Ως και ο Λοβέρδος βγήκε στο ….βουνό κατά του ΔΝΤ!

του Γιώργου Δελαστίκ

Εντάξει, χρήσιμο είναι το πολιτικό θράσος, αλλά δεν υπάρχει Ελληνας που να μη θυμάται τον Α. Λοβέρδο ως... «ταλιμπάν του μνημονίου» και μάλιστα από τους πιο ακραίους της κυβέρνησης Παπανδρέου τόσο στο υπουργείο Εργασίας όσο και στο υπουργείο Υγείας. Φεύγοντας άφησε άσβεστο μίσος εναντίον του τόσο των εργαζομένων εν γένει όσο και των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού, ανεξαρτήτως του αν ο ίδιος ή οι εργοδότες θεωρούν ότι επιτέλεσε «θεάρεστο» έργο. Αυτή η σφοδρότατη λαϊκή αντιπάθεια προς το πρόσωπό του εξαιτίας των πεπραγμένων του κατά τη διακυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου είναι άλλωστε η αιτία της παταγώδους αποτυχίας της πολιτικής κίνησης που συγκρότησε να βρει υποτυπώδη απήχηση.

Προσωπικά δεν αμφιβάλλουμε καθόλου για την ορθότητα των κατηγοριών που απηύθυνε ο Α. Λοβέρδος προς τον Γ. Παπανδρέου και τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου ότι «είχαν σχέδιο και μας πήγαν με το ζόρι στο ΔΝΤ». Δεν πρόκειται για εικασία, το έχει δηλώσει επισήμως ο τέως διευθυντής του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος-Καν, ότι από τον Οκτώβριο του 2009, αμέσως μετά την εκλογή του (υπενθυμίζουμε ότι οι εκλογές έγιναν στις 4 Οκτωβρίου του 2009), ο Γ. Παπανδρέου τού ζήτησε βοήθεια, για να υπαχθεί η Ελλάδα σε καθεστώς μνημονίου και μάλιστα αποκλειστικά...
υπό το ΔΝΤ! Ο Ντομινίκ Στρος-Καν τον έστειλε να πάει πρώτα στην ΕΕ, όπως υποστήριζε ο ίδιος σε τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ - πράγμα εξαιρετικά πιθανό, λέμε εμείς, δεδομένου ότι τότε ο Στρος-Καν φιλοδοξούσε να γίνει πρόεδρος της Γαλλίας.

Εν πάση περιπτώσει, άλλο είναι το θέμα μας αυτήν τη στιγμή και όχι η εξέταση εκείνης της κρισιμότατης περιόδου. Πολιτικά συμπεράσματα για το παρόν και το μέλλον θέλουμε να βγάλουμε πρωτίστως. Το πρώτο είναι ότι ο πρώην πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου παραμένει αμετανόητος. Δεν αισθάνεται την παραμικρή τύψη για την απίστευτη συμφορά και δυστυχία, στην οποία οδήγησε τη χώρα μας και τον λαό της. «Την ώρα που η πολιτική μας δικαιώνεται, ο Α. Λοβέρδος θυμήθηκε να αποποιηθεί τον αγώνα μας, στον οποίο συμμετείχε και ο ίδιος ως υπουργός με όλες του τις δυνάμεις», ανέφερε στην ανακοίνωσή του ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος αισθάνεται πανευτυχής που ο Αντώνης Σαμαράς συνεχίζει την πολιτική του. «Σήμερα οι βασικές επιλογές εκείνης της περιόδου έχουν πλέον υιοθετηθεί και από πολιτικές δυνάμεις που πριν τις πολεμούσαν», σημειώνει με ικανοποίηση ο πρώην πρωθυπουργός.

Το δεύτερο πράγμα που αξίζει να σημειωθεί σε αυτήν την ιστορία είναι ότι ακόμη και οι πιο ακραίοι υποστηρικτές της μνημονιακής πολιτικής, όπως ο Α. Λοβέρδος, συνειδητοποίησαν ότι δεν έχουν κανένα πολιτικό μέλλον, αν δεν μπορέσουν να παρουσιαστούν κατά κάποιον τρόπο ως «αντιτιθέμενοι» στο μνημόνιο, ψευδόμενοι φυσικά. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Α. Λοβέρδος επιχείρησε να εμφανίσει ως δήθεν αντιστεκόμενους στην υπαγωγή στο ΔΝΤ τόσο την Αννα Διαμαντοπούλου όσο και τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη εκτός από τον εαυτό του, παρότι είναι πασίγνωστο ότι και οι τρεις τους ανήκουν στην «αμερικανική» πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ, σε εκείνο δηλαδή το κομμάτι τού κάποτε κραταιού και νυν υπό διάλυση κόμματος-πυλώνος του πολιτικού συστήματος που πρόσκειται εξαιρετικά φιλικά προς την αμερικανική πολιτική, άρα και προς το ΔΝΤ. Υπάρχει και μια τρίτη επισήμανση, η οποία είναι ίσως η σημαντικότερη για το μέλλον. Κανένα από τα γνωστά στελέχη του ΠΑΣΟΚ τα οποία διετέλεσαν υπουργοί, ιδίως στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, δεν κατορθώνει να διασωθεί πολιτικά, ανεξαρτήτως του ιδιαίτερου προσωπικού προφίλ του.

Η κίνηση του Α. Λοβέρδου, ακραίου μνημονιακού, είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη. Το ίδιο ανύπαρκτη όμως είναι και η κίνηση της Λούκας Κατσέλη, η οποία έχει σαφώς πιο φιλολαϊκό προφίλ. Τα ίδια και χειρότερα όμως έπαθε και ο Σκανδαλίδης, ο οποίος παρότι είχε διατελέσει μέχρι και γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, βρέθηκε διαγραμμένος λόγω υποτυπώδους αντίστασης και διαπίστωσε ότι αντί να αποτελέσει πόλο συσπείρωσης των δυσαρεστημένων πασόκων, βρέθηκε τόσο μόνος, ώστε υποχρεώθηκε να βάλει την ουρά στα σκέλια και να εκλιπαρεί ουσιαστικά την επιστροφή του ζητώντας εμπράκτως έλεος από τον Ευ. Βενιζέλο. Με άλλα λόγια, τα παρελθόντα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ είναι ολοκληρωτικά «καμένα» στις σημερινές συνθήκες και είναι αδύνατον να ηγηθούν σχηματισμών ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς.