Από τη «Μικρασιατική Καταστροφή» του 2012 στον «Μεγάλο Συνασπισμό» του 2014

Φωτογραφία: Παναγιώτης Τζαμάρος/FosPhotos

του Άκη Κοσωνά

Ακριβώς οι ίδιοι που πάλεψαν όπως και όσο μπορούσαν να ξαναστείλουν στην εξουσία τα ίδια κόμματα αποτρέποντας πιθανή νίκη άλλου στις διπλές εκλογές Μαΐου-Ιουνίου 2012, άρχισαν ήδη να γράφουν και να μιλάνε για την πιθανότητα ή και αναγκαιότητα (ακόμα δεν έχει καταστεί αλλά που θα πάει, θα το σπρώξουν το πράγμα) μεγάλου συνασπισμού (και) στην Ελλάδα. 

Συνεργασίας δηλαδή, που θα αποφέρει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ με πολιτικά ή τεχνοκρατικά στελέχη. Ή ένα μείγμα, ή μια κυβέρνηση που θα στηρίζουν τα δύο μεγάλα κόμματα αριθμώντας στη Βουλή περισσότερους από 200 βουλευτές. Σε αυτή τη Βουλή, μια και στόχος είναι να αποτραπούν οι εθνικές εκλογές που θα φέρουν καταστροφή στις υπάρχουσες επιχειρηματικές, πολιτικές και οικονομικές ισορροπίες.

Η ... επερχόμενη καταστροφή του 2012 αν δεν ψηφίζαμε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ κατά την συνεπή επιμελή και απειλητική αρθρογραφία Βήματος και Καθημερινής (και πολλών άλλων, αλλά οι....
δυό τους είναι οι opinion leaders που απευθύνονται στους γραμματισμένους και τους αρχηγούς οικογενειών με τη στενή ή και την ευρεία έννοια) δεν ήρθε, αφού στο τέλος επικράτησε «η σωφροσύνη» στους φοβισμένους πολίτες και ανέδειξαν με χίλια ζόρια ξανά κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.

Με τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ αρχικά, που θεώρησε ότι δεν πρέπει να απέχει απο το εγχείρημα. Ίσως πίστευαν ότι κάτι μπορεί να περισώσουν προσθέτοντας μια «πινελιά» αριστερής αντίληψης μετέχοντας σε σχήμα κομμάτων που οδήγησαν τα πράγματα εδώ που έφτασαν. Γιατί αν εξαιρέσει κανείς την περίοδο της συγκυβέρνησης ΝΔ-ενιαίου Συνασπισμού και της αναγκαστικής Οικουμενικής (Ιούνιος 1989-Μάρτιος 1990) δεν κυβέρνησε κανείς άλλος τη χώρα εκτός της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ από τη μεταπολίτευση του Ιουλίου 1974 μέχρι σήμερα.

Κάλπες, συμφέροντα και αναλώσιμοι ηγέτες

Τώρα πια, στις μέρες μας επειδή τα ποικιλώνυμα συμφέροντα διαβλέπουν μια άνετη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές, θέλουν να προφτάσουν τον Αντώνη Σαμαρά πριν εκείνος διαπράξει καμιά... τρέλλα και πάει σε τριπλές εκλογές. Αν το κάνει θα είναι επειδή θα ελπίζει ότι ο κόσμος θα εκτονωθεί στις κάλπες για την ευρωβουλή και τους δημαρχο/περιφερειάρχες και, στην άλλη, των εθνικών εκλογών θα καταγραφεί μεν ήττα για τη ΝΔ αλλά όχι τέτοια που να παραπέμπει σε δική του άμεση ανατροπή ή υποχρέωση σε παραίτηση.

Γράφαμε ήδη από τις 17 Ιανουαρίου (www.tvxs.gr «Πόσες και ποιές εκλογές θα έχουμε το ΜάΪο;») ότι ο Α. Σαμαράς είναι αποφασισμένος «να μη γίνει Γιώργος» συρόμενος σε παραίτηση και αντικατάστασή του από έναν άλλο Παπαδήμο, ή ακόμα χειρότερα (για τον ίδιο) από ένα άλλο πολιτικό πρόσωπο.

Βέβαια, δεν αρκεί να είναι αποφασισμένος για να το αποτρέψει. Αν τα συμφέροντα που τον στήριξαν φανατικά για να κερδίσει τις εκλογές τον Ιούνιο του 2012 (τα ίδια που τον υπονόμευαν στη μάχη για την ηγεσία της ΝΔ με αντίπαλο τη Ντόρα Μπακογιάννη) έχουν κάνει την ...ελαφρά στροφή προς την εκδοχή της συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ βλέποντας ότι αυτός θα κερδίσει τις εκλογές έτσι κι αλλιώς, δύσκολα θα διατηρήσει την πολιτική ηγεμονία που κατέκτησε ήδη απο το καλοκαίρι 2011 όταν ο Γ.Α. Παπανδρέου ετοιμαζόταν να τον επισκεφθεί για να του προτείνει να συγκυβερνήσουν.

Αυτό απετράπη τότε με παρέμβαση της οικογένειας Γ.Α.Π. «δεν θα παραδώσουμε στη Δεξιά την εξουσία», κάτι που δεν κατόρθωσε η οικογένεια λίγους μήνες μετά, το Νοέμβριο, όταν δεν υπερίσχυσε η γραμμή του «άστους να σε ρίξουν» και ο Γιώργος Παπανδρέου παραιτήθηκε τελικά από τη θέση του πρωθυπουργού πριν τον ρίξουν.

Ας τους βάλουμε σε κυβέρνηση και τους υπονομεύουμε αργότερα...

Αναμφίβολα, το σύστημα φροντίζει για την επιβίωσή του πέρα κι έξω από τα πρόσωπα και τις ανάγκες τους. Δεν έχει καμιά σημασία αν σιχαίνεται τον ΣΥΡΙΖΑ και τους περισσότερους από τους βουλευτές-στελέχη του.

Τον Ιούνιο του 2012 κατάφερε να φράξει το δρόμο σε πιθανή νίκη του στις εκλογές επικαλούμενο νέα μικρασιατική καταστροφή αν κέρδιζε η αριστερά, περιγράφοντας μέσω των ΜΜΕ που ήλεγχε και ελέγχει, κάρα, μουλάρια και ζητιάνους στους δρόμους, ουρές για γάλα, στάρι, καύσιμα, ψωμί και φάρμακα. Κάτι που μέσα στις συγκεκριμένες συνθήκες λειτούργησε.

Σήμερα δεν φαίνεται να λειτουργεί. Έπεσαν φυσικά μερικά ανάλογου περιεχομένου άρθρα περισσότερο για να διαγνωσθεί αν πιάνει ακόμα τόπο η νέα μικρασιατική καταστροφή, αλλά γρήγορα αντικαταστάθηκαν από άλλου είδους «υπευθυνότητα», την κοινή ευθύνη των δύο μεγάλων κομμάτων για την τύχη της χώρας, άρα την ευθύνη τους να συνεργαστούν κυβερνητικά.

Το σύστημα ξέρει καλά ότι αυτή η επιχειρηματολογία βλάπτει ευθέως και κυρίως αυτόν που δεν κυβέρνησε ως τώρα, αυτόν που δεν έχει συγκεκριμένη εκλογική βάση, αυτόν που ψηφίζεται όχι για το συγκροτημένο πρόγραμμά του αλλά ως λύση απέναντι στη λαίλαπα που έχει σαρώσει την κοινωνία.

Τοποθετώντας τον ΣΥΡΙΖΑ στο κάδρο της συνευθύνης, τον εντάσσει στη χορεία των κομμάτων που ενέχονται στον κυβερνητισμό. Κάτι που για τη μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων είναι απεχθές (γι΄αυτό και μεγάλο κομμάτι ψηφίζει Χρυσή Αυγή, όχι επειδή είναι ναζιστές) άρα ελπίζεται αρμοδίως ότι μπορεί να οδηγήσει στην απαρέσκεια των ψηφοφόρων και προς τον ΣΥΡΙΖΑ, στη λογική «όλοι ίδιοι είναι» με αποτέλεσμα να περιοριστεί η εκλογική του δυναμική.

Αν παρ΄ όλ΄ αυτά ο μη αποδεκτός έως τώρα ΣΥΡΙΖΑ πάει επικίνδυνα καλά στις εκλογές (ακόμα δεν ξέρουμε αν θα είναι μόνο ευρωεκλογές ή και εθνικές) τίποτα δεν μποδίζει το σύστημα να επιχειρήσει την ενσωμάτωσή του ή τη χειραγώγησή του. Εκεί αποβλέπουν οι προτροπές για συνεργασία με τη ΝΔ (ή και με άλλους, ανάλογα με τον εκλογικό χάρτη που θα διαμορφωθεί το βράδυ της 25ης Μαΐου) ως ένα πρώτο βήμα συνύπαρξης συστήματος και νέας εξουσίας.

Στη συνέχεια και επειδή ακριβώς το σύστημα είναι πολύπειρο και κουβαλάει ιστορική και συλλογική μνήμη που δεν διαθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ και κανένα κόμμα που δεν κυβέρνησε καμιά δεκαριά (τουλάχιστον) χρόνια, θα έχει το χρόνο να υπονομεύσει τη νέα αυτή δύναμη, να μεθοδεύσει κρίσεις, ανατροπές, παραιτήσεις, συμμαχίες, ρήξεις και δημιουργία νέων κομμάτων.

Προς το παρόν βιάζονται οι ελεγκτές της κοινωνίας και των ισορροπιών να δρομολογήσουν τις εξελίξεις που θέλουν αφού βλέπουν όχι μόνο τις μετρήσεις των ελληνικών εταιρειών αλλά και ξένων, να παραδίδουν την εξουσία στον ΣΥΡΙΖΑ.

Την Τρίτη 28 Ιανουαρίου έγινε γνωστή όχι απλώς εκτίμηση αλλά σχεδόνβεβαιότητα της JP Morgan για νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές εκλογές εντός μάλιστα του 2014. Ξεπερνώντας άλλες ανάλογες προβλέψεις άλλων εταιρειών (και πρεσβειών) ο διεθνής οίκος αξιολόγησης (με ό,τι σημαίνει αυτό...) JP Morgan έφτασε στο σημείο να αναφέρει και αριθμούς βουλευτών που εκλέγει (!) το κάθε κόμμα: Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της JP Morgan, σε περίπτωση που γίνουν εκλογές στο τέλος του χρόνου «ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταλάβει 139 έδρες με τα υπόλοιπα κόμματα να παίρνουν: 88 η ΝΔ, 24 η Χρυσή Αυγή, 14 οι Ανεξάρτητοι Ελληνες, 13 το ΠΑΣΟΚ, 12 το ΚΚΕ και 10 η ΔΗΜΑΡ».

Αυτά βλέπουν οι προπαγανδιστές της νέας μικρασιατικής καταστροφής και το γυρίζουν εγκαίρως σε «ανάγκη συνεργασίας» και «η ευθύνη των κομμάτων απέναντι στη χώρα» και η «αίσθηση καθήκοντος», πολλά και ποικίλα που συμβάλλουν στην διατήρηση των πραγμάτων ως έχουν. ΄Η περίπου ως έχουν.

από το "tvxs.gr"