H Κύπρος, η έξοδος από ευρωζώνη - ΕΕ και οι παραδοξότητες στην Αριστερά

του Παναγιώτη Μαυροειδή

Στην Κύπρο, η ευρωζώνη, με το δικό της ‘’Σχέδιο Β’’, έναντι της πρώτης εναλλακτικής που απέρριψε η Κυπριακή Βουλή, εκτέλεσε όχι μόνο καταθέσεις, αλλά και τις προοπτικές μιας αξιοβίωτης ζωής για τους εργαζόμενους και την κοινωνική πλειονότητα του νησιού. Κάτι σαν μια καταστροφική πυρκαγιά, σχολίασε ένας αναλυτής: ‘’ένα δάσος που έχει κατακαεί, θέλει είκοσι χρόνια να ανασυσταθεί’’.

Οι δραματικές αυτές εξελίξεις, είναι πολύ λογικό να προκαλέσουν ένα μάλε-βράσε στο ΣΥΡΙΖΑ, που δε λέει να καταλαγιάσει.

Νέον Κυπριακόν Ανέκδοτον: ‘’ εκτός μνημονίων και εντός ευρωζώνης’’

Η πρώτη διάψευση αφορά την αυταπάτη πως υπάρχει χώρος για μια γραμμή ‘’ εκτός μνημονίων και εντός ευρωζώνης’’. Μέσα σε χρόνο ρεκόρ, με την απειλή της διακοπής της χρηματοδότησης, το κυπριακό πολιτικό σύστημα σύρθηκε άρον άρον, με το πιστόλι στον κρόταφο, γονυπετές στο έδαφος της ωμής ευρω-ενωσιακής πραγματικότητας: Και μνημόνιο και παραμονή στην....
ευρωζώνη και άμεση ληστεία εισοδήματος και διάλυση της οικονομίας. Να σημειώσουμε μάλιστα πως ξάφνου εμφανίστηκε ένα ευρώ Β’ κατηγορίας: Είναι το ευρώ στην Κύπρο, που έχει σαφώς χαμηλότερη αξία, μιας και δεν έχεις πρακτικά δικαίωμα να το χρησιμοποιείς!

Οι τρεις ιερές αγελάδες: Δημόσιο χρέος, ‘’σωτηρία’’ τραπεζών, μακροημέρευση ευρώ

Μαζί όμως με το μύθο που ήθελε τους ‘’γκάνγκστερς’’ της ΕΕ (ο χαρακτηρισμός ανήκει στην Αλ. Τσίπρα), να κόπτονται για την ‘’κοινή ευρωπαϊκή λύση’’, κάηκε με οδυνηρό τρόπο και το παραμύθι της ‘’διαπραγμάτευσης’’. Όντως πάτησε πόδι η Κυπριακή ηγεσία και επεχείρησε να ‘’διαπραγματευτεί’’. Τι και με ποιόν; Όπως είναι γνωστό οι ινδουιστές προτιμούν να πεθάνουν από πείνα, παρά να σφάξουν την αγελάδα που θεωρείται ιερή. Αντίστοιχα, στην Κύπρο και στην Ελλάδα, οι αστικές τάξεις και τα κόμματα που τις υπηρετούν, έχουν προαποφασίσει και δεσμευτεί απέναντι στους Ευρωπαίους ‘’εταίρους’’, ότι δεν πρόκειται να αγγίξουν τρεις ιερές αγελάδες. Και αυτές είναι: α. η πληρωμή του εξωτερικού δημόσιου χρέους προς τους δανειστές β. η σωτηρία των τραπεζών και γ. η μακροημέρευση του ευρώ με την παραμονή των χωρών στην ευρωζώνη. Είναι λογικό λοιπόν, με αυτές τις αφετηρίες, οι λεονταρισμοί περί ‘’διαπραγμάτευσης’’, να αποδεικνύονται αφενός απολύτως άσχετοι με τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα και αφετέρου, απλές φούσκες και εξευτελισμοί ακόμη και για τις αστικές τάξεις καπιταλιστικών σχηματισμών δεύτερης ταχύτητας.

Αριστερή πτέρυγα στην αριστερά της ευρωζώνης και της ‘’διαπραγμάτευσης’’;

Οι εξελίξεις αυτές έχουν πραγματικά θορυβήσει τις ποικίλες αριστερές τάσεις μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ. Είχαν επιλέξει να κρατήσουν ‘’για αργότερα’’ της διαφωνίες τους για την στρατηγική της ηγεσίας που συνοψίζεται στο αμίμητο: ‘’θα κάνουμε ότι μπορούμε για τη σωτηρία του ευρώ, θα διαπραγματευτούμε με τους εταίρους μας για το χρέος’’. Οι ραγδαίες εξελίξεις στην Κύπρο, θέτουν σε πολιτική δοκιμασία τόσο το ‘’μεγάλο’’ εγχείρημα της ‘’αριστερής διακυβέρνησης’’ μέσα στην ευρωζώνη των μνημονίων, όσο και το ''μικρότερο'', δηλαδή αυτό της ‘’αριστερής μετατόπισης του ΣΥΡΙΖΑ, όταν οξυνθεί η αντιπαράθεση'', που είχε γοητεύσει ή παρηγορήσει πολλούς ως τώρα στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ.

ΚΚΕ: Ψευτοδίλημμα η έξοδος από την ευρωζώνη!

Πολλοί ήταν αυτοί που πίστεψαν ότι το ΚΚΕ, μέσα σε αυτή την κινητικότητα, θα αρπάξει την ευκαιρία να επανακτήσει το χαμένο κύρος του μέσα στους εργαζόμενους, θέτοντας εδώ και τώρα το ζήτημα της αποχώρησης από την ληστο-συμμαχία της ευρωζώνης και της ΕΕ. Πριν το καλοσκεφτούν, διαπιστώνουν πικρά, ότι έχουν υποτιμήσει τη βαθειά συντηρητική πολιτική μετάλλαξη που έχει υποστεί η ιστορικότερη δύναμη της κομμουνιστικής αριστεράς στην Ελλάδα. Ο Ριζοσπάστης στις 29/3/2013, σε ανυπόγραφο- άρα επίσημο - πρωτοσέλιδο σχόλιό του (Δίλημμα - παγίδα), δίνει ανάσες όχι μόνο στον Τσίπρα που πρέπει να διαχειριστεί την αριστερόστροφη κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στο Σαμαρά και την τρόικα εσωτερικού.

Γράφει η εφημερίδα:

‘’ξανάρχισε από αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις να μπαίνει το δίλημμα: «Μέσα ή έξω από την Ευρωζώνη;»’’

Οι αστοί και οι οπορτουνιστές λοιπόν θέτουν το ζήτημα της εξόδου από την ευρωζώνη!

Δεν πρέπει να το θέσουν λοιπόν οι κομμουνιστές, το εργατικό και λαϊκό κίνημα, ως όρο και αφετηρία για την σωτηρία των εργατικών συμφερόντων, την ανατροπή των μνημονίων, την επιβίωση των ανέργων, τη σύγκρουση για μια αντικαπιταλιστική πορεία και σοσιαλιστική διέξοδο;

Και συνεχίζει η εφημερίδα του ΚΚΕ:

‘’Αυτό το δίλημμα αφορά στα ιδιαίτερα συμφέροντα τμημάτων της ελληνικής πλουτοκρατίας, και όχι το λαό που πλήττεται από την ενιαία βάρβαρη πολιτική εξαθλίωσης και χρεοκοπίας.’’

Μάλιστα. Η ελληνική αστική τάξη είναι διχασμένη για το αν θα μείνει ή θα φύγει από την ευρωζώνη, σύμφωνα με το ΚΚΕ. Έχει αυτό σχέση με την πραγματικότητα; Το αντίθετο συμβαίνει! Για λόγους οικονομικούς, αλλά και πολιτικούς και ιστορικούς η ελληνική ολιγαρχία έχει επιλέξει ως όρο επιβίωσής της την ταύτιση με τις ηγεμονικές καπιταλιστικές χώρες και την ιμπεριαλιστική ΕΕ συνολικά. Την ίδια επιλογή κάνει και σήμερα, παρά το γεγονός ότι είναι αναγκασμένη, από πιο υποβαθμισμένες θέσεις, να πληρώσει πολύ μεγαλύτερη οικονομική μίζα, αλλά και να εκχωρήσει κυριαρχία στους ευρωπαίους εταίρους της, που αποτελούν συμμάχους και αφέντες της ταυτόχρονα.

Ακριβώς για αυτό, είναι αναγκαίο και δυνατό, να συνδεθεί η έξοδος από ευρωζώνη και ΕΕ με τον αγώνα επιβίωσης των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων και με τη σύγχρονη αντικαπιταλιστική και αντιιμπεριαλιστική πάλη. Υπάρχει μεγάλη δυνατότητα σήμερα, ο αντικαπιταλιστικός αγώνας να αποκτήσει μια άμεση και εκρηκτική δυναμική αν συνδεθεί με το ζήτημα της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας, του δικαιώματος των λαών να καθορίζουν τις τύχες στη χώρα τους. Είναι αναγκαία και δυνατή μια νέα σύνδεση του κοινωνικού με το εθνικό, της εθνικής και διεθνικής πάλης, με ηγεμονία της αντικαπιταλιστικής σοσιαλιστικής διεξόδου.

Εμβάθυνση ή ακύρωση του αιτήματος της αποδέσμευσης;

Έχει τις εξηγήσεις του το ΚΚΕ, για αυτή την εξωφρενική και απολύτως λαθεμένη θέση και στάση:

‘’Η λύση για το λαό βρίσκεται στην αποδέσμευση από την ΕΕ, συνοδευόμενη απαραίτητα με ριζικές αλλαγές στην οικονομία και την εξουσία και το λαό πρωταγωνιστή. Διαφορετικά, εντός ή εκτός ευρώ, θα είναι έρμαιο των επιλογών του κεφαλαίου και των πολιτικών δυνάμεων που το υπηρετούν.’’

Εδώ το ΚΚΕ επιστρατεύει επαναστατική ρητορεία για να υπερασπίσει την πιο συμφιλιωτική και συντηρητική στάση.

Πράγματι, η έξοδος από την ευρωζώνη, χωρίς την έξοδο από την ΕΕ συνολικά, στερείται νοήματος. Δεν έχει νόημα να μην είμαστε στην ΕΕ των 17 (ευρωζώνη) και να είμαστε στην ΕΕ των 27 (με όλες τις δεσμεύσεις των αντεργατικών και αντικοινωνικών πολιτικών). Και παραπέρα, η διπλή έξοδος από ευρωζώνη-ΕΕ, ασφαλώς θέτει επί τάπητος το ζήτημα της σύγκρουσης με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και της αντικαπιταλιστικής κομμουνιστικής προοπτικής. Δεν υπάρχει δυνατότητα επιστροφής στον ελληνικό καπιταλισμό του 1980 (πριν την είσοδο στην ΕΕ), ούτε σε αυτόν του 2000 (πριν την είσοδο στην ευρωζώνη).

Το ΚΚΕ όμως δεν έρχεται με τη θέση του, να βαθύνει το αίτημα της αποδέσμευσης από την ευρωζώνη, έρχεται να το πολεμήσει, να το απαξιώσει, να το διαστρέψει, να το ακυρώσει. Αντί να συνδεθεί με τα διευρυνόμενα αντι-ευρώ αισθήματα του λαού, με στόχο να τεθεί στη συζήτηση και τη δράση το ζήτημα της εξόδου από τον ευρω-ενωσιακό και καπιταλιστικό μονόδρομο, που σκορπίζει δυστυχία, τα χλευάζει και τα λοιδορεί.

Χρησιμοποιεί μια αλήθεια τόσο γενικά και άκαιρα, που την καθιστά άχρηστη και χωρίς νόημα.

Θα μπορούσε κάποιος, στο πλαίσιο αυτής της λογικής να έθετε το ερώτημα:

«Μα καλά… Αφού αντιπαραθέτετε την έξοδο από την ευρωζώνη με την ‘’αποδέσμευση από την ΕΕ, συνοδευόμενη απαραίτητα με ριζικές αλλαγές(;) στην οικονομία και την εξουσία’’, μήπως και αυτή η δεύτερη εναλλακτική που δίνετε δεν είναι πολύ λίγη μπροστά στην απεραντοσύνη των σκοπών του κομμουνιστικού μετασχηματισμού;».

Αλλά καλό είναι να μην δίνει κανείς τέτοιες ιδέες… Διότι, εκτός από τον διασυρμό της αποδέσμευσης από την ΕΕ θα έχουμε και μια νέα δυσφήμηση του κομμουνισμού.

από το "iskra.gr"