Κι αν, την επόμενη φορά, σκοτώσουν κάποιον από την Αριστερά;

του Στέλιου Κούλογλου

Πέρα από το νέο κύκλο βίας που ανοίγουν και την προσφορά των μαρτύρων που η Χρυσή Αυγή είχε τόσο ανάγκη, οι δολοφονικές επιθέσεις της Παρασκευής προσφέρονται και για ένα ακόμη, γενικότερο, πολιτικό συμπέρασμα: ότι η νεοφιλελεύθερη συνταγή που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα δεν μπορεί να εφαρμοστεί κάτω από ομαλές κοινοβουλευτικές συνθήκες. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προφανώς αστειευόταν όταν δήλωνε πρόσφατα σε βελγική εφημερίδα ότι το κλείσιμο επιχειρήσεων και οι απολύσεις στον δημόσιο τομέα “είναι κάπως σαν εφαρμογή στρατιωτικού νόμου”, αλλά ο παραλληλισμός έκρυβε μια μεγάλη αλήθεια: μια χώρα που γνωρίζει μια χωρίς διεθνές ιστορικό προηγούμενο οικονομική ύφεση εν καιρώ ειρήνης, αργά η γρήγορα θα αντιμετωπίσει τον κίνδυνο αντιδημοκρατικής εκτροπή.

Η πολιτική κατάσταση που επικρατούσε στη χώρα λίγες ώρες πριν από την δολοφονική επίθεση, είναι χαρακτηριστική. Την ώρα που οι δανειστές ζητούσαν νέα μέτρα για....
να εκταμιεύσουν την δόση, στο εσωτερικό της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ οι βουλευτές απειλούσαν ότι δεν θα ψηφίσουν τα συμπληρωματικά πακέτα λιτότητας. Το Μέγαρο Μαξίμου βρισκόταν σε κρίση στρατηγικής, καθώς η επιχείρηση εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής δεν έχει αποδώσει σε ψήφους: οι μυστικές κυλιόμενες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον αποκτήσει σαφές προβάδισμα που αποκρύπτεται από την κοινή γνώμη με “δημιουργική στατιστική”. H και με πιο ωμές μεθόδους, όπως η διακοπή συνεργασίας με έγκυρες εταιρείες δημοσκοπήσεων όπως η Public Issue, που σε μέτρηση της βρήκε τον ΣΥΡΙΖΑ να προηγείται.

Την Παρασκευή επίσης το πρωί, ο διευθυντής του “Βήματος” εξαπέλυε επίθεση εναντίον στελεχών της ΝΔ που είναι έτοιμοι να κλοτσήσουν την καρδάρα με το γάλα “που με κόπο και θυσίες μάζεψε ο ελληνικός λαός”, απεργαζόμενοι την ανατροπή της κυβέρνησης. Το άρθρο δεν έλεγε ονόματα, αλλά πέρα από την κριτική στους καραμανλικούς που ονειρεύονται επιστροφή του Καραμανλή, φωτογράφιζε ως επικεφαλής της “συνωμοσίας” την Ντόρα Μπακογιάννη και τον Δ. Αβραμόπουλο ως τον "παραγκωνισμένο υπουργό που φαντάζεται νέες πλειοψηφίες”. Πράγματι, διακρίνοντας τα πλήρη αδιέξοδα της κυβέρνησης Σαμαρά, κύκλοι του πολιτικού κόσμου έκαναν τον τελευταίο καιρό μυστικές επαφές με στόχο την αντικατάσταση του πρωθυπουργού και του κυβερνώντος σχήματος χωρίς την πραγματοποίηση νέων εκλογών. Μάλιστα, για να προσχωρήσει στο σχήμα ο ΣΥΡΙΖΑ ώστε να εξασφαλιστεί η απαραίτητη κοινοβουλευτική “νέα πλειοψηφία” για την οποία έκανε λόγο και το άρθρο στο "Βήμα", σε σημαίνοντα στελέχη του που θεωρούνται μετριοπαθή, προτάθηκε ακόμη και η θέση του πρωθυπουργού.

Η Κουμουνδούρου απέρριψε από την πρώτη στιγμή κάθε τέτοια σκέψη, άλλωστε ο χρόνος κυλάει προς όφελος του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί το κόμμα να έχει ωριμάσει πολύ λιγότερο από όσο απαιτεί η ιστορική στιγμή, μπορεί να μην υπάρχει μέρα χωρίς κάποιο στέλεχος ή βουλευτής από τους νοσταλγούς του 3,5%, να  πυροβολήσει τα πόδια του κόμματος, μπορεί τα ΜΜΕ να έχουν στήσει καραούλι για κάποια δήλωση διαφοροποίησης του Γλέζου,του Λαφαζάνη ή του Τατσόπουλου, αλλά όλο και περισσότεροι άνθρωποι και φορείς, από τον ΣΕΒ μέχρι τον Γιώργο Βέλτσο στο χθεσινό “Βήμα¨, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την τελευταία ευκαιρία για να βγει η χώρα από το πλήρες αδιέξοδο. Αν όπως όλα δείχνουν η επόμενη εκλογική αναμέτρηση γίνει σε συνθήκες οξύτατης δικομματικής πόλωσης και-από το ΠΑΣΟΚ μέχρι τη ΔΗΜΑΡ ή και το ΚΚΕ- τα μικρότερα κόμματα δεν περάσουν το 3%, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί πιθανότατα με απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Αν και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ως κυβέρνηση θα τα καταφέρει, όταν μάλιστα η χώρα-καμένη γη γίνεται καθημερινά πραγματικότητα και μόνο η ύπαρξη μιας παρόμοιας προοπτικής συνιστά την σοβαρότερη απειλή που έχει να αντιμετωπίσει το σημερινό σύστημα εξουσίας, τα τελευταία 40 χρόνια που κυβερνά την χώρα με τα γνωστά αποτελέσματα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο έγινε η δολοφονική επίθεση της “Χρυσής Αυγής” την Παρασκευή το βράδυ, αλλάζοντας την πολιτική ατζέντα, δίνοντας ξανά την πρωτοβουλία των κινήσεων στην κυβέρνηση και ενισχύοντας τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας, που δικαιολογημένα ανησυχεί ότι η χώρα οδηγείται σε εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις.

Δεν είχαν περάσει παρά μερικά λεπτά από τις άνανδρες δολοφονίες και τα ΜΜΕ μετατράπηκαν σε τηλεβόες της Αντιτρομοκρατικής, παπαγαλίζοντας ότι η Σέχτα Επαναστατών ή μια παρόμοια ακροαριστερή-αντεξουσιαστική οργάνωση ευθύνεται για την επίθεση. Η ερμηνεία βολεύει όλο τον κόσμο: η γραφειοκρατία της Αντιτρομοκρατικής μπορεί να κάτσει στα αυγά της, τρέχα βρες μια οργάνωση που χτύπησε πριν από 3,5 χρόνια, στην πολύ περίεργη δολοφονία Γκόλια. Η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια επανήλθαν στην θεωρία των δύο άκρων, που είχε καταρρεύσει μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Κανείς τους δεν μπήκε στον κόπο να απαντήσει στο βασικό ερώτημα που τίθεται για κάθε παρόμοια, σκοτεινή τρομοκρατική ενέργεια: ποιοι ωφελούνται πολιτικά από αυτήν; Και στην συγκεκριμένη περίπτωση, η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν είναι καθόλου δύσκολη.

Η πείρα της γειτονικής Ιταλίας από τις αιματηρές τρομοκρατικές επιθέσεις του νεοφασιστικού παρακράτους που αποδίδονταν για χρόνια σε αριστερούς και αναρχικούς είναι γνωστή, αλλά ας πάρουμε την πιο “καθαρή” περίπτωση. Το 1978,η απαγωγή και η δολοφονία του Αλντο Μόρο διεκδικήθηκε αμέσως από τις “Ερυθρές Ταξιαρχίες”. Συνέφερε όμως πολιτικά την ακροδεξιά πτέρυγα του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος και τις ΗΠΑ, που ήθελαν να αποτρέψουν την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών από το ισχυρό ευρωκομουνιστικό κόμμα του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ. Ώσπου να αποκαλυφθεί μετά από χρόνια ο ρόλος των Μυστικών Υπηρεσιών και της Μασονικής στοάς στην υπόθεση, η δουλειά είχε γίνει: το ΚΚΙ είχε παραμείνει εκτός εξουσίας.

Αν λοιπόν τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο η ..σεχταριστική εκδοχή, αν ο πραγματικός σκοπός της επίθεσης είναι η πολιτική αποσταθεροποίηση και η παρεμπόδιση με όλα τα μέσα των διαφαινόμενων πολιτικών εξελίξεων που περιγράφτηκαν παραπάνω, τότε ο κύκλος του αίματος δεν θα σταματήσει εδώ. Το επόμενο θύμα θα είναι κάποιος επώνυμος, πιθανότατα από τον χώρο της Αριστεράς και η δολοφονία θα παρουσιαστεί σαν εκδίκηση για τις δολοφονίες των μελών της Χρυσής Αυγής την Παρασκευή. Και τότε, την ευθύνη για τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης και την έλλειψη προετοιμασίας της δημοκρατίας θα έχουν όλοι αυτοί που έσπευσαν να υιοθετήσουν αβασάνιστα βολικές διαρροές και θεωρίες.

Σε κάθε περίπτωση, το βασικό πολιτικό συμπέρασμα είναι ότι η συνταγή που εφαρμόζεται σήμερα στην Ελλάδα δεν είναι καταστροφική μόνο για την οικονομία, αλλά και για την δημοκρατία. Η κυβέρνηση που επιμένει σε αυτή την πολιτική θα χρεωθεί ιστορικά ότι καλλιέργησε το έδαφος για ένα είδος αντιδημοκρατικής εκτροπής. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει σήμερα την έκταση της, αλλά μοιάζει σχεδόν αναπόφευκτη.

από το «tvxs.gr»