Η «σεισάχθεια» της διαπλοκής

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

«Ο αστικός χώρος βρίσκεται μπροστά σε μια μεγάλη ιδεολογική και πολιτική ήττα», θρηνούσε προ ημερών αρθρογράφος γνωστού οικονομικο-πολιτικού site, που έχει υπερασπιστεί με ταξική αυταπάρνηση τον «μονό-δρομο» των μνημονίων. Κατηγορούσε τα κόμματα του αστικού χώρου για απουσία σχεδίου και προειδοποιούσε ότι η ήττα θα είναι ακόμη μεγαλύτερη αν μια αριστερή κυβέρνηση κάνει όσα «δεν τόλμησαν Σαμαράς και Βενιζέλος», παραπέμποντας σε διάθεση της Αριστεράς για έναν «ιστορικό συμβιβασμό».

Η αλήθεια είναι ότι ο αρθρογράφος αδικεί τον αστικό χώρο, τόσο τις κοινωνικές όσο και τις πολιτικές συνιστώσες του, ως προς την ικανότητα, την ευρηματικότητα και την πανουργία με τις οποίες εκπληρώνει τον μοναδικό προορισμό του: να απαλλοτριώνει, να συσσωρεύει και να...
καταναλώνει άπληστα τον κοινωνικό πλούτο, ακόμη κι όταν έχει μετατρέψει τη χώρα σε παραγωγικό ερειπιώνα.

Ήδη, παρά το γεγονός ότι η ζώνη της φτώχειας διευρύνεται στην πλειοψηφία του πληθυσμού, παρ' ότι οι περισσότεροι επιχειρηματικοί κλάδοι εμφανίζουν εικόνα χρεοκοπίας, ταυτόχρονα δημιουργούνται οι νέες ευκαιρίες συσσώρευσης πλούτου. Αυτό είναι, άλλωστε, και το φυσιολογικό. Θα ήταν παράδοξο, την ώρα που αυξάνονται και πληθύνονται οι φτωχοί, στην αντίπερα όχθη να μην αναπτύσσεται ένα νέο στρώμα εκατομμυριούχων, όπως συνέβη σε ΗΠΑ και Ευρώπη μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση. Η διαχείρισή της, παρά την εκτεταμένη «δημιουργική καταστροφή» που προκάλεσε, ήταν κι ένας τεράστιος μηχανισμός ανακατονομής του πλούτου υπέρ των ελαχίστων.

Ο νέος κύκλος συσσώρευσης πλούτου σε επιλεγμένους θυλάκους του εγχώριας οικονομικής ελίτ έχει ήδη αρχίσει. Δεν τον μετράει η ΕΛΣΤΑΤ, ούτε η τρόικα ενδιαφέρεται να τον καταγράψει. Εμπειρικά μόνο μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι υπάρχει ένα στρώμα που δεν έχει αλλάξει σε τίποτα τη χλιδάτη καθημερινότητά του, κι ας έχει βυθίσει στην υπερχρέωση τις οικονομικές δραστηριότητες που ελέγχει. Έχει ξεπεράσει και το σύνδρομο της απόκρυψης κι έχει επιστρέψει στην κατά Άνταμ Σμιθ κυριότερη απόλαυση που αντλεί από τον πλούτο του: την επίδειξή του. Τα ελληνικά πελάγη και τα αγκυροβόλια των νησιών πλημμύρισαν αυτό το καλοκαίρι από ιδιωτικά σκάφη κάθε μεγέθους, που μόνον η συντήρησή τους απαιτεί τουλάχιστον το ετήσιο εισόδημα τετραμελούς οικογένειας. Τα μισά είναι προφανώς ο αφρός του ρεκόρ αφίξεων που αναμένει με αγωνία η κ. Κεφαλογιάννη. Τα άλλα μισά, όμως, είναι τα πλωτά λάφυρα της εγχώριας ελίτ, που ξετσουτσούμισαν από τις μαρίνες δια να απολαύσουν της εκτιμήσεως του ταπεινά λουομένου πλήθους...

Φυσικά, η διαδικασία συγκοινωνούντων δοχείων φτώχειας και πλούτου δεν σημαίνει ότι όλοι οι πλούσιοι Έλληνες του 2008 θα αποκατασταθούν πλήρως. Δεν υπάρχει χώρος ούτε για όλα, ούτε για τα ίδια ακριβώς τζάκια που μεσουρανούσαν τότε. Κι εδώ παρεμβαίνει η ανεξάντλητη ευρηματικότητα του αδίκως λοιδορούμενου αστικού χώρου. Η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, αν και συμφιλιωμένοι με την ιδέα ότι η επιχείρηση απογαλακτισμού από την τρόικα είναι η τελευταία ζαριά τους, κάνουν ό,τι μπορούν για να προσφέρουν ευκαιρίες ανάκαμψης στους χρεοκοπημένους κυνηγούς του πλούτου. Ορισμένες από τις παρεμβάσεις έχουν τον χαρακτήρα, ενός ακραίου colpo grosso υπέρ των «δικών τους τζακιών».

Ο υπερκινητικός υπουργός Ανάπτυξης Νίκος Δένδιας, που έχει υποκαταστήσει τον υπουργό Οικονομικών ως προνομιακός συνομιλητής των δανειστών, με μακρά πείρα ως νομικός σύμβουλος επενδυτών τύπου Ρότσιλντ, διεκδικεί το copyright του νομοθετήματος που μπορεί να αποδειχθεί το μεγαλύτερο «ξέπλυμα» της εγχώριας αστικής ελίτ εδώ και δεκαετίες: του σχεδίου ενιαίας ρύθμισης οφειλών με εξωδικαστικό συμβιβασμό. Με πρόσχημα τα «κόκκινα δάνεια» οι τράπεζες αποκτούν δικαίωμα ζωής και θανάτου σε χιλιάδες επιχειρήσεις. Γίνονται απόλυτοι ρυθμιστές των οφειλών τους προς δημόσιο, Ταμεία, ιδιώτες προμηθευτές, αλλά και χιλιάδες εργαζόμενους που μέσω του εξωδικαστικού συμβιβασμού της «πλειοψηφίας των πιστωτών» θα σύρονται εκόντες άκοντες σε αναγκαστικό κούρεμα των αξιώσεών τους και σε αποδοχή κάθε σχεδίου «αναδιάρθρωσης» της υπερχρεωμένης επιχείρησης που θα εμπνευστούν οι εντεταλμένοι τραπεζών και επιχειρήσεων.

Ο αδίκως κατηγορούμενος αστικός χώρος, λοιπόν, ανοίγει στην αποτυχημένη ελίτ της χώρας ένα τεράστιο παράθυρο ευκαιρίας. Όχι μόνο για να ξεπλυθεί από κραυγαλέες παρανομίες που δεν αντέχουν στο φως ούτε της επιλεκτικής αστικής νομιμότητας, αλλά και για να ξαναπλουτίσει. Πολύ απλά, οι ευνοούμενοι του Μίδα έχουν την επιλογή ή να ξαναμπούν στο παιχνίδι απαλλαγμένοι από μεγάλα χρέη, ή να αποσυρθούν ησύχως, και αποζημιωμένοι γενναιόδωρα για τα υγιή στοιχεία της περιουσίας τους. Πρόκειται για μια τερατώδη «σεισάχθεια» υπέρ της διαπλοκής και σε βάρος της κοινωνίας. Είναι το τελευταίο, οικονομικά ασύλληπτο ρουσφέτι που φιλοδοξούν να προσφέρουν Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ στους αγαπημένους χορηγούς τους. Δεν έχει το παραμικρό αντίκρισμα σε εξυγίανση και ανάκαμψη. Αντιθέτως, θα μετατρέψει ό,τι απομένει από τον παραγωγικό ιστό της χώρας σε καμένη γη, με ελάχιστες νησίδες προκλητικού πλούτου.

από την «Αυγή» μέσω «monaxeros.blogspot.gr»