Τύμπανα πολέμου

του Αποστόλη Αποστολόπουλου

Ο ψυχολογικός πόλεμος προετοιμάζει, συνήθως, την έναρξη των πολεμικών επιχειρήσεων. Τα Επιτελεία των ΗΠΑ, Ρωσίας και όλων των άμεσα ενδιαφερομένων γνωρίζουν, από, δημοσιευμένες, άμεσες επικοινωνίες των ηγετών, τα απαραίτητα δεδομένα, τα όρια των κινήσεων ενός εκάστου. Για όσα δεν γνωρίζουν μπορούν να κάνουν βάσιμες εκτιμήσεις. Κάποια ολοκληρωτική, ανεξέλεγκτη, καταστροφή μπορεί να αποκλειστεί. Ο πόλεμος δεν είναι ο παραγκωνισμός της λογικής, η επικράτηση του παράλογου, αλλά είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα, ένοπλα, μέσα. Το αν και πότε ο ψυχολογικός πόλεμος θα αφήσει τη θέση του στον πραγματικό πόλεμο θα το δούμε.

Η απόφαση να αρχίσουν πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον της Συρίας, καθιστά αδιάφορο το ποιος έριξε τα χημικά και εναντίον ποίου. Τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ αποδείχθηκαν ανύπαρκτα αλλά το Ιράκ διαλύθηκε. Ισχύει απολύτως η ωμή δήλωση των Αθηναίων προς τους...
Μήλιους, όπως τη μεταφέρει ανά τους αιώνες ο Θουκυδίδης: θα σας σκοτώσουμε επειδή μπορούμε να το κάνουμε. Τελεία και παύλα. Οι επιζώντες θα σκουπίσουν το αίμα. Ως συνήθως.

Οι ΗΠΑ δεν θα επιτρέψουν με τίποτα να νικήσει ο Άσαντ, να ελέγξει και πάλι όλη τη Συρία-πλην της περιοχής των Κούρδων. Αυτή είναι η κόκκινη γραμμή, τα χημικά είναι πρόσχημα. Η Ρωσία υποχωρεί σύμφωνα με πάγια τακτική από την εποχή των Τσάρων. Μπορεί και να χαίρεται για την απερισκεψία των ΗΠΑ να εμπλέκονται κάθε τόσο σε αδιέξοδες περιπέτειες. Η Μόσχα δεν θα βγει χαμένη αφού η ΕΕ και ειδικά η Γερμανία θα (συνεχίσουν να) εξαρτώνται ενεργειακά από τη Ρωσία και τις ΗΠΑ, τις πηγές (στη Μ. Ανατολή) που θα ελέγχουν. Η ΕΕ/Γερμανία παραμένουν εγκλωβισμένες, συνθλίβονται, από τους δυο Μεγάλους, με τη Ρωσία υποδεέστερη, προσώρας. Οι συσχετισμοί στην περιοχή δεν θα αλλάξουν, όχι ριζικά. Το πολύ, αν η Συρία κοπεί στα τρία, οι Ρώσοι να κρατήσουν τις Βάσεις που ήδη κατέχουν. Νίκη του Άσσαντ θα σήμαινε αύξηση της μειωμένης ρωσικής επιρροής. Αν ο Άσσαντ δεν νικήσει η Ρωσία δεν χάνει, όχι υποχρεωτικά. Το Ιράν δηλώνει ότι θα αντιδράσει, γενικώς. Απειλή με μέτρο και σωφροσύνη. Δεν απειλεί πχ να κλείσει το πέρασμα του Ορμούζ, αιτία «ολοκληρωτικού» πολέμου. Ωστόσο είναι η μόνη προφανής απειλή που μπορεί να συγκρατήσει τις ΗΠΑ. Για να μην οδηγηθούμε σε γενική ανάφλεξη στην περιοχή. Κάτι τέτοιο θα συμβεί μόνο (και μόνο αν) το Ιράν αποφασίσει να γίνει Σαμψών, συμπαρασύροντας τους πάντες σε ένα ολοκαύτωμα με άγνωστο αποτέλεσμα. Είναι απίθανο αλλά όχι αδύνατον. Η στρατηγική, ως τώρα, των ΗΠΑ είναι να απομονώνουν τα προβλήματα από τον περίγυρο, να τα λύνουν χωριστά, όπως πχ το Κόσοβο. Επέμβαση του Ιράν θα μπορούσε να σύρει τις ΗΠΑ (αλλά και τη Ρωσία) σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, ανεπιθύμητες. Οι ΗΠΑ θέλουν να ελέγξουν τις πηγές ενέργειας, όχι να τις κάψουν.

Αν είναι έτσι θα βρεθούμε μπροστά σε ένα πόλεμο με τον περιορισμένο στόχο αναχαίτισης του Άσαντ αλλά όχι της πτώσης του. Όσο ο κόσμος (και ο κρατικός/στρατιωτικός μηχανισμός) συνεχίζει να ταυτίζει το πρόσωπο του Άσαντ με τη δική του ασφάλεια, λύση χωρίς αυτόν δεν υπάρχει, ακόμα και αν οι Ρώσοι θα ήταν διατεθειμένοι να συζητήσουν μια τέτοια εκδοχή-το έκαναν στο πρόσφατο παρελθόν. Στόχος θα μπορούσε να είναι η φυσική ή πολιτική εξόντωση του Άσαντ με την κατάληψη της Δαμασκού από τους αντικαθεστωτικούς. Δεν είναι απίθανο και είναι δυνατόν να επιδιωχθεί, θα αποδυνάμωνε όλες τις πλευρές ώστε να επικρατήσει ο επικυρίαρχος. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι οι αγροίκοι φανατικοί κατσαπλιάδες δεν μπορούν να εμφανιστούν ως εταίρος στη διακυβέρνηση της Συρίας. Ίσως βρουν άλλους.

Οι ΗΠΑ για ένα τέτοιο περιορισμένο στόχο δεν χρειάζονται συμμάχους στις επιχειρήσεις-εκτός των Άγγλων μπάτλερ. Ίσως τους αναζητήσουν για τα μάτια του κόσμου. Ο Ερντογάν ωρύεται ότι είναι πρόθυμος αλλά δεν φαίνεται να τον ακούει κανείς. Η Τουρκία ελπίζει σε μερίδιο της λείας, χωρίς πλέον να είναι απαραίτητη, είναι μάλλον ενοχλητική. Το Ισραήλ θα κοιμάται λίγο πιο ήσυχο, ιδίως αν με κάποιο τρόπο υποστεί πλήγμα η Χεζμπολά. Αλλά είναι μόνο ο πρώτος γύρος.

Η αιφνιδιαστική πρόσκληση του κ. Σαμαρά στις ΗΠΑ αποκτά ιδιαίτερο νόημα. Η επίσκεψη φαίνεται στο σημερινό πλαίσιο σαν η τελευταία πινελιά πριν από την έναρξη των επιχειρήσεων. Δεν αποκλείεται ότι και η περιφρονητική δήλωση Πούτιν «μην κάνετε επενδύσεις στην Ελλάδα» να συνδέεται με την αναφανδόν προσχώρηση της Αθήνας στα αμερικανικά σχέδια. Στον κυνικό κόσμο της εξωτερικής πολιτικής θα μπορούσε κάποιος να πει ότι τουλάχιστον η Ελλάδα είναι με το μέρος των νικητών. Θα ήταν έτσι αν η υποτέλειά της δεν την καθιστούσε γνωστό αλλά πάντα ευπρόσδεκτο μεζέ και όχι συνδαιτυμόνα στο τραπέζι.

από το «iskra.gr»