Προσοχή στον Μουρμουρούτη

του Θανάση Καρτερού

Τιτιβίζουν σου λέει ο άλλος στο tweeter. Δεν είναι και απόλυτα σωστό όμως. Διότι υπάρχουν στο συγκεκριμένο τόπο κοινωνικής δικτύωσης (λέμε τώρα...) κι εκείνοι που γαβγίζουν, κι εκείνοι που ογκανίζουν, κι εκείνοι που χλιμιντρίζουν. Υπάρχει και το μέγα πλήθος εκείνων που στηρίζουν, εξωραΐζουν, σιχτιρίζουν και γενικώς προπαγανδίζουν. Αλλά ξέρετε ποια είναι η πιο ενδιαφέρουσα, αν και διακριτική και ολιγομελής ομάδα; Αν όχι είναι καιρός να το μάθετε: Εκείνοι που μουρμουρίζουν.

Μουρμουρίζουν, μάλιστα. Η πραγματική εξουσία δεν χρειάζεται τα φασαριόζικα του ζωικού βασιλείου. Αρκούν μερικές λεξούλες ουδέτερες, σχεδόν τρυφερές, για να δείξει τη δύναμή της. Μουρμουρίζει κάποιος για παράδειγμα: "Πολιτικός αρχηγός' ζητά από 'πολίτες' να λιντσάρουν εκλεγμένο Δήμαρχο. Φαντάζομαι ότι ο Εισαγγελέας θα επιληφθεί...". Μια λιγόλογη και τόσο αθώα εκ πρώτης όψεως μουρμούρα, χωρίς ίχνος λαϊκισμού. Φαντάζομαι, θα επιληφθεί. Και ω του θαύματος, σε λίγες ώρες η φαντασία γίνεται πραγματικότητα. Και ο εισαγγελέας επιλαμβάνεται.

Αυτός ο τύπος, που συνδυάζει τόσο αρμονικά τη μουρμούρα από το σιγανό ποταμάκι με τις...
ύπουλες ρουφήχτρες που αυτή κρύβει, δικαιούται ασφαλώς την προσοχή όλων. Και αλίμονο σε όποιον τον υποτιμήσει, είτε είναι πολιτικός αντίπαλος, είτε είναι δημοσιογράφος της αμαρτωλής ΕΡΤ, είτε είναι κηφήνας του Δημοσίου. Είτε αν θέλετε είναι ακόμα και πολιτικός αρχηγός. Η τελευταία περίπτωση μάλιστα, μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι αποτελεί επίδειξη της δύναμης και των μοιραίων επιπτώσεων που μπορεί να έχει η μουρμούρα στους άφρονες που γίνονται στόχος της.

Συνεπώς πρέπει να τον αναγνωρίζουμε και να τον υπολογίζουμε τον καλλιτέχνη της μουρμούρας. Διότι αυτός ο τύπος του tweeter, ο μουρμουρούτης της πλούσιας διαδικτυακής πανίδας, δεν είναι παίξε γέλασε. Τα μουρμουρητά του έχουν αξία -ένα μουρμουρητό από τον μουρμουρούτη ίσο με χίλιες λέξεις, που λέει ο λόγος. Υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς, ανώτατοι κρατικοί λειτουργοί, ακόμα και η τυφλή δικαιοσύνη κινητοποιούνται με τα βελούδινα μουρμουρητά του -και με τα δυσοίωνα αποσιωπητικά ανάμεσά τους ασφαλώς.

Και άπαξ και έπεσες στη μουρμούρα του είσαι καμμένος. Όχι βέβαια με λιντσάρισμα, αλλά με όλους τους κανόνες μιας εξουσίας που μουρμουρίζει ο πάνω-πάνω στον μουρμουρούτη και ύστερα ο μουρμουρούτης στο διαδίκτυο και ύστερα πλακώνουν σε χρόνο μηδέν οι μέλισσες με το κεντρί τους. Γι' αυτό και λέμε: Προσοχή στον μουρμουρούτη...

από την «Αυγή»