«Κάν’ το όπως η Βουλγαρία»

του Μενέλαου Γκίβαλου

Εάν στην ευρύτερη περιοχή της πρωτεύουσας, στον Νομό Αττικής, το κύριο χαρακτηριστικό της κρίσης αποτυπώνεται στο φαινόμενο της ανεργίας -που ήδη εκτινάχθηκε στο 29%,- στην περιφέρεια, στα μικρότερα αστικά και ημιαστικά κέντρα παρατηρείται το τραγικό φαινόμενο της απόσυρσης και της κατάργησης των κρατικών δομών, των κοινωνικών θεσμών και λειτουργιών, γεγονότα που οδηγούν τις τοπικές κοινωνίες πολλές δεκαετίες πίσω, θυμίζοντας την πρώτη μετεμφυλιακή περίοδο, όπου το κράτος επιχειρούσε να ανασυγκροτηθεί μετά τις καταστροφές.

Νοσοκομεία και κοινωνικοί και εργασιακοί θεσμοί που λειτουργούσαν υπό κρατική εποπτεία καταργούνται. Ανώτατα και Ανώτερα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα διαλύονται και συγχωνεύονται κατ' επιταγήν των λογιστικών κριτηρίων του Μνημονίου. Δημόσιες υπηρεσίες είτε αποψιλώνονται από υπαλλήλους είτε ενσωματώνονται και μεταφέρονται στις πρωτεύουσες των νομών…

Δεν πρόκειται απλώς για μια ορθολογική αναδιάρθρωση των κρατικών δομών και λειτουργιών, η οποία επιβάλλεται λόγω της οικονομικής κρίσης. Στην πραγματικότητα βιώνουμε μια ιστορική....
αλλαγή, σύμφωνα με την οποία το κράτος υποχωρεί και διαλύεται, παραχωρώντας στους νεοφιλελεύθερους συστημικούς οικονομικο-πολιτικούς συσχετισμούς την απόλυτη ηγεμονία. Τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα, κάθε θεσμός που συνδέεται με δημόσιες-κοινωνικές λειτουργίες, στοχοποιούνται και διαλύονται, καθώς η ύπαρξή τους συνεπάγεται «επαχθές κόστος» για το κεφάλαιο και την άρχουσα χρηματοπιστωτική εξουσία.

Η νεοφιλελεύθερη εξουσιαστική δομή, μια σύγχρονη μορφή αυταρχισμού, που εκφράζεται σε θεσμικό επίπεδο ως κράτος ανάγκης, ως μια μοντέρνα κοινοβουλευτική δικτατορία, «αφοπλίζει» και αφαιρεί από την ελληνική κοινωνία τα θεσμικά - κοινωνικά της ερείσματα, τα κοινωνικά, εργασιακά και πολιτικά της δικαιώματα. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΔΕΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις, εδώ και καιρό, έχουν κόψει κάθε γέφυρα επικοινωνίας, διαλόγου, συνεννόησης, συμβιβασμού με τον λαό, τους εργαζομένους, τους πολίτες.

Το δεύτερο «μέτωπο» της μνημονιακής κυβέρνησης με την κοινωνία αφορά την εφαρμοζόμενη φορολογική πολιτική, που βρίσκεται πέραν κάθε λογικής και πραγματικότητας. Το θέμα αυτό έχει πολλαπλές επιπτώσεις, και όχι μόνο οικονομικές, ιδιαίτερα στο ζήτημα της ατομικής ιδιοκτησίας, που αποτελεί τον σκληρό, απαραβίαστο «πυρήνα» του φιλελεύθερου επιχειρήματος της αστικής - καπιταλιστικής κοινωνίας.

Γιατί στην πράξη η μικροϊδιοκτησία και η επαγγελματική στέγη έχουν περάσει ουσιαστικά στη διαχείριση του κράτους, και συγκεκριμένα του κράτους των δανειστών μας… Η μεγαλοϊδιοκτησία, ασφαλώς, έχει πολλούς «νόμιμους» τρόπους για να διαφεύγει.

Στην πράξη έχουμε περάσει σε μια νέα φάση του συστήματος, σε ένα είδος μετακαπιταλιστικής δικτατορίας των αγορών, όπου ουσιώδη συνταγματικά αστικά δικαιώματα, ελευθερίες, κοινωνικές συμβάσεις και συμβόλαια, ακόμα και το δικαίωμα της ιδιοκτησίας για τη μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας, υπονομεύονται ή ακυρώνονται.

Όσο για την αμοιβή της εργασίας, στον ιδιωτικό αλλά και στον δημόσιο τομέα, αφού οδηγείται με γρήγορους ρυθμούς στην προσέγγιση με τον κατώτερο μισθό και ημερομίσθιο, στη συνέχεια προβλέπεται να υπάρξει κατάργηση και αυτού του ορίου, ώστε να ταυτιστούν οι αμοιβές με εκείνες που παρέχονται στη Βουλγαρία και στη Λετονία, όπως προβλέπει το Μνημόνιο ΙΙ. Κανένας δεν θα μπορούσε, πριν από ελάχιστα χρόνια, να προβλέψει ότι σε μια χώρα της Ευρωζώνης θα επιβαλλόταν ένα είδος μεταμοντέρνου «εξισωτικού κομμουνισμού», που θα τον ζήλευε ακόμα και η χήρα του Μάο…

Το υπόδειγμά μας όμως, η Βουλγαρία (το «πειραματόζωο» που βρίσκεται εκτός Ευρωζώνης), μας στέλνει το «μήνυμα» από το προσεχές μέλλον μας…

Κι όμως, το «πειραματόζωο» αυτό συγκέντρωνε όλες τις προϋποθέσεις «επιτυχίας» σύμφωνα με τα κριτήρια των Μνημονίων και των προγραμμάτων λιτότητας:

Χρέος και ελλείμματα σε πολύ χαμηλά επίπεδα, προώθηση ιδιωτικοποιήσεων στον τομέα της ενέργειας, μείωση του μισθολογικού κόστους εργασίας (μέχρι εξαφανίσεως) για την προσέλκυση επενδύσεων…

Μία είναι όμως η αλήθεια: Για να προσεγγισθούν τα κριτήρια του Μνημονίου, πρέπει να εξοντωθεί ένας ολόκληρος λαός, πρέπει να διαλυθεί η παραγωγική δομή και να ξεπουληθούν σε ιδιωτικά κερδοσκοπικά συμφέροντα τα δημόσια αγαθά και η εθνική περιουσία.

Στη Βουλγαρία η κυβέρνηση παραιτήθηκε κάτω από το βάρος της κοινωνικής διαμαρτυρίας και της συλλογικής αντίδρασης, που αντιμετωπίσθηκε με σκληρά κατασταλτικά μέτρα. Στη χώρα μας η μνημονιακή κυβέρνηση δεν έχει τέτοιες ευαισθησίες…

Το κράτος των έκτακτων νομοθετικών εξουσιών, το κράτος καταστολής, η οικονομική και πολιτική βία που ασκεί κατά της κοινωνίας, αποτελούν γι' αυτήν την de facto και de jure μορφή της δημοκρατίας που εφαρμόζει… «Γίνεται ένα ανήθικο πείραμα σε ανθρώπους, με παγκόσμια εμβέλεια», επισημαίνει ο Πολ Κρούγκμαν… και αυτό το «πείραμα» τα εγχώρια οικονομικοπολιτικά συστηματικά συμφέροντα το προωθούν και το επιβάλλουν συνειδητά.

από το «Παρόν» μέσω «Ας Μιλήσουμε Επιτέλους»