φτερό στον άνεμο». Κρίμα που δεν ζούμε στην Παλαιστίνη να ενδιαφερθούν και για μας οι ενθάδε των ταξικών αναμετρήσεων. Να εξηγούμε: οι Τάξεις υπάρχουν και αντιπαλεύουν. Κρίμα που ο Μαρξ πέθανε αφήνοντας κατάλοιπο στο «Κεφάλαιο» μόνο τον τίτλο του ύστατου θέματος, «οι Τάξεις». Προφανώς ανικανοποίητος από όσα είχε ήδη γράψει γι' αυτές και ιδίως από όσα (δεν) είχαν καταλάβει οι συγκαιρινοί του. Αλλά να σταματήσει, επιτέλους, αυτό το βιολί, ομάδες, ομαδούλες, κόμματα αυθεντικά (κατά την κρίση του εαυτού τους) και τα άλλα κίβδηλα, να ομιλούν εν ονόματι της τάξης, ως ιερατείο ελέω θεού, επιστροφή στη Βασιλεία. Όλα τα ξέρουν, όλα τα μαχαιρώνουν (και όλους), κατακόκκινο το καρπούζι πλην άγευστο, από τις ορμόνες. Να σταματήσουν να ζουν από (και όχι για) τις Τάξεις. Ζούμε σ' αυτό τον τόπο και πρέπει να τον υπερασπιστούμε, να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας, τα παιδιά μας, τους γονείς μας. Εργάτες, αστούς, μικρομεσαίους, όλους. Αν καταφέρει η Αριστερά να μη μιλάει εν ονόματι της Τάξης, αλλά να βάλει την ίδια στο παιχνίδι, αν καταφέρει να ηγηθεί όλων, σε ένα σώμα, ίσως- λέω ίσως- υπάρχει κάποια ελπίδα να γλιτώσουμε. Με πολύ κόπο και περισσότερες θυσίες. Αν τα καταφέρει κάποιος άλλος, (δεν τον βλέπω αλλά μπορεί να φταίνε τα μάτια μου) θα κερδίσει τους πάντες, ας μη γελιόμαστε ότι η Ιστορία ανάθεσε νομοτελειακά σε μας τον ορθό δρόμο. Ακόμα κι αν στην αρχή ήταν έτσι, εμείς ξεστρατίσαμε. Θέλει τόλμη και κυρίως αρετή για να τον ξαναβρούμε. Τελεία και παύλα.

από το «ΠΟΝΤΙΚΙ» μέσω του «iskra.gr»