Αλήθεια η ΔΗΜΑΡ;

του Στάθη

Ακούγεται τον τελευταίο καιρό στα δημοσιογραφικά γραφεία και κυκλοφορεί στην πολιτική πιάτσα, ότι η ΔΗΜΑΡ αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο μιας μελλοντικής συγκυβέρνησης με τον ΣΥΡΙΖΑ – τι γενναιόδωρο εκ μέρους της και τι συγκινητικό, αν δεν ήμουν σκληραγωγημένος με τους αγώνες μου εναντίον των ΜΚΟ, θα λιποθυμούσα.

Ακούγεται επίσης και σε ορισμένες εφημερίδες έχει αρχίσει να ψιλογράφεται ότι, αν όχι η ΔΗΜΑΡ πάντως ορισμένα στελέχη της, θα ήθελαν όχι μόνον να συγκυβερνήσουν, αλλά, ει δυνατόν, να επιστρέψουν και στον ΣΥΡΙΖΑ –ω τι ωραίος έρως

αν και δεν έχει έρθει ακόμα το θέρος.

Δεν είναι βέβαιο, αν τα στελέχη αυτά της ΔΗΜΑΡ βούλονται να επιστρέψουν ως.....
 μωραί παρθέναι που, αφού έσφαξαν μεροκάματα και συντάξεις, θέλουν πλέον ως μετανοούσαι Μαγδαληναί να τους συγχωρεθώσι αι αμαρτία και να παραμείνουν στην πολιτική σκηνή

σε νέους ρόλους, όχι του Ιούδα, αλλά του Αμλέτου, όχι του Εφιάλτη, αλλά της Μαίρης Παναγιωταρά.

Δεν γνωρίζω ποια είναι τα κίνητρα των ευγενικών αυτών ψυχών της ΔΗΜΑΡ που εκδηλώνονται υπέρ της συγκυβέρνησης με τον ΣΥΡΙΖΑ ή της επιστροφής στην Κουμουνδούρου.

Μυρίζονται άραγε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ηγηθεί της επόμενης κυβέρνησης και τώρα που συνήθισαν τα κυβερνητηλίκια δεν θέλουν να μείνουν στην απόξω;

Ανησυχούν (τι ευγενικό!) μήπως δεν θα του βγουν, του ΣΥΡΙΖΑ, τα ποσοστά και σπεύδουν να του προσφέρουν απ’ το υστέρημα τους σε ψηφουλάκια;

Η μήπως έχουν μετανοήσει για τη συμμετοχή τους στην εκδορά της χώρας και θέλουν τώρα να καθαρθούν, λες και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι Σιλωάμ ή μάλλον, για την περίπτωση τους, λιμοκαθαρτήριο ειδικευμένο στη μαύρη πανώλη;

Αλήθεια, πόσους κόκκους ηθικής αλλά και πολιτικής ευθυκρισίας περιέχουν τέτοιες σκέψεις;

Δεν έβαλαν οι ΔΗΜΑΡίτες τις υπογραφούλες τους για την πείνα των παιδιών και την παγωνιά των σπιτιών;

Δεν συναίνεσαν, έστω με κραυγούλες διαμαρτυρίας στο πετσόκομμα των μισθών και των συντάξεων;

Δεν είναι, όσες υποκριτικές τσιριμονιές κι αν προσπαθούν να προβάλλουν στα πάνελ, υπεύθυνοι το ίδιο όσον και ο κ. Στουρνάρας για το κλείσιμο των μαγαζιών, για την άγρια, αγριότερη από Οθωμανική, φορολόγηση;

Δεν κοιμήθηκε η ΔΗΜΑΡ στο ίδιο κρεβάτι με την πολιτική Βορίδη – Βενιζέλο – Γεωργιάδη; Δεν αισθάνονται κανένα βάρος τα στελέχη της για τις χιλιάδες αυτοκτονίες γυναικών και ανδρών;

Η μήπως είναι η πολιτική θέμα προσωπικών σχέσεων, ώστε να πει κανείς, καλός άνθρωπος ο κ. Πανούσης ή ο κ. Ρουπακιώτης, ας τα ξαναβρούμε.

Αλλά, αν αυτά συμβαίνουν από πλευράς της ΔΗΜΑΡ κάτι ανάλογα ψιλοακούγονται και για ορισμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Τι συγκινητικό! Θαυμάσιο πράγμα και πολύ κοινωφελές τα συγχωροχάρτια. Δείχνουν ευρύτητα πνεύματος, ευρυχωρία και μιαν κάποια ανωτερότητα – τρίχες! Θα ήταν

ο απόλυτα αμοραλιστικός οπορτουνισμός,

Θα ήταν το ασφαλές δείγμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ικανός να κάνει τη διαφορά. Να ξαναβάλει δηλαδή στην πολιτική την ηθική και την ευθύνη.

Οσον ευρύχωρο κι ανεκτικό πρέπει να είναι ένα κόμμα της Αριστεράς με τους πολίτες και τα λάθη τους, άλλο τόσον αυστηρό πρέπει να ‘ναι με τον εαυτό του και τα άλλα κόμματα.

Τριάντα χρόνια Πασόκας κυβερνητικής, έχουμε συνηθίσει αρκετοί δημοσιογράφοι και πολλοί πολιτικοί να αναλύουν, να σκέφτονται και να πολιτεύονται χωρίς κανέναν κώδικα, χωρίς αρχές, ιδιοτελώς, «εξυπνακίστικα» και πάνω απ’ όλα αμοραλιστικά. Με

μια λέξη ο κυνισμός (που κατά τον Ιουλιανό «έφαγε τον αρχαίο κόσμο») έχει γίνει ο κανόνας του κυβερνάν.

Αν δεν το αλλάξει αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ, τι θα αλλάξει; Αν μάλιστα το επιβραβεύσει, γιατί η ιστορία να μην του γυρίσει την πλάτη αμέσως;

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ βρεθεί μπροστά στην ανάγκη να σχηματίσει μια κυβέρνηση εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας, αυτό δεν μπορεί να γίνει μόνον στη βάση των ποσοστών, αλλά κυρίως με τη σύνθεση συγκεκριμένων πολιτικών. Και αυτές οι πολιτικές έχουν πρόσημα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι υποχρεωμένος, αν λάβει τη λαϊκή εντολή, είτε έχει είτε δεν έχει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, να απευθυνθεί σε κόμματα,προσωπικότητες και πολίτες που χαρακτηρίζονται απ’ αυτό το πρόσημο.

Δεν ξέρω, ούτε άλλος τις γνωρίζει, αν τότε η ΔΗΜΑΡ θα έχει κάποιο εκλογικό ποσοστό ή αν το εκλογικό σώμα θα την έχει στείλει για κούρα στο μοναστήρι, πάντως δεν θα έχει καμιά θέση στην προσπάθεια για την ανατροπή της πολιτικής που υπηρέτησε.

Θα  ήταν σαν να πίστευαν εκ νέου οι Ελληνες ότι οι δυνάμεις που μας έφεραν έως εδώ, η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, θα έχουν κι αυτές μια θέση στον σχηματισμό που θα προσπαθήσει να ανατρέψει την πολιτική τους.

Δεν είναι θέμα απλώς λογικής, αλλά πολιτικής ευθύνης. Ηθικής και ιδεολογίας. Η ΔΗΜΑΡ πήρε θέση. Οι ψηφοφόροι της μπορούν και, κατ’ εμέ πρέπει να αλλάξουν τη δική τους θέση. Ιδίως τώρα που διαπίστωσαν τοις πράγμασι τις συνέπειες των επιλογών του κ. Κουβέλη και των στελεχών του. Η ΔΗΜΑΡ όμως

θα πάει όπου πάει με το στίγμα της. Τη συμμετοχή της δηλαδή στην πολιτική που αφανίζει τη χώρα καθώς και σε όλα τα σχετικά πολιτικάντικα παραφερνάλια.

Διότι πολιτικάντης κι όχι πολιτικός είναι ο δοκησίσοφος και ο στρεψίας που πιστεύει ότι μπορεί ο φονιάς να ‘ναι με το θύμα του αγκαλιά, να το σκοτώνει, να μετανιώνει κι ύστερα να του πίνει λίγο αίμα πάλι για να πάνε τα φαρμάκια κάτω...

Αρκετά πια με τη ΔΗΜΑΡ. Μπήκε στην κυβέρνηση, βόλεψε ορισμένα στελέχη της στην ΕΡΤ και τις ΔΕΚΟ, αλάλιασε τον κοσμάκη στη λιτότητα και την παρλαπίπα, τόσο μπορούσε, τόσο έκανε.

Τί θέλει τώρα; ένα ευρωπαϊκό ( τι στυλ!) ρέκβιεμ; Δεν μπορούμε, ξέμεινε η μπάντα από τρομπόνια...

από το "enikos.gr"