Παρακμή

του Καρτέσιου

Μπαγιατίλα. Το μπουκάλι με το νερό ανάμεσα στα πόδια. Τα μεγαλεία των δύο σερβιτόρων ανά στέλεχος, περασμένα. Τα ρούχα του αρχηγού πιο τεντωμένα κι από τα νεύρα του. Ο εκτσογλανισμός τού «όποιος διαφωνεί με τον αρχηγό είναι ανόητος». Το ΠΑΣΟΚ δε ζει το τέλος εποχής του. Η εποχή του τελείωσε. Το ΠΑΣΟΚ υπάρχει ακόμη λόγω κεκτημένης ταχύτητας. Κι επειδή ο Βενιζέλος αρνείται την πραγματικότητα. Ότι δηλαδή θα του μείνει στα χέρια ένα κόμμα – σφραγίδα. Δεν τον ενοχλεί. Αρκεί να πάρει τη σφραγίδα στο σπίτι του όπως έκανε με τη λίστα Λαγκάρντ και τα έγγραφα από το Πεντάγωνο. Στο ανάκτορό του.

Ο κυνισμός που προκαλεί εμετό. «Αν καταρρεύσουμε στις ευρωεκλογές, την επόμενη μέρα δεν...
θα υπάρχει προσωπικός ρόλος για κανέναν», είπε ο Σαχινίδης. Αυτό ήταν πάντα το ΠΑΣΟΚ. Μια αυλή με τους γελωτοποιούς της που τρωγόπιναν υποβρύχια και μίζες βαφτίζοντας «κωλόσπιτα» τις βίλες τους. Πάντα υπήρχαν ρόλοι για τα αθύρματα. Όλοι με τη μερίδα τους.

«Δεν μπορεί να δεχτούμε το ρόλο του πρόθυμου μικρού εταίρου που μας επιφυλάσσει το σύστημα», είπε ο Μωραΐτης. Ποιο σύστημα; Αυτό που έμεινε στην ιστορία ως «σύστημα ΠΑΣΟΚ»; Αυτό που εκμαύλισε μια ολόκληρη κοινωνία ταΐζοντάς την ως πρότυπα το «λαμόγιο» και τον «καπάτσο»; Αυτό το σύστημα που έκανε τον παρασιτισμό κυρίαρχη οικονομική δύναμη; Αυτό το σύστημα που αξιολογούσε αποκλειστικά όσους διέθεταν πράσινη κάρτα ενώ οι υπόλοιποι δεν είχαν μοίρα σ’ αυτόν τον τόπο;

Αυτό το σύστημα που βόλεψε στις καλύτερα αμειβόμενες υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών κάτι κωθώνια αφισοκολλητές που τραμπούκιζαν με ρόπαλα τα μέλη άλλων συνεργείων αφισοκόλλησης; Αυτό το σύστημα που κατασκεύασε τη μεγάλη παγίδα του χρηματιστηρίου ή την ακόμη μεγαλύτερη των πλαστών στοιχείων για να μπούμε στο μπουντρούμι της ευρωζώνης; Αυτό το σύστημα που μας έριξε στα δόντια του ΔΝΤ;

Ώστε, λοιπόν, τώρα φταίει αυτό το σύστημα για την εξαΰλωση του ΠΑΣΟΚ. Το φίδι τρώει την ουρά του, αχόρταγο για εξουσία. Αφού κατάπιε και τα τελευταία ψίχουλα δημόσιου χρήματος, αφού κατέστρεψε μια χώρα, αφού φύτεψε όλη τη διαστροφή του βρώμικου πλουτισμού στη συλλογική συνείδηση τώρα αρνείται να πεθάνει αξιοπρεπώς και κυκλοφορεί ζέχνοντας από τη σήψη του.

Υπήρχε πάντα μια γραφικότητα μεγαλομανίας στο ΠΑΣΟΚ. Τώρα που βλέπω στη φωτογραφία τα καρτελάκια κρεμασμένα στο λαιμό τους αναρωτιέμαι γιατί τα φοράνε. Έμειναν τόσο λίγοι που σιγά μη δε γνωρίζονται μεταξύ τους. Κι αν τα φοράνε ως πάσο εισόδου, ποιος άραγε απέμεινε να θέλει να παρευρεθεί σε μία μάζωξη του ΠΑΣΟΚ χωρίς να είναι υποχρεωμένος να το κάνει;

Αργοπεθαίνουν κρεμασμένοι από τα αρχίδια της Νέας Δημοκρατίας που κι αυτήν την περιμένει η ίδια μοίρα. Γελοιοποιούνται χειροκροτώντας έναν ανεκδιήγητο πρωθυπουργό. Finis coronat opus. Το τέλος στεφανώνει το έργο. Το έργο τελείωσε όμως κανείς δε θα στείλει στεφάνι. Θέλουν ακόμη και οι ίδιοι να ξεχαστούν όσο πιο γρήγορα γίνεται.