Τα σκισμένα μνημόνια και ο εσωτερικός εχθρός

του Δήμου Χλωπτσιούδη

 

Όταν προτάθηκε να εγκαταλειφθεί η πολιτική των περικοπών που υπαγόρευαν τα μνημόνια, έπεσαν όλοι να "φάνε" όσους το πρότειναν. Τα μνημόνια εμφανίστηκαν ως η μόνη λύση για να σταθεί όρθια η χώρα, ως η μόνο αξιόπιστη πολιτική ενάντια στην πελατειοκρατία, ο μόνος τάχα ορθολογικός τρόπος να μειωθεί το σπάταλο κράτος…

Βέβαια από τότε μειώθηκε ο πληθυσμός (αυτοχειρίες και μετανάστευση), κόπηκαν οι δαπάνες για τη μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων (πρόνοια, υγεία, παιδεία), μειώθηκε το εργατικό κόστος στο ήμισυ του ορίου φτώχειας (ας μην ξεχνάμε ότι το όριο φτώχειας στην Ελλάδα αγγίζει κοντά τα 900€) και η ανεργία καλύπτει πλέον το 1/3 του πληθυσμού (το μισό ενεργό δυναμικό της χώρας).

Όλοι εκείνοι που με πάθος τα υποστήριζαν έχουν αρχίσει να αντιδρούν και νιώθουν πλέον τον ...
πόνο στον ίδιο τους τον εαυτό. Αντιλαμβάνονται, ότι ο δράστης, δεν μπορεί να είναι θεράπων, ο ακροδεξιός αυταρχισμός δεν μπορεί να γίνει υπηρέτης του λαού και προστάτης της δημοκρατίας. Ο Πρωθυπουργός όμως εμφανίζεται να σκίζει τα μνημόνια. Η εποχή μετά τα μνημόνια ξεκινά (sic). Ένα μ.Μ. -μετά τα Μνημόνια εποχή- ξεκινά (sic).

Στην ουσία όμως το πολιτικό σύστημα χρειάζεται τα μνημόνια. Παρά τις επανειλημμένες κορώνες περί εξόδου από τις μνημονιακές υποχρεώσεις, η πολιτική κι οικονομική ελίτ έχουν ανάγκη από τα μνημόνια. Τούτα τους δίνουν την επιστημονικοφανή επιχειρηματολογία για τη συνέχιση της πολιτικής αυτής και υπό το πρόσχημα της διεθνούς υποχρέωσης να  μπορούν να επιβάλλουν (με διάρκεια) ευκολότερα τις επιθυμίες τους.

Ας μην παραβλέπουμε ότι Πρωθυπουργός κι Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης είναι σε προσωπικό και κομματικό επίπεδο έρμαια των υπογραφών υποτέλειας προς τους Ευρωπαίους Προέδρους και Πρωθυπουργούς.

Η αύξηση των φόρων αποκλειστικά σε βάρος της μεσαίας τάξης (αφού τα λαϊκά στρώματα βίωσαν γρήγορα την πλήρη ασφυξία και την ανεργία) δεν είχε στόχο παρά την οικονομική της αδυναμία, ώστε ό,τι εκείνη έλεγχε να περάσει σταδιακά στα χέρια της εθνικής και πολυεθνικής επιχειρηματικής ελίτ.Σήμερα περνάνε στο επόμενο στάδιο: υπόσχονται μείωση των φόρων. Ωστόσο, ακόμα δε μας λένε πώς χωρίς δαπάνες και έσοδα από τη φορολογία ένα κράτος θα φροντίζει για την υγεία των πολιτών του, θα εκπαιδεύει τη νέα γενιά, με ποιο τρόπο θα συντηρεί το μηχανισμό ελέγχου των επιχειρήσεων κλπ.Στην ουσία υπόσχονται τη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής ως ένα μόνιμο καθεστώς.

Έτσι, αναζητούν το κατάλληλο επικοινωνιακό επιχείρημα για τη μείωση των λαϊκών αντιστάσεων (που εκφράζονται μεταξύ άλλων και με τον εκλογικό καταποντισμό των συγκυβερνούντων κομμάτων). Η λογική του "δόγματος σοκ» και της "εκτάκτου ανάγκης" δε φαίνεται να πείθει τη μεσαία τάξη και τα λαϊκά στρώματα.Αντί τούτου η συγκυβέρνηση διολισθαίνει όλο και περισσότερο στην αναζήτηση ενός εσωτερικού εχθρού.

Η τρομοκρατία δίνει εύκολα επικοινωνιακά επιχειρήματα (δεδομένης της απουσίας επιθέσεων κατά του νεοναζισμού που γρήγορα απορρίφθηκε ως εσωτερικός εχθρός). Οι δύο αποδράσεις έδωσαν την ευκαιρία σε μίντια και υπερασπιστές της κυβερνητικής πολιτικής να αναπτύξουν μία επικοινωνία βασισμένη στην τρομολαγνεία και την -από την πίσω πόρτα- θεωρία των δύο άκρων. Τα πρόσφατα γεγονότα στο Μοναστηράκι ενίσχυσαν την τρομοϋστερία.Μάλιστα το timing έφερε το -αθώο- αίμα της Παλαιστίνης και της Ουκρανίας να ακολουθούν ή να έπονται των τρομοσυζητήσεων, δημιουργώντας το κατάλληλο κλίμα μέσω εντελώς άσχετων ειδήσεων.

Άλλωστε, η συστημική δημοσιογραφία σε όλο τον κόσμο στόχο έχει να κατευθύνει προς τον αφιονισμό τους πολίτες και τούτο το επιτυγχάνει με κατασκευασμένες ειδήσεις, με προβολή άσχετων γεγονότων σε μία ενότητα -δημιουργώντας την αίσθηση της μεταξύ τους σύνδεσης- και φυσικά μέσω του αποπροσανατολισμού. Η νεωτερική δημοσιογραφική λογική της εγγύτητας και της σπανιότητας της είδησης έχει χαθεί προς όφελος της ανάπτυξης ενός φοβικού κλίματος και στην αναζήτηση του εσωτερικού εχθρού.

Και τούτη η λογική είναι εμφανώς ακροδεξιά. Την είδαμε ιστορικά στους προνεωτερικούς διωγμούς των μειονοτήτων, δολοφονικά αναπτυγμένη κατά τις ναζιστικές θηριωδίες και σε πολιτική μορφή από τον Μακ Άρθουρ και τις μεταπολεμικές ελληνικές κυβερνήσεις. Η αναζήτηση ενός εσωτερικού εχθρού είναι μία βαθιά αντιδημοκρατική στάση που στόχο έχει τη συρρίκνωση των δημοκρατικών κατακτήσεων και τη συστολή των ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων.

Η τρομολαγνεία και η αναζήτηση του εσωτερικού προσφέρεται για την ανάπτυξη του κατάλληλου κλίματος στην κοινωνία ώστε να αποκοιμηθούν οι αντιστάσεις και περάσουμε στην μεταμνημονιακή εποχή της διαρκούς λιτότητας και διάλυσης του κράτους πρόνοιας…

από το «tvxs.gr»