Και διηγώντας τα να κλαις

του Σταύρου Χριστακόπουλου

Ένα ακόμη «αντίο» στο αφήγημα «επιτυχίας» της κυβέρνησης Σαμαρά είναι η αποχώρηση της ΒΙΟΧΑΛΚΟ, του μεγαλύτερου μεταλλουργικού ομίλου της Ελλάδας, η οποία εγκαταλείπει τη χώρα ύστερα από τη ΦΑΓΕ, την 3Ε και την S&B.

Το ενεργειακό κόστος, η υψηλή φορολόγηση των επιχειρήσεων και η αναζήτηση νέων δανείων, δεδομένης της πιστωτικής ανυδρίας στην ελληνική αγορά, είναι οι τρεις βασικοί λόγοι τους οποίους επικαλέστηκε αρχικά ο εν λόγω όμιλος – και μαζί του ολόκληρη η ελληνική βιομηχανία, όπως έχουμε δει το τελευταίο διάστημα. Ωστόσο, σε νεότερη ανακοίνωση, η ΒΙΟΧΑΛΚΟ έδωσε βάρος στην πιστωτική ασφυξία απαλείφοντας τους δύο άλλους λόγους.

Το ζήτημα της φορολόγησης είναι τεράστιο και, αν μπει στο τραπέζι, θα βρεθούν άπειρα επιχειρήματα υπέρ των χαμηλών και των υψηλότερων φόρων.

Το ζήτημα του ενεργειακού κόστους είναι αδιαμφισβήτητη τροχοπέδη όχι μόνο για την οικονομική...
δραστηριότητα, αλλά και για την επιβίωση των νοικοκυριών. Συνεπώς η «διαπραγμάτευση» της κυβέρνησης για την τιμή του φυσικού αερίου και η ρωσική κοροϊδία με συζήτηση για έκπτωση 10%, όταν το καπέλο στην τρέχουσα τιμή είναι 30%, δεν θα δώσουν διέξοδο.

Το θέμα της πιστωτικής ασφυξίας είναι δεδομένο ότι δεν πρόκειται να λυθεί, καθώς η τρόικα, η οποία στην πραγματικότητα ελέγχει το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Στήριξης, επιμένει στη διατήρηση και ενίσχυση της κεφαλαιακής επάρκειας αποκλείοντας κάθε πιθανότητα πιστωτικής χαλάρωσης.

Είναι, επιπλέον, προφανής η διάθεση των υπαλλήλων των δανειστών να ελέγχουν μέχρι την τελευταία δεκάρα την κίνηση κεφαλαίων στη χώρα. Ήδη δρομολογείται η διείσδυση γερμανικών τραπεζών στην ελληνική πιστωτική αγορά, όπως αποκάλυψε ο πρόεδρος της Ένωσης Ταμιευτηρίων της Γερμανίας.

Το αρχικό σχέδιο περιλαμβάνει δραστηριοποίηση υποκαταστημάτων κατά το πρότυπο των γερμανικών ταμιευτηρίων, με τα πρώτα καταστήματα να «τοποθετούνται» στην Κεντρική Μακεδονία και την Πελοπόννησο (Βέροια, Κιλκίς, Κατερίνη, Πάτρα και Καλαμάτα).

Ένα δεύτερο στοιχείο είναι ότι ευρωπαϊκά κονδύλια (ΕΣΠΑ) αναμένεται να προσανατολιστούν κατά τρόπο ώστε να υποκαταστήσουν την παροχή πιστώσεων προς μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι οποίες λείπουν λόγω του κλεισίματος της τραπεζικής στρόφιγγας. Φυσικά η ροή των ευρωπαϊκών πόρων θα τελούν υπό την πολιτική έγκριση των Ευρωπαίων σε συνάρτηση όχι μόνο με τις ίδιες τις χρηματοδοτούμενες δράσεις, αλλά και με την πορεία υλοποίησης των μνημονιακών υποχρεώσεων.

Είναι ακόμη γνωστό ότι προωθείται η ιδέα ενός επενδυτικού ιδρύματος με ελληνικά κυρίως κεφάλαια, αλλά γερμανικό έλεγχο και διαχείριση.

Είναι, τέλος, γνωστό ότι η Γερμανία και άλλες πιστώτριες χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά ζητούν από καιρό τον πλήρη έλεγχο της διαδικασίας και των εσόδων από τις ιδιωτικοποιήσεις. Είτε με την ανάληψη της διοίκησης του ΤΑΙΠΕΔ είτε με τη δημιουργία νέου φορέα, με έδρα εντός ή εκτός Ελλάδας.

Σε αυτό το περιβάλλον η ελληνική κυβέρνηση μιλάει για ξένες επενδύσεις, ανάκαμψη, ανάπτυξη και όλα αυτά τα ωραία που προπαγανδίζει για να παρατείνει λίγο ακόμη την ανοχή της κοινωνίας. Όμως, όπως δείχνουν οι αποχωρήσεις υγιών επιχειρήσεων, το κύμα απεργιών, η συνεχιζόμενη αύξηση της ανεργίας, αλλά και οι διογκούμενες πολιτικές δυσκολίες της, ο ορίζοντας συννεφιάζει.

Όσο για το πρωτογενές πλεόνασμα – άσχετο, εξ άλλου, με την ανάπτυξη, ακριβώς επειδή επιχειρείται να επιτευχθεί με τη δημιουργία ακόμη περισσότερων οικονομικών και κοινωνικών ερειπίων –, ακόμη και αν προκύψει, όταν προκύψει, δεν μπορεί να φέρει την άνοιξη.

Όσο και αν συκοφαντήσουν τα μιντιακά φερέφωνά της τους απεργούς, δεν μπορούν να κάμψουν τα αισθήματα οργής, απελπισίας και απόρριψης. Αν δεν τα συναντήσουν στους δρόμους – στους οποίους άλλωστε αποφεύγουν να κυκλοφορούν –, θα τα βρουν στην κάλπη τους. Ήδη αντιλαμβάνονται ότι αυτή τη δυσάρεστη προοπτική δεν θα μπορούν να την αποτρέψουν.

από το «ΠΟΝΤΙΚΙ»