Περί πάλης των τάξεων και οι πόλεμοι σήμερα

του Απόστολου Αποστολόπουλου

Οι ίδιες περιοχές που ήταν το Θέατρο του Α΄ και του Β΄ Πολέμου μαστίζονται και σήμερα από συνεχείς ένοπλες συγκρούσεις, με τους ίδιους πρωταγωνιστές. Οι περιοχές μοιράστηκαν, τα συμφέροντα ισορρόπησαν για ένα διάστημα, οι νεκροί έγιναν, με τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, θέαμα. Όταν οι συμφορές θεωρηθούν παρελθόν και οι άνθρωποι πιστέψουν ότι «αυτά» δεν ξαναγίνονται επειδή οι «πολιτισμένοι» (όπως εμείς) δεν κάνουν «τέτοια πράγματα», τότε ακριβώς είναι η ώρα που μπορούν να επαναληφθούν. Τη στιγμή ακριβώς που η μνήμη έχει μουμιοποιηθεί, έχει γίνει έκθεμα μουσείου, επετειακή τελετή.

Ο ίδιος κύκλος περιλαμβάνει την οικονομική καταστροφή της Ελλάδας, την υποδούλωσή της στις Βρυξέλλες/Βερολίνο, τους πολέμους στη Μ. Ανατολή, τη σύγκρουση στην Ουκρανία. Ο παγκοσμιοποιημένος νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός, υπό την ηγεμονία....
των ΗΠΑ, έχει εκστρατεύσει εναντίον των χωρών που βασίζονται στην ανεξαρτησία και τη δυναμική του Έθνους/Κράτους, με επίκεντρο τη Ρωσία. Ο Πούτιν συμβολίζει διεθνώς το αντίπαλο δέος, το Έθνος/Κράτος, στον παγκοσμιοποιημένο, αμερικανικής έμπνευσης, νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό και έχει γίνει στόχος. Τα πρωτοπαλίκαρα του Γέλτσιν πχ ο γνωστός Τσουμπάϊς, σιωπούν για τα μέτρα της Δύσης αλλά διαμαρτύρονται για τα αντίποινα της Ρωσίας κατά της ΕΕ. Στη Δύση, εκ δεξιών, ο Πούτιν κατηγορείται από δικτάτορας έως φασίστας. Προστρέχουν, δήθεν «εξ αριστερών», οι γνωστοί, εντός/εκτός Ελλάδας, ρεπούσιοι αμύντορες «των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και άλλοι επίσης, της ορθοδοξίας, επειδή, λένε, καπιταλιστής είναι κι αυτός. Τι λάχανα τι μπρόκολα. Ο Λένιν ( η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης) έχει πάει για βρούβες.

Εδώ είμαστε, λοιπόν. Είμαστε στη στιγμή όπως την περιέγραψε ο Λένιν από νωρίς, όταν η φωτιά της Επανάστασης δεν είχε ακόμα σβήσει. Είπε ότι υπάρχει ισχυρή τάση να μουμιοποιηθούν οι ηγέτες και οι επαγγελίες τους να γίνουν νεκρά σύμβολα. Μιλούσε με επίγνωση για τον μέλλον του, το παρόν μας. Επικράτησε ο σχολαστικισμός, ιεροσυλία η ερμηνεία τους πέραν της επίσημης. Έχει ξανασυμβεί και ήρθε η Αναγέννηση, με κατάληξη την κυριαρχία της αστικής τάξης, την (γαλλική) Επανάστασή της. Ο Καπιταλισμός (θεωρείται ότι) εμφανίστηκε γύρω στο 1400, ίσως και πιο πριν. Οι αστοί χρειάστηκαν τετρακόσια χρόνια να συσσωρεύσουν αυτοσυνείδηση, γνώση, ικανότητα και πλούτο ώστε να πάρουν την εξουσία. Όποιος τους περιφρονεί, τους αγνοεί, παραγνωρίζει τον πλούτο της ιστορικής γνώσης και διακυβέρνησης που διαθέτουν, είναι απλώς πτωχός τω πνεύματι. Τη γνώση των αστών –και των Αρχαίων Ελλήνων-μελέτησε επίμονα ο Μαρξ, ο Λένιν, όλοι οι κλασικοί, συγκρότησαν ανατρεπτική Θεωρία, βάσισαν την Επαναστατική Πράξη τους. Δεν ήταν ανόητοι ώστε να παραγράψουν αιώνες γνώσης. Άλλωστε η συσσωρευμένη και, κυρίως, διαδεδομένη γνώση είναι ένας θεμελιώδης παράγοντας για την ιστορική επιτάχυνση.

Οι προλετάριοι ήταν απαράσκευοι όταν πήραν την Εξουσία, όπου την πήραν. Ήταν μοιραίο και αναπόφευκτο να επικρατήσει στην πράξη η ανάθεση της Εξουσίας στη «φωτισμένη», θεοποιημένη, ηγεσία, και όχι η άσκησή της από τους ίδιους τους προλετάριους. Σε αντίθεση με τους αστούς που μετείχαν συνολικά, ως τάξη, στην άσκηση της Εξουσίας, με την εκάστοτε ηγεσία της. Η διαπάλη εντός της αστικής τάξης προδιέγραφε, με την τελική επικράτηση των μεγαλοαστών επί Ναπολέοντα, τη διαμόρφωση της σημερινής άρχουσας ελίτ που τρώει όχι μόνο τους υποδεέστερους αλλά και τον γεννήτορά της, την αστική τάξη. Επιβεβαιώνοντας την πρόβλεψη του Μαρξ ότι η προλεταριοποίηση είναι η μοίρα της πλειοψηφίας. Το δυνατό σημείο της άρχουσας νεοφιλελεύθερης ελίτ είναι ότι έχει συγκροτηθεί σε «αυτοτελώς σκεπτόμενο σύστημα», δεν έχει απόλυτη ανάγκη «μεγάλου ηγέτη» για να λειτουργήσει. Έχει και την ευχέρεια να αλλάζει ορμητήριο, ακόμα και να διχάζεται, από την αγγλική αυτοκρατορία στις ΗΠΑ ή και στη Γερμανία, ναζιστική η όχι, οι ιδεολογίες θεωρούνται λεπτομέρεια.

Όποιος δεν έχει παρωπίδες οφείλει να αναγνωρίσει ότι ως τώρα η εργατική τάξη δεν έχει δώσει από τα σπλάχνα της ηγέτες και διανοούμενους, αυτούς που πάντα προετοιμάζουν, ανοίγουν δρόμους για την τάξη στο σύνολό της. Οι ηγέτες και διανοούμενοι της εργατικής τάξης ήταν/είναι αστοί που μεταστράφηκαν. Οργανικοί διανοούμενοι –κατά τον Γκράμσι- αλλά όχι εξ αίματος. Μια ταξική αδυναμία προς διερεύνηση. Με αυτό το δεδομένο δεν είναι έκπληξη (ούτε τυχαίο) ότι ο Μαρξ δεν καλεί τους εργάτες αλλά τους προλετάριους να ενωθούν. Ποιους δηλαδή; Καλεί τους πάντες, αδιακρίτως όλους όσοι θεωρούν ότι δεν έχουν να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους, τις αλυσίδες του αστικού Κόσμου, του τρόπου ζωής που δεν προσδιορίζεται απλώς και μόνο από τη θέση στο εργοστάσιο, στην παραγωγή, αλλά από το πώς βλέπουν τη ζωή τους, τη δική τους και των άλλων, που δεν αντέχουν άλλο να ζουν έτσι και θέλουν να αλλάξουν. Δεν πρόκειται για συμμαχία της εργατικής τάξης με κάποιους, ταξικά διαφορετικούς, ενίοτε ασταθείς ή και ύποπτους, αλλά για πρόσμιξη. Με ευάλωτο σημείο ότι δεν υπήρξε κυριολεκτικά ταξική ηγεμονία αλλά μόνο ιδεολογική, εν ονόματι της τάξης, σύμφωνα με την κρίση της εκάστοτε ηγεσίας. Το πρόβλημα δεν ήταν η βίαιη επιβολή (της ηγεμονίας) αλλά το ότι η (εργατική) τάξη δεν ήταν έτοιμη να τη στηρίξει. Με συνέπεια να την υφίσταται, όπως ο υπόλοιπος πληθυσμός. Έτσι προέκυψαν με τόση άνεση στη Ρωσία οι σημερινοί ολιγάρχες, ενώ στην Κίνα μεταστράφηκε το σύνολο σε ένα ειρηνικό πέρασμα προς τον εθνικό καπιταλισμό. Η σύγκρουση του νεοφιλελεύθερου αμερικανόπνευστου καπιταλισμού με τον εθνικό καπιταλισμό των φτωχότερων χωρών (Ρωσία, Κίνα κλπ) θα κρίνει το μέλλον. Οι συγκρούσεις, ιδίως οι εμπόλεμες, κρύβουν εκπλήξεις, όπως ξέρουμε.

από το «iskra.gr»