Κοινή Δήλωση της Ασίζης (Ιταλία)

Να βγούμε από το ευρώ!

Ασίζη (Ιταλία), 23 Αυγούστου 2014

Ο Εθνικός Συντονισμός της «Ιταλικής Αριστεράς ενάντια στο Ευρώ» διοργάνωσε το «Ευρωπαϊκό Φόρουμ 2014» στην Ασίζη (Ιταλία) από τις 20 έως τις 24 Αυγούστου 2014, το οποίο συγκέντρωσε έναν μεγάλο αριθμό συμμετεχόντων από χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και την Ουκρανία και την Ρωσία. Στο πλαίσιο αυτό οι ηγέτες πολλών πολιτικών, ριζοσπαστικών οργανώσεων της Ευρώπης υιοθέτησαν μια διακήρυξη υπέρ της εξόδου από το Ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Σε όλα τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ιδιαίτερα της Ευρωζώνης, επιβάλλονται από την ΕΕ και τις τοπικές κυβερνήσεις βίαιες, αντικοινωνικές πολιτικές: δραματική μείωση των...
κοινωνικών δαπανών, υποτίμηση των μισθών μέσω του παγώματός τους, χαμηλότερο εργοδοτικές εισφορές για κοινωνική ασφάλιση, αδικαιολόγητες επιδοτήσεις σε μεγάλες επιχειρήσεις για δήθεν δημιουργίας θέσεων εργασίας, ιδιωτικοποιήσεις, διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών και της κοινωνικής ασφάλειας, χρηματιστικοποίηση της οικονομίας και του δημόσιου προϋπολογισμού… Το αποτέλεσμα είναι μια δραματική αύξηση της ανεργίας και η απώλεια εργασιακής ασφάλειας.

Οι ρίζες όλων αυτών πρέπει να αναζητηθούν στις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης που υποστηρίζονται πλήρως από την Συνθήκη της Λισαβόνας. Η τελευταία βασίζεται στα νεοφιλελεύθερα δόγματα που έχουν ήδη αποδείξει την καταστροφική τους για επίπτωση στα συμφέροντα των εργαζόμενων και των μεσαίων τάξεων. Στην ζώνη του Ευρώ οι ανισορροπίες μεταξύ των κρατών-μελών έχουν βαθύνει. Το Ευρώ είναι όπλο για τη μαζική καταστροφή της εργασίας. Το κοινό νόμισμα χρησιμοποιείται μονάχα για να προστατέψει τα μερίσματα των μεγαλομετόχων με το να διατηρεί μόνιμα και εκούσια ένα υψηλό ποσοστό ανεργίας.

Η πεμπτουσία αυτού του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος βασίζεται στις αξίες και τα συμφέροντα των δυτικών κυρίαρχων τάξεων: ευρωπαϊσμός, ατλαντισμός, καπιταλισμός, αυταρχισμός. Η φύση αυτού του συστήματος δεν μπορεί να αλλάξει, δεν μπορεί να βελτιωθεί από τα μέσα. Πρέπει να διαλυθεί προκειμένου να οικοδομηθεί κάτι ριζικά νέο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πράγματι το πιο εξελιγμένο σύστημα στον κόσμο, θεμελιωμένο σε μια προσπάθεια οικοδόμησης ενός πολιτισμού που θα βασίζεται στις δυνάμεις της αγοράς. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα φρικιαστικό σύστημα κυριαρχίας και αποξένωσης, από το οποίο οι λαοί θα πρέπει να απελευθερωθούν.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της νεοφιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης, με τις γιγάντιες πολυεθνικές εταιρείες και τους υπερεθνικούς θεσμούς (ΠΟΕ, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΟΟΣΑ). Το σύστημα έχει ένα κύριο χαρακτηριστικό: το να δρα αμείλικτα με στόχο τη διάλυση της λαϊκής κυριαρχίας σε εθνικό επίπεδο. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να επεκταθεί η χωρίς όρια κυριαρχία των μεγάλων επιχειρήσεων, όπως αποδεικνύει και η TAFTA. Η διάλυση των εθνών είναι η εγγύηση για τις κυρίαρχες τάξεις ότι δεν θα υπάρχει επιστροφή από την νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση. Όντας η λαϊκή κυριαρχία ανύπαρκτη χωρίς την εθνική κυριαρχία, η εξάλειψη του έθνους σημαίνει εξάλειψη της δημοκρατίας. Είναι το μέσο συμπίεσης της ικανότητας των λαών να δρουν και να αποφασίζουν για το μέλλον τους. Το γεγονός ότι η ΕΕ είναι ένας από τους στυλοβάτες του ημι-φασιστικού καθεστώτος του Κιέβου δείχνει τον πλήρη ευθυγράμμιση της στο ΝΑΤΟ και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.

Μετά από χρόνια άσκηση εξουσίας από Σοσιαλιστικά, Εργατικά ή Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα σε πολλές χώρες της ΕΕ, είναι σήμερα δυνατό να απολογίσουμε τα πεπραγμένα τους. H αποτίμηση είναι τρομερά επίπονη, όπως αποδεικνύουν οι περιπτώσεις της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Γαλλίας… Αυτά τα κόμματα είναι σήμερα ανοιχτά νεοφιλελεύθερα, πλέον ούτε καν προσποιούνται ότι προσπαθούν να υπερασπιστούν τα λαϊκά στρώματα. Ανοίγουν το δρόμο για μεγάλες κυβερνήσεις συνεργασίας γερμανικού τύπου (κυβερνήσεις που ενώνουν κόμματα της δεξιάς και της αριστεράς), όμοιες με αυτές που έχουν ήδη εφαρμοστεί από την ΕΕ στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιταλία. Εάν η διαίρεση μεταξύ κυρίαρχων και εργαζόμενων τάξεων γίνεται χρόνο με το χρόνο όλο και πιο ξεκάθαρη, η διαίρεση μεταξύ αριστεράς και δεξιάς γίνεται όλο και πιο θολή. Σε πολλές χώρες τίποτε το ιδαίτερο δεν ξεχωρίζει την αριστερά από την δεξιά. Είναι αυτές οι πολιτικές δυνάμεις που δημιουργούν το κατάλληλο πολιτικό περιβάλλον για την ανάπτυξη και εξέλιξη του φαινομένου της ανόδου της άκρας δεξιάς, με το να επιτρέπουν την σταδιακή αφομοίωση της έννοιας του έθνους από τον κατά βάση εθνο- πολιτισμικό ορισμό της άκρας δεξιάς, τη στιγμή που για εμάς το έθνος είναι ζήτημα αυστηρά συνταγματικό και πολιτικό. Το να αφήνεις στα χέρια της ακροδεξιάς αυτήν την κεντρική πολιτική έννοια, τον προσδιορισμό της ταυτότητας του έθνους, αποτελεί πράξη σοβαρά ανεύθυνη και δείχνει ότι όλα αυτά τα κόμματα έχουν εγκαταλείψει όλες τις αναγκαίες προϋποθέσεις για την ίδια την ύπαρξη τόσο της πολιτικής όσο και της δημοκρατίας.

Οι αιτίες της ανόδου των ακροδεξιών κομμάτων στα κράτη- μέλη της ΕΕ είναι κυρίως οι πολιτικές λιτότητας για την εργατική και τη μεσαία τάξη που φτωχοποιούν τον λαό και τον ωθούν στον ανταγωνισμό. Η ακροδεξιά είναι σήμερα η μόνη που διεκδικεί την ιδέα και τα σύμβολα του έθνους και αντίστροφα, η ιδέα του έθνους καταλήγει να εξισώνεται με την ακροδεξιά. Η ακροδεξιά, όμως, συνηγορεί σε μια πολύ στενή αντίληψη του έθνους, μειώνοντας το αποκλειστικά στο επίπεδο της ταυτότητας. Αντί να είναι αντισυστημική, όπως δηλώνει, η ακροδεξιά στην πραγματικότητα είναι ένας έμμεσος υπηρέτης τόσο του συστήματος όσο και των κυρίαρχων τάξεων. Τα κόμματα αυτά προκαλούν αηδία με τις ξενοφοβικές, σωβινιστικές και εχθρικές προς το συνδικαλισμό αντιλήψεις τους και τις προκαταλήψεις τους ενάντια σε όλες τις οργανώσεις που εκπροσωπούν συλλογικά τα συμφέροντα των εργαζόμενων τάξεων.

Είναι επείγον να ξαναχτίσουμε μια αντίληψη, μια μέθοδο και ένα πρόγραμμα υπέρ των δικαιωμάτων των εργαζόμενων τάξεων και των μεσαίων τάξεων. Τα κύρια στοιχεία για μας είναι:

Ολική εξάλειψη της ανεργίας και της εργασιακής επισφάλειας.

Σχεδιασμός για την βιομηχανική ανασυγκρότηση και την εθνικοποίηση σημαντικών στρατηγικών τομέων της βιομηχανίας και των υπηρεσιών.

Αποδιάρθρωση των χρηματοπιστωτικών αγορών.

Άρνηση και διαγραφή του δημοσίου χρέους.

Μέτρα εθνικού προστατευτισμού στο πλαίσιο του παγκόσμιου Χάρτη της Αβάνας του 1948.

Μετασχηματισμός του τρόπου παραγωγής σε περιβαλλοντική κατεύθυνση.

Αποχώρηση από υπερεθνικούς οργανισμούς που συντηρούν την νεοφιλελεύθερη τάξη πραγμάτων : το ΝΑΤΟ, το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, ο ΠΟΕ, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωζώνη.

Ονομάζουμε αυτή τη διαδικασία «από- παγκοσμιοποίηση». Ο πυρήνας αυτής της στρατηγικής και αυτού του προγράμματος είναι να απαιτήσουμε και να αξιώσουμε την αναγκαιότητα επανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας για κάθε χώρα. Αυτό σημαίνει την αποφασιστική πάλη κάθε χώρας για τη διατήρηση των αυθεντικών πολιτικών χαρακτηριστικών της κοινωνίας της, όπου ο λαός έχει την νομική και θεσμική δυνατότητα να αποφασίζει και να εφαρμόζει αυτό που θεωρεί ότι ανταποκρίνεται στο γενικό συμφέρον.

Οι υπογράφοντες θα διοργανώσουν μια νέα, ακόμα μεγαλύτερου μεγέθους διεθνή συνάντηση. Με στόχο το να φέρουμε κοντά όλες τις δυνάμεις που εργάζονται στην κατεύθυνση της υπεράσπισης των συμφερόντων των εργαζόμενων και μεσαίων τάξεων, για την έξοδο από το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και το Ευρώ, για την πλήρη εργασία.

Committee “EuroExit” (Επιτροπή «Έξοδος από το Ευρώ»): Albert F. Reiterer και Wilhelm Langthaler, Αυστρία

Coordinamento nationale sinistra contro l’euro (Εθνικός Συντονισμός Αριστερά ενάντια στο Ευρώ): Moreno Pasquinelli, Ιταλία

Frente Civico (Μέτωπο Πολιτών): Manolo Pérez Monereo, Ισπανία

ΕΠΑΜ: Αντώνης Ραγκούσης, Ελλάδα

Αριστερή Συμπόρευση: Κώστας Κωστόπουλος, Ελλάδα

Mouvement politique d’émancipation populaire (M’PEP- Πολιτικό κίνημα για τη λαϊκή χειραφέτηση): Jacques Nikonoff και Joel Perichaud, Γαλλία

Σχέδιο Β’: Νάσια Πλιακογιάννη, Ελλάδα

Initiative .e.V. Duisburg (Πρωτοβουλία .e.V. Duisburg): Thomas Zmrzly, Γερμανία

Borotba (Αγώνας): Sergei Kirichuk, Ουκρανία.