Τα πρώτα μέτρα της νέας κυβέρνησης της Ουκρανίας

του Ανδρέα Ζαφείρη

Στις 23 Φεβρουαρίου 2014 η Ράντα της Ουκρανίας «ψήφισε» τους εξής νόμους:

4201 - Σχέδιο απόφασης για την απαγόρευση των δραστηριοτήτων του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας

4217 - Σχέδιο ψηφίσματος για την αντιμετώπιση των συνεπειών της σοβιετικής κατοχής της Ουκρανίας.

4176 - Σχέδιο Νόμου για την κατάργηση του νόμου που ποινικοποιούσε την ναζιστική προπαγάνδα.

4184 - Σχέδιο απόφασης για τον διορισμό ως υπουργού Εσωτερικών της Ουκρανίας του V.Avakov και τον διορισμό μελών της νεοναζιστικής ομάδας «Δεξιός Τομέας» στο Υπουργείο.

4215 - Σχέδιο απόφασης για το «Πάνθεον των εθνικών ηρώων».

4203 - Σχέδιο διατάγματος για την εισαγωγή δημοσιονομικών περιορισμών.

4215 - Σχέδιο ψηφίσματος απόδοσης τιμής στους συμμετέχοντες στις ένοπλες συγκρούσεις...
κατά τη διάρκεια ειρηνικών διαδηλώσεων.

4197 - Σχέδιο απόφασης για το διορισμό του μέλους του κόμματος "Svoboda" Α.Mahnitskogo στο Γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα.

4204 - Σχέδιο Νόμου για τα καθήκοντα του Προέδρου της Ουκρανίας.

4191 - Σχέδιο απόφασης για τον διορισμό του μέλους του (φιλογερμανικού) κόμματος "UDAR" V.A. Nalivaychenko ως επόπτη της Υπηρεσίας Ασφαλείας της Ουκρανίας.

4211 - Σχέδιο απόφασης της απόλυσης από την υπηρεσία των στρατιωτών και αξιωματικών των σωμάτων ασφαλείας. (Στη θέση τους προσλαμβάνονται μέλη των ακροδεξιών ομάδων).

4199 - Σχέδιο απόφασης κατάργησης του δικαιώματος των μειονοτήτων στη χρήση της γλώσσας τους. (Απαγορεύθηκαν τα Ρωσικά, τα Ρουμανικά, τα Ουγγρικά, τα Ελληνικά).

Την ίδια στιγμή που η Ράντα ψηφίζει νέο-ναζιστικούς νόμους και ο Πρώτος  Γραμματέας της ΚΕ  του Κ. Κ. Ουκρανίας, Π. Σιμονένκο αναφέρεται σε πραξικόπημα που παραδίδει «την Ουκρανία υπό την «προστασία» των ΗΠΑ, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και διαφόρων πολυεθνικών εταιρειών» μεγάλο τμήμα της   ελληνικής αριστεράς μοιάζει να παρακολουθεί αμήχανη τις εξελίξεις.

Είτε, αρνούμενη να εμβαθύνει  τη -σωστή σε πρώτο επίπεδο-  ανάλυση για ενδοϊμπεριαλιστικούς ή ενδοαστικούς ανταγωνισμούς, θα καλεί  τον ουκρανικό λαό «να βαδίσει το δικό του δρόμο, αγωνιζόμενος για το σοσιαλισμό» είτε θα επιλέγει το «στρίβειν δια …της Λούξεμπουργκ»  υποτιμώντας  ότι:

1. Στην Ουκρανία εξελίχθηκε μια οργανωμένη (από κέντρα εντός και εκτός χώρας) εξέγερση με φασιστικά χαρακτηριστικά, η οποία στην πορεία της κλιμακώθηκε σε ένοπλη και κατέληξε σε ανοιχτό πραξικόπημα.

2. Η αυθόρμητη κίνηση των μαζών από μόνη της, και χωρίς την παρέμβαση του υποκειμενικού παράγοντα δεν οδηγεί αυτονόητα σε φιλολαϊκές λύσεις. Πόσο μάλλον όταν στη σκακιέρα υπάρχουν πάντα πρόθυμοι παίκτες να αναλάβουν «καθοδηγητικό ρόλο».

3. Η βαθειά καπιταλιστική κρίση πιθανά θα οδηγεί ,ολοένα και περισσότερο στο μέλλον, κάποια  ιμπεριαλιστικά κέντρα στην επιλογή όχι απλά του νεοφιλελευθερισμού (της κοινωνικής αντεπανάστασης ) αλλά ακόμη και στην επιλογή του φασισμού (της πολιτικής αντεπανάστασης).

4. Ο φασισμός δεν είναι απλά το ένα από τα δύο στρατόπεδα μιας ενδοαστικής, ενδοϊμπεριαλιστικής ή ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης, στην οποία σύγκρουση η αριστερά  δεν λαμβάνει , ποτέ και πουθενά, θέση.

5. Ο  «αντικαπιταλισμός» και ο «αντιφασισμός»  χωρίς αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό θα παραμένουν «εσαεί»  στο λεκτικό στάδιο.  Τα  στοιχεία του φασισμού, της αστικής (κοινωνικής και πολιτικής) αντεπανάστασης, της ιμπεριαλιστικής υποκίνησης / επέμβασης και του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού είναι σε συνεχή διαλεκτική σχέση.

6. Η  μη σύγκρουση με τα κυρίαρχα κέντρα δεν εξαρτάται από τη δεινότητα και ικανότητα των διαπραγματευτών. Τα στενά όρια της κρίσης ορίζουν και την ένταση της ρήξης. Και ορίζουν κα συγκεκριμένα καθήκοντα στο επίπεδο της οργάνωσης του λαού. Δεν υπάρχουν περιθώρια ούτε για αυταπάτες ως προς το ρόλο της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ αλλά ούτε  και περιθώρια υποτίμησης των γεωστρατηγικών  παραμέτρων της περιοχής.

Ίσως τελικά ούτε η Ουκρανία να αποτελέσει ισχυρό παράδειγμα. Όπως δεν αποτέλεσε η Λιβύη, η Αίγυπτος, η Συρία. Όπως δεν αποτελεί και η Κύπρος.  Η Βενεζουέλα;

Αλλά ακόμη και αν το Καράκας είναι μακριά ,η πιθανότητα μιας κυβερνητικής αλλαγής στην Ελλάδα δεν είναι. Και τότε (εάν δεν βγουν έγκαιρα τα κατάλληλα συμπεράσματα ) -και εάν και εφόσον εκτιμήσουν διάφορα κέντρα ότι χρειάζεται - ο «Δεξιός Τομέας» του Κιέβου (σε ρόλο  «στρατιωτικού  βραχίονα» της «εξέγερσης»)  θα έχει το δικό του αδελφό κόμμα να ανταλλάξει  τεχνογνωσία… έστω και πιο light.  Και τους ίδιους χρηματοδότες.

από το «iskra.gr»