Ποτέ πια

του «Pitsirikos»

Πολλοί φίλοι μου έχουν στείλει κείμενα, φωτογραφίες, βίντεο και κολάζ για τον Παύλο Φύσσα. Είναι πολύ όμορφα και ανθρώπινα αυτά που έχουν γράψει. Και τα περισσότερα είναι γεμάτα οργή. Απέφυγα να γράψω για τον Παύλο Φύσσα. Η δολοφονία ενός ανθρώπου -όπως και οι αυτοκτονίες- δεν είναι από τα θέματα που μπορώ να χειριστώ εύκολα πια.

Χωρίς να θέλω να αδικήσω όσους νιώθουν οργή για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, εγώ νιώθω βαριά θλίψη. Πένθος. Μαύρισαν τα σπλάχνα μου.

Δεν θέλω να πάω σε αντιφασιστικές πορείες. Θέλω να σωπάσω και να σκεφτώ.

Σκέφτομαι την οικογένεια και τους ανθρώπους του Παύλου Φύσσα. Η ζωή τους δεν θα....

είναι ποτέ ίδια.

Σταμάτησε στις 18 Σεπτεμβρίου του 2013. Από δω και πέρα, πάντα κάποιος θα είναι απών. Στις χαρές και στις λύπες.

Όποιος έχει χάσει αγαπημένα του πρόσωπα, ξέρει πως το συναίσθημα που κυριαρχεί μέσα σου είναι η απελπισία. Όλα μαύρα. Δεν υπάρχει ορίζοντας. Κατεβαίνει ο ουρανός και σε πλακώνει. Και πνίγεσαι.

Σκέφτομαι πως για τον Παύλο Φύσσα ισχύει μόνο το ποτέ πια.

Ποτέ πια χαμόγελο. Ποτέ πια χάδι. Ποτέ πια αγκαλιές. Ποτέ πια αγάπη.

Σκέφτομαι πως, στη μνήμη του, εμείς δεν πρέπει να γίνουμε σαν κι αυτούς.

Εμείς ψάχνουμε τρόπο για να αγκαλιάσουμε τους ανθρώπους, όχι για να τους μαχαιρώσουμε.

Δεν είμαστε αντιφασίστες, είμαστε δημοκράτες.

Όχι δημοκρατικοί, δημοκράτες.

Αντί να ουρλιάζουμε, ας σκεφτούμε. Τα λάθη που κάναμε, τους ανθρώπους που αδικήσαμε.

Εγώ έχω κάνει πολλά λάθη. Θα κάνω κι άλλα. Θα προσπαθήσω τουλάχιστον να μην κάνω τα ίδια.

Δεν θα γίνουμε σαν κι αυτούς.

Κι ας χάσουμε.

Αν και ποτέ δεν ηττήθηκαν αυτοί που δεν δολοφονούσαν ανθρώπους.

Ποτέ.

Κι ας έπεσαν οι ίδιοι θύματα.

(Επειδή δεν μου συμβαίνει συχνά να γράφω με έναν κόμπο στο στομάχι και ένα πνίξιμο -συνήθως γράφω χαμογελαστός- πρέπει να το αναφέρω. Το κείμενο για τον Παύλο Φύσσα το έγραψα μετά από την ευγενική παράκληση μιας αναγνώστριας που μου ζήτησε να γράψω, λέγοντας πως από το 2005 που με διαβάζει δεν μου ζήτησε ποτέ τίποτα. Αγαπητή φίλη, με ρημάξατε.)