Και κάτι ακόμα για τη ΔΕΗ

Χάθηκε ένας πόλεμος που δεν έγινε ποτέ.

του Θανάση Λότσιου*

Μεσάνυχτα Τετάρτης και οι πύλες των σταθμών παραγωγής πλημμυρίσανε από κόσμο της Δυτικής Μακεδονίας. Εργαζό-μενοι, γυναίκες, παιδιά, γέροντες κυρίως κατοίκων των κοινοτήτων που γειτνιάζουν με τους σταθμούς παραγωγής. Θυμίζουν στιγμές του 1991-1993 με πολύ περισσότερο πραγματικά κόσμο τώρα και με παρόντες όλους τους φορείς.

Έντονη ήταν η αγανάκτηση του κόσμου και των εργαζομένων για το ξεπούλημα της ΔΕΗ με μεγάλη διάθεση να πάει κόντρα στην κυβερνητική επιλογή και να αγωνιστεί για να μην περάσει το νομοσχέδιο για τη μικρή ΔΕΗ. Όλοι ήταν εκεί κανείς συνάδελφος δεν πήγε για δουλειά.

Κυριακή έληξε η απεργία αλλά ο κόσμος και Δευτέρα βράδυ έδωσε το παρόν στις πύλες των ΑΗΣ αποδεικνύοντας ότι είχε διάθεση για συνέχιση του αγώνα.

Για όσους έχουν ζήσει τις απεργίες και το κλίμα που υπήρχε το 1991-1993 καταλάβαινε ότι κάτι...
λείπει, κάτι διαφορετικό διαχέονταν στην ατμόσφαιρα. Μία ηττοπάθεια και μια έλλειψη αγωνιστικής διάθεσης και ελπίδας από την ηγετική ομάδα των συνδικαλιστών και των τοπικών αρχόντων κάτι που επιβεβαιώθηκε μερικές μέρες αργότερα.

Με την ανακοίνωση της επιστράτευσης παραδώσανε τα όπλα (που δεν τα είχαν σηκώσει καν) πρώτα πρώτα ο Σπάρτακος με την βιαστική του ανακοίνωση, λες και τους έφυγε ένα βάρος από πάνω τους.

Η αίσθηση του κόσμου και των εργαζόμενων είναι ότι η υπόθεση ήταν πουλημένη κάτι που εκφράστηκε από πολλούς στις συζητήσεις το βράδυ στις πύλες των ΑΗΣ με μέλη του ΔΣ της ΓΕΝΟΠ. Έγινε μια απεργία που δεν αποφασίστηκε από τους ίδιους τους εργαζόμενους όπως θα όφειλε να δρομολογήσει η ΓΕΝΟΠ, για να πάρουν μόνοι τους τις αποφάσεις ως προς το πότε, με ποιους τρόπους θα κάνουν τον αγώνα και πότε θα τον τελειώσουν, έναν αγώνα που αφορά το μέλλον τους και το μέλλον ολόκληρης της Δυτικής Μακεδονίας.

Η δική μου άποψη είναι ότι η μαζικότητα που εκφράστηκε από όλη την τοπική κοινωνία και τους φορείς, (με συμμετέχοντες τις νεοεκλεγείσες αρχές, που το πήραν σχετικά ζεστά το θέμα σε αντιδιαστολή με τους απερχόμενους που λειτουργούσαν μόνο υπό την πίεση των γεγονότων) φόβισε κυρίως τους υποτακτικούς των κομμάτων που υπάρχουν μέσα στο συνδικαλιστικό και πολιτικό σύστημα της περιοχής της Δυτικής Μακεδονίας.

Πιστεύω πως αν δεν πίεσαν, τουλάχιστον προσεύχονταν να γίνει η επιστράτευση, μπροστά στο αδιέξοδο που βρέθηκαν, στο πώς θα διαχειρισθούνε τη μαζικότητα και τη μαχητικότητα του κόσμου.

Υποσημείωση.

-1) Οι συμμαχίες, που έγιναν στο τελευταίο συνέδριο της ΓΕΝΟΠ, που είχε σαν αποτέλεσμα την εκλογή προεδρείου μετά από πολύ καιρό και έδωσε ελπίδα σε πολλούς ότι θα υπάρξει συντονισμένη αντίδραση και αγώνας, να μη περάσει το ξεπούλημα της ΔΕΗ και του ορυκτού πλούτου της χώρας, απέδειξε για ακόμα μία φορά ότι σημασία έχει, όχι με πόσους κάνεις συμμαχίες, αλλά με ποιούς.

-2) Ίσως το πιο σημαντικό είναι να μην ξεχνάμε ότι οι αγώνες θέλουν μπροστάρηδες με καθαρά κούτελα

*Ο Θανάσης Λότσιος είναι μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Επιστημονικού Προσωπικού ΔΕΗ του κλάδου ηλεκτρικής ενέργειας