Τα Λάφυρα

Σε αυτήν την εξαιρετικά δυσοίωνη πορεία των τελευταίων ετών, η χθεσινή βραδιά καταγράφεται μέσα μου ως εντελώς σημαδιακή, ως ένα ακόμη κατάμαυρο ορόσημο, ως μια ακόμη αλλαγή πίστας. Το σοκ ήταν διπλό: αφενός οι απειλές («θα βάλω να σε τινάξουν στον αέρα» κλπ) κατά του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου από άντρα που πήρε τηλέφωνο στα γραφεία του Unfollow από αριθμό που είναι καταχωρημένος στην Aegean, συστήθηκε ως Δημήτρης Μελισσανίδης και πριν περάσει στις απειλές ζήτησε εξηγήσεις για το ρεπορτάζ του περιοδικού με θέμα το λαθρεμπόριο πετρελαίου και αφετέρου η δημοσιοποίηση των φωτογραφιών των τεσσάρων νεαρών συλληφθέντων.

Αναφορικά με τη δημοσιοποίηση, δεν ξέρω αν, όπως γράφτηκε, πρόκειται για ατζαμοσύνη στο φωτοσόπ ή για επικοινωνιακό αυτογκόλ. Μάλλον πρόκειται για επικοινωνιακό γκολ. Αυτογκόλ θα ήταν αν το παιχνίδι εξακολουθούσε να λέγεται μεταπολιτευτική δημοκρατία. Τώρα το παιχνίδι....
λέγεται «τσακίζω τους εχθρούς μου». Νομίζω λοιπόν ότι κανένα απολύτως λάθος δεν έκανε η αστυνομία, νομίζω πως πρόκειται για εντελώς συνειδητή ενέργεια. Είναι η διατράνωση ενός μηνύματος. Δεν χρειάζεται να κάνουμε πλέον κάτι στα κρυφά. Δεν χρειάζεται να απολογούμαστε. Είμαστε περήφανοι. Eπειγόμαστε να σας τους δείξουμε. Επειγόμαστε να δείξουμε πως τους γαμήσαμε στο ξύλο.

Κάνουμε λοιπόν ένα φωτοσόπ έτσι ώστε οι συλληφθέντες να μη κερδίσουν ψήγματα συμπάθειας στις μεγαλύτερες και τους μεγαλυτέρους (που είναι και το προνομιακό κοινό μας και θα ταραχθούν όσο να 'ναι βλέποντας εικοσάχρονα τσακισμένα στο ξύλο), αλλά ταυτόχρονα το κάνουμε μπακαλίστικα για να καταστεί σαφές στους μικρότερους τι τους περιμένει. Όχι μόνο αν ληστέψουν τράπεζες με καλάσνικοφ, αλλά αν ανήκουν στον λάθος χώρο και βρεθούν στον λάθος τόπο και χρόνο.

Η αγριότητα των παιδιών αυτών είναι ένα θέμα· ευκολότερα ή δυσκολότερα εξηγήσιμη, αυτοτελώς σοκαριστική, ξεβολευτική για τις βεβαιότητές σου, ξεβολευτική ακόμα και για τις αμφιβολίες σου στο πού βρισκόμαστε, ποιοί είμαστε και τι κάνουμε. Αλλά το βασικό θέμα είναι η αγριότητα του κράτους απέναντί τους. Κι αν δεν το καταλαβαίνει κανείς αυτό, δεν είναι επειδή τον μπέρδεψαν τα μίντια κι η προπαγάνδα· είναι πολύ απλά επειδή στη λίστα των αξιών του η δημοκρατία καταλαμβάνει όχι ιδιαίτερα υψηλή θέση, ή εν πάση περιπτώσει επειδή η δημοκρατία είναι κατ' αυτόν ένα πολίτευμα που αρμόζει σε πιο ήρεμους καιρούς.

Στο ξεκίνημα του 2013, η Ελληνική Πολιτεία, η Ελληνική Κυβέρνηση, η Κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - Δημοκρατικής Αριστεράς, ο Αντώνης Σαμαράς, ο Βαγγέλης Βενιζέλος και ο Φώτης Κουβέλης από κοινού (γιατί τα άλλοθι και τα κρυφτούλια μάς τελείωσαν πλέον οριστικά), έχουν χτίσει ένα αστυνομικό κράτος που αντιμετωπίζει αυτούς που συλλαμβάνει και που έχουν ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό προφίλ, όχι ως υπόπτους διάπραξης βαρύτατων ποινικών αδικημάτων, όχι ως πολίτες που βαρύνονται με την υποψία διάπραξης κακουργημάτων, αλλά ως εχθρούς, περιφέροντας τις αποδείξεις της λυσσαλέας βίας επάνω στα πρόσωπά τους ως λάφυρα. 

Όπως λέει η μητέρα ενός από τους συλληφθέντες εδώ (από το 10:35 και μετά): «Ό,τι ισχύει για τον γιο μου κατά ομολογία του γιου μου ισχύει και για τους άλλους τρεις. Δεν χτυπηθήκανε στη συμπλοκή, χτυπηθήκανε στα κελιά τους μέσα χωρίς κανένα λόγο. Ο γιος μου τέσσερεις συνεχόμενες ώρες τον χτυπούσανε στο κεφάλι αφού πρώτα του είχανε βάλει κουκούλα, με τις χειροπέδες δεμένες πισθάγκωνα και ριγμένο στο έδαφος στα γόνατα».

Εν τω μεταξύ κατατέθηκαν μηνύσεις για τα προηγούμενα βασανιστήρια, εκείνα για τα οποία ο Δένδιας φοβέριζε τη Guardian. Εκείνοι που τα υπέστησαν δεν ήταν ληστές, εκείνοι που τα υπέστησαν δεν ήταν τρομοκράτες. Ίσως για αυτό σε όλη τη διάρκεια της επιχείρησης, η μόνη έγνοια των αστυνομικών ήταν να τσακίσουν τους διαδηλωτές "χωρίς να αφήσουν σημάδια...". Αυτά τον Σεπτέμβριο. Αλλά είναι πια Φεβρουάριος κι ο χρόνος κυλά γρήγορα. Η έγνοια να μην αφήσεις σημάδια είναι πια παρελθόν. Στη φάση που είμαστε τώρα τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται στα φανερά, στα φωναχτά, στα ανερυθρίαστα.

Τρομοκρατηθείτε, είναι το μήνυμα, ειδάλλως έρχονται και τα χειρότερα.

Τρομοκρατηθείτε, γιατί θα το πάμε όσο πιο πέρα γίνεται.

Τρομοκρατηθείτε, γιατί τώρα που ξεκινήσαμε, αρχίζουμε να μεθάμε από την τόση δύναμη και την τόση ασυδοσία.

Μετά το μεθύσι όμως ακολουθεί το χανγκόβερ.

από το «old-boy» μέσω «tvxs.gr»