ΝΑΤΟ: Ο μηχανισμός που κρατά τη Γερμανία «κάτω», τη Ρωσία «έξω» και τις ΗΠΑ «μέσα» στην Ευρώπη

του Δημήτρη Μηλάκα

Αντιμετωπίζοντας το ΝΑΤΟ απλώς ως ένα συμμαχικό στρατιωτικό μηχανισμό υποτιμά κανείς την ευρύτερη διάστασή του. Πάνω απ όλα ξεχνά την ουσία του: Το ΝΑΤΟ αποτελεί βασικό εργαλείο για την επιβολή και διαιώ-νιση της κυριαρχίας της Αμερικής, όχι έναντι των εχθρών, αλλά των συμμάχων της!

Η τελευταία σύνοδος του ΝΑΤΟ στην Ουαλία, στη σκιά της Ουκρανικής κρίσης, είναι ένα καλό παράδειγμα το οποίο επιβεβαιώνει το ρόλο του ΝΑΤΟ ως εργαλείου της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Σύμφωνα με τις ανακοινώσεις του γενικού γραμματέα Αντερς Φογκ Ράσμουσεν οι σύμμαχοι, ανάμεσα σε άλλα, αποφάσισαν:

-δημιουργία δύναμης ταχείας αντίδρασης που θα αριθμεί 5.000 στρατιώτες, και σε λίγες....
ώρες θα μπορεί να αναπτυχθεί σε ευρωπαϊκά εδάφη όπου είναι απαραίτητο για να αποκρουσθεί η «ρωσική επιθετικότητα»

-εγκατάσταση κέντρων διοίκησης και ελέγχου στο «ανατολικό τμήμα» της Συμμαχίας, διατηρώντας μια συνεχή παρουσία στην περιοχή.

-άνοιγμα του δρόμου για την ένταξη της Γεωργίας στην Βορειοατλαντική Συμμαχία.

Οι αποφάσεις αυτές μπορούν κατ αρχήν να εκληφθούν ως μια απάντηση των συμμάχων απέναντι στο «ρωσικό κίνδυνο». Πρόκειται, ωστόσο για μια εκτίμηση η οποία υποτιμά το εύρος τους καθώς με αυτές τις αποφάσεις οι Αμερικανοί επιβεβαίωσαν τη σημασία της (στρατιωτικής) παρουσίας τους στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο.

Με πιο απλά λόγια: Το ΝΑΤΟ – όπως γνωρίζουν όσοι στοιχειωδώς παρακολουθούν τη δομή και λειτουργία του– διοικείται και ελέγχεται από το αμερικανικό πεντάγωνο σε απόλυτο βαθμό. Υπό αυτήν την έννοια και εξ αιτίας της ουκρανικής κρίσης και του συνεπαγόμενου «ρωσικού κινδύνου» το αμερικανικό πεντάγωνο «παρακαλείται» από τους Ευρωπαίους συμμάχους του να συνδράμει στην ασφάλειά τους. Όμως σ αυτόν τον κόσμο τίποτε δεν προσφέρεται δωρεάν.

Η αμερικανική ασφάλεια κοστίζει στις χώρες που τη ζητούν (αν θέλουν ας κάνουν κι αλλιώς) περί το 2% του ΑΕΠ τους. Αυτό είναι το ποσό που οι χώρες μέλη είναι υποχρεωμένες να καταβάλλουν στο ταμείο της σύγχρονης «συμμαχίας της Δήλου». Πρόκειται για μια συνδρομή η οποία κατά κύριο λόγο καταλήγει σε αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες.

Πέραν, ωστόσο, των οικονομικών κερδών, η Ουάσιγκτον (με την ουκρανική κρίση) διεκδικεί και τεράστια γεωπολιτικά οφέλη: Η ενδυνάμωση του αμερικανικού στρατιωτικού ρόλου στην Ευρώπη -μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου- αυξάνει εκ των πραγμάτων την πολιτική επιρροή της Ουάσιγκτον και μετριάζει την Γερμανική. Με πιο απλά λόγια υπονομεύει τη γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη…

Το αν θα καταφέρουν οι ΗΠΑ να επιβεβαιώσουν -διαιωνίσουν- την ηγεμονία τους έναντι των Ευρωπαίων «υποτελών και φόρου υποτελών τους» είναι ένα ερώτημα που μένει να απαντηθεί. Για την ακρίβεια η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα θα καθορίσει τελικά και τη νέα ισορροπία που θα διαμορφωθεί στον 21ο αιώνα.

από το «Ημερόδρομος»