Ουαί τοις ηττημένοις

του Θανάση Καρτερού

Ίσως θα ήταν πιο σώφρον στη συφοριασμένη κεντροαριστερά να επιλέξουν το δρόμο της ακινησίας. Λούφα και παραλλαγή. Γιατί με το που ξεμύτισαν οι ομάδες, οι κύκλοι, τα κυκλώματα, τα συγκροτήματα, τα κανάλια, οι βαρόνοι και οι γνωστοί άγνωστοι φανφαρόνοι και μπουφόνοι, το πράγμα πέρασε στο χώρο της μαύρης κωμωδίας. Και η επιδιωκόμενη, εικαζόμενη και χειμαζόμενη κεντροαριστερά τείνει να καταντήσει ανέκδοτο.

Χαμός και λίγα λέμε. Ο Γιώργος συγκρούεται μετωπικά με τον Ευάγγελο και γυρίζει την πλάτη στην Ελιά. Πάνω από τη μισή κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ επίσης προτιμάει να πάει για βρούβες παρά να είναι παρούσα στο φύτεμα της Ελιάς. Η ομάδα εκείνων που θεωρούν ότι στο ελαιοτριβείο ο Βενιζέλος πάει να συνθλίψει το ΠΑΣΟΚ για να ιδιοποιηθεί όσο λαδάκι του έμεινε, μεγαλώνει. Η ΔΗΜΑΡ και άλλοι αντιπαραθέτουν στην Ελιά την ούτως ειπείν φασολιά -φασούλι το φασούλι αυτοί. Και όλους τους αγριεύει το ποτάμι των δημοσκοπήσεων με τη μορφή του Θεοδωράκη.

Από όλα αυτά προκύπτον ορισμένες παρατηρήσεις. Παρατήρηση πρώτη: Μπορεί οι...
αυτοαποκαλούμενοι κεντροαριστεροί να έχουν ως σημαία τη μετριοπάθεια, την ενότητα, το διάλογο, αλλά στις μεταξύ τους σχέσεις δείχνουν μεγαλύτερη προτίμηση στα νύχια και στα δόντια, παρά στις ως άνω αρετές της φυλής τους. Παρατήρηση δεύτερη: Ο Γιώργος και η φρουρά του αρνούνται να παραδώσουν τα ιερά και τα όσια του ΠΑΣΟΚ: ή ταν ή την πατάς, διαμηνύουν στον Βενιζέλο, αλλά και στον Σαμαρά. Παρατήρηση τρίτη: Ο Βενιζέλος κατάντησε πολιτικά τοξικός. Το ΠΑΣΟΚ, ο Παπανδρέου, ο Κουβέλης, θα ήθελαν να τον ποντίσουν μαζί με τα συριακά απόβλητα.

Όλα αυτά μπορεί να αποτελούν μια απόδειξη ότι η παροιμία κακό χωριό τα λίγα σπίτια ισχύει και στην πολιτική. Δεν αρκεί όμως να πει κανείς για τους πρωταγωνιστές ότι δεν φταίνε οι καημένοι, τόσοι είναι. Γιατί εκείνο που δεν μπορούν και δεν θέλουν να καταλάβουν οι ιδιώνυμοι κεντροαριστεροί και οι σπόνσορές τους, είναι το απλούστατο: Η κοινωνική τους βάση, η μεσαία τάξη, ο μεσαίος χώρος, οι συμπαγώς βολεμένοι που κάποτε τους στήριζαν έχουν γίνει κομμάτια και θρύψαλα. Κι όταν πολιτικά σχήματα πατούν σε κοινωνικά κομμάτια και θρύψαλα, τότε παράγουν κομμάτια και θρύψαλα.

Πολιτικό συμπέρασμα: Το παπάκι πάει στην ποταμιά. Και ουαί τοις ηττημένοις...

από το «enikos.gr»