Με αφορμή την πρωτοβουλία «TEACHERS 4 EUROPE»

της Ευτυχίας Χαϊντούνη

Η παρέμβαση της ΕΕ και των επιχειρήσεων στους μικρούς μαθητές

Μια ακόμα δράση ανάμεσα σε όσες υλοποιεί η ΕΕ κατά καιρούς στα σχολεία, ανακοίνωσε η Αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα με την υποστήριξη του Γραφείου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και σε συνεργασία με το υπουργείο Παιδείας. Η πρωτοβουλία «teachers 4 europe» («δάσκαλοι για την Ευρώπη») απευθύνεται στους εκπαιδευτικούς, τους οποίους καλεί να παρακολουθήσουν «επιμορφωτικές συναντήσεις» και στη συνέχεια να προχωρήσουν σε ανάλογες εργασίες με τους μαθητές, ηλικίας 9 έως 12 ετών, στα σχολεία που εργάζονται. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα αποτελεί μέρος της προσπάθειας της ΕΕ να μετατρέψει τους εκπαιδευτικούς σε διαφημιστές της στρατηγικής της και να εμπεδώσει στις συνειδήσεις των παιδιών τους στόχους της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της ευρωπαϊκής οικονομίας.

Οι δυνάμεις της ΟΓΕ έχουν ανοιχτό μέτωπο με την προσπάθεια αυτή, που δεν ξεκινά με το...

συγκεκριμένο πρόγραμμα. Η ΟΓΕ έχει έγκαιρα καλέσει τις γυναίκες εκπαιδευτικούς, που αποτελούν μεγάλο μέρος των εργαζομένων του κλάδου, να αρνηθούν το ρόλο που τους αναθέτει η ΕΕ να εξωραΐζουν την πολιτική της στα μάτια των μαθητών τους. Παράλληλα, οι σύλλογοι και οι ομάδες της ΟΓΕ μέσα από τις πρωτοβουλίες που απευθύνονται στους γονείς και ιδιαίτερα τις μητέρες, ανοίγουν τη συζήτηση σχετικά με την πολύμορφη παρέμβαση που δέχονται τα παιδιά αλλά και τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να την αντικρούσουν.

Πλούσιο οπλοστάσιο

Η ΕΕ δεν αρκείται στο εκπαιδευτικό σύστημα και τα σχολικά βιβλία αλλά φροντίζει να διευρύνει το οπλοστάσιό της με μια σειρά μέσα. Στην ιστοσελίδα της η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει φροντίσει να υπάρχει ξεχωριστή «γωνιά των εκπαιδευτικών» και «γωνιά των παιδιών». Στην πρώτη, οι εκπαιδευτικοί μπορούν να βρουν «συνιστώμενο διδακτικό υλικό», το οποίο αποτελείται από «φυλλάδια, διαδικτυακά παιχνίδια, αφίσες, ιστότοπους, κινούμενα σχέδια, διαφάνειες και βίντεο» και άλλα παρόμοια, που μπορούν να αξιοποιήσουν στην τάξη. Για παράδειγμα, μέσα από ένα «διασκεδαστικό φυλλάδιο» οι εκπαιδευτικοί καλούνται «να εξηγήσουν στα παιδιά το ευρώ και για να τα μυήσουν στην πολιτιστική, επιστημονική και φυσική κληρονομιά των χωρών που συνθέτουν την Ευρωπαϊκή Ένωση». Όσο για τις δραστηριότητες που απευθύνονται στα ίδια τα παιδιά, η ιστοσελίδα περιγράφει ένα από τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που περιλαμβάνει ως εξής:

«Πηδήξτε από στέγη σε στέγη συγκεντρώνοντας κέρματα ευρώ στο πέρασμά σας. Ταιριάξτε το κάθε νόμισμα με τη χώρα από την οποία προέρχεται ή προσπαθήστε να διακρίνετε ένα πλαστό χαρτονόμισμα από ένα αυθεντικό. Χάρη σε αυτά και άλλα παιχνίδια, η απόκτηση γνώσεων για το ευρώ γίνεται διασκεδαστική για όλους».

Χαρακτηριστικό της προσπάθειας να απευθυνθεί στις μικρότερες ηλικίες είναι το παραμύθι, το οποίο έχει επιμεληθεί και εκδώσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή με τίτλο «Μια παρέα... με καρδιά». Η εισαγωγή του βιβλίου, την οποία υπογράφει ο εκπρόσωπος της Επιτροπής στην Ελλάδα, διευκρινίζει ότι σκοπός της έκδοσης είναι να «μεταφέρει μερικές από τις αρχές που οραματίστηκαν και σ' ένα πολύ μεγάλο βαθμό υλοποίησαν οι πρωτεργάτες της Ευρωπαϊκής Ιδέας: Την ειρηνική συνύπαρξη, τη συνεργασία, τη συναδελφικότητα και την επίτευξη του κοινού σκοπού». Η ΟΓΕ έχει σχολιάσει την προσπάθεια αυτή και έχει επισημάνει πως οι «αρχές» για τις οποίες γίνεται λόγος συνοψίζονται στη διασφάλιση της κερδοφορίας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, στο «όραμα» της ανταγωνιστικότητας που ισοπεδώνει τις ανάγκες των εργαζομένων και των οικογενειών τους.

Γραμμένα από το χέρι των επιχειρήσεων

Δίπλα στις πρωτοβουλίες της ΕΕ, δράση αναλαμβάνουν και οι ίδιες οι επιχειρήσεις. Οι εκδοτικοί οίκοι φροντίζουν να εφοδιάζουν την αγορά με εκδόσεις που καλλιεργούν στη συνείδηση των μικρών αναγνωστών απόψεις συμβατές με τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων. Μια σειρά σχετικά παραδείγματα έχει αναδείξει η ΟΓΕ μέσα από τα υλικά και τις σχετικές εκδηλώσεις της. Από αυτά υπενθυμίζουμε δύο ενδεικτικές περιπτώσεις. Το πρώτο παράδειγμα αφορά το χειρισμό του ζητήματος της απεργίας σε ένα βιβλίο για παιδιά από 7 ετών και πάνω. Σύμφωνα με την υπόθεση της ιστορίας, οι τόνοι, δηλαδή τα σημεία στίξης, κάνουν απεργία και εξαφανίζονται από τις σελίδες των βιβλίων. «Δε γίνεται, δεν πάει άλλο, πήρε το λόγο ο διευθυντής. Θα πάρω τηλέφωνο την αστυνομία. Δεν ξανακούστηκε να φεύγουν οι τόνοι από τα βιβλία ό,τι ώρα θέλουν!», αναφέρει ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα. Η πρώτη επαφή, μέσα από το βιβλίο, του παιδιού με την έννοια της απεργίας όχι μόνο δεν του δίνει κάποια συγκεκριμένα στοιχεία αλλά το μπερδεύει τελείως. Ούτε τι είναι η απεργία, ούτε η σχέση της με την εργασία ξεκαθαρίζεται. Οι «απεργοί» - έστω και αν αυτοί είναι οι τόνοι - εμφανίζονται σαν επαναστάτες χωρίς αιτία. Κάποιος λοιπόν πρέπει να υποδείξει στους ανεύθυνους ποια είναι «η θέση τους και το καθήκον τους». Η εξέλιξη της ιστορίας δικαιώνει όλους εκείνους οι οποίοι βάλλουν κατά των εργαζομένων που υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους. Εξευτελίζεται τελείως κάθε παρόμοια διαδικασία συλλογικής δράσης. Εκείνο που σίγουρα μένει στο παιδί είναι πως όλα αυτά είναι ανώφελα και χωρίς αξία. Έτσι, μέσα από μια ευχάριστη ιστορία που ταιριάζει στην ηλικία του, ένα μικρό παιδί προσεγγίζει τις έννοιες και την πραγματικότητα με διαστρεβλωμένο τρόπο, διαμορφώνοντας την ανάλογη αντίληψη για τους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες.

Ο κυνισμός μεγαλώνει μαζί με την ηλικία των παιδιών στα οποία τα βιβλία απευθύνονται, όπως δείχνει το επόμενο παράδειγμα. Πρόκειται για το βιβλίο «Ο Φέλιξ και το αγαπημένο χρήμα», με υπότιτλο «Ένα μυθιστόρημα για το πώς θα γίνεις πλούσιος και άλλα σπουδαία πράγματα», που απευθύνεται σε παιδιά από 12 ετών και πάνω. Συγγραφέας του είναι ένας Γερμανός οικονομικός συντάκτης. Στις σελίδες του περιλαμβάνει «όσα θέλουν να γνωρίσουν οι νεαροί αναγνώστες για το χρήμα και την οικονομία». Μεταξύ πολλών άλλων, το βιβλίο επιδιώκει να διαφωτίσει τους μικρούς αναγνώστες γύρω από την έννοια της «ιδιοκτησίας». Έτσι, εξηγεί πως «οι περισσότεροι οικονομολόγοι σήμερα πιστεύουν ότι μία οικονομία χωρίς ιδιοκτησία δεν μπορεί να λειτουργήσει». Όσον αφορά το λόγο για τον οποίο ισχύει αυτό, το βιβλίο αναλύει: «...γιατί οι άνθρωποι φροντίζουν μόνο για τα πράγματα που τους ανήκουν. Όταν ένα πράγμα, ας πούμε ένα εργοστάσιο, ανήκει σε όλους, τότε στην πραγματικότητα δεν ανήκει σε κανέναν και κανένας δεν αισθάνεται υπεύθυνος γι' αυτό».

Βοηθάμε τα παιδιά να δίνουν τους προσωπικούς και συλλογικούς τους αγώνες.

Αλλά ποια πρέπει να είναι η στάση των γονιών απέναντι στην πολύμορφη και επεξεργασμένη παρέμβαση της ΕΕ και των ίδιων των μονοπωλιακών ομίλων στη συνείδηση των παιδιών; Και πώς μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους να βρίσκουν το δρόμο τους στο λαβύρινθο του αποπροσανατολισμού και της διαστρέβλωσης; Να πώς απαντά στα ερωτήματα αυτά η ΟΓΕ σε παλιότερο σχετικό υλικό της. Από τη μια επισημαίνει στις μητέρες τι πρέπει να αποφύγουν: «Δεν αποτρέπουμε τα παιδιά από το να διαβάσουν, να ακούσουν ή να παρακολουθήσουν κάτι που θέλουν πολύ. Δεν παραλείπουμε να γνωρίζουμε τι ακριβώς διαβάζουν, ακούν ή βλέπουν. Προτρέπουμε τα παιδιά να πουν τη γνώμη τους, αλλά δεν αφήνουμε τίποτα ασχολίαστο!», αναφέρει η ΟΓΕ. Ακόμα τονίζει: «Συζητάμε με τα παιδιά μας, υποδεικνύοντας πως ό,τι διαβάζουν, ακούν ή παρακολουθούν δεν είναι απαραίτητα και σωστό». Πάνω από όλα, η ΟΓΕ υπενθυμίζει στους γονείς πως ό,τι και να «διδάσκουν» τα βιβλία που γράφει το χέρι των μονοπωλίων και της Ευρωένωσής τους, το μεγαλύτερο σχολείο είναι η πράξη, η αγωνιστική στάση ζωής, η συλλογική δράση: «Βοηθάμε τα παιδιά να δίνουν καθημερινά τους δικούς τους προσωπικούς και συλλογικούς αγώνες - όσο μικρά κι αν είναι - έχοντας πάντα κατά νου ότι οι αγώνες των ενηλίκων σχετίζονται αλλά δεν ταυτίζονται με εκείνους των παιδιών».

από τον «Ριζοσπάστη»