Για όλα φταίει η «Εύα» του '74...

του Διονύση Ελευθεράτου

Το πολιτικό και δημοσιογραφικό «μέινστριμ» έχει αποφανθεί: ασυγχώρητο προπατορικό, πολιτικό, ιδεολογικό και κοινωνικό αμάρτημά μας είναι η άτιμη μεταπολίτευση! Ναι, εκείνη η πανούργα «Εύα» που εμφανίστηκε το 1974 και δηλητηρίασε την ανυποψίαστη χώρα με το ολέθριο μήλο του «λαϊκισμού», του οποίου οι παρενέργειες ακόμη μας ταλανίζουν. Να το ξέρετε: εξ αιτίας της σήμερα μας συνθλίβουν οι «θεοί» των αγορών, του ευρω- ιερατείου και της διεθνούς τοκογλυφίας.

Αλλόκοτη γυναίκα, όντως, η «Εύα» που μας «χαντάκωσε» το '74 : διέθετε κάτι από τον επιθετικό δυναμισμό της - σχεδόν γυμνόστηθης- Ελευθερίας του Ντελακρουά, αλλά τίποτε από την ενδυματολογική τόλμη εκείνης. Φορούσε αμπέχονα και τζιν. Στις ταβέρνες και στις πλατείες τραγουδούσε αντάρτικα, ρεμπέτικα, Θεοδωράκη, Λοϊζο, Μικρούτσικο, Μαρκόπουλο, Λεοντή. Στο σπίτι, μακριά από «κολλημένους» καθοδηγητές, άκουγε και αρκετό ροκ - κατά κανόνα από κασέτες ή από τις ραδιοφωνικές εκπομπές του Γιάννη Πετρίδη.

Συνήθως ήταν σκεπτική, αλλά το χειλάκι της πρόθυμα «έσκαγε» με τα χιουμοριστικά ....
τραγούδια του Θέμη Ανδρεάδη και του Γιάννη Λογοθέτη. Γέλασε με την ψυχή της - παρέα με σκιτσογράφους και συντελεστές θεατρικών επιθεωρήσεων - το 1976, όταν ο υπουργός Εργασίας Κ. Λάσκαρης «απαγόρευσε» την πάλη των τάξεων. Άλλο γέλιο της, επινίκιο αυτό, ήχησε ως καμπάνισμα υπερηφάνειας τον Μάιο του '77: τότε οι 1.200 εργάτες της ΛΑΡΚΟ, έπειτα από μια εμβληματική απεργία τεσσάρων μηνών, κέρδισαν μισθολογικές αυξήσεις 17%, καθώς και την επαναπρόσληψη των απολυμένων συναδέλφων τους.

Ε, με κάτι τέτοια, πώς να μην «φταίει για όλα» η μεταπολίτευση και δη η ριζοσπαστική νεότητά της; Οι αξίες της έθεσαν σε πρώτο πλάνο τις κοινωνικές ανάγκες, τις δημοκρατικές ελευθερίες, την αρετή της ανυπακοής, τη δύναμη της διεκδίκησης. Στοιχεία «επάρατα», ασύμβατα με τη σημερινή εποχή της αχαλίνωτης καπιταλιστικής θηριωδίας.

Δεν είναι λοιπόν διόλου παράξενο που αφιερώνουν στη μεταπολίτευση παράγωγα της λέξης «τέρας» αρκετοί εκπρόσωποι του σύγχρονου πολιτικού «μέινστριμ». Ευρύ το φάσμα, από τον κεντροαριστερό Α. Λοβέρδο που καταριέται τη μεταπολίτευση ακόμη κι όταν χαλάει το ψυγείο του, έως τον «σκληρό» δεξιό Κ. Τασούλα. Κατά τον πυρακτωμένο Δεκέμβριο του 2008, ο - υφυπουργός Άμυνας, τότε- Τασούλας αντιπαρέθεσε στο «τερατώδες καταπίστευμα της μεταπολίτευσης» το δόγμα «δεν νοείται αντίσταση στη δημοκρατία». Καλά, τώρα δεν νοείται καν διαδήλωση στο Σύνταγμα, εάν συνεδριάζει η Βουλή - τέτοια πρόοδος...

Στο κατηγορητήριο εναντίον της μεταπολίτευσης συνυπάρχουν ο ιδεολογικός - πολιτικός ετσιθελισμός με τον παραλογισμό και τη φαιδρότητα. Τα τελευταία δυο στοιχεία θριαμβεύουν πχ, όταν το 1974 αναφέρεται, περίπου, ως έτος γέννησης του «πελατειακού κράτους» (που συχνότατα συγχέεται σκοπίμως με τα υπολείμματα δομών κοινωνικού κράτους), αλλά και της διαφθοράς στη δημόσια ζωή!

«Πελατειακό κράτος της μεταπολίτευσης»;; Δηλαδή από το 1950 μέχρι το 1974 η δημόσια διοίκηση στελεχωνόταν κατόπιν αδιάβλητων διαγωνισμών κάποιου ΑΣΕΠ; Οι κομματάρχες έχαφταν μύγες; Η τράπουλα της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας μοιραζόταν με ... αξιοκρατικά κριτήρια; Ε, τότε ας επαινέσουμε και τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων ως θεσμό που μείωνε την έκταση του ρουσφετολογικού πεδίου, καθώς άφηνε αναρίθμητα «μιάσματα» στο περιθώριο. Γιατί όχι;

Γέννηση της διαφθοράς ... το '74;; Τρελαθήκαμε εντελώς; Να το ακούς (και) από ανθρώπους που σφυρίζουν αδιάφορα για τη λίστα Λανγκάρντ, τη «Ζίμενς», τα υποβρύχια; Κι όσοι το μηρυκάζουν δεν γνωρίζουν καν τις σχέσεις διαφθοράς και νεοελληνικού κράτους, από τον 19ο - ήδη- αιώνα; Δεν έμαθαν τίποτε για το πανηγύρι λοβιτούρας και υπεξαιρέσεων της τετραετίας 1928- 32, του «εθνάρχη» Βενιζέλου;

Δεν πήραν χαμπάρι τι συνέβαινε στην μεταπολεμική Ελλάδα; Δεν άκουσαν ποτέ για το σκάνδαλο «Ζίμενς» του 1954; Ούτε για τα ... κλέη της οκταετίας (1955- 63) Καραμανλή - από τα «βραχώδη οικόπεδα της Φιλοθέης» και τα φουσκωμένα κέρδη εργολάβων μέχρι την «Πεσινέ»; Δεν έμαθαν πώς και γιατί η Βουλή το 1965 παρέπεμψε σε ειδικό δικαστήριο τους Κ. Καραμανλή, Π. Παπαληγούρα, Ν. Μάρτη;

Δεν θυμούνται καν ότι ήταν '65, όταν ο ελληνικός κινηματογράφος κατοχύρωσε ως σήμα κατατεθέν της εποχής τα αρπακτικά του  Μαυρογιαλούρου; Δεν πληροφορήθηκαν τα χουντικά «κατορθώματα» - τις εξωφρενικές συμβάσεις, τα θαλασσοδάνεια; Ούτε το σκάνδαλο των κρεάτων του Μπαλόπουλου; Ούτε το «Τάμα του Έθνους» και τα εξαφανισμένα 406 (επί συνόλου 453) εκατομμύρια δρχ του Ταμείου του;

Στάθμισαν όλα τα προαναφερθέντα - και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός - και κατόπιν συμπέραναν ότι λίκνο της διαφθοράς είναι η μεταπολίτευση; Χλομό... Διότι ειδικά η πρώτη μεταπολιτευτική δεκαετία μάλλον αποτελεί την ιστορική περίοδο της χώρας που λιγότερο «φορτώθηκε» με καταγραμμένα μεγάλα σκάνδαλα. Όχι φυσικά επειδή οι πολιτικές ελίτ ήταν ανιδιοτελείς, αλλά διότι ένιωθαν πιεστικότερους τους «κάτω», σε αρκετούς τομείς. Και πρόσεχαν περισσότερο...

Αυθαιρετώντας, με άκρατο δογματισμό, άλλο τμήμα του κατηγορητηρίου συρράπτει ωραία ανέκδοτα που συνδέουν τη μεταπολίτευση με τον πυρήνα της σημερινής οικονομικής κρίσης. Ας μην θεωρήσουμε ότι τα ανέκδοτα έχουν εξαντληθεί, παρά μόνο εάν βρεθεί και ο φωστήρας που θα χρεώσει, ας πούμε, την - άκρως επιζήμια για την ελληνική οικονομία - ένταξη στο σκληρό ευρώ, όχι στους Σημίτη και Παπαδήμο, αλλά στον Σάκη Καράγιωργα.

Απύθμενα ύπουλη η «Εύα» του '74... Όχι μόνο ζάλισε τον «εθνάρχη Καραμανλή» και τον παρέδωσε στη «σοσιαλμανία», την οποία κατήγγειλε ο ΣΕΒ το '76, αλλά κι επί δεκαετίες ολόκληρες εμπόδιζε τις ιδιωτικοποιήσεις που «θα απέτρεπαν την εκτόξευση του δημόσιου χρέους». Μικρή «λεπτομέρεια»: από το 2000 έως το τέλος του 2011, δηλαδή στα χρόνια των διαδοχικών εκποιήσεων - ιδιωτικοποιήσεων (ΔΕΚΟ, τράπεζες, Ελληνικά Πετρέλαια, λιμάνι Πειραιά, κλπ), το δημόσιο χρέος ανήλθε από τα 139,2 στα 367 δισ. ευρώ. Μην βάζετε, όμως, δύσκολα στους «κατηγόρους». Ο «θεσμικός» τους ρόλος δεν είναι να εξηγούν, ούτε να εξηγούνται.

Ευθύνεται, επίσης, η μεταπολίτευση για την εχθρότητα προς τον «ευρωπαϊσμό», η οποία σε λίγο ίσως αποτελεί και ...ποινικό αδίκημα. Λες και χρειάζεται να θυμηθεί κανείς το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» για να βλαστημήσει σήμερα την Ευρωπαϊκή Ένωση, υπαλληλίσκοι της οποίας διατείνονται ότι πρώτα θα πάνε για σκι και κατόπιν θα αποφασίσουν για την παράταση του ανασκολοπισμού μας. Μυστήριο πάντως παραμένει πώς διάολο η δική μας «Εύα» του '74 έκανε τόσο μαζική, εκτεταμένη εξαγωγή δηλητηριωδών μήλων: μα να δείχνει το Ευρωβαρόμετρο ότι σε όλη τη Γηραιά Ήπειρο «σιχτιρίζουν» την ΕΕ;...

Κατά τα άλλα, μπορούμε να αποτιμήσουμε τη διαχρονική «πρόοδό μας» εντός της ΕΟΚ- ΕΕ- Ευρωζώνης με σημείο εκκίνησης το '76, του Λάσκαρη και της «σοσιαλμανίας». Τότε η βιομηχανική παραγωγή κάλυπτε το 34% του ΑΕΠ και η αγροτική το 14%. Το 2000 τα αντίστοιχα ποσοστά ήταν 21% και 7%. Το 2008, 19% και 3%. Αλλά, είπαμε: οι «κατήγοροι» δεν απαντούν. Μόνο πυροβολούν.

Μέχρι σήμερα ο θάνατος της μεταπολίτευσης έχει ανακοινωθεί καμιά πενηνταριά φορές, αλλά αυτή ενοχοποιείται - ακόμη- για όλα. Ίσως το «συνταγματικό τόξο» φοβάται ότι, κάποια στιγμή, μπορεί να εμφανιστεί μια νέα ριζοσπαστική «Εύα», περισσότερο σοφή, ώριμη και αποφασισμένη. Εμείς έχουμε πολλά να κάνουμε, για να δικαιώσουμε τους φόβους του.

ΥΓ: Γίνεται να αφορίζεις ολημερίς τη μεταπολίτευση, να ευνοείς -έτσι- εξ αντανακλάσεως τα χυδαιότερα ακροδεξιά στερεότυπα και κατόπιν να υποδύεσαι το σταυροφόρο εναντίον της «Χρυσής Αυγής»; Για όλα είναι ικανό το «συνταγματικό τόξο»...

από το «Πριν»