Δύο γεγονότα και ο εκφασισμός της Ευρώπης

του Γιάννη Σιδέρη

Δύο διαφορετικά γεγονότα, που με μια πρώτη ανάγνωση μοιάζουν άσχετα μεταξύ τους, είναι κατά την γνώμη μου, τόσο στενά συνδεδεμένα που πιστεύω πως όλοι μας πρέπει να προσέξουμε, αν θέλουμε η χώρα μας να οδηγηθεί στο δρόμο της Δημοκρατίας.

Πρώτα απ’ όλα τα θλιβερά γεγονότα στην Ουκρανία.

Οι Γερμανοί -πιο ξεκάθαρα και κυνικά δεν γίνεται- παρέδωσαν την εξουσία στην Ακροδεξιά στην Ουκρανία. Μάλλον η Γερμανική ειρήνη περιλαμβάνει την δημιουργία όπου δεν υπάρχουν, και την εγκαθίδρυση ακροδεξιών και ναζιστικών σχημάτων σε όλη την Ευρώπη. Στην Ουκρανία δεν δίστασαν να αναγνωρίσουν μια Κυβέρνηση με ακροδεξιά στοιχεία τα οποία παράγουν πολιτική άλλων εποχών, εποχών όμως γνωστών στην Γερμανία περισσότερο από κάθε άλλη χώρα.

Από τη στιγμή που η Γερμανία κυριάρχησε στην ΕΕ, άρχισε και πάλι να παίζει επικίνδυνα...
γεωπολιτικά παιχνίδια, βασισμένα στην “ρεαλπολίτικ” του ιδρυτή της Βίσμαρκ και διανθισμένα με πινελιές του Γ Ράιχ! Με μια διαφορά όμως. Επικαλείται την Δημοκρατία για τις κινήσεις της αυτές, συμπαρασύροντας σε αυτό το δρόμο και τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ.

Η Ελληνική Κυβέρνηση τυγχάνει να έχει την προεδρία της ΕΕ, σε μια τέτοια ιστορική συγκυρία. Άραγε τι θα έπρεπε να κάνει η Δημοκρατική Κυβέρνηση μιας χώρας που έχει πληγεί όσο λίγες από το Ναζισμό, δίχως μάλιστα να έχει αποζημιωθεί γι’ αυτό; Η ερώτηση είναι καθαρά ρητορική. Πάντως σε καμία περίπτωση να αναγνωρίσει τους ναζί στην Ουκρανία! Όλοι μας γνωρίζουμε τί θα έπρεπε να πράξει. Το γνωρίζουμε από την ιστορική εμπειρία και τους κανόνες του διεθνούς δικαίου. Ωστόσο κανείς μας πιστεύω δεν περιμένει, η Ελληνική Κυβέρνηση να ορθώσει το ανάστημά της και να στηλιτεύσει την πολιτική της Γερμανίας.

Το δεύτερο γεγονός, που συνδέεται με την προώθηση των ακροδεξιών πολιτικών από την Γερμανία στην Ευρώπη, έχει να κάνει δυστυχώς με την χώρα μας. Όλα πια μοιάζει να αποκτούν νόημα. Η άνοδος της ΧΑ, την οποία αρχικά ανέχτηκαν, ενώ τώρα την διώκουν δεν είναι παρά μια ενέργεια κάθαρσης της Ελληνικής ακροδεξιάς, προκειμένου να παίξει το ρόλο τον οποίο εντέλλεται. Τα ακροδεξιά στοιχεία όμως, δεν βρίσκονται μόνο στην ΧΑ, αλλά και στους κόλπους της ίδιας της Κυβέρνησης. Αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να παραβλέπουμε.

Ένας χαρακτηριστικός εκπρόσωπός της, είναι και ο Άδωνις, ο οποίος “χτύπησε” πρόσφατα σε συνέντευξή του στην “Ουάσιγκτον Πόστ”. Ρωτώντας ο Anthony Faiola , επικεφαλής του γραφείου της εφημερίδας στο Λονδίνο τον Έλληνα υπουργό υγείας Άδωνι Γεωργιάδη δήλωσε ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να βοηθήσει τους ανασφάλιστους. Συνεχίζοντας δήλωσε πως οι Έλληνες, πρέπει να καταλάβουν ότι το δημόσιο σύστημα υγείας ήταν ήδη προβληματικό πριν από την κρίση, λόγω κακοδιαχείρισης και διαφθοράς. Το κράτος μερικές φορές πλήρωνε τρεις με τέσσερις φορές παραπάνω από άλλες ευρωπαϊκές χώρες για ορισμένα συνταγογραφούμενα φάρμακα, με μεσάζοντες, γιατρούς και φαρμακεία να τσεπώνουν τη διαφορά. Αν τα νοσοκομεία έχουν ελλείψεις, είπε, είναι επειδή δυσκολεύονται να ακολουθήσουν πιο λογικούς προϋπολογισμούς.

Και στο τέλος άφησε άναυδο και τον δημοσιογράφο λέγοντας:

” Οι επείγουσες περιπτώσεις δέχονται θεραπεία στα δημόσια νοσοκομεία άσχετα από την ασφαλιστική κατάσταση του ασθενή.” Και εδώ μας ξέρανε όλους έλληνες και ξένους λέγοντας, “ασθένειες όπως ο καρκίνος δεν θεωρούνται επείγουσες, εκτός αν βρίσκεσαι στα τελικά στάδια”.

Δεν είναι πρώτη φορά που προκαλεί με δηλώσεις του ο εν λόγω “κύριος”. Άλλωστε είναι ο πρώτος που καλωσόρισε την τρόικα, λέγοντάς τους μάλιστα ότι “μας λείψανε”!

Τα “έργα” του Άδωνι όμως, πέρα από την κυνικότητα, κρύβουν κάτι πολύ χειρότερο για την Ελληνική κοινωνία. Πολιτικοί σαν τον Άδωνι, να είστε σίγουροι πως είναι έτοιμοι να παραδώσουν τη χώρα σε φασιστικά καθεστώτα, χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό! Η υποτέλειά τους και το αντιδημοκρατικό τους υπόβαθρο, όχι μόνο δεν θα τους εμποδίσουν να αντισταθούν, αλλά μάλλον θα τους ωθήσουν να πρωτοστατήσουν σε εκτροπές τύπου Ουκρανίας. Όχι βέβαια πως στην χώρα μας επικρατούν παρόμοιες συνθήκες με την μεγάλη αυτή χώρα, με κυριότερη την εθνική ομοιογένεια ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα της Ελλάδος. Η πολιτική όμως της ΕΕ, αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο ακόμη και για προσπάθεια διάσπασης της χώρας, σε περίπτωση που αυτό διευκολύνει τα συμφέροντα της γερμανικής ρεαλπολίτικ, για επέκταση ζωτικού χώρου και έλεγχο στα ενεργειακά κοιτάσματα της περιοχής μας. Η στρατηγική επιλογή της χώρας μας να παραμένει στην ΕΕ, όχι ως ισότιμο μέλος, αλλά απλά ως υποτελής χώρα που εκχωρεί την εθνική της κυριαρχία, θα έχει συνέπειες που δύσκολα μπορούμε να προβλέψουμε.

Τρεις λοιπόν είναι οι επιλογές που έχουμε ως χώρα τούτη την ώρα.

Η μία, η γνωστή στρατηγική της συγκυβέρνησης. Ναι σε όλα, χωρίς ίχνος διάθεσης ούτε μιας στοιχειώδους διεκδίκησης των εθνικών ζητημάτων. Είναι η πολιτική της πλήρους υποτέλειας. Είναι η πολιτική της ενδοτικότητας. Είναι η πολιτική της προδοσίας.

Η δεύτερη επιλογή είναι αυτή που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Με ξεκάθαρη στρατηγική την παραμονή στην ΕΕ, απλά προσπαθεί να κερδίσει ψηφοφόρους με μια ρητορική αόριστα καταγγελτική, χωρίς όμως συγκεκριμένη στόχευση. Το παράλογο είναι πως προσπαθεί να αλιεύσει ψήφους, προβάλλοντας ως επιχείρημα το ότι θα αγωνιστεί να αλλάξει τους συσχετισμούς στην Ευρώπη!

Δεν θέλω να φανώ υπερφίαλος κρίνοντας αβίαστα πολιτικές, αλλά το παραπάνω επιχείρημα μοιάζει τόσο ανεδαφικό, που μου θυμίζει τις “μάχες” του ΓΑΠ στην Ευρώπη για την δημιουργία μηχανισμού στήριξης!

Η τρίτη επιλογή είναι η πιο ξεκάθαρη. Έξοδος από την ΕΕ και επανατοποθέτηση της χώρας σε άλλο πλαίσιο στην διεθνή πολιτική σκηνή. Αυτό, όχι μόνο δεν σημαίνει απομόνωση της χώρας, όπως νυχθημερόν προπαγανδίζουν τα εξαρτώμενα ΜΜΕ, αλλά θα την απελευθέρωνε από τα δεσμά της ΕΕ, τη στιγμή μάλιστα που στρέφει την εύνοιά της σε ακροδεξιά μορφώματα, ώστε να διαπραγματευθεί τις διεθνείς της σχέσεις, μέσα σε ένα πλαίσιο αμοιβαίου οφέλους. Με την βοήθεια του λαού, όχι ως χειροκροτητή και οπαδό ενός κόμματος που κυβερνά, αλλά ως ενεργού παράγοντα ανατροπής του καθεστώτος και επαγρύπνησης για την Δημοκρατία, οι συμμαχίες να είστε βέβαιοι ότι θα βρεθούν!

Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν η ευθύνη αυτές τις δύσκολες ώρες του ΣΥΡΙΖΑ, ως αξιωματική αντιπολίτευση, είναι πολύ μεγάλη. Η αποκοπή του ομφάλιου λώρου που συνδέει τη χώρα με την ΕΕ, μοιάζει ο μόνος δρόμος για την αποφυγή της ενίσχυσης της ακροδεξιάς, με ότι αυτό συνεπάγεται. Ευθύνη όμως, που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι διατεθειμένος να αναλάβει. Αρκείται μάλλον στον ρόλο ενός ακόμη διαχειριστή της εξουσίας μέσα στο ίδιο ζοφερό πλαίσιο για την χώρα.

Η ιστορία όμως, δεν γράφεται με “ρεαλιστικές” πολιτικές και υποταγή. Η ιστορία γράφεται με ρήξεις και άρνηση σε καταστροφικές για την χώρα επιδιώξεις. Φαίνεται όμως πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει την επιλογή του και δεν δείχνει διατεθειμένος να την αλλάξει, ούτε και τούτες τις ώρες που η ηγεσία της ΕΕ φλερτάρει απροκάλυπτα με τους νεοναζί!

Έτσι κι αλλιώς, η κάθε επιλογή που θα στηρίξει είναι δικό του θέμα, όπως και κάθε κόμματος εξάλλου. Η ιστορία όμως δεν περιμένει τις επιλογές του καθενός για να ολοκληρώσει έναν ακόμη κύκλο. Και σίγουρα είναι αμείλικτη με όποιους φιλοδοξούν να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε κάποιο κεφάλαιό της, με τακτικές άνευρες και πρακτικές ξεπερασμένες. Γιατί η ιστορία δεν γράφεται ερήμην του λαού!

Ο Γιάννης Σιδέρης είναι μέλος του ΕΠΑΜ Πάτρας