Μπήκαν στην πόλη οι στρατοί

Σοκαρισμένα δηλώνουν για άλλη μια φορά τα μέσα ενημέρωσης σε ολόκληρο τον πλανήτη από τα κύματα διαδηλώσεων στις ΗΠΑ μετά τη δολοφονία με έξι σφαίρες –οι δύο στο κεφάλι- ενός νέου αφροαμερικανού στο Μισούρι.

Ο κόσμος έχει βγει στους δρόμους όχι απλά για να ζητήσει να σταματήσουν να δολοφονούν τα παιδιά του, αλλά επειδή η θέα της πάμπλουτης ζωής λίγων κι εκλεκτών δεν είναι δυνατόν να γίνεται συνεχώς ανεκτή από τους πολλούς, που ζουν χωρίς παρόν και μέλλον.

Η μία έρευνα μετά την άλλη δείχνει ότι τα έξι τελευταία χρόνια οι πλουσιότεροι άνθρωποι του...
πλανήτη μεγαλώνουν συνεχώς τις περιουσίες τους ενώ οι κυβερνήσεις περικόπτουν κάθε δαπάνη και κοινωνικές παροχές, εκτός από τα κονδύλια για τον εξοπλισμό ειδικά εκπαιδευμένων δυνάμεων της αστυνομίας.

Πολλοί αναλυτές γράφουν και ξαναγράφουν πως το μέλλον του εμπορίου όπλων δεν είναι οι θανατηφόροι εξοπλισμοί, αλλά τα λεγόμενα «μη θανατηφόρα όπλα», δηλαδή τα εργαλεία που απαιτούνται για τη νέου τύπου αστυνομία η οποία υποτίθεται ότι εκπαιδεύεται για την αντιμετώπιση τρομοκρατών, όμως στην πραγματικότητα στόχος της είναι να καταπνίγει στο αίμα λαϊκές κινητοποιήσεις.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι αστυνομικές ασκήσεις που γίνονται γνωστές στο ευρύ κοινό δεν αφορούν πλέον την εξουδετέρωση ένοπλων ομάδων οι οποίες αποτελούν πιθανό δημόσιο κίνδυνο, αλλά την αντιμετώπιση μαζικών διαδηλώσεων με σκοπό την προστασία δημοσίων κτιρίων και τραπεζών.

Ειδικά το ζήτημα με τις τράπεζες έχει λάβει σουρεαλιστικές διαστάσεις. Κάποτε, ένας ληστής τράπεζας αντιμετωπιζόταν σύμφωνα με το έγκλημα το οποίο διέπραττε: τη ληστεία της τράπεζας. Σήμερα, οι ίδιοι εγκληματίες λογίζονται ως τρομοκράτες. Βέβαια, κατά μία έννοια αυτό είναι και λογικό, μιας και πλέον καμιά κυβέρνηση δεν εκτελεί τα καθήκοντά της σύμφωνα με το πρόγραμμα ή την ιδεολογική της ταυτότητα, αλλά με βάση την τραπεζική σταθερότητα. Οπότε, όταν κλέβεις τράπεζα, είναι σα να χτυπάς τον πυρήνα του ίδιου του κράτους.

Οι τράπεζες έχουν μετατραπεί στις μόνιμες κυβερνήσεις των χωρών ολόκληρου του πλανήτη, και η στρατικοποιημένη αστυνομία ο φρουρός της τραπεζοκρατικής πολιτικής που εξαφανίζει τα μεσαία στρώματα και προστατεύει τα επιχειρηματικά συμφέροντα, ακόμη κι αν αυτά βρίσκονται στην καρδιά ενός δάσους στην Χαλκιδική.

Ο κόσμος βιώνει καθημερινά την όλο και πιο έντονη και προκλητική παρουσία των σωμάτων ασφαλείας, που σκοπό δεν έχουν να προστατέψουν κάποιο έγκλημα αλλά να εμποδίσουν τον πολίτη από την άσκηση των συνταγματικών του δικαιωμάτων.

Κάποτε, ο λεγόμενος «αστυνομικός της γειτονιάς» βρισκόταν εκεί για να αποτρέπει πιθανές ληστείες σε σπίτια, ή άλλα μικροεγκλήματα. Πλέον, οι δρόμοι της πόλης είναι γεμάτοι κλούβες και περιπολίες ανθρώπων με πανοπλίες όποτε κινείται κάποιο πολιτικό ή επιχειρηματικό πρόσωπο, ενώ οι διμοιρίες που κάθονται σε διάφορα στενά της Αθήνας, λειτουργούν ως αποκρουστικά διακοσμητικά στοιχεία φόβου. Μια απλή βόλτα στο κέντρο της πόλης σε μεταφέρει στο Μπέλφαστ της δεκαετίας του 1980 και στη Νότια Αφρική του Απαρτχάιντ.

Στις ΗΠΑ οι φτωχοί βγαίνουν στους δρόμους για πάνω από δέκα ημέρες. Στις διαδηλώσεις αυτές οι αστυνομικοί δολοφόνησαν έναν ακόμη άνθρωπο, ο οποίος κρατούσε ένα μαχαίρι και φώναζε να τον σκοτώσουν. Κι αυτό έκαναν.

Το 2011 το κίνημα Occupy Wall Street προσπάθησε με ειρηνικό τρόπο και μεγάλη δόση χίπικης μενταλιτέ να δείξει ότι ο κόσμος δεν αντέχει πλέον να βλέπει την ασταμάτητη επίδειξη πλούτου, ενώ ο ίδιος πεινάει και ζει στους δρόμους. Η κατάσταση όμως δεν άλλαξε. Τα ΜΜΕ εξακολουθούν να γεμίζουν τον κόσμο ψέματα, οι δουλειές λιγοστεύουν, οι φτωχοί γίνονται όλο και πιο ανεπιθύμητοι και η αστυνομία επανδρώνεται συνεχώς με κακοπληρωμένους εν δυνάμει φονιάδες.

Δεν μπορεί να πει κάποιος ότι όλοι οι αστυνομικοί είναι σαδιστές που θέλουν να σκοτώνουν κόσμο. Αυτό θα είναι ψέμα. Όμως οι περισσότεροι από αυτούς είναι. Οι επικεφαλής τους, είναι. Διαφορετικά δεν θα γλίτωναν διαρκώς όσοι καθαρίζουν κόσμο ή σαπίζουν στο ξύλο αθώους ανθρώπους. Ούτε θα περνούσαν δεκαετίες για να ανακαλυφθούν τα εγκληματικά κυκλώματα που δρουν κάτω από τη μύτη τους.

Από τη Βραζιλία ως τις ΗΠΑ κι από την Ελλάδα ως την Ισπανία, οι παραστρατιωτικές δυνάμεις της αστυνομίας αποδέχονται τη θέση τους ως το πιο μισητό κομμάτι της κοινωνίας, μόνο και μόνο για να προστατέψουν τα πολιτικά κι επιχειρηματικά αφεντικά τους. Είναι αδιανόητη –αν το καλοσκεφτείς- η παραχώρηση την οποία κάνουν, μόνο και μόνο για να εισπράττουν έναν σταθερό μισθό πείνας. Από έναν σημείο κι ύστερα σκέφτεσαι πως μόνο ψυχανώμαλοι βαράνε με τέτοια μανία κάποιον άοπλο διαδηλωτή, ενώ πληρώνονται τόσα λίγα.

Αυτή η ομάδα ανθρώπων νιώθει περιθωριοποιημένη και στρέφεται στους ναζί και τους φασίστες. Ή, είχε ήδη στραφεί από πριν στους ναζί και τους φασίστες, και μετά επάνδρωσε τα ειδικά σώματα ασφαλείας. Και τα δύο ισχύουν. Μιλάμε δηλαδή για τον πυρήνα των υποστηρικτών του πολιτικού, του ιδεολογικού αλλά και του παραστρατιωτικού σκέλους του φασισμού.

Ο κίνδυνος για όλους είναι πολύ μεγάλος. Οι εργαζόμενοι σήμερα δεν είναι απαραίτητοι. Η κρατική βία αποτελεί το μόνο εμπόδιο μεταξύ του δικαίου και της αδικίας, κι αυτό δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα.

Υποτίθεται πως σε μια δημοκρατία, ο διάλογος λύνει τα προβλήματα. Διάλογος χωρίς δακρυγόνα και ξύλο δεν υφίσταται πλέον. Όμως δυστυχώς, το λίπος της κοινωνίας δεν έχει στερέψει ακόμη. Τα ξεσπάσματα σαν το Μισούρι, ή την Αθήνα ή το Λονδίνο ή τις άλλες πόλεις του πλανήτη, λειτουργούν περισσότερο ως εκτόνωση, παρά σα μια ενιαία μάζα διεκδίκησης. Βέβαια, από τέτοιου είδους ξεσπάσματα έχουν ξεπεταχτεί κινήματα που σημάδεψαν την παγκόσμια ιστορία. Με τη μόνη διαφορά ότι σήμερα ο «εχθρός» είναι πολύ καλύτερα εξοπλισμένος, εκπαιδευμένος και –κυρίως- φανατισμένος· με τον φανατισμό του να φτάνει και να ξεπερνά τα επίπεδα του μπουλουκιού των ισλαμιστών του Ιράκ που τρέμει ο πλανήτης ολόκληρος, αλλά οι περισσότεροι δυσκολεύονται να πουν ότι τα κεφάλια που παίρνουν τις αποφάσεις είναι γνήσια δημιουργήματα των παραστρατιωτικών μονάδων και των μυστικών υπηρεσιών της ηθικής και πολιτισμένης Δύσης.

από το «monaxeros.blogspot.gr»