Γιατί φουντώνει ο αντιγερμανισμός

του Δημήτρη Μηλάκα

Κουνάνε το δάχτυλο οι ισχυροί της Ευρώπης για τον «αντιγερμανισμό» που καλπάζει στην Ελλάδα, αλλά και στην υπόλοιπη νότια Ευρώπη. Ο «ασθενής», λένε, τα βάζει με τον «γιατρό» επειδή το φάρμακο που του χορηγείται είναι πικρό... Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα και ο «αντιγερμανισμός», που εξαπλώνεται απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας (και όχι μόνο), να οφειλόταν στην αντίδραση ενός κακομαθημένου παιδιού επειδή του άρπαξαν το γλειφιτζούρι.

Δυστυχώς για εμάς και την υπόλοιπη Ευρώπη  ο αντιγερμανισμός, όπως ακριβώς συνέβαινε παλαιότερα με τον αντιαμερικανισμό και με όλα τα «αντί» της ίδιας συνομοταξίας, δεν πηγάζει από κάποια ανασφάλεια. Αντιθέτως εδράζεται στη ρεαλιστική αποτύπωση της πραγματικότητας. Αντιγερμανισμό είχαμε και άλλοτε στην Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη: όταν το ναζιστικό Βερολίνο είχε αποφασίσει να υποδουλώσει ολόκληρη την ήπειρο. Τώρα, όπως και τότε, οι ....
πολίτες στις «παραδομένες» χώρες βιώνουν στο πετσί τους τη γερμανική επέλαση, όχι πια με τανκς και βομβαρδιστικά, αλλά με οικονομικά και πολιτικά μέσα.

Οι κοινωνίες του μνημονιακού Νότου βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του ενδοευρωπαϊκού «πολέμου», αλλά, προς το παρόν, δεν έχει δημιουργηθεί μέτωπο αντιμετώπισης της νέας γερμανικής επιδρομής. Έτσι ο «αντιγερμανισμός» προκύπτει από το ότι οι πολίτες καλούνται εκβιαστικά να πληρώσουν το βαρύτατο κόστος της οικονομικής και πολιτικής «αποικιοποίησής» τους.

Όποιος πιστεύει πως οι Έλληνες, οι Πορτογάλοι, οι Κύπριοι, οι Ισπανοί κ.λπ. κλαίνε μόνο τα χαμένα τους λεφτά πλανώνται οικτρά. Η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών κατανοεί ότι πρωτίστως διακυβεύονται τα δημοκρατικά τους δικαιώματα, με πρώτο το να αποφα­σίζουν ποιος και πώς θα τους κυβερνά. Ο τρόπος δε με τον οποίο το Βερολίνο προσπαθεί να επιβάλει την ηγεμονία του είναι τόσο ωμός, ώστε οδηγεί τις εθνικές κυβερνήσεις στη στεγνή παραδοχή της «αδυναμίας» τους, λόγω ανωτέρας βίας, να ανταποκριθούν σε προγραμματικές δεσμεύσεις.

Στα µάτια της κοινωνίας επιβεβαιώνεται ότι η πολιτική της ηγεσία έχει καταντήσει «ασήμαντος υπάλληλος» των δανειστών και η οργή των πολιτών στρέφεται, αναπόφευκτα, προς την κατεύθυνση από την οποία πηγάζει πραγματικά η ισχύς: το Βερολίνο.

από το «ΠΟΝΤΙΚΙ»