Γιατί χάσαμε; - Μπορούμε; Να δημιουργήσουμε το ρεύμα της Λευτεριάς;

Σχόλιο «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ-ΕΠΑΜ»: Αναδημοσιεύουμε το παρακάτω άρθρο του Κ. Παπουλή από το «Σχέδιο Β’», εφ’ όσον παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον στη συγκυρία, η άποψη που αναδεικνύεται και με την οποία, παρά τις όποιες διαφορές στις αποχρώσεις δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε στην κεντρική της κατεύθυνση. Φαίνεται καθαρά, ότι οι προβληματισμοί για τον τρόπο δημιουργίας μιας μεγάλης και νικηφόρας συμμαχίας, από τα κάτω, που διαρκώς εδώ και τρία χρόνια προωθεί το Ε.ΠΑ.Μ. διευρύνονται. Ήρθε η ώρα για όλους να αποφασίσουν, με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν. Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο, παίρνει ξανά την πρωτοβουλία και ήδη με χθεσινοβραδυνή Ανακοίνωση της Πολιτικής του Γραμματείας καλεί σε αυτή τη μεγάλη συμμαχία όλες τις δυνάμεις. Μια μεγάλη συμμαχία από τα κάτω που θα δώσει αυτοπεποίθηση και ελπίδα στο λαό. Δεν ψάχνουμε να βρούμε ιδεολογικές καθαρότητες, δεν έχει σημασία αν κάποιος αυτοπροσδιορίζεται δεξιός, κεντρώος, αριστερός, βόρειος, νότιος, χριστιανός, ή άθεος, ολυμπιακός, ή παναθηναϊκός. Σημασία έχει αν βλέπουμε όλοι τον κοινό εχθρό και αποφασίσουμε, κρατώντας ο καθένας τις ιδιαιτερότητές του, να τον χτυπήσουμε μαζί στη βάση μιας ελάχιστης πολιτικής συμφωνίας με στόχο κατ’ αρχήν την ανακούφιση του λαού. Μπορούμε; Στο Ε.ΠΑ.Μ. πιστεύουμε ότι μπορούμε όλοι μαζί και τους καλούμε δημόσια όλους, χωρίς τον παραμικρό αποκλεισμό. Ίδωμεν!

του Κ. Παπουλή

Μετά από τέσσερα και πλέον χρόνια υποταγής στην τρόικα,  μιας τεράστιας κοινωνικής καταστροφής, και της μεγαλύτερης κρίσης που έχει γνωρίσει ποτέ ανεπτυγμένη χώρα στην ιστορία, ο λαϊκός παράγοντας φαίνεται να έχει παραδοθεί, ενώ συγχρόνως, δεν έχει διαμορφωθεί, ένα πολιτικό ρεύμα που να μπορέσει να εμπνεύσει και να δημιουργήσει εμπιστοσύνη, με μια συγκεκριμένη  πρόταση εξόδου από την κρίση.

Δηλαδή ούτε από πάνω -σε πολιτικό επίπεδο-, ούτε από κάτω, σε κοινωνικό, υπάρχει αυτή την στιγμή κάποια χαραμάδα ελπίδας. Φυσικά το κοινωνικό με το πολιτικό πάντα αλληλοδιαπλέκονται. Το έλλειμμα του ενός τροφοδοτεί το έλλειμμα του άλλου. Όχι μόνο λοιπόν, δεν υφίσταται κοινωνικό κίνημα, που είναι και το κύριο ζήτημα, αλλά δεν υπάρχει καν και ένα πολιτικό κομμάτι με  αποδοχή που να προσομοιάζει, έστω και σε πολιτική τύπου Κίρχνερ, δηλαδή που να έχει πραγματική διάθεση να έρθει σε σύγκρουση με τον ξένο παράγοντα.

Τα παρακάτω 10 σημεία σε αυτό το κείμενο αποτελούν απλές διαπιστώσεις, οι οποίες...
αναγνωρίζουν την μέχρι στιγμής συντριπτική ήττα, γιατί αν δεν καταλαβαίνεις πώς και γιατί, χάνεις τον πόλεμο,  τότε δεν έχεις και την παραμικρή πιθανότητα  να αντιστρέψεις την κατάσταση.

1. Η ήττα του λαϊκού παράγοντα

Ο Λαϊκός παράγοντας έδωσε την μάχη του μόνος του, την περίοδο 2010-2012 με κορύφωση την πλατεία Συντάγματος. Τον Μάιο του 2010,  π.χ., αν η προσπάθεια εισβολής στην βουλή  στεφόταν με επιτυχία, ή αν  κυβέρνηση έπεφτε τον Ιούνιο του 2011 από την λαοθάλασσα της πλατείας Συντάγματος, επειδή θα καταψηφιζόταν η δανειακή σύμβαση, η πατρίδα μας πιθανότατα θα έπαιρνε τον δρόμο της Αργεντινής.

Με άτακτο και ίσως αρχικά οδυνηρό τρόπο, η χρεοκοπία, η έξοδος από το ευρώ και πιθανότατα και από την Ε.Ε., κάτω από την πίεση του λαϊκού παράγοντα, θα είχε οδηγήσει σε μια τουλάχιστον ανεξάρτητη και περήφανη Ελλάδα και σίγουρα σε ένα νέο πολιτικό σύστημα, με ενισχυμένες τις δυνάμεις της εργασίας και της δημοκρατίας.  H αποδέσμευση, θα έμοιαζε με τις ωδίνες του τοκετού, απέναντι στον διαρκή θάνατο της παραμονής στο ευρώ και της νεοαποικιοκρατίας.  Δεν έλειψε μόνο ο μεγάλος πολιτικός φορέας που θα έσπρωχνε την κατάσταση, ενώ το καθεστώς έτριζε, αλλά δυστυχώς και η οργάνωση της λαϊκής βίας, έμεινε σε χαμηλό επίπεδο.  

Σε μία   προσομοίωση μπορούμε να μιλήσουμε, για ανάλογη κατάσταση, με την εξέγερση του Νοέμβρη του 73, που και εκεί έλειπαν τα δύο παραπάνω στοιχεία. Η αλλιώς, ο «εργατικός Δεκέμβρης», συνέβηκε και αυτός στην πατρίδα μας, μόνο που αυτή την φορά δεν τον στήριξε μια μεγάλη πολιτική δύναμη, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ του 2008.

  

2) Το ΚΚΕ

 Το ΚΚΕ, η άλλοτε ιστορική αιχμή των δυνάμεων της εργασίας απέδειξε με την στάση του, ότι αν δεν χαρακτηριστεί  μια   συστημική δύναμη, τουλάχιστον αποτελεί τροχοπέδη για τις δυνάμεις της ρήξης με τον εγχώριο όσο και με τον ξένο παράγοντα.   Τα προεόρτια της τακτικής του, είχαν ήδη φανεί από τον Δεκέμβρη του 2008. Η συμπεριφορά του, οι αποστάσεις του, αλλά ακόμη και η «αντιπαράθεσή» του στην λαϊκή αυθόρμητη οργή, το έκαναν να εμφανιστεί ως η άλλη όψη, αυτών που πυρπόλησαν την Μαρφίν, σε όλες τις μεγάλες συγκρούσεις.  Η ηγεσία του σε «άλλες εποχές» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, «δίκαια», ως μηχανισμός της ασφάλειας, αν δεν γνωρίζαμε την «λογική» της γραφειοκρατίας. Παράλληλα  την «κρίσιμη» στιγμή έκανε δηλώσεις του τύπου: «η έξοδος από το ευρώ θα είναι καταστροφική», λειτουργώντας ως σύμμαχος της τάξης, όπως ακριβώς και τον Δεκέμβρη του 2008. 

     

3) Η παραμονή τησ αριστεράς στο κοινοβούλιο

    

ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, αρνήθηκαν να βγουν από το «επίσημο» πολιτικό παιχνίδι, να αποχωρήσουν από το κοινοβούλιο, και να μην νομιμοποιήσουν την παράδοση της χώρας. Με αυτή τους την στάση φάνηκαν στον λαό ως  κομμάτι του συστήματος και άφησαν ελεύθερο τον χώρο στην Χρυσή Αυγή.

4) Πλατεία Συντάγματος - Άμεση Δημοκρατία

Δυστυχώς, δεν δημιουργήθηκε στην Ελλάδα, μια νέα πολιτική μορφή που να αναδειχτεί από την πλατεία Συντάγματος. Μια πολιτική μορφή με αναφορές στην Άμεση Δημοκρατία. Μια τέτοια ίσως «άτσαλη» φωνή είχε δημιουργηθεί, εντός του ΣΥΡΙΖΑ, λίγο διάστημα πριν, ήταν η Πρωτοβουλία για μια Αντισυστημική Αριστερά, (ΠΑΣΑ), που δεν είχε βέβαια την δυνατότητα να παίξει απέναντι στους μηχανισμούς, μέσα στο γήπεδο τους.

5) Η παντοδυναμία και η αυτοτέλεια των κομματικών μηχανισμών

Οι μηχανισμοί, η επαγγελματοποίηση ανεπάγγελτων ανθρώπων, πολλές φορές στην μετεφηβική ηλικία, η γραφειοκρατία των κομμάτων,  φυσικά και εντός της αριστεράς, αποτελούν το καρκίνωμα που πάντα επιβιώνει.  Οι μηχανισμοί αυτοί, δρουν περισσότερο για τα αυτοτελή τους συμφέροντα, παρά για το «γενικό» συμφέρον. Σε ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ ηγεμονεύουν, είναι ανέφικτο να ηττηθούν και σε τελική ανάλυση αποτελούν τους εσωτερικούς νικητές που διαμορφώνουν εξωτερικές-συστημικές πολιτικές. 

6) O ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΝ

Ο ΣΥΡΙΖΑ γεννήθηκε μετά το ελπιδοφόρο κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, που αναδείχτηκε σε όλον τον πλανήτη. Ο ΣΥΝ, έδειξε να ριζοσπαστικοποιείται, ιδίως επί Α. Αλαβάνου. Γρήγορα, όμως, οι μηχανισμοί φρόντισαν για την «επιστροφή» του στο σύστημα. Σήμερα παρά τα εκλογικά του ποσοστά, δεν «τρομάζει» κανέναν, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαφέρει από τον παλιό καλό Συνασπισμό Με λόγια γνωστών επιχειρηματιών: «Δεν μας φοβίζει ένα κόμμα που εγγυάται παραμονή στο ευρώ και πλεονασματικούς προϋπολογισμούς, αν και θα προτιμούσαμε τον Σαμαρά». Η περσινή ομιλία Τσίπρα στην ΔΕΘ, προς τις παραγωγικές τάξεις1 –εκεί που λέγονται οι αλήθειες-, όπου υποστήριξε, όχι μόνο την παραμονή στο ευρώ αλλά και τους πλεονασματικούς προϋπολογισμούς (καλό είναι κανείς   να τα  διαβάσει και να τα «συγκρίνει» με αυτά που θα πει φέτος), αναδεικνύουν ένα κόμμα που με κοινωνικά ψίχουλα, θα προσπαθήσει να ροκανίσει χρόνο και να αυτοπαρουσιαστεί ως  «ριζοσπαστικό», στο βαθμό που αποτελέσει το κέντρο μιας κυβέρνησης. 

Από την άλλη σε  άρθρο του στα ΝΕΑ, ο Τηλέμαχος Χυτήρης,  υποστηρίζοντας μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, γιατί θα μιλήσει ειλικρινά και ευθέως στον ξένο παράγοντα, αναδεικνύει και  το αυτονόητο. Η Μέρκελ γράφει και οι Βρυξέλες, δεν ανησυχούν καθόλου για αυτό το ενδεχόμενο και για αυτό δεν κάνουν στον Σαμαρά πολλές διευκολύνσεις. Γνωρίζουν, λέει, ότι η χώρα είναι δεμένη στην ευρωζώνη και στην Ε.Ε. με μια σειρά συνθήκες και συμβάσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει συμμάχους, άλλες κυβερνήσεις,  στην ευρωζώνη ούτε πρόκειται να τις βρει. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, αν και μαχητικός, θα αναγκαστεί να  σεβαστεί αυτές τις συνθήκες και τις συμβάσεις, είναι το συμπέρασμα του Τ. Χυτήρη και η πικρή αλήθεια.  

Παρεμπιπτόντως, ας σημειώσουμε και εμείς, ότι η έξοδος από το μνημόνιο θα χρειαστεί πιο επώδυνες δημοσιονομικές πολιτικές, μια που η δημοσιονομική συνθήκη, και αφού ο  ΣΥΡΙΖΑ δεν ισχυρίζεται ότι  θα  αποσύρει την χώρα από αυτήν, συνεπάγεται λαιμητόμο για τις χώρες με υψηλό χρέος.

7) Η εθνοφοβία της Αριστεράς και η αδυναμία κατανόησης της ελληνικής κρίσης

Η αριστερά στο σύνολό της σχεδόν, αποδείχτηκε εθνοφοβική, ανίκανη να ερμηνεύσει πολιτικά  την αποικιοποίηση της χώρας, και να εκφράσει το αντιιμπεριαλιστικό και αντιγερμανικό αίσθημα του λαού. Δυστυχώς αυτή η εθνοφοβία κυριάρχησε, και στις πιο κινηματικές και τίμιες μορφές της, οι οποίες  ακόμη και τώρα, αδυνατούν να βρουν συγκεκριμένη πρόταση εξόδου από την κρίση, επιμένοντας «αντικαπιταλιστικά». Η πλειοψηφία της αριστεράς αρνείται να καταλάβει και τον χαρακτήρα της ελληνικής κρίσης, δίνοντας έμφαση σε μια παγκόσμια  καπιταλιστική κρίση (κατά τις παραχαραγμένες γραφές),  που άρχισε το 1974 και δεν θα τελειώσει ποτέ……

Όμως, είναι οφθαλμοφανές για όποιον δεν ζει στην σκόνη της ιδεοληψίας, ότι η κύρια αιτία της ελληνικής κρίσης όπως και της υπόλοιπης περιφέρειας, είναι το ευρώ και η ΟΝΕ κατά πρώτον λόγο και κατά δεύτερο ή ίδια η συμμετοχή στην Ε.Ε.. Αρνούμενος κανείς να καταλάβει το προφανές, φτιάχνει μια πολιτική σαλάτα, αρνείται τα αναγκαία μέτωπα, και άθελά του, συμβάλλει και αυτός στην σύγχυση του λαού. 

8) Η σαλαμοποίηση της ελληνικής κοινωνίας

Η ελληνική κοινωνία, σαλαμοποιήθηκε, δημιουργώντας μεγάλα κοινωνικά άκρα. Το πιο λαβωμένο κομμάτι, όχι απλώς υποφέρει, αλλά σχεδόν λιμοκτονεί, έχει περιθωριοποιηθεί, και δυστυχώς είτε απέχει από την πολιτική, είτε το κερδίζει η Χ.Α.. Έχει επίσης διαμορφωθεί άλλο «1/3» που αισθάνεται βολή και «άνεση», έχει εργασία ή και υψηλά εισοδήματα, επιθυμεί κοινωνική ησυχία και στηρίζει την κατάσταση. Αυτό όχι μόνο προσέρχεται στις κάλπες, αλλά φαίνεται να καθορίζει τα πράγματα και να βγάζει κυβερνήσεις. Πράγμα που συνεπάγεται ότι πρέπει το κάτω «1/3» να μετασχηματιστεί, να γίνει πολιτική δύναμη για να στηρίξει   μια ανατροπή, αλλιώς τα πράγματα δεν αλλάζουν.    

9) ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ Β

Το ΣΧΕΔΙΟ Β, δεν κατάφερε να εκφράσει ένα ευρύ πολιτικό ρεύμα. Οι λόγοι είναι πολλοί, μα ο  πιο ουσιαστικός ήταν η «καθυστέρηση» στην πολιτική του εμφάνιση. Το ΣΧΕΔΙΟ Β, έπρεπε να «ανακοινωθεί» το Μάιο του 2010 και όχι τον Μάιο του 2013. Έπρεπε να είχε ανδρωθεί στην πλατεία Συντάγματος, πράγμα που δεν έκανε.  Αργότερα υπερτίμησε τις δυνάμεις του, δεν επιχείρησε πολιτικές  συμμαχίες με συγγενείς του χώρους -πλην της ΑΝΤΑΡΣΥΑ-, αν δεν τους περιφρόνησε κιόλας. Τέλος το αριστερό ρεύμα, κατά κάποιον τρόπο λειτούργησε ως «απορροφητήρας» και για αυτήν την άποψη μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ.

Με τις μικρές του δυνάμεις όμως, και με το Ινστιτούτο Δημήτρης Μπάτσης, ο «χώρος» του ΣΧΕΔΙΟΥ Β, τουλάχιστον κατάφερε να επεξεργαστεί καθαρά και συνολικά ένα οικονομικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, το μόνο απτό και συγκεκριμένο, στην χώρα μας, όχι μόνο  μέσα στην αριστερά αλλά και στην δεξιά. Ότι ειπώθηκε και προβλέφτηκε κατά την διάρκεια της κρίσης επιβεβαιώθηκε ή θα επιβεβαιωθεί στο μέλλον. Είναι ενδεικτικό ότι  η ποσοτική και χρονική έκταση   της ύφεσης,  το 2011 σε εκδήλωση του τότε Μ.Α.Α. είχε εκτιμηθεί ως έχει σήμερα και ήταν ο μόνος πολιτικός χώρος που έκανε τέτοια εκτίμηση.   Εν ολίγοις, ίσχυε και ισχύει, ότι δεν υπάρχει ελπίδα για την πατρίδα μας χωρίς στάση πληρωμών, δραχμή, και αλλαγή των ευρωπαϊκών της συντεταγμένων, με ισχυρή άμυνα στο ελεύθερο εμπόριο, στις ελεύθερες κινήσεις κεφαλαίων, στην ελεύθερη αγορά και γενικά  στην παγκοσμιοποίηση. 

10) Για το ρεύμα των από κάτω, για το ρεύμα της λευτεριάς

Σήμερα,  μετά το δυσμενές αποτέλεσμα των ευρωεκλογών καθώς και της πιθανότητας μιας κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, χρειάζεται, ή μάλλον απαιτείται ένας πολιτικός πόλος, αντίβαρο στην ακροδεξιά. Ο πόλος αυτός απαιτείται και στην περίπτωση που έχουμε μια νέα εκλογική νίκη της «δεξιάς», μια που είναι αυτονόητο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ  δεν θα αντέξει δεύτερη θητεία στην αντιπολίτευση. 

Είναι αναγκαία συνθήκη  για τον πόλο αυτό, η συμμαχία όσων αντιτίθενται στο ευρώ, από την πλευρά του κοινωνικού κράτους και της δημοκρατίας, χωρίς κανέναν περιορισμό, χωρίς κανέναν αποκλεισμό. Είναι επίσης ίσως απαραίτητο να υπάρχει ισχυρή τάση υπέρ της άμεσης δημοκρατίας και της ανίχνευσης ενός εναλλακτικού μοντέλου  υπέρβασης του καπιταλισμού, όπως διατυπώθηκε και ως θολό αίτημα στην πλατεία Συντάγματος. Ακόμη, τουλάχιστον από ένα ισχυρό ρεύμα μέσα στην συμμαχία, πρέπει να υποστηρίζεται μια νέα συνεργασία των λαών της Μεσογείου,  που δεν θα έχει ως σκοπό το κέρδος μέσω της αγοράς αλλά την κοινωνική ευημερία. Πρέπει φυσικά να τελειώνουμε με την εθνοφοβία. Ο στόχος της εθνικής κυριαρχίας είναι καθαρά δημοκρατικός. Εθνικιστές είναι η γερμανική ελίτ και η «εργατική» της αριστοκρατία, το λόμπι των Βρυξελών και της Ε.Ε.,  και όσοι θέλουν να επιβληθούν πάνω στους λαούς της περιφέρειας και φυσικά στην πατρίδα μας.

 Στο βαθμό που ένας τέτοιος πόλος  συγκροτηθεί θα πρέπει να έχει έναν ανοικτό, υπαρκτό, αγωνιστικό και πραγματικό δίαυλο και με κόσμο που κινείται, ελπίζει, ή είναι «εγκλωβισμένος» στον ΣΥΡΙΖΑ και να επιχειρήσει να επικοινωνήσει και με τον λαϊκό κόσμο του ΚΚΕ.  

Τέλος μια τέτοια κίνηση για την δημιουργία αυτού του πόλου για να γίνει πειστική πρέπει να έχει τον χαρακτήρα κινήματος των κάτω, με ανοικτές σε όλους διαδικασίες και όχι να είναι μια διαβούλευση   οργανώσεων κινήσεων και κομμάτων. Υπό τις παρούσες συνθήκες, το εγχείρημα παρουσιάζει τεράστια δυσκολία, και είναι πολύ πιο δύσκολο να πραγματοποιηθεί από ότι τα προηγούμενα χρόνια. Ο χρόνος για το κίνημα, την πολιτική του έκφραση, τις δυνατότητες κοινωνικής και εθνικής χειραφέτησης έτρεξε και τρέχει ανάποδα. Το εγχείρημα όμως δεν είναι ακόμη ανέφικτο. 

============================================

1: Η κριτική μας στην περσινή ομιλία του Τσίπρα στους παραγωγικούς φορείς και στον ΣΕΒ  είναι εδώ: 

http://tometopo.gr/planb/index.php/articles1/item/313-tsipras-dimar 

Αν   παραμένει επίκαιρη θα το ξέρουμε την άλλη εβδομάδα. Ως γνωστόν οι θέσεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ έχουν την σταθερότητα  του μετεωρολογικού δελτίου, και αυτό δείχνει βροχές τις επόμενες μέρες.

Όλη η περσινή ομιλία του Τσίπρα βρίσκεται εδώ :   http://www.syn.gr/gr/keimeno.php?id=32859

Για την ιστορία,  για το πώς   καταργείται    η οικονομική επιστήμη, υπενθυμίζουμε το εξής νεοφιλελεύθερο και παράλογο  μαργαριτάρι:

«Το πρωτογενές πλεόνασμα είναι για μας σταθερή πολιτική επιλογή – δεν είναι δέσμευση προς τρίτους.

Δεν είναι όμως και στόχος για την επίτευξη του οποίου θα συνεχίσουμε μια πολιτική διάλυσης της οικονομίας.

Είναι κάτι που το χρειαζόμαστε για να μπορεί η οικονομία μακροπρόθεσμα να βελτιώνει τη ζωή των ανθρώπων…….»

από το «Σχέδιο Β’» μέσω του «monaxeros.blogspot.gr»