Οι περί του Ευρώ αμηχανίες και άλλα τινά

του Αποστόλη Αποστολόπουλου

Οι διακυμάνσεις περί το ευρώ, άλλοτε δεν είναι φετίχ άλλοτε είναι εθνικό νόμισμα, πότε Βούδας πότε Κούδας, θυμίζουν τα ανέβα-κατέβα του Χρηματιστηρίου. Τελικώς κατρακυλάει. Με τους Κύπριους τα πράγματα ήταν καθαρά από την αρχή. Είπαν όχι, βέβαιοι ότι τελικώς θα πουν μεγαλοπρεπώς ναι. Πρώτος διδάξας το ΑΚΕΛ, όταν, μετά την εκλογή Παπαδόπουλου, ο Χριστόφιας είχε δηλώσει ευθαρσώς: είπαμε τώρα όχι για να πούμε ναι όταν έρθει η ώρα. Ήρθε η ώρα και το είπαν. Το περίεργο είναι ότι εδώ στην Αθήνα κάποιοι περίμεναν από τον Αναστασιάδη να αντισταθεί- ο Χριστόφιας με γενναιότητα φρόντισε να εξαφανιστεί. Τι όχι να πει ο Αναστασιάδης, αυτός που ο Πούτιν του υπόδειξε να βάλει τη γερμανική σημαία στο Προεδρικό Μέγαρο;

Οι εν Αθήναις δεν είναι ούτε εύπιστοι ούτε άπειροι. Απλώς μερικοί πήραν τα ουρλιαχτά πόνου των μικροκαταθετών για εντολή αντίστασης στις επιταγές της Γερμανίας. Ακόμα κι αν ήταν έτσι, ο Αναστασιάδης βράχος ακλόνητος ήταν βέβαιο ότι θα τους διέψευδε, συνεπικουρούμενος από....
το ΑΚΕΛ. Αυτό δεν κυβερνούσε όταν άρχισαν όλα; Όφειλαν οι εν Αθήναις να το είχαν καταλάβει από την αρχή. Αντ’ αυτού, μερικοί άλλοι έτρεξαν προς ενημέρωση στη Λευκωσία και ασμένως υιοθέτησαν την, τόσο δημοκρατική, πρόταση περί δημοψηφίσματος του νέου γγ του δεδομένου ΑΚΕΛ. Να ψηφίσει ο λαός. Όταν όλα είχαν κριθεί και, από την Αθήνα, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Αστείο; Αλλά δεν είναι για γέλια.

Πολύ λιγότερο αστείο, όμως, είναι το γεγονός ότι, πάνω στη σύγχυση και την αμηχανία, δεν κουνήθηκε φύλο στην Αθήνα. Ουδείς σκέφτηκε «ρε παιδιά, τους σφάζουν εκεί κάτω, κάτι να κάνουμε εμείς εδώ, τρέχουμε για τόσους και τόσους δυστυχείς, αλλοδαπούς και διάφορους, να μη βγάλουμε και μια φωνή για τους αδελφούς Κυπρίους;» Ούτε μια πεζοδρομιακή φωνή εκτός της εντός Βουλής «υπεύθυνης αντιπολίτευσης». Έτσι πάει καλιά της η Κύπρος. Η Αριστερά δίνει συχνά την εντύπωση ότι της αρέσουν οι κηδείες. Των δικών της. Ο Τσίπρας είχε φανεί αλλιώτικος, είχε δείξει να προτιμάει, επιτέλους, τους γάμους και τη γιορτή και μας είχε κερδίσει. Για τους άλλους, τους ένθερμους, ενίοτε θερμόαιμους, υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των πάσης φύσεως αδικημένων ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας κλπ, δεν θα πω λέξη. Και τι να πω; Εξαφανισμένοι σαν τον Χριστόφια.

Ο χρόνος τρέχει, οι αναλύσεις περισσεύουν, (για να μην πω, περιττεύουν), στην λιτανεία της Νότιας Ευρώπης προστέθηκε η Κύπρος, έρχεται η σειρά της Σλοβακίας, το Λουξεμβούργο τρέμει, οι άλλοι στέκουν στη σειρά σαν τους συνταξιούχους του ΙΚΑ. Όλο το σύστημα σαπίζει, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, όπου σταθεί το μάτι σου. Κι όταν σαπίζει το σύστημα κανείς δεν γλιτώνει. Ούτε η «υπεύθυνη» αντιπολίτευση ούτε η πεζοδρομιακή, αν είναι ανίκανη να φέρει στοιχειώδες αποτέλεσμα. Αν δεν εμπνέει, δεν ξεσηκώνει, δεν πάλλεται. Και αν δεν οργανώνει τις άμυνές της για να μην πάει τον κόσμο στο γκρεμό, άκλαυτο. Για παράδειγμα διαμάχες περί το ευρώ έχουμε δει και βλέπουμε πολλές αλλά δεν έχουμε δει, τρία χρόνια τώρα, ένα, έστω ελάχιστα πειστικό σχέδιο, το περίφημο «πλαν Β». Τι περιμένουν;

Στοιχειώδη πράγματα. Που θα βρούμε λεφτά για τις πρώτες-πρώτες μέρες, αν βγούμε από το ευρώ. Που θα βρούμε συμμάχους, να ξέρουμε τι θα τους προσφέρουμε, να μάθουμε τι μπορούν/θέλουν να μας δώσουν. Τούτο σημαίνει διεθνείς επαφές, με συγκροτημένες ιδέες/προτάσεις, δηλαδή προεργασία. Τι θα γίνει αν απειληθούμε σοβαρά από την Τουρκία (βαλτή ή από μόνη της) επομένως τι λέμε από τώρα, από χθες, για τις Ένοπλες Δυνάμεις. Τι νομίζουμε ότι θα κοστίσει πράγματι, έστω κατά προσέγγιση, στους Εταίρους τυχόν αποχώρησή μας από το ευρώ, σε λεφτά και γεωπολιτικά. Ποιες είναι οι πραγματικές δυνατότητες άσκησης πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής και προς ποίους. Φτάνει πια η «ελληνικούρα», η προχειρότητα, τα λόγια τα μεγάλα.

Μερικά από αυτά δεν μπορούν να ειπωθούν δημοσίως, άλλα μπορούν, όλα χρειάζονται προεργασία, συνεργασία με ανθρώπους που γνωρίζουν τα θέματά τους, για να μην μιλάμε στον αέρα πχ για προσφυγή στη Χάγη χωρίς να ξέρουμε τι είναι αυτό το δικαστήριο, χωρίς καν να αναρωτιόμαστε γιατί τόσες δεκαετίες ούτε εμείς ούτε η Τουρκία δεν προσφεύγουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Δεν φτάνει να λέει τι θέλει. Χρειάζεται και ο (αρχικός) ενθουσιασμός αλλά και να πιστέψει ο κόσμος ότι αυτοί εδώ, οι Συριζαίοι, ξέρουν τι θέλουν και έχουν και μια ιδέα πως θα το κάνουν. Και έχουν το σθένος να επιμένουν, δεν θα βάλουν την ουρά στα σκέλια. Το πότε Βούδας πότε Κούδας δεν βοηθάει.

ΥΓ Αλήθεια δεν έχει κανείς στον ΣΥΡΙΖΑ την περιέργεια να πληροφορηθεί (τουλάχιστον) τι πράμα είναι αυτός ο Γκρίλο; Με επί τόπου επίσκεψη;

από το "iskra.gr"