ΣΥΡΙΖΑ: Αστική σταθεροποίηση ή πάλη για την ανατροπή;

του Αντώνη Δραγανίγου

Με ραγδαίους ρυθμούς διαμορφώνεται το τελευταίο διάστημα η "κυβερνητική" πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Μία πρόταση που απέχει πολύ ακόμα και από τις συνεδριακές του θέσεις.  Κεντρική ιδέα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η δια μόρφωση μιας πολιτικής πρότασης σταθεροποίησης του καπιταλισμού στην "μετά το Μνημόνιο" περίοδο.  Είναι μια πρόταση διατήρησης του μνημονιακού "κεκτημένου της αστικής τάξης", ίσως και κάποιου εξορθολογισμού του, προκειμένου να σταθεροποιηθεί "η οικονομία" σε μια κάπως σταθερότερη βάση.

Τις βασικές παραμέτρους αυτής της "αστικής σταθεροποίησης" μας έδωσαν σε πληθώρα συνεντεύξεων τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη εβδομάδα, με πρώτη την μακροσκελή συνέντευξη Α. Τσίπρα στην 'Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία'.

Η πρώτη και βασική θέση στη συνέντευξη αυτή είναι ότι η λύση που προτείνουν μπορεί να εξασφαλίσει τόσο τα συμφέροντα του λαού, όσο και τα συμφέροντα των "δανειστών".  "Η δική ....
μας πρόταση - λέει ο Α. Τσίπρας - κάνει αυτό ακριβώς.  Αποτελεί λύση που θα δώσει χρόνο στην ελληνική οικονομία να ανακάμψει και ταυτόχρονα να την καταστήσει ικανή να εξυπηρετήσει μελλοντικά ένα βιώσιμο δημόσιο χρέος".  Αυτός, λοιπόν, είναι ο πρώτος στόχος της κυβέρνησης της αριστεράς.  Ούτε "διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους", ούτε "λογιστικός έλεγχος για την διαγραφή του απεχθούς", τίποτα.  Τώρα θέλουμε ανάκαμψη της (καπιταλιστικής) οικονομίας και η απρόσκοπτη εξυπηρέτηση ενός "βιώσιμου" δημόσιου χρέους.

Για να βγούμε από την κρίση μάς εξηγεί ο Α. Τσίπρας απαιτείται "κούρεμα του χρέους 40-50%", "τερματισμός της λιτότητας" και ένα σχέδιο "άμεσων δημόσιων επενδύσεων" ώστε να σηματοδοτηθεί η έξοδος από την κρίση και η ανάκαμψη.

Πως θα γίνει το "κούρεμα του χρέους" σε συμφωνία με τους "δανειστές", από τη στιγμή που το χρέος σήμερα είναι στη συντριπτική του πλειοψηφία στα χέρια του "δημόσιου τομέα" (του μηχανισμού στήριξης EFSF, των μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών και της ΕΚΤ), οι οποίοι έχουν - για πολύ συγκεκριμένους λόγους - επιλέξει την "επιμήκυνσή" του, την μείωση των επιτοκίων κλπ, ώστε να κρατάνε το ονομαστικό ύψος του χρέους σε δυσθεώρητο ύψος, σαν ένα πανίσχυρο μέσο οικονομικής εκμετάλλευσης και πολιτικής επιβολής των ιμπεριαλιστικών τους συμφερόντων στη χώρα μας;

Επιπλέον τι σημαίνει για τον ΣΥΡΙΖΑ "τερματισμός της λιτότητας";  Ο ΣΥΡΙΖΑ ανοιχτά δεσμεύεται μόνο για την επαναφορά του "κατώτερου μισθού" στα προ Μνημονίου επίπεδα.  Στην τριμερή συνέντευξη (Σταθάκης, Κατσέλη, Βαρουφάκης) στην 'Εφημερίδα των Συντακτών' ο Γ. Σταθάκης το είπε κάτι παραπάνω από καθαρά:  "Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δεσμευτεί για την επιστροφή του ελάχιστου μισθού και της ελάχιστης σύνταξης στα προ της κρίσης επίπεδα".  Ξέρει και το λέει.  Ο ίδιος ο ΣΕΒ κατά την επεξεργασία του δεύτερου Μνημονίου είχε υποστηρίξει ότι το πρόβλημα στην 'Ελλάδα δεν είναι ο "κατώτερος μισθός" που παίρνει το 15% των εργατών, αλλά ο "μέσος μισθός", δηλαδή το μισθολογικό σύστημα που οικοδομείται πάνω στο σύστημα των κλαδικών και επιχειρησιακών συμβάσεων.  Για αυτό το ξηλώσανε.  Ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται επαναφορά μόνο του κατώτερου μισθού και σταδιακά, με βάση την "ανάπτυξη της οικονομίας" μπορεί να υπάρξουν αυξήσεις.  Για το δημόσιο τομέα μιλιά.  Αυτό για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι το "τέλος της λιτότητας".

Μετά από όλα αυτά η προοπτική της "ανάπτυξης" που μας δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι και πολύ ελπιδοφόρα.  Οι "τρεις πηγές χρηματοδότησης" που επικαλείται ο Α. Τσίπρας εξαρτώνται από τις δυνάμεις του κεφαλαίου και τη ΕΕ.  Το εάν θα δοθούν, το που θα πάνε και πως θα γίνει η διαχείριση των ευρωπαϊκών πόρων (νέο ΕΣΠΑ), αποφασίζονται στις Βρυξέλλες (χώρια που είναι το μισό από το προηγούμενο).  Οι "δημόσιοι πόροι" προϋποθέτουν ότι θα παραβιαστούν τα όρια των "ελλειμμάτων" που θέτουν οι δρακόντειες συμφωνίες "δημοσιονομικής πειθαρχίας" της ΕΕ.  Και η "τραπεζική χρηματοδότηση" σημαίνει ότι η ΕΚΤ θα συνεχίσει να κρατάει μέσα από τις γραμμές χρηματοδότησής της, ανοιχτές τις χρεοκοπημένες τράπεζες μιας κυβέρνησης που "δεν πάει με τα νερά της".

Η απόπειρα να βρεθεί μια λύση "αστικής σταθεροποίησης" σε συμφωνία με τους δανειστές, το κεφάλαιο και την ΕΕ είναι ή αντιλαϊκή και ανίκανη να λύσει το παραμικρό πρόβλημα ή αδύνατη και "ουτοπική".

Όλοι οι "διεθνείς οργανισμοί" και οι εγχώριοι επιχειρηματίες έχουν σαν πρωταρχική τους επιδίωξη την ανεμπόδιστη "συνέχιση των μεταρρυθμίσεων"!  Δεν υπάρχει καμία λύση για τον λαό σε "συνεργασία" και "σε συμφωνία" με τους δανειστές και τους καπιταλιστές.  Μόνο ένα σύνολο αλλαγών σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την ΕΕ - που οπωσδήποτε η έξοδος από την ευρωζώνη και την ΕΕ, προκειμένου να αντιμετωπιστεί ο πιστωτικός θάνατος, έχουν θεμελιακή θέση, μπορεί να σμπαραλιάσει τα οικονομικά και πολιτικά όπλα του αντιπάλου.  Να αλλάξει ριζικά τον συσχετισμό δύναμης.  Να οδηγήσει σε λύσεις σε όφελος του λαού. Ερωτήματα που θα ξανατεθούν πολύ δραματικά, και πολύ γρήγορα.

από το «Πριν»