Υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα από ένα κόμμα διαχείρισης

του Δημήτρη Καζάκη

Αυτό το Παρασκευοσαββατοκύριακο είναι η σειρά του κ. Τσίπρα για τον συνηθισμένο περίπατο στην ΔΕΘ. Πρώτα, έσκασε μύτη στο Λευκό Πύργο σε μια από τις γνωστές ομιλίες που του στήνει ο κομματικός μηχανισμός του, όπου ο αρχηγός μιλάει, λέει ότι θέλει, το κοπάδι από κάτω ακούει χωρίς να έχει το δικαίωμα να ρωτήσει, ή να αναρωτηθεί και ύστερα όλοι πάνε στις δουλειές τους ικανοποιημένοι. Δεν φτάνει που τα αμνοερίφια είχαν την μέγιστη ικανοποίηση να ακούσουν τον αρχηγό, θέλουν και να ρωτήσουν; Που νομίζουν ότι βρίσκονται σε συγκέντρωση του ΕΠΑΜ;

Άλλωστε αν κάτι ξέρει να κάνει καλά ο αριστερός, το γνωστό κομματικό ακροατήριο που τρέχει σε τέτοιες συγκεντρώσεις, είναι να το βουλώνει, να ακούει και ύστερα να βρίσκει χιλιάδες τερατώδεις δικαιολογίες για την κατάσταση του ιδίου και του χώρου του. Αυτός ξέρει, γνωρίζει, είναι αγωνιστής, δεν είναι όποιος κι όποιος σαν τον υπόλοιπο κόσμο που όλα αυτά τα βρίσκει αποκρουστικά. Τι...
δηλαδή; Ίσια κι όμοια είμαστε όλοι; Ίσια κι όμοια ο αριστερός με τον κυρ Βαγγέλη τον μεροκαματιάρη; Τι ξέρει ο κυρ Βαγγέλης από αγώνες; Ξέρει μόνο από τον αγώνα της ζωής, ο αριστερός όμως ξέρει από τους αγώνες της ιδεολογικής και κομματικής φαντασίωσης μέσα στην οποία ζει σαν υβρίδιο μέσα σε φορμόλη.

Γι’ αυτό και δεν έχει ανάγκη ούτε να ρωτά, ούτε να αναρωτιέται και ξέρει πάνω απ’ όλα πώς να υποτάσσεται στην εκάστοτε κομματική γραφειοκρατία. Αρκεί να κρατά ψηλά τη σημαία της αριστεράς. Αρκεί να παπαγαλίζει όλα τα γνωστά αριστερά κλισέ που ικανοποιούν τον ταραγμένο ψυχισμό του. Αυτό σημαίνει αριστερός στις μέρες μας.

Τι όμορφη βουκολική εικόνα. Μόνο ο Τραμπάκουλας έλειπε για να βάψει τα πρόβατα κόκκινα, πράσινα, μοβ και με αστεράκι. Άλλωστε, δεν έχει καμιά σημασία τι λέει ο αρχηγός, αλλά τι τάζει ο μηχανισμός, οι κομματάρχες και οι πολιτευτές του. Θα το διαπιστώσει εύκολα κανείς αν μιλήσει με οπαδούς του εν λόγω κόμματος. Θα δει ανθρώπους χαμένους στο χάος των αριστερών και μη ιδεοληψιών τους, χωρίς στοιχειώδη κοινή λογική και ευφυΐα. Προσκυνούν το πρόσημο της αριστεράς και κυρίως την προοπτική της διακυβέρνησης σε τέτοιο βαθμό που είναι διατεθειμένοι να ξεχάσουν ακόμη και το πώς πρέπει να σκέφτεται κανείς λογικά. Για προσωπική αξιοπρέπεια και φιλότιμο, δεν συζητάμε καθόλου.

Κατόπιν θα σου πουλήσουν όποια προσδοκία θέλεις, όσο φρούδα κι αν είναι, σε όποια συσκευασία κι αν την προτιμάς. Αρκεί να ψηφίσεις. Οι υποσχέσεις δίνουν και παίρνουν. Μέχρι και εθνικό νόμισμα τάζουν στα μουλωχτά, λέγοντας στα πιο προβληματισμένα αμνοερίφια: έλα μωρέ, έτσι τα λέμε. Να δεις που τελικά θα πάμε σε εθνικό νόμισμα. Απλά εμείς δεν το λέμε φάτσα φόρα – όπως π.χ. ο Καζάκης – για να μην τρομάξουμε τον κόσμο. Και το σκοινί πάει κορδόνι.

Προστατευμένος λοιπόν ο αρχηγός από τυχόν επικίνδυνες ερωτήσεις και απορίες του ακροατηρίου του, αλλά και με συνείδηση ότι απευθύνεται πρωτίστως σε κόσμο που ψάχνει να βολευτεί κι όχι να αλλάξει εκ βάθρων την Ελλάδα προς όφελος του λαού, μπορεί να πει ότι θέλει, όποια ανοησία επιθυμεί, ή του έχουν σφυρίξει οι σύμβουλοί του, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Άλλωστε δεν πρόκειται ποτέ να αντιμετωπίσει ούτε καν ένα τσούρμο στημένων δημοσιογράφων να τον ρωτάνε επίμονα: «πώς θα το κάνετε αυτό κ. Τσίπρα;» Το έχουν φροντίσει αυτό οι ανεπίσημοι χορηγοί του εν λόγω κόμματος εντός και εκτός Ελλάδας. Κι έτσι μπορεί να τάζει ότι θέλει και το φιλοθεάμων κοινό να μένει με το στόμα ανοιχτό.

Άλλωστε ο κ. Τσίπρας είναι γέννημα θρέμμα όχι μόνο του κομματικού μηχανισμού που τον ανέδειξε, αλλά και της Ελλάδας που πρέπει να ανατρέψουμε. Γνήσιο προϊόν μιας παιδείας που παράγει λειτουργικά αναλφάβητους με βαθιά αποστροφή για την προσωπική μόρφωση, ο κ. Τσίπρας δεν είναι παρά μια τραγική μετριότητα που ξέρει μόνο από την επίσημη πολιτική της δημόσιας εικόνας. Αυτό μόνο κατόρθωσε να μάθει στην έμμισθη κομματική καριέρα του. Μήπως δούλεψε και ποτέ του για να μάθει έστω τι σημαίνει το κυνήγι του επιούσιου στην αγορά εργασίας; Όχι, βέβαια. Τι σόι φέρελπις πολιτικός θα γινόταν, αν ήταν μεροκαματιάρης και δεν εξαρτιόταν από κανέναν μηχανισμό για τα προς το ζην;  

Και να ήθελε λοιπόν δεν μπορεί, δεν είναι σε θέση να επεξεργαστεί δύσκολα και πολύπλοκα ζητήματα της εγχώριας και διεθνούς ζωής, όχι μόνο γιατί δεν τα γνωρίζει, αλλά γιατί δεν διαθέτει ούτε καν το υπόβαθρο για να τα προσεγγίσει. Δεν έχει κανείς παρά να δει την ανύπαρκτη συγγραφική του δράση. Δεν ασχολήθηκε ποτέ του με κανένα σοβαρό αντικείμενο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής ώστε να νιώσει την ανάγκη να διατυπώσει τη δική του τεκμηριωμένη άποψη. Μόνο κομματικά λογύδρια ήξερε και ξέρει να εκφέρει.

Έτσι επαφίεται στους συμβούλους. Κι όπου υπάρχουν σύμβουλοι, υπάρχουν πάντα ύποπτα κυκλώματα του παρασκηνίου, περίεργες υπόγειες διασυνδέσεις και σκοτεινές εξαρτήσεις. Αυτό είναι νόμος στην πολιτική. Και μόνο η επιλογή προσωπικών συμβούλων δείχνει το ποιόν ενός πολιτικού άνδρα. Μόνο απόλυτοι άρχοντες χρειάζονται συμβούλους και αυλικούς.

Όπως άλλωστε συμβαίνει και με όλους τους καθώς πρέπει πολιτικούς του καθεστώτος που τους είναι αδιανόητο ότι μπορούν να στηριχθούν απευθείας στο λαό και στις ζωντανές δυνάμεις που κρύβει μέσα του σε επίπεδο γνώσης και πραγματικής εμπειρίας. Όχι απλά σε επίπεδο ατόμων, αλλά πρώτα και κύρια σε επίπεδο συλλογικοτήτων.

Όποιος λοιπόν δεν κρατά πισινές, δεν χρειάζεται προσωπικό περιβάλλον συμβούλων προκειμένου να χειρίζονται αδιαφανείς επαφές και αθέατες διαπλοκές.

Αυτός που ξέρει να δρα μέσα στον λαό και για τον λαό δεν χρειάζεται συμβούλους, ούτε περιβάλλον γύρω του. Δεν έχει λόγο γιατί διαθέτει και το ανάστημα και τη γνώση που απαιτείται για να παρεμβαίνει στη ζύμωση της κοινωνίας. Μόνο ανοιχτές διαδικασίες χρειάζονται οργάνωσης και πλατιάς συμμετοχής όπου ο ίδιος ο λαός μπορεί να διαμορφώσει άποψη για το τι και το πώς πρέπει να γίνει. Τα κλειστά κομματικά διαβούλια ετοιμάζουν δικτάτορες, τυράννους και ξεπουλημένους πολιτικούς.

Μάλιστα σ’ ένα κόμμα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ που φαίνεται να διεκδικεί την κυβέρνηση, οι σύμβουλοι του Προέδρου στην γλώσσα της αγοράς σηματοδοτούν το εξής: ανοίξαμε και περιμένουμε τις προσφορές σας. Κι αν κρίνουμε από το Brookings, το Levy Institute και τους συμβούλους διεθνούς φήμης σαν τον Γκάλμπρεϊθ και την γνωστή παρέα του, που γνωρίσαμε την αξία τους όταν παρέλασαν ως σύμβουλοι του Γιωργάκη Παπανδρέου το 2010 μετά το πρώτο μνημόνιο για να μας πουν τι κελεπούρι πρωθυπουργό είχαμε, οι προσφορές δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητες για την ηγετική ομάδα του κ. Τσίπρα.

Γι’ αυτό λοιπόν ανόητε σκάσε και τρέχα για ψήφους. Δεν έχεις δικαίωμα να έχεις άποψη, ούτε δεύτερες σκέψεις γι’ αυτά που λέει ο Πρόεδρος. Οι σύμβουλοί του ξέρουν καλύτερα. Ποιος είσαι εσύ βρε κακομοίρη που θα αμφισβητήσεις τους συμβούλους του Προέδρου; Κοίτα τη δουλειά σου κι άσε αυτούς που ξέρουν να κρατούν τα ηνία. Εσύ είσαι για να τρέχεις, να κάνεις την ανάγκη φιλότιμο, να γλύφεις εκεί όπου οι άλλοι φτύνουν και να υπομένεις τον κάθε φύλαρχο στο όνομα της αριστεράς και της προόδου. Άλλωστε ο Πρόεδρος εξελέγη από το συνέδριο όπως γινόταν και στο ΠΑΣΟΚ για να γίνει ανεξέλεγκτο όργανο από μόνος του.

Και μην ξεχνάς: αυτό που πρέπει να σε ενδιαφέρει είναι να βγει το κόμμα σου στην κυβέρνηση. Μόνο έτσι θα βολευτείς κι εσύ. Τα υπόλοιπα μην τα κοιτάς, μην τα ρωτάς και μην τα σκέφτεσαι. Ούτε να νοιάζεσαι τι θα απογίνει η χώρα και ο λαός της. Είσαι πάνω από ένα με δυο χρόνια άνεργος, σου χρωστάνε δεδουλευμένα, παίρνεις μισθό ή σύνταξη πείνας, είσαι ελευθεροεπαγγελματίας και ψάχνεις για καμιά δουλίτσα από το δημόσιο, κοίτα να μας ψηφίσεις κι εμείς θα φροντίσουμε για σένα. Δεν έχει σημασία να μάθεις πώς. Ούτε χρειάζεται να ξέρεις αν γίνεται.

Τι σημασία έχει αν θα βολευτείς μόνο εσύ, ενώ όλοι οι άλλοι θα χάνονται. Εσύ δεν έτρεξες για το κόμμα σου; Οι άλλοι έτρεξαν; Γιατί λοιπόν να νοιάζεσαι τι θα απογίνουν;

Σημασία έχει εσύ να βρεις δουλειά κι ας την χάσουν όλοι οι άλλοι. Εσύ να πάρεις αποζημίωση, ακόμη κι αν χρειαστεί να μην πάρουν οι υπόλοιποι. Εσύ να εξαιρεθείς από τον οδοστρωτήρα, ακόμη κι αν σαρώσει ολόκληρη την χώρα. Τι σε νοιάζει; Τι σε κόφτει εσένα ο διπλανός σου; Εσύ να βολευτείς κι άσε τους άλλους. Κι ο μόνος τρόπος για να το πετύχεις είναι να είσαι με τους νικητές των εκλογών. Να ο μοναδικός λόγος για να στηρίξει κανείς ΣΥΡΙΖΑ σήμερα.

Μόνο που είναι ο ίδιος λόγος για να ψηφίσεις και τους άλλους δελφίνους της εξουσίας. Το θέμα είναι ποιος θα πείσει ότι θα σε βολέψει. Κι αυτό εξαρτάται όχι μόνο από την ιδεολογία του προσωπικού βολέματος που σε διακατέχει, αλλά και από τις ιδεοληψίες μέσα στις οποίες ζεις. Ανάλογα από ποια ασθένεια πάσχεις: δεξιός ή αριστερός;

Όσο για τη χώρα και τον λαό; Μην νοιάζεσαι! Εσύ θα βγάλεις το φίδι από την τρύπα; Εσύ θα βάλεις το κεφάλι σου στο ντορβά; Εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο εκτός από το να ψηφίζεις αυτόν που σου υποδεικνύουν τα χαμηλότερα των ενστίκτων σου.

Άλλωστε δικαιολογίες υπάρχουν χιλιάδες. Απλά διάλεξε μία και κρύψου πίσω της. Αυτά που λέτε εσείς δεν γίνονται. Δεν μπορείς να τα βάλεις με τους ισχυρούς. Εσείς είστε λίγοι και οι άλλοι πολλοί. Ο λαός είναι ηλίθιος και δεν πρόκειται να κουνηθεί. Ας πάμε πρώτα με τον Τσίπρα και ύστερα βλέπουμε. Το νόμισμα δεν είναι το βασικό. Ούτε το χρέος. Ούτε η δημοκρατία. Δημοκρατία άλλωστε δεν έχουμε τώρα; Δεν μας αφήνουν να ψηφίζουμε; Τι θέλετε δηλαδή να πάτε κόντρα στη δημοκρατία; Ο κόσμος έτσι ήταν και έτσι θα είναι πάντα. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή.

Όλα τα υπόλοιπα είναι σενάρια ανοησίας από ερείπια της αριστεράς του εισοδισμού από την εποχή του γνωστού συνθήματος «ο λαός στην εξουσία, το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση,» που παραμύθιαζαν εαυτούς και αλλήλους ότι θα μπορούσαν να επιδράσουν στις εσωκομματικές διαδικασίες και να τραβήξουν έναν διαβρωμένο μηχανισμό και μια διεφθαρμένη ηγεσία σε δήθεν πιο φιλολαϊκές θέσεις. Το αποτέλεσμα ήταν το απολύτως αναμενόμενο. Τώρα ξαναδοκιμάζουν το ίδιο πράγμα. Η επιστήμη της ψυχιατρικής έχει συγκεκριμένη ονομασία για όλους αυτούς, αλλά δεν θα την χρησιμοποιήσω για να μην γκρινιάζουν ότι τους βρίζω.

Όποιος νοιάζεται αληθινά γι’ αυτή την χώρα και τον λαό της. Όποιος νοιάζεται για κάτι περισσότερο από το τομάρι του. Όποιος δεν θέλει να ζει στην φορμόλη των ιδεοληψιών του και της αριστερής θρησκοληψίας του, τότε δεν θα επιτρέψει στον εαυτό του να ξεγελαστεί για μια ακόμη φορά. Κι ο λόγος είναι απλός. Μόνο ο δοσίλογος, ο μαυραγορίτης και ο σέμπρος τους έχουν πιθανότητες να σωθούν από το ολοκαύτωμα στο οποίο σπρώχνουν την χώρα και τον λαό της. Κανείς άλλος. Όλα τα άλλα είναι αυταπάτες. Επικίνδυνες αυταπάτες που είμαι σίγουρος ότι συμμερίζονται όλα τα αμνοερίφια μέχρι τη στιγμή που το πιστόλι του σφαγείου κάνει τη δουλειά του.      

Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση χρειάζεται καθαρό μυαλό και καρδιά. Τι εννοεί ο κ. Τσίπρας όταν λέει: Έφτασε η ώρα της μεγάλης ανατροπής! Πώς και με ποιο τρόπο ανατροπή; Ποιο είναι πολιτικό σχέδιο που προτείνει ο κ. Τσίπρας;

Εμείς μιλάμε για γενική πολιτική απεργία διαρκείας με λειτουργικές καταλήψεις, πολιτική ανυπακοή και τσάκισμα του εισπρακτικού μηχανισμού ώστε ο ίδιος ο κόσμος να πάρει τα πράγματα στα χέρια του κι έτσι κανείς να μην μπορεί να τον κοροϊδέψει ξανά. Ο κ. Τσίπρας για τι πράγμα μιλάει; Για απεργίες και κινητοποιήσεις που θα οδηγήσουν σε εκφυλισμό και ήττα; Κι έτσι ο κοσμάκης απογοητευμένος και ηττημένος για μια ακόμη φορά να συρθεί στην κάλπη, όπως έγινε μετά την μεγαλειώδη παλλαϊκή κινητοποίηση της 12ης Φεβρουαρίου του 2012; 

Αν όντως θέλει την ανατροπή, τότε γιατί αυτός και το κόμμα του βρίσκεται ακόμη στη Βουλή; Γιατί δεν παραιτείται; Γιατί δεν σταματά με την παρουσία του να νομιμοποιεί μια κοινοβουλευτική διαδικασία που έχει καταντήσει τσίρκο; Γιατί δεν καταθέτει ως κόμμα τις κοινοβουλευτικές του έδρες και έπειτα να κατέβει στον λαό προκειμένου να οργανώσει την ανατροπή; Ανατροπή δεν λέει ότι θέλει; Ή μήπως θέλει ελεγχόμενη ανατροπή, που στην πράξη σημαίνει εναλλαγή;

Βλέπετε ο κ. Τσίπρας κι όλοι οι όμοιοί του τρέμουν πολύ περισσότερο τον λαό στους δρόμους να μαθαίνει την τέχνη της από τα κάτω δικής του ενότητας και της ανατροπής στην πράξη των κυβερνήσεων. Γιατί όταν την μάθει, τότε ουαί κι αλλοίμονο σ’ όποιον του πουλά φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ουαί κι αλλοίμονο σ’ όποιον είναι μια από τα ίδια.