Αναζητώντας τα υπολείμματα ελευθερίας και αξιοπρέπειας στην Ελλάδα…

του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Με επαναστατική σημειολογία κάνω εισαγωγή, για να διασκεδάσω ωστόσο την θυματοποιητική αφήγηση:  « Επέσατε θύματα, αδέρφια, εσείς /  σε άνιση Πάλη κι Αγώνα με τα ΜΜΕ της διαπλοκής». Όχι, δεν χρειάζεται πια σε μια χώρα σαν την Ελλάδα τανκς και τον έλεγχο του στρατού και της αστυνομίας για να κάνεις πραξικόπημα, όπως σε κάμποσες άλλες χώρες, ακόμη και στην ευρύτερη γειτονιά μας!

Πραξικόπημα και μάλιστα διαρκές, μπορεί να κάνει αυτός που ελέγχει τα ΜΜΕ σε μια χώρα. Στην σημερινή Ελλάδα συμβαίνει το παράδοξο η κυβέρνηση και ευρύτερα η διοίκηση να βρίσκονται υπό επιτροπεία (κηδεμονία) - ακριβώς όπως οι λεγόμενες Κυβερνήσεις Κουίσλινγκ - και να πολιτεύονται με διατάγματα στη βάση των αναθεωρούμενων Μνημονίων με την τρόικα και μιας Δανειακής Σύμβασης που σαφώς καταλύει την ανεξαρτησία του κράτους και την νομιμότητα στην ΕΕ, αλλά ο λαός να μην νοιώθει την ανάγκη της εξέγερσης για απελευθέρωση. 

Φυσιολογικά πράγματα, αν αναλογιστεί κανείς την αλλοτρίωση των πολιτών από τα ΜΜΕ των ....
διαπλεκομένων, οι οποίοι ασφαλώς έχουν ζωτικό συμφέρον να εξελιχθεί η συντεταγμένη χρεωκοπία, με μηχανισμό την εσωτερική υποτίμηση, έτσι ώστε να μην θιγούν οι ίδιοι από την όποια δραματική εξέλιξη για την φτωχοποιούμενη ελληνική κοινωνία. Είτε μείνουμε δηλαδή για λίγο ακόμη στην ευρωζώνη ως εξαίρεση, είτε διολισθήσουμε απολύτως εκτός αυτής, είτε περάσουμε σε διπλό νομισματικό – πράγμα που είναι και το πιθανότερο και ήδη δρομολογημένο – τα ΜΜΕ των Νταβάδων και της διαπλοκής πολιτικών-μεγαλοεπιχειρηματιών θα διασφαλίσουν τον έλεγχο της κατάστασης από τους ίδιους, φροντίζοντας να μην θιγούν ζωτικά κατά την νέα μεταπολίτευση.

Η μετα-μαρξιστές σημειολόγοι διαπίστωσαν ερευνητικά πως στο βαθμό που η οικονομική δύναμη μετατοπίζεται από αυτόν που ελέγχει τα μέσα παραγωγής σε αυτόν που έχει στα χέρια του τα ΜΜΕ, τα οποία ασφαλώς είναι καθοριστικά για τον  έλεγχο των μέσων παραγωγής, το πρόβλημα αλλοτρίωσης, αλλάζει νόημα. Έχουμε ένα τεράστιο κοινωνικοπολιτισμικό «εργοστάσιο» σε εθνικό επίπεδο, που δομεί μια αλλοτριωμένη συνείδηση στον πολίτη: τηλεθεατή, ακροατή, αναγνώστη, ακόμη και στον χρήστη των Νέων Μέσων.  Μια συνείδηση φοβική, μνησίκακη και διεστραμμένη, που τον καθιστά παράλυτο και ανίκανο να ξεφύγει από την δομή των τηλεπολιτικών που ορίζουν τι είναι πραγματικό με όρους εφικτού και ορθολογικής επιλογής. Κάθε φορά τα ΜΜΕ σε οδηγούν σε μια πολιτική επιλογή της μορφής «το μη χείρον βέλτιστον», αφού πρώτα ορίσουν «το χείρον» ως καταστροφή που θα προέλθει από τις ανεύθυνες πολιτικές δυνάμεις. Οι «ανεύθυνοι» είναι όσοι δεν υποστηρίζουν Κυβερνήσεις Κουίσλινγκ. Πάντα αυτοί ήταν και στις αποικίες και στα κράτη μαριονέτες και στα κράτη υπό στρατιωτική κατοχή.

Έ, η Ελλάδα βρίσκεται υπό πλήρη πολιτικοοικονομική κατοχή και θα παρακαλούσα να μην υποτιμάτε τον εαυτό σας όσοι εξισώνετε αυτή την κατάσταση με την συμμετοχή μας στην ΟΝΕ και στην ευρωζώνη. Το δεύτερο δεν συνεπάγεται το πρώτο. Ασχέτως αν στην περίπτωσή μας το δεύτερο έγινε αιτιατός μηχανισμός πρόκλησης του πρώτου. Και ασχέτως αν πλέον η διαχείριση της κρίσης δεν μπορεί παρά να συσχετίζεται ευθέως με την συμμετοχή της χώρας στην ΟΝΕ και την παραμονή στο ευρώ. Η αιτία της πτώχευσης της χώρας δεν είναι αποκλειστικά η ΟΝΕ και το κοινό νόμισμα, αν και τα δύο συνέβαλαν σημαντικά στο φαινόμενο. Η μορφή, ωστόσο, της πτώχευσης σε συνάρτηση με την φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας είναι αποτέλεσμα της σχέσης της πολιτικομεγαλοεπιχειρηματικής κάστας στην Ελλάδα, που διαμορφώνει το μήνυμα των ΜΜΕ με την κεντροευρωπαϊκή ελίτ και το χρηματοπιστωτικό λόμπι. Και όλα αυτά θεωρώ ότι τα έχει προσεγγίσει αναλυτικά η γραφή μου.

Με άλλα λόγια, η δομή της μακρόχρονης πλέον ελληνικής κρίσης που εξελίσσεται βήμα-βήμα, μνημόνιο-μνημόνιο με κατεύθυνση την μείωση του εθνικού εισοδήματος και όλων των αξιών που συνδέονται με την εργασία και την ατομική περιουσία, αλλά και συγκυριακά με την μειωμένη απόδοση του κεφαλαίου, αφορά στην δομή των σχέσεων της ελληνικής ελίτ με τους παράγοντες που κυριαρχούν σήμερα γεωπολιτικά στην περιοχή μας, με την στενή έννοια. Και αυτοί είναι η γερμανική ηγεσία, το χρηματοπιστωτικό λόμπι μεταξύ Ν. Υόρκης – Φρανκφούρτης – Λονδίνου, καθώς και η διοίκηση των ΗΠΑ. Είναι επιλογή αυτών των παραγόντων η μορφή της συντεταγμένης χρεοκοπίας που καθορίζει την τύχη της Ελλάδας και των ελλήνων και η μορφή της Κυβέρνησης Κουίσλινγκ, που έχει αναλάβει να φέρει εις πέρας την διαδικασία εσωτερικής υποτίμησης και απορρύθμισης, έτσι ώστε να εξυπηρετηθεί μεταφυσικά ο στόχος της προσαρμογής της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Το τελευταίο ούτε θεωρητικά, ούτε ασφαλώς πρακτικά θα μπορούσε να επισυμβεί υπό τα σημερινά δεδομένα. Και αυτό το γνωρίζουν άπαντες, φαντάζομαι και όλοι οι έλληνες, ασχέτως σε ποιον Δίαυλο αρμενίζει η … ελπίδα τους. Κάπως έτσι οι απειλές που δομούνται ως κοινό μήνυμα από τα ΜΜΕ προς την ελληνική κοινωνία, καταλήγουν σε μία παρηγορητική υποσημείωση: «αν όλα τα κάνουμε όπως προστάζει η τρόικα, τότε και οι ιδιαίτεροι παράγοντές της θα δείξουν φιλευσπλαχνία, διαμορφώνοντας συνθήκες χρέους και χρηματαγοράς που θα επιτρέψουν την παραμονή μας στην ευρωζώνη και την προσαρμογή μας στην ΟΝΕ»! Μόνον που αυτό ακριβώς ήταν ανέκαθεν το μήνυμα αποικιοκρατών και κάθε είδους κατακτητών και επικυρίαρχων προς τα υποκείμενα κυβερνήσεων Κουίσλινγκ!

Αυτό ήταν το μήνυμα που συνδυάζει σε μία κοινή αφήγηση, απειλή και παραμυθία προς τους λαούς και τις κοινωνίες που ρυθμίζονται από τις κυβερνήσεις Κουίσλινγκ. Και αυτό είναι το μήνυμα που δομεί το καθεστώς αλλοτρίωσης σήμερα στην Ελλάδα. Είναι αυτό το καθεστώς, που μέσω της συγκεκριμένης διαδικασίας αλλοτρίωσης που κυριάρχησε, οδηγεί τα δύο τρίτα του πληθυσμού σε μία διαδικασία ταχύτατης προλεταριοποίησης. Μόνον που δεν πρόκειται για τον προλετάριο του 20ου αιώνα, αλλά για τον μεταμοντέρνο προλετάριο του 21ου αιώνα – ο οποίος μάλλον ως φάρσα θα άκουγε την παρότρυνση: προλετάριοι όλων των χώρων ενωθείτε! Εκείνον που αλέθεται στην μηχανή των σύγχρονων ΜΜΕ, τα οποία στην Ελλάδα αποτελούν έκφραση μιας συγκεκριμένης μορφής ηγεμονίας την οποία, δυστυχώς, όσοι δεν αδιαφορούν ή την παραγνωρίζουν, την τοποθετούν σε ένα υπερβατικό πλαίσιο που ορίζει γενικώς την καπιταλιστική ανάπτυξη. 

Έτσι φτάσαμε η συγκεκριμένη μορφή αλλοτρίωσης, που αποτελεί κομβικό στοιχείο της επικράτησης των κυβερνήσεων Κουίσλινγκ στην Ελλάδα ως αποτέλεσμα και παράλληλα αιτία της εξέλιξης της κρίσης, να μην απασχολεί σοβαρά κανένα απολύτως κόμμα, παρά τους υπαινιγμούς, τα παράπονα και κάποτε – κάποτε τις παραστάσεις και τις απειλές από τα κόμματα της αριστεράς και το κόμμα των νεοναζί. Μάλιστα το τελευταίο και απολύτως φυσιολογικά στο πλαίσιο της ναζιστικής αφήγησής του, είναι εκείνο που καταφέρεται εντονότερα εναντίον του γενικού αλλοτριωτικού μηνύματος των ελληνικών ΜΜΕ. Επειδή όμως οι νεοναζιστές δεν έχουν κοινωνική θεωρία και αντίστοιχη γλώσσα, αλλά αρκούνται στο να κλέβουν ιδέες από δω κι από κει και να προσπαθούν να τις συνταιριάξουν στο πλαίσιο της ρατσιστικής, μισαλλόδοξης και μισανθρωπικής τους διαλέκτου, δεν θα μπορούσαν ασφαλώς να χρησιμοποιήσουν την έννοια της «αλλοτρίωσης», η οποία αναπαριστά με ακρίβεια το σημερινό δράμα της παθητικοποιημένης ελληνικής κοινωνίας.

Κοιτάξτε, η ελευθερία και η αξιοπρέπεια, όπως η κοινωνική πρόοδος και ευημερία, δεν έχουν έννοια εντός οποιουδήποτε καθεστώτος αλλοτρίωσης. Στον βαθμό, μάλιστα, που αποδεχτούμε πως «το Μέσον είναι μήνυμα», τότε ασφαλώς το μήνυμα ανελευθερίας και αναξιοπρέπειας είναι εκείνο που χαράσσει όχι μόνον πολιτική, αλλά ευρύτερα και την διάσταση του εθνικού συμφέροντος στην Ελλάδα σήμερα. Έχοντας υπ’ όψιν αυτή την συνάρτηση, έγραψα το σημερινό σημείωμα, αναζητώντας απλώς υπολείμματα ελευθερίας και αξιοπρέπειας στην Ελλάδα… Και αυτό επειδή θεωρώ ότι σε περιόδους μακρόχρονης κρίσης, ακόμη και η σημειολογικού χαρακτήρα έννοια «το Μέσον είναι μήνυμα», διαστέλλεται και χωρά σημειολογία ανατροπής.

Από εκεί θα έπρεπε, κατά την άποψή μου, να ξεκινά οποιαδήποτε απόπειρα δόμησης μίας πατριωτικής αφήγησης με δημοκρατικό και φιλελεύθερο περιεχόμενο. Αν οι πολιτικές δυνάμεις που διεκδικούν την διαμόρφωση μιας εναλλακτικής ηγεμονίας και διακυβέρνησης στην Ελλάδα, μέσω μιας αριστερής μεταρρύθμισης στην θέση της νεοφιλελεύθερης φάρσας με τα πλέον εμφατικά κρατιστικά χαρακτηριστικά των κυβερνήσεων Κουίσλινγκ, δεν κατανοήσουν το συγκεκριμένο πρόβλημα που δείχνουν οι γραμμές αυτού του σημειώματος και δεν πολεμήσουν αυτή την περίοδο για την απελευθέρωση των συχνοτήτων από τους νταβάδες που τις κατέλαβαν ως προϊόν διαπλοκής με το πολιτικό σύστημα, ουσιαστικά θα δείξουν πως δεν ενδιαφέρονται για να απαλλαγεί η κοινωνία από τον βασικότερο μηχανισμό δόμησης της σύγχρονης αλλοτρίωσής της.

Εάν δεν κατανοήσουν οι κοινωνικά προοδευτικές δυνάμεις πως η συμμετοχή τους κυρίως στους τηλεοπτικούς διαύλους, συμβάλλει στην ενίσχυση της αλλοτρίωσης του ελληνικού λαού και δεν αναζητηθούν εντελώς διαφορετικές στρατηγικές, που έξω από τα κυρίαρχα ΜΜΕ θα στηριχθούν από τα υπολείμματα ελευθερίας και αξιοπρέπειας που υπάρχουν διάσπαρτα στον ελληνικό πληθυσμό, η επόμενη περίοδος δεν πρόκειται να αποτελέσει ευκαιρία αφύπνισης των ελλήνων για απαλλαγή από κυβερνήσεις Κουϊσλινγκ. Κι αν δεν υπάρξει απαλλαγή από δαύτες, όλες οι συζητήσεις και αποφάσεις θα λαμβάνονται με το πιστόλι στον κρόταφο: της βουλής, του λαού, του δημοσίου υπαλλήλου, του ιδιωτικού υπαλλήλου, του ανέργου, αλλά κι εκείνου που καλείται να ρευστοποιήσει την ατομική του περιουσία για να ενισχύσει την αναδιάρθρωση του ιδιωτικού κεφαλαίου στην χώρα μας. Το μακρύ χέρι των ελληνικών ΜΜΕ είναι αυτό που στην πραγματικότητα κουνάει απειλητικά το «πιστόλι», όταν δεν σημαδεύει κιόλας συγκεκριμένα κεφάλια.