«Τα σκυλιά του πολέμου» (ξανά)

 του Στάθη

Δεν καταβάλλουν κανέναν κόπο για να μας δουλέψουν, για να μας παραμυθιάσουν. Με την ίδια προπαγάνδα, την ίδια επιχειρηματολογία, είκοσι χρόνια τώρα επιτίθενται.

«Χρήση χημικών όπλων» έκανε ο Σαντάμ Χουσεΐν -έλεγαν- ουδέποτε απεδείχθη, μάλιστα απεδείχθη το αντίθετο. Εισβολή. Αποτέλεσμα: διαμελισμός του Ιράκ. Εκατόμβες νεκρών. Διαρκές αιματοκύλισμα του λαού. Διάσπαση, πόλεμος των πάντων εναντίον των πάντων, Σουνίτες, Σιίτες, Κούρδοι, Χριστιανοί, μουσουλμάνοι...
φονταμενταλιστές, Αλ Κάιντα, μπααθιστές, όλοι μαλλιά κουβάρια αιματοβαμμένα. Ούτε κατά τη ναζιστική κατοχή της Ευρώπης υπήρξε χώρα πλην της ΕΣΣΔ που να αιμορράγησε τόσον πολύ επί τόσον καιρό, όσον αιμορραγεί χρόνια τώρα το Ιράκ.

Τα ίδια με τη Λιβύη. Εισβολή από αέρος. Αποτέλεσμα: σήμερα κυβερνούν οι φύλαρχοι, οι εταιρείες πετρελαίων ντιρέκτ, οπλαρχηγοί της Αλ Κάιντα καθώς και κάθε είδους αιμοσταγής μακελάρης με φιλοδοξίες όρνιου. Μια ακόμα πραγματικά θαυμαστή «εξαγωγή δημοκρατίας», όπως αυτή που έγινε στην Αίγυπτο με αποτέλεσμα τον διχασμό του λαού και την ακόμα πιο εύκολη χειραγώγηση της χώρας.

Ένα συνονθύλευμα εχθρών, εχθρών-φίλων, χρήσιμων εχθρών, δημιουργημάτων των Αμερικανών (όπως οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι ή η Αλ Κάιντα), τζίνι που ξέφυγαν απ’ το λυχνάρι (όπως οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι ή η Αλ Κάιντα), «τρομοκράτες» (όταν χτυπούν τη Δύση), αντικαθεστωτικοί (όταν χτυπούν τον Ασαντ), ένα πλήθος τυραννικών καθεστώτων όπως της Σαουδικής Αραβίας, ένα πλήθος οργανώσεων, από τους Αλεβίτες έως τη Χεζμπολάχ, συνθέτουν ένα χαλιφάτο συμμαχιών της μιας ημέρας μέσα απ’ το οποίο η Δύση ασκεί την ιμπεριαλιστική της πολιτική στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο, από τις στήλες του Ηρακλέους ώς το Αφγανιστάν.

Άλλοτε υπό την αμφιλεγόμενης νομιμότητας ομπρέλα του ΟΗΕ κι άλλοτε υπό απολύτως παράνομα σχήματα, όπως η «συμμαχία των προθύμων» που έπληξε και διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία, η Δύση βρίσκεται σε μια διαρκή κατάσταση Σταυροφορίας με σκοπό την κατοχή ή την ανάκτηση των Αγίων Τόπων του πετρελαίου, του φυσικού αερίου, των αγωγών, των πρώτων υλών και των «ανθρώπινων πόρων», κατά τον νεολογισμό που εκφράζει στην εποχή μας την έννοια της σκλαβιάς.

Η Δύση διαιρεί και βασιλεύει. Μετά την επικράτηση των Ισλαμιστών στην Περσική Επανάσταση, την πτώση της ΕΣΣΔ και τη γενικευμένη υποχώρηση της Αριστεράς στον αραβικό κόσμο, η Δύση αλωνίζει. Ενα-ένα ξεριζώνει τα «αγκάθια» που ενοχλούν την πολιτική της, χθες ο Λίβανος, σήμερα η Συρία, αύριο το Ιράν, μεθαύριο η Τουρκία - ανεξαρτήτως συμμαχιών, χθεσινοί φίλοι αλέθονται, σημερινοί θα διαμελισθούν αύριο.

Τώρα ήρθε η σειρά της Συρίας. Με το πλακατζίδικο πρόσχημα της χρήσης χημικών αερίων, με την ίδια προβοκάτσια όπως τότε με τις ρουκέτες στο Σεράγεβο, η Δύση κινείται. «Ποιος ωφελήθηκε», και τότε και τώρα, απ’ αυτές τις εξώφθαλμα κατασκευασμένες καταστάσεις; αυτοί που εισέβαλαν! Και ουαί τοις ηττημένοις! Για παράδειγμα: οι Σέρβοι ηττήθηκαν τόσο βαθειά μέσα τους, ώστε τώρα να παραδέχονται (οι εξ αυτών ξεφτιλισμένοι εθνικιστές) ότι Σέρβοι ήταν εκείνοι που έριξαν τις ρουκέτες στο Σεράγεβο. Όπως το ίδιο θα «παραδεχθούν» αύριο για τα χημικά αέρια στη Συρία τα ανδρείκελα που θα διαδεχθούν την τυραννία, αν αυτή καταρρεύσει.

Και είναι προς ονειδισμό μεγάλον η στάση όλων εκείνων των κομμάτων ου μην και των πολιτών στη Δύση που προέκριναν τις«ανθρωπιστικές επεμβάσεις», μάλιστα στο όνομα της κατάργησης των συνόρων και της άμβλυνσης των εθνικισμών, να εισπράττουν τώρα το πιο αισχρό μπουκέτο εθνικισμών να θάλλει στην πρώην Γιουγκοσλαβία και τα πέριξ καθώς και το πιο αισχρό λουτρό αίματος να πνίγει τον μουσουλμανικό κόσμο. Αν ο κόσμος αυτός επέστρεψε

στον φονταμενταλισμό, τα τσαντόρ και τη σαρία, η άθλια ιμπεριαλιστική πολιτική της Δύσης τον έσπρωξε εκεί - άλλωστε «ο θεός ήταν πάντα μια καλή τιμωρία».

Τον έπιασε ο καημός τον Ομπάμα (και το πρωτόσκυλό του τον Κάμερον) για τα παιδιά που σκότωσαν κατά χιλιάδες τα τσιράκια τους στη Συρία, αλλά παραμένουν αδάκρυες για τα χιλιάδες χιλιάδων παιδιά που σκοτώνουν οι ίδιοι καθημερινώς με τα χέρια τους, δηλαδή με τα όπλα τους και την πολιτική τους, πολλά χρόνια τώρα.

Όσο για τους ευφημισμούς που χρησιμοποιούν περί «χειρουργικών χτυπημάτων», «παράπλευρων» δυστυχώς «απωλειών» και «προστασίας αμάχων» είναι μπούρδες για όσους έχουν συνηθίσει να καταναλώνουν κλισέ. Ο δυτικός τρόπος πολέμου είναι εκ φύσεως ολοκληρωτικός, όπως θα μπορούσαν να σας διαβεβαιώσουν οι Κορίνθιοι ή οι Καρχηδόνιοι του δευτέρου προ Χριστού αιώνα, ή οι χωριάτες του τριακονταετούς πολέμου. Αυτό το είδος πολέμου όχι μόνον είναι ολοκληρωτικό, αλλά μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε μόνον ολοκληρωτικό. Οι Σοβιετικοί είχαν περισσότερες απώλειες αμάχων παρά μαχίμων στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το ίδιο και οι Πολωνοί - για να περιορισθώ σε ένα μόνον παράδειγμα. Οι νεκροί άμαχοι στο Ιράκ σήμερα είναι υπερπολλαπλάσιοι των μάχιμων που σκοτώθηκαν κατά την εισβολή και σκοτώνονται κατά την κατοχή.

Ο δυτικός τρόπος πολέμου δεν μασάει. Αλέθει. Έχει πάντα τρεις στόχους: α) τη συντριβή του αντιπάλου και τον εξαναγκασμό του σε διαπραγματεύσεις για μια ειρήνη - εις βάρος του, β) τον εκμηδενισμό του αντιπάλου και την παράδοσή του άνευ όρων - την υπαγωγή του σε καθεστώς κατοχής, γ) την εξόντωση του αντιπάλου και τον αφανισμό του - την ολοκληρωτική και τελειωτική εξαφάνισή του από προσώπου γης.

Αναλόγως των στόχων του κάθε πολέμου, είναι και τα μέσα που ο δυτικός τρόπος χρησιμοποιεί. Οι Ρωμαίοι ξεπάτωσαν όχι μόνον την υποτυπώδη τότε κρατική υπόσταση των Εβραίων, αλλά εκθεμελίωσαν και την ίδια τους την κοινωνική δομή - τους οδήγησαν στη διασπορά. Οι Αγγλοαμερικανοί βομβάρδιζαν με στρατηγικούς βομβαρδισμούς και λαμπάδιαζαν τις γερμανικές πόλεις καθ’ όλον το 1944-45, με τη Φρανκφούρτη να μετρά 60.000 νεκρούς σε μια μέρα και 43 γερμανικές πόλεις πάνω από 600.000 νεκρούς (Γενάρης-Μάρτης του 1945), ενώ την ίδια εποχή οι Αμερικανοί (Αύγουστος του 1945) πυρπολούσαν με εμπρηστικές βόμβες το Τόκυο, με 160.000 νεκρούς σε ένα απόγευμα. Βεβαίως τότε οι Σύμμαχοι πολεμούσαν έναν δίκαιο αμυντικό πόλεμο, έναν νόμιμο πόλεμο κατά του φασισμού και του μιλιταρισμού. Τότε, τα «τέκνα του διαφωτισμού», οι αστικές δημοκρατίες και οι κομμουνιστές της ΕΣΣΔ, βρέθηκαν στο ίδιο πλευρό εναντίον των τέκνων του αντιδιαφωτισμού, τους ναζί και τους φασίστες.

Αν ο τρόπος του (νόμιμου) πολέμου των «παιδιών του διαφωτισμού» ήταν τότε καθ’ ολοκληρίαν άγριος (και βεβαίως ολοκληρωτικός), τι μπορεί να είναι σήμερα οι παράνομοι πόλεμοι που εξαπολύουν οι αστικές δημοκρατίες, πόλεμοι ιμπεριαλιστικοί και ληστρικοί; Ρωτήστε τους νεκρούς του Σουδάν, της Σομαλίας, της Παλαιστίνης, της Κύπρου, της Βοσνίας, του Κοσσόβου, της Σερβίας, του Παναμά, του Αφγανιστάν, του Πακιστάν, της Λιβύης, της Συρίας, του Κουρδιστάν, της Αιγύπτου, της Αλγερίας κι άλλων κρανίου τόπων να σας απαντήσουν.

Τώρα στις οθόνες και τις εφημερίδες δημοσιεύονται «χάρτες επιχειρήσεων» - πάλι! Όπως πάντα, πριν από το ξέσπασμα της καταιγίδας. Ο εθισμός του κόσμου σε μια σημειολογία που νομιμοποιεί εκ νέου (κι εκ νέου) τη σφαγή. Με τους ίδιους κολαούζους του πολέμου, ιδίως στα ΜΜΕ, να μηρυκάζουν τα ίδια στερεότυπα: ότι δηλαδή η («πολιτισμένη» πάντα) Δύση δεν μπορεί να «μένει αδιάφορη» στο κακό που συντελείται «δίπλα μας» και ότι «χρειάζεται να παρέμβει» για ανθρωπιστικούς βεβαίως-βεβαίως λόγους.

Οι ίδιοι πονηροί που τα λένε αυτά, δεν θα έλεγαν καθόλου τα ίδια αν αίφνης αποφάσιζαν, λόγου χάριν, οι Κινέζοι να παρέμβουν στα εσωτερικά των ΗΠΑ ή των νήσων Φούτζι.

Η Κύπρος απέχει απ’ τις ακτές της Συρίας εκατό χιλιόμετρα. Ακριβώς το ίδιο απέχει και η βάση της RAF στο Ακρωτήρι. Ακριβώς το ίδιο απέχουν τα κατεχόμενα και λίγο λιγότερο οι ζώνες και τα «οικόπεδα» των κυπριακών υδρογονανθράκων. Ενώ στην Ελλάδα υπουργό Εξωτερικών έχουμε τον κ.Ευάγγελο Βενιζέλο. Με τα δύο ελληνικά κράτη υπό καθεστώς Μνημονίων και τα δύο!

Το πένθιμο εμβατήριο που αρχίζει να ακούγεται δεν θα είναι μόνον για τη Συρία.

από το "enikos.gr"